Terry RoscoeBeck5

Θανάση μου, συμβαίνει τώρα που μιλάμε. Τα «τσακάλια» του ΔΝΤ, δεν μάσησαν ούτε από το ηφαίστειο, ούτε από τίποτα και είναι ήδη στην Αθήνα. Το γεγονός ότι έχουμε τα σχετικά δημοσιεύματα δεν είναι τίποτα άλλο από το πρελούδιο και φυσικά το να μετρήσουν αντιδράσεις. Εξάλλου μην ξεχνάς ότι και ο Καλλικράτης θα περικόψει περί τις 30.000 υπαλλήλους στους ΟΤΑ που επί στης ουσίας είναι ευρύτερος δημόσιος τομέας. Οπότε συμβαίνει τώρα...

Έλα βρε Δημήτρη, τι λες τώρα... Είναι δυνατόν να δίναμε ψευδή στοιχεία... Ελαφρώς παραποιημένα ήταν ;D

Βρε... διαβολέα ;D μην ξύνεις πληγές. Ναι, ο κυρ Μήτσος που ήταν gate keeper στην Κερκόπορτα τα είχε τσούξει το προηγούμενο βράδυ, ξέχασε να κλειδώσει και τους βρήκε το κακό...

@ Θανάση: Δεν θα το κάνει Έλληνας πολιτικός. Θα το κάνει το ΔΝΤ μέσω του τοποτηρητή του! Ο Έλληνας πολιτικός απλά θα ανακοινώσει την βούληση του ΔΝΤ... @ Ιγνάσιο: Το γεγονός ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι το ρημάδι που περιέγραψες, έχει να κάνει με το πόσο ρημάδι και διαπλεκόμενο ( με τον ιδιωτικό τομέα) είναι το δημόσιο. Αν π.χ εφάρμοζε την εργατική νομοθεσία, τώρα δεν θα κάναμε αυτήν την συζήτηση... Αλλά εδώ δεν είναι... Σουηδία...

Έχεις μια τάση να θίγεις όλα τα «τζιζ» θέματα βρε Κώστα ;D. Καλά τα λέμε ήρεμα τόση ώρα ;)

Ναι, αλλά τι θα κάνουμε τώρα χωρίς «Βαρβάρους»... Θα αποχαιρετήσουμε την «Αλεξάνδρεια»; Τα προσωπεία έχουν πέσει... Και όσοι δεν κατάλαβαν μέχρι ώρας, θα ξυπνήσουν απότομα όταν απολυθούν οι περί τους 300.000 Δ.Υ που διαβάζουμε στις εφημερίδες. Το μόνο καλό σε αυτήν την ιστορία- αν τελικά συμβεί- είναι ότι δείχνει να κόβεται ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τα κόμματα με τους πολίτες- και δημιουργεί την «πελατειακή σχέση/ σαπίλα»: Την χρήση του δημοσίου τομέα για την εξυπηρέτηση των «πελατών- ψηφοφόρων». Αυτή ίσως να είναι και η ελπίδα ότι κάτι καλύτερο μπορεί να μας ξημερώσει. Αν σπάσει αυτό το κακό, τότε, ίσως ο λαός να μην τρώει τόσο εύκολα το παραμύθι- ψήφισε με για να σε βολέψω στο δημόσιο. Αν χαθεί αυτό το «βόλεμα»- που πλέον σε μεγάλο βαθμό είναι μεγάλο παραμύθι- ίσως και να...

Έλα βρε και εγώ τα έμπλεξα ;D Έφαγα ένα χρόνο... 1897 ήταν η πανωλεθρία μας...

Μπράβο Κώστα, βρήκες στόχο με αυτό που έγραψες. Πολύ σωστά το λες και θα προσθέσω ότι μας βολεύουν οι «Βάρβαροι» γιατί μάλλον είμαστε πολύ κοτούλες για να παραδεχθούμε τα λάθη, την ενοχή για το χάλι μας- πες το όπως θες- και ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους, εχθρούς και θύραθεν Εφιάλτες.

Εννοούσα αναφορικά με την ημερομηνία (1878- 1898) ;D Πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι στο forum η ιστορία και η πολιτική επιστήμη κατέχουν εξέχουσα θέση. :)

