Terry RoscoeBeck5

Μπράβο βρε pan ;D στο μυαλό μου είσαι ακριβώς αυτό. Και για να το πω πιο... ποιητικά τα 2002 στα οποία αναφέρομε ήταν πιο... «ζουμερά» :)

Από τα αυτά που έχω ακούσει από τα σετ φίλων Drummer, μου έχει μείνει αξέχαστο ένα φανταστικό hi hat Paste Signature, τα παλιά, καλά 2002- πολύ πετυχημένη σειρά- και πάντα μου ήταν συμπαθέστατα τα Κ- αν και τα έβρισκα πιο λίγο πιο «σκληρά» από τα 2002, που είχαν κάτι το πιο «φίνο».

Θα συμφωνήσω και εγώ με τον Yaheth, χρειάζεται ένα μπάσο για να «δέσει» το...γλυκό ;D. Καλή προσπάθεια, αλλά με αδυναμίες. Εκτός από το μπάσο, θα έλεγα ότι ότι η μπότα παρά ήταν «έξω», το ίδιο και οι φωνές- βέβαια σε αυτό το στιλ που λες πολλά θέλεις να ακουστούν ευκρινώς οι στίχοι- με αποτέλεσμα να ακούγεται λίγο ασύνδετο με τη λούπα που έπαιζε στο βάθος... Πολύ... βάθος ;) Μια φιλική άποψη. Συνέχισε ακάθεκτος και θα το βρεις.

Πω, πω, πω... θα φτιάξεις «μπράτσα» με αυτό ;D Πάντως ο ήχος στα κλιπάκια που ανέβασες είχε πολύ ενδιαφέρον.

Καλορίζικο... καλορίζικο! Για πες πρώτες εντυπώσεις; Δεν έχω πιάσει ποτέ κάτι αντίστοιχο στο χέρι και είμαι περίεργος... Ποια είναι η αίσθηση στα χέρια; Έχει ζόρι;

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο ;D Τόσο για τα δάκτυλα όσο και για το Fender... ;)

Ευάκι μου τι κάνεις; :) Ακριβώς αυτό λέω και εγώ. Παίζοντας, εξελίσσεσαι... και τα χέρια και τα... αυτιά σου. Γιαυτό έγραψα σε ένα post «το χρήμα δεν εξασφαλίζει τον ήχο» σώνει και ντε. Οπότε όταν είσαι «νέος» ότι και να πάρεις- μέσες, άκρες- δεν θα ακούγεται και ιδιαίτερα... σόι. Γιαυτό υπάρχουν beginner level όργανα, παράπάνω, πολύ πιο... παραπάνω, are you nuts;, όργανα. Όσο αρχίζεις να «ακούς», τόσο εξελίσονται και οι ανάγκες σου... Δεν μαζέυεις πόντους, απλά αλλάζεις εσύ, οι ανάγκες και οι δυνατότητες σου ;D

+ 1000 στον Χ. Τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι και ίσως και λίγο χειρότερα- αλλά ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες...

Αγαπητέ astpapast δεν νομίζω ότι κάποιος το έθεσε έτσι. Το ζήτημα είναι απλό: Από το Α (ένα όργανο starter) πάμε σε ένα Β (ένα καλό- καλύτερο όργανο), για να καταλήξουμε στο Χ, Ψ και ίσως σε ένα custom. Όμως η πορεία είναι αρκετά μεγάλη και η λογική λέει ότι δεν πας από το Α στο... Ω ;D Μερικές φιλικές σκέψεις...

Και ο Bill και ο Bihlas τα είπαν μια χαρά... Θα δώσω και εγώ ένα παράδειγμα: Μπάσο Warrior, δεν θυμάμαι αν ήταν 8.000 ή 9.000 δολάρια. Αυτό που πλήρωνες ήταν η... Άρτα και τα Γιάννενα από φίλντισι που υπήρχαν στην ταστιέρα. Δεν λέω, ήταν μια πανέμορφη δημιουργία σαν... ταπισερί, αλλά ουδόλως βελτίωναν τον ήχο. Σε αυτό το range οργάνων πληρώνεις την... μούρλα σου, τα καπάκια από «εξωτικά» ξύλα, τις ταστιέρες από «σπάνια» ξύλα, το χειροποίητο, το φίλντισι, το... το... Δεν λέω ότι δεν είναι καλά όργανα- κάποια από αυτά που έχουν πέσει στα χέρι μου ήταν εκπληκτικά- όμως από ένα σημείο και ύστερα πληρώνεις το... έπιπλο ;D

