Terry RoscoeBeck5

Ποιος θα παίζει στην Ελλάδα ΡΟΚ πλέον τα καλοκαίρια χαχα Μα φυσικά ο... Γιώργος Νταλάρας με τον... «πάμε Βασίλη(ς)» Παπακωσταντίνου...

Η… καταστροφή μου ξεκίνησε κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πιο συγκεκριμένα η επαφή μου με τους δίσκους που είχαν κάποια ξαδέρφια μου: Ήταν το «we sold our soul for rock&roll» των Sabbath και το «breakfast in America» των Supertramp. Η επόμενη ζημιά ήταν ένα βράδι, ακούγοντας τον σταθμό της τότε αμερικανικής βάσης που εξέπεμπε στα ΑΜ από το Κάτω Σούλι- στην Νέα Μάκρη… Άκουσα κάτι- που μετά από χρόνια έμαθα ότι ήταν Rainbow- και είπα, αυτή είναι η μουσική της ζωής μου. Το επόμενο βήμα ήταν να πιάσω στα χέρια μου ένα όργανο… Κιθάρα ή μπάσο; Από το δίλλημα με έβγαλε αφενός ο γείτονας και κολλητός μου ο Μάνος a.k.a Tweety και αφετέρου ο Steve Harris… Τότε ο Μάνος πήρε την πρώτη του κιθάρα, οπότε μου καλοφαινότανε η προοπτική του μπάσου για να φτιάξουμε γκρουπ. Από την άλλη, fan των Maiden από την αρχή τους, έβλεπα τον Harris με το precision και πάθαινα… κονιόκο. Οπότε με δόξα, τιμή και τα χαρτζιλίκια που μάζεψα, Χριστούγεννα του 1984 αγόρασα από τον Αρμάο το πρώτο μου μπάσο- ένα Melody replica precision… Η πρώτη χυλόπιτα ήρθε από τον ίδιο τον κολλητό μου, τον Μάνο, που μόλις του είπα «τώρα έχω μπάσο, έλα να κάνουμε γκρουπ…», μου απάντησε ότι ήθελε έμπειρο μπασίστα! Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια παίξαμε άπειρες φορές με τον Μάνο και πολλές φορές θυμόμαστε εκείνες τις ηρωικές εποχές και το κυνήγι που τρώγαμε από τα σόγια μας: Τι κάνετε με αυτές τις παλιό κιθάρες, τι θα γίνεται στην ζωή σας, μουσικοί; (Η… ρεαλιστική εκδοχή του κλιπ του I wanna rock, που την ζήσαμε πολλοί από εμάς). Στην πορεία τα όργανα άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο- τελικά μετά από δεκάδες από αυτά, κατέληξα εκεί από που ήθελα να ξεκινήσω: Fender … και όπως λέει και ο σοφός Tweety «αν δεν γράφει Fender, δεν παίζει»! Τα χρόνια πέρασαν «γεμάτα» από την μουσική: Γκρουπ, πρόβες, συναυλίες, περιοδείες, περισσότερες μουσικές, διαφορετικές μουσικές… Τώρα στα 40, το μαλλί δεν είναι μέχρι την μέση όπως ήταν κάποτε- όμως το να τα κόψω ήταν μια συνειδητή απόφαση και ευτυχώς τα περισσότερα είναι στην θέση τους. Όμως η τρέλα παραμένει η ίδια, οι πρόβες, τα gig συνεχίζουν να είναι εδώ- με παλιούς αλλά και νέους φίλους…

Marathon… τεράστιε προβοκάτορα! Θέλω τα πνευματικά μου δικαιώματα γιατί από εμένα πήρες την ιδέα του λεμονάτου. Το κομματάκι έχει ατμόσφαιρα… Το μπάσο δεν το πολύ ακούω στα ηχεία του laptop… ΥΓ: Έφτιαξα τρομερό χοιρινό πρασοσέλινο… Θα ανεβάσεις κομματάκι;

Ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση του κ. Ζυγούρα, όμως θα ήθελα να παραθέσω ορισμένες σκέψεις αναφορικά με την ένσταση του, αναφορικά με την «ειδίκευση». Η καθιέρωση του θεσμού των «Univesitas» κατά τις αρχές του 13ου αιώνα- δηλαδή των πανεπιστημίων στην μορφή που λίγο ως πολύ υπάρχουν ως τις ημέρες μας- εισήγαγε και την εξειδίκευση. Ο σπουδαστής της εποχής ξεκινούσε να παρακολουθεί το «Universita» ακολουθώντας αρχικά τις «ελευθέριες τέχνες» και κατέληγε στην απόκτηση του τίτλου «bachelor of arts». Όμως από εκεί και πέρα ξεκινούσε η ειδίκευση- κυρίως στις «ανώτερες» και «ανώτατες τέχνες», δηλαδή την θεολογία και την φιλοσοφία. Όποιος συνέχιζε τις (εξειδικευμένες πλέον) σπουδές του, θα μπορούσε να γίνει «master of arts» και στην ανώτατη βαθμίδα διδάκτωρ των τεχνών. Αυτός ήταν ο ρους της ιστορίας, που σε κάθε τεχνολογική επανάσταση έφερνε – και συνεχίζει να επιφέρει- μεγαλύτερους επιμερισμούς στον τομέα της εξειδίκευσης, ασχέτως των «τεχνών». Μοιραία, στο ίδιο πλαίσιο εντάχθηκε και η μουσική- και για να θέσουμε το ζήτημα στην βάση που το έθεσε ο κ. Ζυγούρας, δεν θα πρέπει να λησμονούμε το κοινωνικό πλαίσιο του 19ου αιώνα: Εκτός από τον ευρύτερο αστικό μετασχηματισμό των κοινωνιών (άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο), μιλάμε για περίοδο «θεοποίησης της επιστημονικότητας», που έθεσε και την τέχνη ως θεραπαινίδα της επιστήμης. Σαφέστατα και ο 19ος αιώνα χαρακτηρίστηκε από την «Δυτική αλαζονεία»- αλλά αυτό δεν ήταν μόνο απέναντι στην μη Δυτική τέχνη, ήταν απέναντι στα πάντα. Και ήταν η επιστήμη και η τεχνολογία που έδιναν τον αέρα της υπεροχής στους αποικιοκράτες της εποχής έναντι των απανταχού «ειδωλολατρών» του πλανήτη. Πάντως πέρα από το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την τόση εξειδίκευση, θα ταχθώ υπέρ του κ. Ζυγούρα σε αυτό: Ο επιστήμονας δεν μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή της μουσικής πυραμίδας. Η μουσική δεν είναι εργαστήριο με δοκιμαστικούς σωλήνες, που διέπεται από φόρμουλες και εξισώσεις, έτσι ώστε κάθε φορά η εφαρμογή τους να παρέχει το ακριβές αποτέλεσμα. Η μουσική είναι ο άνθρωπος και η ψυχή του. Είναι η μοναδικότητα της ύπαρξης και της έκφρασης του- καλή ή κακή, δεν θα το κρίνω.

Κάτι μου λείπει για να το αφομοιώσω εννοιολογικά, αλλά είμαι σε… καλό δρόμο! ΥΓ: μπλέκω λίγο στον συνδυασμό Ταό- Καρπούζι.

Μια (ελπίζω να ληφθεί ως καλοπροαίρετη) απορία και όχι ως πρόφαση για περαιτέρω αντιπαράθεση: Τι υπονοεί ο όρος «υποκειμενιστές»; Να εικάσω ότι στον αντίποδα της έννοιας βρίσκονται οι «αντικειμενιστές», με ότι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος; Και αν ναι πoια ακριβώς είναι η «αντικειμενικότητα»;

Ας αναπαυθούν εν ειρήνη… μέχρι να επανασυνδεθούν!

Μπάμπη… προσεκτικά εκεί που θα πάτε… Έχεις δει το «Εξπρές του Μεσονυκτίου»; Και όχι πολλά σιροπιαστά, ανεβάζουν το ζάχαρο… είμαστε και γέροι άνθρωποι.