Εδώ SF επέτρεψε μου μια μικρή διαφωνία ιστορικού περιεχομένου: Η καταστροφή του 1898 (νομίζω ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα) θα ήταν άδικο να χρεωθεί στους πολιτικούς, ακόμα και αν πρωθυπουργός ήταν ένας τύπος σαν τον Δηλιγιάννη... Κατά την ταπεινή μου άποψη και εδώ ο αγαπημένος μας λαός έβαλε το χεράκι του, καθώς για μια ακόμη φορά παρασύρθηκε από δημαγωγούς της εποχής- τους διαβόητους «ζητωπόλεμους»- που ζητωκραύγαζαν υπέρ του πολέμου με την τότε Οθωμανική αυτοκρατορία. Κάνε μια αναγωγή και στην θέση αυτών, βάλε όσους έβαλαν το πόπολο να κουνάει σημαιάκια υπέρ της ανάληψης των Ολυμπιακών αγώνων και έχεις την πλήρη εικόνα. Αυτό το φιλοπολεμικό ρεύμα παρέσυρε τόσο τον πρωθυπουργό όσο και τον βασιλιά Γεώργιο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η καταστροφή στην Μελούνα, η «φευγάλα της Λάρισας» και όλα τα σχετικά... Δυστυχώς αυτό που συμπεράνω είναι ότι ο λαός μας έχει μια έφεση στο να κουνάει σημαιάκια που άλλοι του τα έχουν βάλει στο χέρι- για τους δικούς του λόγους. Και θα επιμείνω στην Ολυμπιάδα γιατί θεωρώ την στάση που κράτησε η πλειοψηφία των Ελλήνων -που κουνούσε τα σημαιάκια στο Ζάππειο - ως μνημείο «στην βλακεία», τουλάχιστον στην κοντινή προς εμάς ιστορία.

Θίγεις δύο από τα κατεξοχήν ενδιαφέροντα ζητήματα- που πραγματικά εμπεριέχουν την «άρνηση της πραγματικότητας», που στην περίπτωση μας ήταν άρνηση της διεθνούς πραγματικότητας. Στην μια περίπτωση το φταίξιμο (Μικρασιατική καταστροφή) ήταν των «μεν», στην άλλη είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά τείνω προς τους «δε». Βέβαια κατά την ταπεινή μου άποψη, στην Μικρασιατική καταστροφή έπαιξε τον ρόλο του και ο λαός, που αφέθηκε να παρασυρθεί στις εύκολες εξαγγελίες των βασιλικών κομμάτων για απεμπλοκή από τον πόλεμο. Όμως η καταστροφή έγινε το '22 και ο Βενιζέλος είχε χάσει την εξουσία από το ΄20... Βεβαίως και ο πρώτος λίθος του αναθέματος θα πέσει στους πολιτικούς που συνέχισαν τον πόλεμο-κόντρα στο διεθνές περιβάλλον- αλλά και επί δύο χρόνια ο λαός δεν είπε «άλλα μας λέγατε και άλλα κάνετε...» Απλά να υπενθυμίσω ότι και τότε το «πόπολο» το έφαγε το «μηντιακό παραμύθι»- έστω και με τα μέτρα και τα σταθμά της εποχής- με τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο να μεταβαίνει στο μέτωπο για να βρίσκεται (τύποις) επικεφαλής της ελληνικής επίθεσης του 1921 που τελικά οδήγησε στην εποποιία του Σαγγάριου και στο δράμα της Καταστροφής. Κάπου εκεί, νομίζω, ότι πέρα από τις σαφέστατες πολιτικές ευθύνες της άρνησης της πραγματικότητας, η σαφέστατη άρνηση της πραγματικότητας που επέδειξε και ο λαός, συνείσφερε στο άδοξο τέλος... Κατά τα άλλα συμφωνώ απόλυτα με αυτά που γράφεις...

Βρε Κώστα, συγνώμη εκ των προτέρων, αλλά θα ήθελα να μου δώσεις ένα παράδειγμα «άρνησης της πραγματικότητας» από πλευράς των πολιτικών. Πάντως μακάρι αυτό που λες- η αλλαγή των ηθών- να γίνει πραγματικότητα, γιατί δεν την βγάζουμε καθαρή αν δεν γίνουμε πιο σοφοί μετά από αυτή την ιστορία.

Μήτσο μου πολύ φοβάμαι ότι έχεις απόλυτο δίκιο... Και να σου πω κάτι, δυστυχώς η πλειοψηφία ζει στο δικό της «παράλληλο σύμπαν»... Ακόμα υπάρχουν...χμ...συμπολίτες μας, που ερίζουν για το ποιος είναι υπεύθυνος για το χάλι μας. Οι «μπλε» ή οι «πράσινοι»... Εκεί ακόμα και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τι ακριβώς μπορείς να πεις σε αυτούς τους δογματικούς, ανίκητους βλάκες, που με τις παρωπίδες τους δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα; Και είναι οι ίδιοι που θα πάνε και θα ξαναπάνε για να το ρίξουν «δαγκωτό» υποστηρίζοντας αέναα την ίδια σαπίλα...