Καλημέρα παιδιά, bongiorno Warwick... Συμφωνώ και... διαφωνώ μαζί σου ;) Σαφέστατα αν παίζεις με κάποιο «κοντραπλακέ» των 150-200-300 ευρώ, το όργανο του 1000 θα φαντάζει «εξωγήινο». Παρόλα αυτά μπορεί και στο 300αρη να βρεις κάτι «αξιοπρεπές», αλλά αντικειμενικά δεν θα περιμένεις και... παπάδες. Όμως ας μην «θεοποιούμε» τα πανάκριβα όργανα, γιατί σε κάποιες περιπτώσεις οι τιμές τους είναι υπερβολικές. Παράδειγμα: Έπιασα στο χέρι τρία Fondera, με range τιμών από 7.000 ως 9.000 δολάρια. Τα κάρφωσα στον ενισχυτή και δίπλα έβαλα το Roscoe Beck που έχω (γύρω στα 1800 δολάρια τιμή καταλόγου Fender όταν το έβγαζε 5χορδο). Οι διαφορές στον ήχο δεν ήταν τόσο «συγκλονιστικές» για να πας να σκάσεις έξτρα 5.000 με 7.000 δολάρια. Από την άλλη έπαιξα με ένα Manne- ψιλό J στιλ, τρεις single coil, λίγο παραπάνω από 1000 ευρώ- και έπαθα την πλάκα μου. Έχω παίξει με πολλά Dingwall- τιμές από 3.000 μέχρι σχεδόν 7.000 για κάποια Prima Artist. Ορισμένα με άφησαν παγερά αδιάφορο και άλλα μου άρεσαν. Έπαιζα με ένα Ritter, τρομερό όργανο... περίπου στα 5.000 ευρώ, με πανέμορφα ξύλα, με το ιδιαίτερο design του, αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα τα έδινα- αν τα είχα φυσικά ;D. Τα βάζω όλα αυτά κάτω και μετά σκέφτομαι: Τι ακούω όταν παίζει πχ το another brick in the wall; Τι είναι αυτή η ηχάρα στο μπάσο; Είναι ένα... ταπεινό Precision... Τι βλέπω να κρατάει στο χέρι του ο Geddy Lee; Ένα... πτωχό πλην τίμιο Jazz, χωρίς booster, active και όλα αυτά τα... σκατολοΐδια. Άρα το επιμύθιο είναι ότι απαραίτητα τα πολλά χιλιάρικα δεν φέρνουν την... ευτυχία στον ήχο ;D Αφού ο Victor Wooten παίζει π.χ με Fondera, αυτό θα το χρυσοπληρώσει ο υποψήφιος αγοραστής. Και για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ τα Fondera εκπληκτικά όργανα, αλλά όχι για τις τιμές που τα πουλάνε. Και εν κατακλείδι, όπως έγραψε σοφά ο SF, το 90% παίζει με Fender- εγώ θα συμπληρώσω ότι και το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας που γουστάρουμε γράφτηκε με ένα από αυτά...

