Terry RoscoeBeck5

ΟΚ nick θα του τα δώσω... Βέβαια χάλασε και αυτός- εννοώ τις «ελληνικές συνήθειες» ;D Χρόνια τώρα έκοψε το κάπνισμα και τους καφέδες ;D ;D ;D Όλο... γάλα πίνει αυτό το παιδί!!! Σε ξέρει σαν SF; Νίκο από το Berlin; Πως να μεταφέρω τα χαιρετίσματα;

Ε, μια και παινέψαμε (με την καλή έννοια) τα φιλαράκια μας, ας μου επιτρέψετε να προσθέσω και εγώ δύο φίλους μου που τους θεωρώ εξαιρετικούς... τομαροκρούστες ;D Mark Cross: ΟΚ, γερμανοάγγλος είναι, μην βαράτε, αλλά εδώ μεγάλωσε, εδώ έπιασε μπακέτες, εδώ τον μάθαμε, εδώ ζει (τον περισσότερο καιρό), οπότε θεωρείται έλληνας. Mark-όταν ο Neil Peart συνάντησε τον Simon Phillips ;D προέκυψε ο... ψηλός! Μάκης Γιούλης: Οι περισσότεροι τον ξέρετε από τους Socrates- στο line up των τελευταίων ετών. Υπέροχος ντράμερ και σούπερ παιδί.

Χμ με δεδομένο ότι στο forum είμαστε κάτι χιλιάδες νοματαίοι, έχουν ψηφίσει μόνο 27 :P Μήπως πρέπει να υπάρξει λίγο μεγαλύτερος... «ενθουσιασμός»; Λέω τώρα εγώ...

Έχε... πίστη θείο Μάραθον και σπάσε και τον κουμπαρά σου ;D ;D ;D

Bongiorno Korgius ;) Μα γι αυτό το έγραψα, για να βγει από την... φωλιά του ;D ;D ;D Λοιπόν επί του πρακτέου τώρα: Η ιδέα του Κώστα περί καλοκαιρινού φεστιβάλ, είναι υλοποιήσιμη, αλλά όχι από εμάς σόλο. Έχω κάτι στο μυαλό μου- κάποιους ανθρώπους που θα μπορούσαν να το στήσουν- αλλά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να πούμε σε πιο «κεντρικό επίπεδο». Αν υπάρχει ενδιαφέρον let me know...

Ο Κώστας έχει δίκιο σε αυτά που λέει. Και στο παρελθόν είχαν πέσει ανάλογες φιλόδοξες προτάσεις, αλλά για να οργανωθεί η ιστορία είναι άλλου παπά ευαγγέλια. Αν δεν υπάρξει κεντρική διοργάνωση, δεν παίζει να γίνει... Και για να μιλήσουμε πρακτικά, θέλει και ένα marketing η υπόθεση, κάποιους σπόνσορες να καλύψουν κάποια έξοδα κλπ. Πολλοί είμαστε στο noiz, αλλά είμαστε ολίγο... χύμα ;D Μόνο ένας μου έρχεται στο μυαλό που θα μπορούσε να δανείσει τα φώτα του για ένα τέτοιο εγχείρημα: Ο... γερό Μάραθον που είναι τρελό αγόρι του marcketing και της διαφήμισης, αλλά άντε να τον κουνήσεις από τις, ε... χμ... πλαστικές κιθάρες του ;D ;D ;D

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση ο τύπος, αλλά δεν θα το έλεγες και αντιπροσωπευτικό «σόλο μπάσου». Προς Pat Metheny μου έφερε ο μάστορας... Anyway καθώς- κατά την άποψη μου- η μουσική είναι μια «συζήτηση» μεταξύ μουσικών και το μπάσο μπορεί να συνεισφέρει στον «διάλογο». Οπότε το σόλο είναι μέσα, αρκεί να είναι εντός των πλαισίων του «διαλόγου». Από εκεί και πέρα είναι και τι έχεις ή τι μπορείς να «πεις» ;)

Ερωτώ εντελώς... ακαδημαϊκά: Τι χρονολογίας ήταν το «κούτσουρο»;

Με κάτι τέτοιες δηλώσεις αρχίζουν οι... (GAS) καταστροφές ;D. Πάντως, αν θυμάμαι καλά, το «αντικείμενο του πόθου» σου, πρέπει να είχε περάσει στα χέρια του Gary Moore. Νομίζω ότι είχε αγοράσει την «κύρια» LP του Green- αν θυμάμαι καλά μια παλιά συνέντευξη του μακαρίτη... Edit: Με προλάβατε ;D Δεν πρόσεξα το παραπάνω post.

Αδερφέ μήπως είσαι λίγο... ποζεράς ;D ;D ;D Πραγματικά τις πήρες μονοκοπανιά; Πάντως μου θύμισες ημέρες ... δόξας με αυτές τις κιθάρες, τότε στα μέσα προς τέλη των ΄80ς. Καλορίζικες.

