Terry RoscoeBeck5

Συγνώμη που θα ακουστώ σαν «τελειωμένο γερούνδιο με αρτηριοσκλήρωση»- δεν θέλω θα θίξω τους fun της τεχνολογίας- αλλά αν αυτό είναι το μέλλον της κιθάρας… σταματήστε να κατέβω…

@ Jasemeister Ναι έχεις δίκιο, απλά παρέθεσα τα ονόματα για να μην νομίζει κάποιος ότι πρόκειται για φανταστική ιστορία. Πάντως έχει συζητηθεί κατά κόρον σε κάποιους μουσικούς κύκλους και αποτελεί ένα από κορυφαία «ανέκδοτα» εκείνης της «ηρωικής» εποχής. Για την ιστορία δύο εκ των πρωταγωνιστών είναι φίλοι μου- και έχουμε παίξει μαζί στο παρελθόν- και από την δική τους διήγηση γνωρίζω αυτήν την απολαυστική ιστορία που με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο υπογραμμίζει την υπερβολή στην επιλογή ξύλων…

Περί… (εξωτικών) ξύλων Για να συνεισφέρω και εγώ το κάτι τις μου στην (ατέρμονη) συζήτηση περί ξύλων θα σας αφηγηθώ μια πραγματική ιστορία που συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ’90… Τόπος: Ζοζέφ Αθηνάς (Χ. Τρικούπη) Πρωταγωνιστές: Μάνος Μανουσέλης (τότε πωλητής), Χρήστος Τσιβουκέλης (τότε πωλητής), Λάκης Δελέγκος (δεν θυμάμαι αν τότε δούλευε και ο Λάκης στο Ζοζέφ) και ο «ψαγμένος» πελάτης. Ήταν ένα ήρεμο πρωινό, όταν ξαφνικά ανοίγει η πόρτα ου μαγαζιού και μπουκάρει μέσα ο αγνώστων λοιπόν στοιχείων, πελάτης, ο οποίος λέει τα ακόλουθα: «Γεια σας, θέλω μια PRS, με εξωτικά ξύλα. Όχι τίποτα μαόνια Ονδούρας και τα σχετικά… θέλω να είναι από ξύλα ΕΞΩΤΙΚΑ»!!! Μάνος και Λάκης μένουν ψιλό κάγκελο και προσπαθούν να του πουν ότι και το μαόνι Ονδούρας τέλος πάντων είναι «εξωτικό» ξύλο, όμως ο τύπος είναι ανένδοτος. Τότε ανέλαβε δράση ο Θεός… Χρήστος. Σηκώνεται, πλησιάζει την βιτρίνα με τις PRS και με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, αμολάει την… ρουκέτα: «Φυσικά και έχουμε την κιθάρα που θέλετε, είναι αυτή» είπε και έδειξε μια PRS. Και τι ξύλα έχει, ρώτησε ο «ψαγμένος» πελάτης. Λάκης και Μάνος την ίδια ώρα είχαν αρχίσει να δαγκώνονται καθώς ο Χρήστος ήταν διαβόητος για τις ατάκες του. «Αυτή η κιθάρα που βλέπετε, έχει σώμα από ρίζα… Αγριοπασατεμπιάς…»!!! Ακολουθεί μια στιγμή… αμηχανίας, καθώς το σοβαρό ύφος του Χρήστου δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης για την… εξωτική ρίζα της Αγριοπασατεμπιάς. Στα μούτρα του «ψαγμένου» είχε αποτυπωθεί η έκφραση «τώρα αυτός με δουλεύει ή είμαι άσχετος και δεν ξέρω την Αγριοπασατεμπιά;» Μάλλον από τις αντιδράσεις του Λάκη και του Μάνου ο τύπος κατάλαβε την κοτσάνα του και διακριτικά αποχώρησε. Έκτοτε η ρίζα Αγριοπασατεμπιάς έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις… Έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις αναφορικά με τον τόπο καταγωγής της, αλλά δεν έχουν καταλήξει πουθενά- με επικρατέστερη εκδοχή να φύεται στην Γουαδελούπη. Πάντως σε αυτό που συμφωνήσαμε είναι ότι ματσάρει καλά με την ρίζα της Αγριομολόχας, η οποία είναι ιδανική για ταστιέρες…