Sorry που άργησα τόσο πολύ να σου απαντήσω ;D Άρα λοιπόν- για να επανέρθουμε στο θέμα- δεν ήταν δική σου custom «επιθυμία». Θα μπορούσε να είναι το Χ όργανο που σου έκατσε καλά στο χέρι... Custom λοιπόν, για να βάλουμε λίγο στην θέση της αυτήν την «παρεξηγημένη» έννοια, σημαίνει το φτιάχνω εγώ όπως θέλω γιατί πάνω και πρώτα απ' όλα, ξέρω γιατί το θέλω έτσι. Συνεπαγωγή αυτού είναι ότι όχι μόνο το κατέχω- αυτό που θέλω- αλλά παράλληλα δεν με καλύπτει κανένα όργανο του εμπορίου, για να καλύψω τις παικτικές μου ανάγκες- και σκόπιμα δεν αναφέρω το αισθητικό μέρος... Όμως αυτό σημαίνει ότι έχεις τη γνώση να το κάνεις. Και διευκρινίζω ότι δεν θεωρώ custom το να πάρεις ένα όργανο και να αρχίσεις τις μόντες. Custom για εμένα είναι να φτιάξεις ένα όργανο για το χέρι σου, με «μοναδικότητες»- στο μπράτσο, στο σχήμα κλπ... Οπότε- η «ταμπακιέρα»- θεωρώ λιγάκι άστοχο κάποιος που ενδεχωμένος δεν ξέρει αυτά που πρέπει, να θέλει να πάρει... custom όργανο, γιατί τελικά θα πάρει ότι του πουλήσει ο μάστορας ή αυτό που θα του πούνε οι κολλητοί του, που... «ξέρουν»- καθώς όλοι έχουν και από έναν φίλο, που έχει έναν φίλο, που ο φίλος του τα... ξέρει καλά ;D Αυτή η μικρή ένσταση...

Συγνώμη για την... αδιακρισία :), αλλά ρωτάω από απλή περιέργεια: Του Παπαδόπουλου το παράγγειλες on demand, με δικές σου προδιαγραφές η απλά έπεσε κάποιο στο χέρι σου και κολλήσατε;

Το έχω δει να παίζει live πολλές φορές, εκείνον τον παλιό, καλό καιρό... (γκα γκα γκαν- heavy... ήχος) ;D. Είναι ιστορικό το «κούτσουρο» (εντός εισαγωγικών για να μην παρεξηγηθεί ο πωλητής του, χαριτολογώ)...

Γιατί Bill μου εσύ ξέρεις ;D αλλά ο φίλος μας ακόμα ψάχνετε... Έχω ένα Marcus Miller καθώς και ένα Ιωαννίδη, και σε καταλαβαίνω...

Αν δεν κάνω λάθος το... τιμημένο πρέπει να ανήκε στον Φώτη Αναγνώστου (που έπαιζε με τον Λάκη στους Thanatos). Η πλάκα είναι ότι ο Φώτης χρόνια ζει στην Ολλανδία και είναι... κατασκευαστής μπάσων ;D Οπότε να το πάλι το «απόκτηση ή δημιουργία»; Τυχαίο... δεν νομίζω...

+ όλο το... δημόσιο χρέος της χώρας ;D Πες τα Χρυσόστομε!

Χμμμ... Τώρα το είδα αυτό και το μάτι μου κόλλησε στο ότι το τελευταίο post ήταν του Marathon. Δημιουργία + σεβάσμιος Μαραθώνας = Carvin ;D Το ήξερα πριν το διαβάσω! Πάντως πέρα από την πλάκα, διαβάζοντας το όλο πόνημα κατάλαβα ότι ο φίλος μας δεν ξέρει τι θέλει... Πάντως πόσταρε την φωτό ενός ωραιότατου Jazz και αυτό σημαίνει ότι αν και μάλλον ασυνείδητα είναι στον καλό δρόμο ;) Και καθώς η πρώτη εντύπωση είναι καθοριστική- δηλαδή το Fender σου έκανε «κούκου» ως το «όργανο αναφοράς» που περιγράφεις, μάλλον το καλύτερο είναι να στραφείς προς αυτό.

Βάλτε με και εμένα μέσα. Με Firefox και είτε με πετάει έξω ή δεν ανεβάζει τα post με το γνωστό μήνυμα περί χρόνου δημοσίευσης... >:(