Για κάποια αιτία- που ακόμα την ψάχνω ;D- σε κάποια σημεία, το ύφος μου άφησε κάτι από John Barry (συνειρμικά). Ίσως επειδή μου θύμισε κάτι το «σουντρακέ». Καλό ήταν, αλλά βρε παιδί μου πως να το πω... Η κιθάρα... ακουγόταν σαν... telecaster ;)

Αυτό που λες Νίκο το έχεις γράψει πολλές φορές στο παρελθόν και έπρεπε τελικά να αποκτήσω ένα πιο... παλιό κούτσουρο - και να πάρω το κατσαβίδι στο χέρι- για να έχω ιδίαν άποψη. Πήρα ένα Precision του '78, ήχος γαμώ, «πρεσισιονίλα» του κερατά, αλλά η συνολικότερη κατασκευαστική εικόνα- σε σχέση με τα άλλα Fender που έχω και είναι από το '96 και επάνω- είναι ότι ήταν λίγο... καλαμπορτζάκοι οι μάστορες ;D ;D ;D Τα πιο σύγχρονα όργανα της Fender είναι πιο- να το πω- compact κατασκευές.

Έχω παίξει μόνο μια φορά με Rick σε ένα jam, πριν από πολλά χρόνια. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι το... βάρος του, που τότε μου είχε φανεί... ασήκωτο ;D. Ιδιαίτερο όργανο και στο χέρι και στον ήχο, αλλά αν γουστάρεις Rush της πρώτης περιόδου είναι must. «Δύσκολο» όργανο για πρώτο, όχι βέβαια ότι δεν κάνει την δουλειά- «ευσεβής πόθος» μου ;D, αλλά μου φαίνεται ότι ξανά έγιναν της «μόδας» και οι τιμές τους πήραν τα ύψη, οπότε για την ώρα η απόκτηση του φαντάζει... ανεδαφική.

Πλάκα κάνεις... Η maple είναι κουκλάρα, γιατί κατά την άποψη μου το λευκό μπράτσο κάνει ωραίο κοντράστ με το σώμα και αναδεικνύει το χρώμα ;) Αφού ρωτάς, maple δαγκωτό... ;D

Μήπως τα έχεις μπλέξει λιγάκι; Λέω εγώ... Μήπως δεν έχεις αντιληφθεί ότι πρόκειται περί κόπιας, μαϊμούς, αντιγραφής κλπ; Γιατί η κιθάρα δεν είναι PRS αλλά... PRC (Peoples Republic China). Και... custom replica; Αυτό είναι σύντομο... ανέκδοτο ;)

Αν και με Squier άταστο, αυτό το stagg που έδειξε ο Odis μου φαντάζει καλύτερο- τουλάχιστον από ξύλα και hardware. Καλύτερα τρία κομμάτια alder από... επτά agathis (που είναι το δικό μου). Για κλειδιά και καβαλάρη στο Squier έχω γκρινιάξει και στο παρελθόν. Ηχητικά βέβαια, είναι μια χαρά και δεν έχω κανένα παράπονο- ιδιαίτερα για τα λεφτά που το πήρα (μεταχειρισμένο). Δεν έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου stagg, αλλά το εν λόγο για τα 150 ευρώ του μου γέμισε το μάτι- συν το review του Odis. Και επειδή οι περισσότεροι έτσι τα παίρνουν- έτσι τα πουλάνε, καλά το σκέφτηκες για budget όργανο. ;)