Μια μικρή παράθεση και από εμένα: Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί ακριβώς αυτό μας άξιζε. Ένας λαός αμόρφωτος, απαίδευτος, δεισιδαίμονας, θρησκόληπτος, της ψευτο- μαγκιάς και της ψευτο- γκλαμουριάς, οσφυοκάμπτης, ανιστόρητος, κουτοπόνηρος, της αρπαχτής, αγενής, σκυλάς, οπαδός της «κλειδαρότρυπας», χωρίς πολιτικό κριτήριο και αισθητήριο, που θα κατέληγε; Δεν θέλω να πολιτικολογήσω, αλλά 1974-2010 είναι 36 χρόνια που μέσα σε αυτά εμείς συντηρήσαμε τον δικομματισμό και το σάπιο πολιτικό σύστημα της χώρας. Είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα και τώρα θα πληρώσουμε όλοι μαζί. Γιατί με τον έναν ή το άλλο τρόπο- όταν μας πέταξαν κάνα ψίχουλο από το φαγοπότι τους, σε εμάς ή στους πατεράδες μας- τρέξαμε να το μαζέψουμε... Γιατί δεν απαιτήσαμε ποτέ τα αυτονόητα που χαρακτηρίζουν μια ευνομούμενη κοινωνία. Γιατί σταθήκαμε απαθείς, ψευτο-βολεμένοι και λέγαμε το «κλασικό», έλα μωρέ τώρα... Γιατί εν κατακλείδι ξεχάσαμε το βασικότερο γνώρισμα μας: Ότι πρώτα και πάνω απ' όλα είμαστε Πολίτες... Δυστυχώς όμως πλέον είμαστε απλά... καταναλωτές και άβουλη, παθητική μάζα που ζει και αναπνέει για να αποβλακώνεται από τον οχετό των μεσημεριανών εκπομπών. Το μπουκάλι της Τζούλια και η κόντρα του... Ρούλη με την Σούλα στο Ελλάδα έχεις ταλέντο (στην μαλακία που σε δέρνει). Οπότε αγαπητοί μου σας ερωτώ; Τι ακριβώς περιμέναμε να συμβεί σε αυτήν την χώρα, εκτός από το να φουντάρουμε όλοι μαζί το μαγαζί;

ΟΚ λοιπόν... Γυρόφερα τον παππού πέριξ του θέματος guitar heroes... Αν αποδεχόταν τον όρο και πως βλέπει την νέα γενιά των «υπέρ κιθαριστών». Εκεί άρχισε να μου τα ψιλό μασάει...«ναι υπάρχουν πολλοί καλοί... γρήγοροι...» και τότε του λέω: Όπως ο Yngwie Malmsteen; «... er... Yngwie Malmsteen...(κενό)... (περισσότερο κενό)...he likes very much.. (εδώ έγινε χάσμα)...» He likes Richie Blackmore;- του σκάω ο προβοκάτορας... «He likes very much the powerful sound.» Και από τον τόνο της φωνής του κατάλαβα ότι το θέμα ήταν «τζιζ» και με ελαφρά πηδηματάκια την έκανα για την επόμενη ερώτηση ;D

Το λοιπόν... Το 1997 πήρα μια συνέντευξη από τον Blackmore για το μουσικό έντυπο που εργαζόμουν εκείνη την εποχή- ήταν στο πλαίσιο του promo για το Blackmore's night. Η ντιρεκτίβα που είχα από την δισκογραφική εταιρία ήταν σαφής: «Δεν θα τον ρωτήσεις τίποτα για επανασύνδεση των Rainbow. Έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα δημοσιογράφου που το τόλμησε...» Διευκρίνηση, εκείνο τον καιρό ακουγόταν έντονα το σενάριο. Τέλος πάντων, εγώ στην Αθήνα, ο «μαυροπερισσότερος» στην Γερμανία και το Management του στην Αμερική με τις γραμμές μεταξύ Ελλάδας- ΗΠΑ να έχουν «ανάψει» καθώς ο Blackmore δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. «Είναι εκεί και περιμένει την κλήση σας» να λένε οι Αμερικάνοι... Τον καλούμε πόση ώρα τώρα και τζίφος, να λέμε εμείς... Εγώ είχα πρασινίσει... Λέω, τον στήσαμε, θα τα έχει πάρει κρανίο και θα με διαολοστείλει... και πάει η συνέντευξη. Τελικά τον βρήκαμε και εκεί αφού είπαμε για την νέα του δουλειά και είχα την συνέντευξη του το έσκασα: Τι λες για επανασύνδεση των Rainbow; Εγώ σκεφτόμουνα, τώρα άμα θες κλείσε το... Προς απίστευτη έκπληξη μου, ο απόλυτα «ξινός» έκανε το απίστευτο: ΓΈΛΑΣΕ!!! Όμως η συνέχεια ήταν πιο τρομερή: «Ronnie James Dio...what a nice guy...» ήταν η απάντηση του και έχω πήγα να πέσω κάτω. Ο Blackmore έλεγε καλή κουβέντα για τον Dio που είχαν χωρίσει με άσχημο τρόπο τα τσανάκια τους και δεν έλεγαν ούτε καλημέρα... Αφού μου εκθείασε την φωνή του γερό Dio τότε μου το έσκασε: «Αυτό που θέλω να κάνω κάποια στιγμή είναι ένα project για να παίξω Blues...» Τελικά έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε και ακόμα το περιμένω. Μακάρι κάποια στιγμή να του έρθει ο οίστρος και να τον ξανά ακούσουμε να παίζει ηλεκτρική κιθάρα.... Βεβαίως τον είχα ρωτήσει και για τον Malmsteen, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...