Χε χε… κοίτα να δεις που όμως είμαστε όλοι εδώ σαν τα κοράκια και αναμένουμε το επόμενο post…

Μαζί σου Blue… αρκετά με την αμπελοφιλοσοφία το κουράσαμε, πήγε 17 σελίδες. Το θέμα (αν και άσχετο) είναι ότι η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο να σου «ποστάρω» ένα μεζεδάκι από το λεμονάτο μου, για να ακούσω γνώμη…

[Kαι αυτό....μπορεί να είναι μορφή τέχνης. Ξέρεις την Ορχήστρα λαχανικών της Βιέννης, που μετά το τέλος της παράστασης κάνουν σούπα με τα λαχανικά-όργανα και τη μοιράζουν στον κόσμο...νομίζω ότι εκείνοι δεν καίνε το φαί :D Λοιπόν το γουρουνάκι δεν έγινε «φλαμπέ» και τελικά τώρα που το δοκίμασα... έκανα τέχνη...

Λοιπόν κομμένη η… κουλτουρό συζήτηση γιατί παραλίγο να μου γίνει κάρβουνο το φαγητό (και η κατσαρόλα)…

Και αυτό σωστό… Όταν η τέχνη υπόκειται σε αντικειμενικούς κανόνες, ουδείς θα διαφωνήσει ότι είναι ορισμένη από την φόρμα.

Αγαπητέ μου Blue εκεί που θέλω να καταλήξω είναι αυτό που μόλις έγραψες «αοριστολογείς». Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος, το αόριστο της τέχνης… Αν διάβασες το αρχικό μου post ακριβώς αυτήν την αδυναμία ορισμού πραγματεύομαι… Δηλαδή το γενικότερο πλαίσιο. Τώρα ως προς το ερώτημα που απευθύνεται στο υποκειμενικό μου κριτήριο, θα σου απαντήσω ευθέως ότι σαν ιδέα το να καταστρέψει κάποιος ένα όργανο επί θεατρικής σκηνής το θεωρώ μάλλον βλακώδες και καθώς το όργανο είναι μέσο παραγωγής τέχνης, θα έλεγα ότι είναι μια μορφής ασέβεια και για την τέχνη. Οπότε η αισθητική μου δεν θα κατέτασσε στην κατηγορία «θαυμασμός για το ωραίο»… Όμως… (και εδώ είναι το ωραίο της υποκειμενικότητας της τέχνης): Αν για παράδειγμα, σε κάποια συναυλία, ο από επί σκηνής αγαπημένος μας μουσικός, σπάσει κάποια κιθάρα ( το οποίο μάλλον αρκετοί από εμάς το έχουμε ζήσει) αυτό θα συμβεί κάτω από τις ιαχές επιδοκιμασίας του κόσμου… Και στις δύο περιπτώσεις ( συναυλία- παράσταση) ένα μουσικό όργανο… θυσιάστηκε υπέρ του φιλοθεάμονος κοινού. Ποια λοιπόν είναι τα κριτήρια που στην μια περίπτωση θα επικροτήσουμε κραυγάζοντας και επευφημώντας και στην έτερη πρώτοι θα ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος; Προσωπικά, επιφυλάσσομε να απαντήσω… Πάντως, πίστεψε με η τοποθέτηση μου έχει καθαρό «φιλολογικό» χαρακτήρα. Αν βρεθώ αντιμέτωπος με τέχνη η οποία για διάφορους λόγους μου δημιουργεί αποστροφή, εκφράζω ευθαρσώς την άποψη μου.

Θα τολμούσα να πω πως ναι… Δηλαδή η οποιαδήποτε τέχνη είναι ενταγμένη σε κάποιο πολύ συγκεκριμένο ρεύμα, το οποίο όμως διέπεται από πολύ ορισμένα «τεχνικά» χαρακτηριστικά – τα οποία επί της ουσίας του δίνουν τον χαρακτήρα του- δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί abstract. Βεβαίως, δεν θα μπορούσα να πω μετά βεβαιότητας ότι με την εμφάνιση του ένα καλλιτεχνικό ρεύμα, άμεσα, αποκτά ταυτότητα. Κάποιος αποκάλεσε έτσι τους ιμπρεσιονιστές, εξπρεσιονιστές, φοβιστές, κυβιστές κλπ… Ενδεχομένως μέχρι να λάβουν την «ετικέτα» τους και αυτά τα ρεύματα να τα θεωρούσαν «αφηρημένα»… Οπότε με γνώμονα αυτήν την εικασία, θα μπορούσα να συμφωνήσω ότι όλη η τέχνη είναι abstract- όμως στην πρωτόλεια μορφή της- γιατί από την στιγμή που θα καθιερωθεί η φόρμα, εκεί πιστεύω ότι η τέχνη κατηγοριοποιείται και συγκεκριμενοποιείται…