Βρε, βρε καλώς τον... Είσαι και εσύ πρωινός τύπος ;D. Λοιπόν, η ένσταση μου είναι τόσο στη ποιότητα των μετάλλων και κυρίως στο γεγονός ότι τα saddles είναι... κούφια. Αυτό είναι που δεν «χωνεύω» με τίποτα. Τουλάχιστον στα παλαιά... κούτσουρα΄της Fender - που σημειωτέων, οι καβαλάρηδες της ποτέ δεν με τρέλαναν (ζήτω οι badass)- ήταν μασίφ μέταλλο. Και εδώ τώρα είναι που λένε «δουλειά δεν είχε ο διαόλος...». Πήρα αυτό το Squier... κουτσουράκι, καθώς ήθελα ένα φτηνό άταστο για να πειραματιστώ και δεν σου κρύβω ότι μου άρεσε- για τα λεφτά του δε, το λάτρεψα. Αλλά... κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλω το χέρι στην τσέπη, καθώς θέλω να αλλάξω κλειδιά- καβαλάρη. Πες με γερό παράξενο (που είμαι δηλαδή ;D), αλλά κάθε φορά που κουρδίζω όταν πιάνω τα κλειδιά... ψιλό ξινίζω τα μούτρα μου. Μάλλον φταίνε τα γεράματα... Γιατρέ μου τι να κάνω; ???

Καλημέρα SF... μου έφτιαξες το πρωινό με τον θείο...Jaco! Όμως βρε nick θα πέσει φωτιά να μας κάψει ;D Ε, δεν θα έλεγα ότι το Bass of Doom έχει και μεγάλη σχέση με το... μακρινό ξαδερφάκι του- το Squier άταστο που έχω, προερχόμενο από την... εξωτική Ινδονησία, με το χμμμ, μάλλον Κινέζικο hardware της φωτιάς και της πυρκαγιάς ;)

Πολύ σωστός ο Peter... Ασυζητητί αν τελικά αλλάξεις καβαλάρη να είναι έτοιμος για Fender. Σε αυτή την περίπτωση οι τρύπες είναι οι ίδιες και μπορείς να τον βάλεις μόνος σου- με την σχετική προσοχή φυσικά. PS: Σήμερα η «οικογένεια»... μεγάλωσε!!! Ακόμα ένα F μπήκε στο σπίτι. Γιάννη σε ευχαριστώ.

Αγαπητέ Nex σε αυτό συμφωνώ και επαυξάνω, όμως ως κάτοχος ενός τέτοιου οργάνου (μόνο που είναι άταστο), η προσωπική άποψη είναι ότι η γέφυρα είναι για να παίρνει πόδι πρώτη. Καθώς έχω μάθει σε badass, αυτή η μπούρδα που φοράει μου σπάει τα νεύρα ;D. Γενικά το hardware του πάσχει... αλλά από την άλλη δεν μπορείς να έχεις και απαιτήσεις από ένα όργανο αυτού του budget. Τώρα αν πάρεις... φιατάκι και θέλεις σώνει και ντε να το κάνεις Φεράρι... θα το πληρώσεις. Και δεν θα έχεις και Φεράρι...

Κύριοι καλά τα λέτε, αλλά θα διαφωνήσω στην προτεραιότητα: Οι μαγνήτες αν και ψόφιοι κουτσά στραβά τρώγονται... Η... κούφια γέφυρα με το πρεσαριστό μέταλλο δεν τρώγεται με τίποτα. Ας πούμε ότι τα κλειδιά, με λίγη καλή θέληση περνάνε...

Γιατρέ μου... συμφωνώ και επαυξάνω στις αναβαθμίσεις που θέτεις. Έχω το... ίδιο σε άταστο και παρότι είμαι ευχαριστημένος μαζί του- υπέρ του δέοντος θα έλεγα αναλογικά με το κόστος του- κλειδιά και καβαλάρης είναι για... σούτο. Τα μέταλλα είναι για κλάματα... Δεν του έχω βάλει χέρι (ακόμα), αλλά όταν θα έρθει η ώρα ο καβαλάρης θα είναι badass. Βέβαια γράφεις ότι το κόστος είναι απαγορευτικό, όμως όσοι έβαλαν, άκουσαν άλλα πράγματα από τα όργανα. Φυσικά όπως πολύ σωστά επισήμανες, να τα κλειδιά, να ο καβαλάρης, γράφεις και για μαγνήτες, άμα το κόστος είναι να πάει όσο το μπάσο... άστα καλύτερα... Οπότε στην περίπτωση μας, η υπομονή είναι... αρετή... Όλο και κάποιος καβαλάρης θα παίξει στα μεταχειρισμένα, όλο και κάνα σετ κλειδιά... Υπομονή και κάτι θα μας προκύψει...