Dim, κάπως έτσι πάει το θέμα με τους EMG, «ακούς» λίγο πολύ τους μαγνήτες- ΟΚ μην φανταστείς ακρότητες. Από την άλλη έχουν το «γκαζάκι» τους λόγο του active οπότε για ένα όργανο αυτής της κατηγορίας, πιστεύω, ότι θα σου κάνουν την δουλειά. Όμως από εκεί και πέρα οι αγαπητοί συνφορουμίτες σίγουρα θα έχουν να προτείνουν πολλά και ενδιαφέροντα

Αγαπητέ Funky Οι μαγνήτες στους οποίους αναφέρομε (που δεν τους έχω αναφέρει ακόμα) δεν υπάρχουν ούτε στον «Θωμά»… Φυσικά και αν θέλει EMG ή οτιδήποτε άλλο μπορεί και καλά θα έκανε να τους πάρει από Ευρώπη. Αυτό δεν το συζητώ καν…

Sorry αλλά με αυτό: «Από ήχο μιλάμε για λίγο metal και περισσότερο rock κοντά στον ήχο του Καρρά/Τρύπες…» μπλέχτηκα λίγο… Πάντως η υποκειμενική μου άποψη είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ένα σετ EMG δίνει την λύση. Δεν είμαι fun των active και πιθανώς να μην θέλεις να μπλέξεις με μπαταρίες και ότι αυτό συνεπάγεται (πιθανό σκάψιμο στο σώμα), αλλά οι EMG παίζουν ακόμα και αν τους καρφώσεις στην… πόρτα. Βέβαια θεωρώ ότι «ισοπεδώνουν» τον χαρακτήρα του οργάνου- ακούγονται αυτοί και όχι τα ξύλα- αλλά μάλλον αυτά είναι ψιλά… γράμματα. Τώρα σε passive αυτό που θα σου πρότεινα δεν υπάρχει στην Ελλάδα, οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα…

Lemmy… pretty boy! Το μαλλάκι βαμμένο καραμπογιά… άπαιχτο το αγόρι μας.

Στα 699$ που το βρήκα στο net – δηλ. 482 ευρώ- θεωρώ απίθανο ότι είναι αμερικάνικο. Κιτρινούλι είναι… Κορέα, Ταϊβάν κάπου εκεί τα βγάζουν νομίζω. Τα αμερικάνικα – μπάσα και κιθάρες- τα βγάζουν στο custom shop της BC Rich, αλλά οι τιμές τους είναι τετραψήφιες. Ναι είναι κακό, υπέρ του δέοντος κακό θα έλεγα, αλλά αν σου αρέσει δεν μας πέφτει λόγος. Πάντως (τουλάχιστον λόγο image) δείχνει πολύ μονοδιάστατο. Αποκλειστικά για… καφρίλες ( με την καλή έννοια).

Θεοί… τι είναι τούτο πάλι (σ.σ μόλις το είδα σε φωτογραφία). Θα βγάλεις κανένα μάτι με αυτό βρε παιδί μου. Τώρα πέρα από την καλοπροαίρετη πλακίτσα, πολύ «ειδικό» όργανο που απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό. Τώρα ως προς το rock που λες, συγχώρησε με, αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ μπασίστα με αυτό στο χέρι να παίζει… Who για παράδειγμα… Τουλάχιστον είναι αμερικάνικο ή είναι κανένα «κίτρινο»;

Το θέτεις πολύ σωστά…

Αϊ… γεια σου: Αυτό ακριβώς εννοώ όταν λέω «εξατομίκευση». Ο ίδιος άνθρωπος, τα ίδια δάχτυλα, ο Χ Ηenderson, δοκιμάζει ίδια όργανα. Ένα από αυτά είναι πιο κοντά σε αυτό που ενδεχομένως έχει στο κεφάλι του. Δεν διαφωνώ καθόλου με τον Marathon, απλά δίνω έμφαση σε αυτό που θα λέγαμε «προσωπικό fine tuning»…

Εξαιρετικός… Το πιάσαμε το μήνυμα.

