Ναι, μεν, αλλά… Το Avatar σε επίπεδο εικόνας είναι ένα απίστευτο breakthrough στην ιστορία του κινηματογράφου- και νομίζω ότι σε αυτό θα συμφωνούμε οι περισσότεροι. Όμως σαν story telling- τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- είναι ένα αδιάφορο παραμυθάκι, που δεν σας κρύβω ότι παρακολουθώντας την ταινία υπήρξαν και στιγμές που… ψιλό έγειρα για έναν υπνάκο.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν αυτό θα είναι το μέλλον του κινηματογράφου- αν και νομίζω ότι προς τα εκεί πηγαίνει η κατάσταση σε τεχνολογικό επίπεδο. Βεβαίως, το 3D δεν είναι απαραίτητα για το… πυρ το εξώτερο. Δεν αποκλείω ότι θα δούμε ταινίες που δεν θα παίζουν μόνο «μπλε ανθρωπάκια» και θα είναι γυρισμένες τρισδιάστατα, οι οποίες θα έχουν μεγαλύτερο νοηματικό/ ερμηνευτικό «βάθος».
Φυσικά οι ταινίες που στηρίζονται αποκλειστικά στην χρήση τεχνολογίας δεν μας έχουν συνηθίσει σε βαθυστόχαστα νοήματα. Όμως όταν παρακολουθείς μια από αυτές ξέρεις τι πας να δεις: Ένα φαντασμαγορικό παραμύθι, που για 2 – 2,5 ώρες θα σε μεταφέρει κάπου αλλού και πάπαλα…
Πάντως δεν θα συμμεριστώ την ανησυχία ότι η όλη θεματολογία του κινηματογράφου θα περιστραφεί γύρω από «μπλε εξωγήινους». Πάντα θα υπάρχει κοινό που θα θέλει να παρακολουθήσει ταινίες που η υποκριτική τέχνη του ανθρώπου θα κατέχει την κυρίαρχη θέση στην δημιουργία. Να τους πούμε «σινεφίλ», «κουλτουριάρηδες»… ας τους αποκαλέσουμε ( ή αν θέλετε ας μας αποκαλέσουμε) όπως θέλουμε…
Συμφωνώντας με τον Superfunk, θα έλεγα ότι χώρος υπάρχει για όλους- για την κουλτούρα, για τον εμπορικό κινηματογράφο- κάτι το οποίο συμβαίνει σε τελική ανάλυση και στην μουσική, που τόσο πολύ γουστάρουμε. Το που θα σταθούμε, το τι θα επικροτήσουμε, το τι θα απορρίψουμε, είναι προσωπική επιλογή μας. Όμως η ύπαρξη των μεν δεν σημαίνει ότι αυτόματα θα πάψουν οι δε…