Παιδιά, συγνώμη κιόλας, αλλά το καταντήσατε κουραστικό. Η Tal έχει ένα CV από εδώ μέχρι... απέναντι, το οποίο το δημιούργησε μέσα σε ελάχιστα χρόνια. Όχι λόγο εμφάνισης, αλλά λόγο παιξίματος. Τι να κάνουμε τώρα... Η κοπέλα είναι ταλέντο και αντί να ασχολείστε με αυτό, το ζήτημα σας είναι αν ανέβηκε επειδή είναι γκόμενα ή όχι... Θα μου πείτε και άλλοι είναι ταλεντάρες γιατί όχι και αυτοί; Τι να πω... έτυχε.

Ποιητή μου εσύ ;D... Κώστα μου θα διαφωνήσω, το «κατέβασμα-λιώσιμο» είναι αυτό που δίνει την «κίνηση» το σώμα και επιφέρει την γεωμετρική ισορροπία με το πάνω «κέρατο». Επιπρόσθετα χρόνια πολλά στα Jazz, τα λατρεμένα μου μπάσα και χρόνια πολλά στα δύο «μωρά» μου: Το Marcus Miller και το fretless squier...

Ουάααααααοοοοο... Μου βγήκαν τα μάτια για να διαβάσω το 10σελιδο... Λοιπόν περί της Tal: Η κοπέλα είναι από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα 14 και συνέχισε μέχρι τα 16. Μετά το γύρισε στο μπάσο και μέσα σε ελάχιστο χρόνο άρχισε να παίζει όπως δεν θα καταφέρουμε πολλοί από εμάς σε ολόκληρη την ζωή μας. Έχει παίξει με Santana εκτός από τον Beck... Respect στην κοπέλα, είναι πολύ καλή μουσικός, φοβερά εξελίξιμη και ναι, είναι συμπαθέστατη. Όπως έγραψε και ο Marathon ο Βeck είναι είναι όμως ο μεγαλύτερος (εν ζωή) rock κιθαρίστας- αν όχι ο μεγαλύτερος, από τους μεγαλύτερους... Κάτι παραπάνω ξέρει για να πάρει την Tal για μπάσο.

Όταν χώρισαν τα τσανάκια τους, ο Don έκανε την δική του μπάντα, τους Don Dokken, που αξίζει τον κόπο να την ακούσεις. Κιθαριστικά είναι ένας από τους αγαπημένους μου για το είδος και αυτό εξαιτίας του John Norum- ναι, του γνωστού των Europe- που στο Up From The Ashes έπαιξε απίστευτα... Στην πορεία οι Dokken επανασυνδέθηκαν με διάφορα line up- με τον Lynch να συμμετέχει, αλλά αναβίωσε η παλιά κόντρα Don- George με αποτέλεσμα να φάνε για τα καλά τα... μουστάκια τους. Μετά από την μπάντα πέρασαν διάφοροι κιθαρίστες - με κορυφαίο κατά την άποψη μου τον Reb Beach.

Yeaaaaaahhhhh ;D Tooth n Nail... Μπράβο βρε Θανάση... Αχα ΚΑΙ Just Got Lucky... ;) Υπόψιν: Στο TnN κιθάρα παίζει ο Reb Beach...

Ok Θανάση, δεν πάθαμε και τίποτα... Ανέβασε και κανένα Just Got Lucky ή Breaking The Chains να γουστάρουμε... Να μας φτιάξει την ημέρα, που από το πρωί μας έχουν πρήξει με το ΔΝΤ...

Είναι αλήθεια το ανέβασε και το MTV http://www.mtv.com/news/articles/1637106/20100415/type_o_negative.jhtml

Λίγο υπερβολικός ο τίτλος του post, αλλά μια καλή ευκαιρία για να θυμηθούμε το Mr Scary... Ωραίος ο George και μια από τις αγαπημένες μου μπάντες οι Dokken. Για τους fan του είδους συνιστώ ανεπιφύλακτα και το Up From The Ashes του Don Dokken...