Καταρχάς να διευκρινίσω ότι είμαι υπέρ των αποφάσεων διάλυσης των συγκροτημάτων. Όταν φτάσουν να στερέψουν δημιουργικά καλά κάνουν και το σχολάνε- για να διατηρήσουν την υστεροφημία τους. Βέβαια κανείς δεν τους απαγορεύει να συνεχίζουν να παίζουν μουσική και καλά κάνουν και πράττουν αναλόγως. Μιλάω κυρίως για την δισκογραφική τους παρουσία, που σε περιπτώσεις γκρουπ κολοσσών έχουμε δει την απομυθοποίηση τους μέσα από χλιαρότατες και ανέμπνευστες δουλείες- φαντάσματα του λαμπρού παρελθόντος τους.
Σε αυτή την λογική καλά κάνουν, όποιοι το κάνουν και το κόβουν…
Τώρα αναφορικά με τους Scorpions, δεν κρύβω ότι τους άκουγα από πιτσιρικάς ότι μέχρι το love at first sting τους είχα ψηλά- δεν μιλάω για την εκπληκτική πρώτη περίοδο τους- και μετά μου φάνηκαν κάθε δίσκος και….χειρότερα. Οπότε με σχετική προκατάληψη άκουσα το The good die young… Όμως το κομματάκι ήταν πολύ πάνω από τις προσδοκίες μου και δεν κρύβω ότι με εξέπληξε θετικά. Καλό hard rock, χωρίς φρου- φρου και αρώματα, στο στιλ που καθιέρωσε τους Scorpions. Ένας αξιοπρεπής αποχαιρετισμός στα όπλα, από μια μπάντα που οφείλουμε να της καταλογίσουμε ότι έβαλε έναν πιο hard ήχο στα «σαλόνια»- τουλάχιστον στην χώρα μας- σε εποχές δύσκολες, που η ηλεκτρική κιθάρα ήταν για το πυρ το εξώτερο…
Μπορεί λοιπόν να συμφωνήσαμε μαζί τους, να διαφωνήσαμε, να τους κριτικάραμε, να τους κατακρίναμε… όλα σεβαστά. Όμως είτε μας αρέσουν, είτε δεν μας αρέσουν είναι ένα κομμάτι της μουσικής που γουστάρουμε ( με την ευρύτερη rock έννοια) και μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών.
Farewell λοιπόν…