Αφού δεν με διορθώνετε εσείς, με διορθώνω εγώ: Με έμπλεξε αυτό το… Bloomfield και τον μπουρδούκλωσα με τον Bloom των BOC… αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά.

Back to the basics… Ο άνθρωπος μίλησε για την ουσία, την «ψυχή» του οργάνου, που δεν είναι κάτι άλλο, παρά το ξύλο. Κάνουμε ατέρμονες συζητήσεις για οτιδήποτε άλλο- μαγνήτες, εφέ, ενισχυτές- αλλά σπανίως ως καθόλου για τα ξύλα- τα οποία σε τελική ανάλυση είναι αυτά που δίνουν το ηχόχρωμα του οργάνου. Κατά την ταπεινή άποψη ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν μουσικό- ασχέτως αν είναι βιρτουόζος, επαγγελματίας ή απλά γρατζουνάει για χόμπι- είναι να έχει κατασταλάξει στα ξύλα που θέλει να έχει στο όργανο του. Αυτό, κατ εμέ, σημαίνει ότι έχει μια κατεύθυνση στον ήχο του. Δηλαδή έχει κάνει μια συνειδητή επιλογή ήχου- πρώτα και πάνω απ’ όλα στο κεφάλι του- και πλέον το όργανο είναι το μέσο που θα του επιτρέψει να δώσει υπόσταση σε αυτόν τον ήχο. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς στα 80’ς και γυρνούσα στα μουσικομάγαζα, αυτό που έλεγαν για τους δημοτικούς μουσικούς: Όταν ο πανηγύρτζης πήγαινε να αγοράσει κιθάρα δεν την άκουγε σε ενισχυτή. Έβαζε το αυτί του στο σώμα και βαρούσε ένα Ε minor. Αν άκουγε ότι τα ξύλα «κουνιόντουσαν» αγόραζε την κιθάρα! Είναι τεράστια συζήτηση τα ξύλα που καλό θα ήταν κάποια στιγμή να την θέσουμε στο προσκήνιο. Πολύ ενδιαφέρον ήταν και τρόπος με τον οποίο Henderson έθιξε το θέμα της μοναδικότητας των ξύλων- τα οποία είναι «ζωντανά»- και θα συμπλήρωνα ότι όσο «γερνάνε» τόσο καλύτερα παίζουν τα όργανα…

Παρ’ ότι λύσσαξα στο google δεν έβγαλα άκρη. Το πιο διαφωτιστικό που βρήκα είναι αυτό http://www.shadowplays.com ρίξτε μια ματιά στα archives στις συναυλίες του 1982. Αυτή η συνεύρεση είναι ένα μοναδικό κομμάτι μουσικής ιστορίας…

Οοοοου, μόλις το είδα κατάλαβα τι εννοείς με το «αντρικό»… Κάπου εκεί στο βάθος μου θυμίζει κάτι από… Rickenbacker… βαρβατίλα… το κατ’ εξοχήν «αντρικό» μπάσο. Ωραίο είναι. Βέβαια, είναι 4s και δεν ξέρουμε αν του κάνει ή αν θέλει 5αρη. Από την άλλη, καθώς το βλέπω λίγο… μπόλικο και καθώς είναι Ash θα τα έχει τα κιλάκια του. Ηχητικά το κόβω προς Musicman ελέω μαγνήτη – και δεν με χαλάει καθόλου. Πάντως μου φαίνεται αρκετά «συγκεκριμένο» ως προς την ηχητική του κατεύθυνση. Από την άλλη, τα Soundgear είναι πιο «ευκολοφόρετα» και πιο «παιχνιδιάρικα», πιο mainstream θα έλεγα- τουλάχιστον λόγο σχήματος – γεγονός που τα κάνει εμπορικά να κινούνται καλύτερα. Εδώ είναι που μπαίνει στο πλάνο ο bassqt για να μας διαφωτίσει…

