Το θέμα αγαπητέ Γιάννη και λοιποί σύντροφοι, είναι ότι όταν είσαι αρχάριος είναι κομματάκι δύσκολο να ξέρεις τι πάει στο χέρι σου – φυσικά ουχί ακατόρθωτο. Σίγουρα κάτι σου κάθεται καλύτερα από κάτι άλλο, αλλά το να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις και γιατί το θέλεις, είναι μια διαδικασία που θέλει τον χρόνο της και την τριβή της με το άθλημα. Σίγουρα πρέπει να παίξεις με πολλά όργανα για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις τις διαφορές και τις μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες τους. Σου λέμε για J και P, αλλά δεν είναι τόσο σίγουρο ότι γνωρίζεις τις δομικές διαφορές τους στον ήχο.
Κακά τα ψέματα, η ουσία είναι ότι άπαντες έχουμε μπλέξει με ένα σπορ που (και σε αυτή την περίπτωση) η γνώση του αντικειμένου είναι βιωματική και την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά (χε, χε), έχοντας «χτίσει» τα μουσικομάγαζα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη- αν και fun των Fender και δη των Jazz- μέχρι να φτάσεις στο σημείο να έχεις άποψη π.χ «θέλω σώμα alder γιατί βγάζει πιο μπροστά τα μεσαία», να αγοράσεις το μπάσο αυτό που θα γουστάρεις να το έχεις επάνω σου. Αυτό που θα σε φτιάχνει να το παίξεις, που με βάση την δική σου αισθητική είναι το πιο ωραίο. Αγόρασε το μπάσο που δεν θα θέλεις να το αφήνεις από τα χέρια σου γιατί είναι η «κούκλα» που σου έκλεισε το μάτι . Το Jazz που μας έδειξες είναι μια χαρά, ομοίως μια χαρά για αρχάριο είναι και τα Precision και τα Yamaha και τα Warwick που πρότειναν τα συντρόφια – θα συμπλήρωνα και τα value for money Ibanez.
Όμως σε τελική ανάλυση εσύ θα παίζεις με αυτό, οπότε πάρε αυτό που θα σε κάνει να νοιώθεις εν δυνάμει… bass god.
Μετά με τα χρόνια και την εμπειρία θα ξέρεις τι είναι αυτό που σου πάει ή δεν σου πάει στο χέρι...