Αγαπητή κ. Έυη, μην ξεχνάτε ότι υπάρχει και η abstract τέχνη, όπου εκεί το οπτικό ερέθισμα δεν είναι σίγουρο ότι θα δώσει σαφή κατεύθυνση στα… νοηματικά κέντρα του εγκεφάλου, αναφορικά με το τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης και το έργο του. Βεβαίως, πάντα θα ελλοχεύει η σκέψη, ότι το «βαρύγδουπο» του τίτλου που θα συνοδεύει ένα «ακαθόριστο» έργο, δεν είναι τίποτα άλλο από μια «νομιναλιστική σοφιστεία» του δημιουργού του, για να καλύψει την καλλιτεχνική του ένδεια…

Αχα… μάλιστα… Αυτός είναι «πειραματισμός και έκφραση», όχι τα χαζοκουλτουριάρικα που γράφουμε για αυτόν που θα κόψει το τσέλο του… Άσε δε, που είναι και… έθνικ το άσμα.

Ωραιότατο το παράδειγμα του Marathon: Το «έργο» του Damien Hirst, που στα δικά μας μάτια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κουφάρι καρχαρία μέσα σε φορμόλη. Όμως ο τίτλος του κατά τον καλλιτέχνη είναι The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living… Είναι αυτό που έγραφα για το διαβόητο «μήνυμα» του δημιουργού… Βεβαίως οι κριτικοί τέχνης το αποκάλεσαν «αισχρό», αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Hirst είναι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους εικαστικούς της εποχής μας… Τα περί τέχνης συμπεράσματα δικά σας…

Αν και μπάφιασα να διαβάσω τόσες σελίδες... θα πω αυτό: Ο τύπος που το έγραψε πρέπει να κάνει καριέρα σεναριογράφου κωμικών ταινιών στο Χόλιγουντ! Απλά απίστευτος...

Απλά θα παραθέσω μερικές σκέψεις… Αρχικά, τι οριοθετεί την τέχνη… τα όρια της… την αισθητική της; Ποιοι είναι αυτοί οι κανόνες, μορφές, φόρμες, που ορίζουν το αποδεκτό ή το μη αποδεκτό μιας τέχνης; Τι ορίζουμε ως τέχνη; Σαφείς απαντήσεις, νομίζω είναι δύσκολο να δοθούν… Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο «συνοδευτικό εγχειρίδιο» που να ορίζει με απόλυτη βεβαιότητα το τι είναι τέχνη και πιο είναι τα όρια της… Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι τόσο ο ορισμός του όρου, όσο και όρια, είναι αντικείμενα συνεχούς μεταβολής. Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες «σταθερές» που δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες- ως απότοκο της ενδελεχούς ανθρώπινης δραστηριότητας. Όμως νοώ ότι πέρα των αντιδράσεων αυτών που είναι σύγχρονοι με το «τεχνούργημα» του Χ υποκειμένου, η διάρκεια του στο «μακρύ χρόνο»- για να δανειστώ τον όρο της σχολής των Annales- είναι αυτή που θα του αποδώσει την πραγματική του καλλιτεχνική υπόσταση. Νομίζω δε, ότι αυτή η προσλαμβάνουσα έχει μεγαλύτερη αποτύπωση σε έργα ιδιαίτερα νεωτεριστικά τα οποία – θα μπορούσαμε να εικάσουμε- ότι «προηγήθηκαν της εποχής τους». Πλειάδα δημιουργών, στον καιρό τους λοιδορήθηκαν, χλευαστήκαν, περιθωριοποιήθηκαν και σε βάθος χρόνου, από μεταγενέστερους, τα έργα τους αντιμετωπιστήκαν ως τα υπέρτατα αριστουργήματα- η ιστορία βρίθει σχετικών παραδειγμάτων. Βεβαίως είναι ένα ερώτημα κατά πόσο αποτελεί «τέχνη» ο τεμαχισμός ενός μουσικού οργάνου και η πώληση του σε… βαζάκια. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο δημιουργός του έργου (μάλλον) επιζητά την «νομιμοποίηση», μέσω του «μηνύματος» που θεωρητικά υποβόσκει μέσα στην τέχνη του: Θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι ο δημιουργός καταστρέφοντας το όργανο, νοερά «ακρωτηριάζει» το σώμα του ή πουλώντας τα κομμάτια του κραυγάζει σιωπηλά κατά του…καπιταλισμού. Φυσικά μπορεί κα να μην υπονοεί τίποτα από αυτά, να υπαινίσσεται κάτι άλλο ή τελικά και απολύτως τίποτα… Πριν μερικά χρόνια ένας Βέλγος εικαστικός «έντυσε» με ζαμπόν την πρόσοψη του δημαρχείου μιας πόλης – δεν θυμάμαι αν ήταν της Μπριζ ή της Λιέγης- και φυσικά δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις. Για πολλούς το θέμα ήταν, τι σόι τέχνη είναι αυτή; Ο καλλιτέχνης από την πλευρά του, έκανε λόγο για την προσπάθεια του να αναδείξει την σήψη, μέσα από τα κομμάτια ζαμπόν που θα σάπιζαν... Βεβαίως , εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, καλά αυτός… η πόλη που του διέθεσε το δημαρχείο; Εν τέλει το θέμα καταλήγει (;) στο συμπέρασμα ότι όσο και αν θέλουμε να ορίσουμε την τέχνη, με κανόνες κοινά και κυρίως καθολικά αποδεκτούς, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Με μάλλον κοινή αποδοχή ότι η τέχνη και η υπερβολή εφάπτονται «επικίνδυνα», είναι δύσκολο να θέσουμε τα όρια της «ανεκτής υπερβολής» στην τέχνη…