Σύντροφε Nikoubis για να πω την αλήθεια δεν έχει τύχει να πιάσω στο χέρι κάποιο Rockbass, οπότε δεν έχω άποψη, αλλά για να το λες έτσι θα είναι. Ηχητικά σε σχέση με ένα… modest Ibanez ( του budget που συζητάμε) που βρίσκονται; Πχ, είναι και αυτά σχετικώς all around

Αγαπητέ Loathbass, είσαι ο… από μηχανής θεός: Αυτό ακριβώς εννοούσα «δες αν σου κάνει το μπράτσο». Τα Warwick έχουν την δική τους φιλοσοφία στα μπράτσα- διαφορετική από τα Ibanez, οπότε καταλαβαίνεις φίλτατε bassqt γιατί πρέπει να πας και να δοκιμάσεις όργανα. PS: με τι παίζεις τώρα;

Αν θες την ταπεινή μου άποψη από την τριάδα που ανέφερες, προσωπικά, θα ψήφιζα δαγκωτό το Ibanez. Τις άλλες μάρκες και ιδιαίτερα σε φτηνά μοντέλα δεν τις έχω σε υπόληψη… Όσο για τα Fender OK είναι άλλη ιστορία…

Να σου πω την αμαρτία μου, αν και σχετικώς... γερούνδιο τους KGB δεν τους θυμάμαι καθόλου... Χμμμ... Το κομματάκι τους τα σπάει και βλέπω και τον Carmine Appice στα Drums- μεγάλος παίκτης. Να υποθέσω ότι ο Mike Bloomfield είναι κιθαρίστας των BOC

Βλάσφημε… δεν σου αρέσουν τα Fender, φωτιά θα πέσει να σε κάψει… Αστειεύομαι. Σοβαρά τώρα, ο καθένας μας θα σου πει το μακρύ και το κοντό του. Υπάρχουν και πολλά σχετικά θέματα στο noiz που έχουν αναλύσει επί μακρών το θέμα. Αν κατάλαβα καλά το μπασάκι θα το πάρεις από Ελλάδα, οπότε κάνε μια βόλτα στα μαγαζιά και άκου μερικά. Η ταπεινή προσωπική μου άποψη είναι Ibanez γιατί όσα είχα στο παρελθόν έκαναν πάντα την δουλειά τους με το παραπάνω. Τα θεωρώ «έντιμα» όργανα που δίνουν περισσότερα απ’ όσο αξίζουν. Πάντως πιάσε μερικά όργανα στο χέρι για να δεις πως κάθονται επάνω σου και κυρίως για να δεις αν σου κάνει το μπράτσο- ιδιαίτερα αν πας για κανένα πεντάχορδο. Ελπίζω να μην παρεξήγησες το χιούμορ μου, αλλά τι να κάνω είμαι ψυχάκιας με τα Fender- μάλλον φταίνε τα γεράματα…

Ουάοοοοο… 25 or 6 to 4: Μακάρι ο καλός Θεός (αν υπάρχει) να ρίξει στον δρόμο μου ένα καλό brass section γιατί αυτό το κομμάτι έχω καημό να το παίξω. 1970 Chicago από το Chicago II… μεγάλη μπάντα.

Welcome και μην ξεχνάς ότι κανείς δεν γεννήθηκε Vai ή Pastorius… Και αυτοί έλιωσαν τα δάχτυλα τους…