Εδώ τώρα ανοίγεις ένα ζήτημα... μεγαδιαστάσεων.
Μιλούσα χτες με τον @Nestoras και επανέλαβα την άποψη μου ότι εμείς πλέον θεωρούμαστε relics.
Ασχολούμαστε με μουσικές και μουσικά όργανα που οι τεχνολογικές τους αφετηρίες ξεκίνησαν πριν από ίσως και περισσότερα από 70 χρόνια. Προφανώς η digital εποχή έφερε πολλές "διαφοροποιήσεις" στα μέσα, πολλές ευκολίες, διαφορετικά περιβάλλοντα στον τρόπο που δουλεύουμε, αλλά ουσιαστικά και στον πυρήνα της διαδικασίας έχουμε πολλές αναπαραγωγές του αναλογικού τότε, στο ψηφιακό σήμερα.
Αυτό όμως που δεν μπορεί να "αναπαραχθεί" σε καμία περίπτωση είναι το πολιτιστικό/ πολιτισμικό consensus. Αυτή η γενεσιουργός δύναμη που ωθεί την τέχνη, που ώθησε να γραφτούν τα για εμάς "αριστουργήματα". Και αυτή η δύναμη ήταν αποτέλεσμα των κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων, των αλλαγών, των νεωτερισμών (φυσικά και στην τεχνολογία, πέραν την κοινωνίας).
Βέβαια, εύλογα εδώ κάποιος θα πει ότι και ο σημερινός κόσμος αλλάζει και μάλιστα ραγδαία, τα τεχνολογικά break through είναι καταιγιστικά, παρόλα αυτά το "προϊόν" (μιλώντας πάντα για το αντικείμενο μας) είναι "ρηχό", αδιάφορο, επιφανειακό, ανάξιο λόγου κλπ...
Ο παράγοντας λοιπόν που διαφοροποιείται είναι ο ανθρώπινος. Προφανέστατα υπάρχει άλλος βαθμός αντίληψης των καταστάσεων και σαφέστατα έχει αλλάξει ή "εξαφανιστεί" η ικανότητα (καλλιτεχνικής) έκφρασης στο επίπεδο που θα μπορούσε να συνεπάρει, να δημιουργήσει food for thought, να δημιουργήσει (ή να "καβαλήσει") ένα κοινωνικό ρεύμα- όπως συνέβη στα '60s & '70s.
Ίσως να υπάρχει η αίσθηση ότι έχουν παιχτεί "τα πάντα". Ίσως, όπως ανέφερε ο @MGs να χάθηκε η φαντασία και το γούστο.
Ή πολύ απλά (και ίσως να είναι και το πιθανότερο), να είμαστε relics μιας άλλης εποχής, είδη προς εξαφάνιση (που είμαστε δηλαδή).
Ούτως ή άλλως IMHO η μουσική νωρίτερα ή αργότερα -ως έναν βαθμό τουλάχιστον- θα γίνει παραγόμενη από ΑΙ και εμείς οι... «δεινόσαυροι" θα έχουμε χαθεί στο ηλιοβασίλεμα.