Nick καλησπέρα Νομίζω ότι ασχέτως οργάνου, το project είναι κάτι το μοναδικό. Μόνο και μόνο σαν σύλληψη να το δεις είναι extravagant. Τώρα βέβαια αν δεν το ακούσουμε ολοκληρωμένο, ας κρατήσουμε μικρό καλάθι (μπορεί να είναι και πατάτα που λέει και ο Marathon). Πάντως, Metheny είναι… οι προσδοκίες είναι υψηλές. Ελπίζω να τα καταφέρω να δω ένα από τα ευρωπαϊκά live και να αποκομίσω ιδίαν άποψη.

Με αυτό το όνομα – Caninus- έχω την αίσθηση ότι θα έκαναν μεγάλη καριέρα στις εγχώριες… πίστες (σ.σ σε αυθαίρετη μετάφραση «σκυλάδες») Δεν γνωρίζω όμως αν τους βοηθάει η μουσική τους να σταθούν δίπλα στο Δεσποινάκι ή τον Sakis…

Φοβερό το πτηνό... Μήπως σου βρίσκετε κάνα τέτοιο βιντεάκι με κόκορα... Manowar;

Λοιπόν comments ζήτησες και (καλοπροαίρετα) comments θα λάβεις: Στο live φαίνεστε δεμένοι, αλλά δεν πολυακούγεστε- ιδιαίτερα λόγο της θέσης της κάμερας, με αποτέλεσμα το μικρόφωνο να πιάνει υπέρ του δέοντος το crash που βαράει ο ντράμερ. Τώρα ως προς τα άλλα κομμάτια, το live με προϊδέασε ότι παίζεται κάτι σε στιλ Evanescence, Within Temptation, Nightwish, ιδιαίτερα η τραγουδίστρια. Όμως το πρώτο κομμάτι αν και έχει κάποιες καλές ιδέες, οι κιθάρες με άφησαν αδιάφορο. Και λόγο ήχου και λόγο παιξίματος. Πολύ «παλιακού» ύφους, σα μπαλάντα των 60ς – 70ς. Περίμενα μια άλλη, πολύ πιο τολμηρή, αφαιρετική και εφευρετική προσέγγιση και στον ήχο και στο παίξιμο. Η διασκευή είναι συμπαθής. Στα υπέρ σας η τραγουδίστρια, που σε κάποια σημεία (μην της το πεις και το πάρει επάνω της χε χε) άφησε να πλανάτε μια υποψία από… Amy Lee (στο πρώτο δικό σας τραγούδι) Αυτά τα ολίγα με μουσικούς χαιρετισμούς και κυρίως καλή διάθεση… Terry