Θα συμφωνήσω με τον trolley- τουλάχιστον με τον «πυρήνα» της τοποθέτησης του- αλλά θα διαφοροποιηθώ σε μερικά σημεία. Ναι μεν ο επαγγελματίας είθισται να μην πολύ αναφέρετε στην τέχνη του, στα μυστικά του, αλλά εδώ στο noiz δεν νομίζω ότι τίθεται τέτοιο ζήτημα. Ο σκοπός του είναι περισσότερος «αλληλοβοήθειας», οπότε τα «μυστικά» κυκλοφορούν ελεύθερα ;D. Επιπλέον, φρονώ ότι με την υπέρ πληθώρα πληροφορίας, τουλάχιστον σε ζητήματα που αφορούν τον ήχο και την δημιουργία του- αναφορικά σε όργανα και τα συμπαρομαρτούντα- δεν υπάρχουν πολλά «σκοτεινά» σημεία, ακόμα και για τα «εργαλεία» των επαγγελματιών. Το μόνο «μυστικό» είναι τα χέρια, τα δάκτυλα και το μυαλό τους- και εκεί δεν θα μπούμε ποτέ ;D Από εκεί και πέρα, ναι είναι μια «παιδική ασθένεια» το φαινόμενο... «κοιτάξτε τι πήρα», αλλά η αίσθηση μου είναι ότι κατά πλειοψηφία είμαστε μεγάλα... παιδιά που ακόμα χαιρόμαστε με τα παιχνίδια μας ;) Και αυτό θέλουμε να το μοιραστούμε με τα άλλα παιδάκια ;D Σίγουρα ο επαγγελματίας έχει κατασταλάξει στα «εργαλεία» του, όμως επειδή από τα γραπτά σου καταλαβαίνω ότι είσαι της «ευρύτερης» δουλειάς- είμαι δημοσιογράφος- θα μου επιτρέψεις μια μικρή παρατήρηση: Ο art director πχ. στο περιοδικό παρακολουθεί τις εξελίξεις στα προγράμματα που αφορούν, lay out, desktop publishing και όλα τα σχετικά, γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Εγώ έγραφα σε Word, αλλά λόγο των εξελίξεων χρησιμοποιώ και In copy και κάποιες φορές και In design. Κάποτε το περιοδικό στηνόταν στο κασόχαρτο, μετά περάσαμε σε Mac και Quark, για να γυρίσουμε σε PC και In design. Οπότε και ο επαγγελματίας πρέπει να ακολουθεί τις εξελίξεις, γιατί... τα πάντα ρει... ;D Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το internet είναι ο παράδεισος του χομπίστα και θα θέσω και μια ακόμη... παραδεισένια παράμετρο: Καθώς οι περισσότεροι εδώ μέσα είμαστε βαρεμένοι ;), Όμοιος ομοίω αεί πελάζει ;D Δεν σου έχει τύχει να είσαι μαζί με φίλους που να γρατζουνάνε κάτι ή να βαράνε κάτι και να έχετε μαζί της γυναίκες ή τις φίλες σας; Να έχετε πλακωθεί στις μουσικό συζητήσεις και να αρχίσουν οι μουρμούρες από τις κυρίες; Πάλι για κιθάρες και μπάσα μιλάτε; Αμάν πια δεν βαρεθήκατε; ;D ;D ;D Οπότε στο noiz και στο κάθε noiz, βρίσκεις άλλα... παιδάκια, παίζουμε όλα μαζί, απεραντολογούμε για τα... παιχνίδια μας (ενίοτε υπερβολικά ή ακόμα και βλακωδώς) και έτσι και εμείς είμαστε ευτυχείς και οι κυρίες μας ;D ;D ;D

Είπες μεγάλη αλήθεια ;D. Μόνο που ξέχασες κάτι... Ε, 45 ολόκληρα λεπτά, να μην κάνουμε και δύο διαλείμματα στο ενδιάμεσο; ;D ;D ;D

+ 1000 ;D Να φανταστείς ότι ο κιθαρίστας μας- που στο σαλόνι του κάνουμε πρόβα- άρχισε να μας λέει για τον... λογαριασμό της ΔΕΗ ;D ;D ;D

Στο στούντιο πας «διαβασμένος» για να μην ψάχνεσαι- ούτε εσύ, ούτε οι υπόλοιποι ;) Πριν βγει το οποιοδήποτε κομμάτι, καλό είναι να έχει βρεθεί ο τόνος του- πάνω στην φωνή του τραγουδιστή της μπάντας- γιατί ορισμένοι... ζορίζονται στις μετατροπές ;D. Το καλύτερο είναι μια προ πρόβα στο σπίτι- με ενισχυτάκια ή ακουστικές κιθάρες- τουλάχιστον μεταξύ των έγχορδων και του πλήκτρου αν υπάρχει, για να στανταριστούν τα μέρη και τα ακόρντα. Συνήθως ο καθένας παίζει στο στούντιο ότι έχει... ακούσει και συνήθως δεν ακούνε όλοι τα πάντα ;D. Αποτέλεσμα: Μισή ώρα να πλακώνονται αν το Λα είναι ματζόρε 7 ή Ντο μινόρε... τετραγωνική ρίζα του 18 ;D ;D ;D Πάντα μαζί στην πρόβα το κομμάτι που θες να παίξεις- όταν είναι διασκευή: Εδώ είναι θέση... όχι άρση είναι ;D Μπορεί να φας μια ώρα για να καταλήξεις. Το ακούς από ένα κινητό πχ και τελειώνει το θέμα άμεσα. Παίζεις σε ανθρώπινες εντάσεις: Καλά τα γκάζια και η βαβούρα, μόνο που έχουν ένα θέμα... Κρύβουν την φαλτσαδούρα. Το δικό σου Ρε... μαντάρα, μπορεί να μην κολλάει με το Σι φαλτσόρε του άλλου κιθαρίστα ;D, αλλά εκείνη ώρα δεν θα το ακούσει κανείς μέσα στην χλαπαταγή. Όσο πιο χαμηλά η ένταση όταν βγάζεις το κομμάτι τόσο καλύτερα θα ακούς. Δεν πας ποτέ στο στούντιο για να βγάλεις τραγούδι from scratch- ιδιαίτερα σε διασκευές. Όλο και κάποιος δεν θα το ξέρει και ο χρόνος θα φύγει διαφωνώντας για τους στίχους, τα μέτρα και τα ακόρντα. Αν πας για jam είναι άλλη ιστορία ;) Σε γενικές γραμμές, η καλή προετοιμασία γλυτώνει χρόνο στο στούντιο. Εγώ παλιότερα είχα στήσει στο σπίτι ένα σετ ηλεκτρονικά τύμπανα και ενισχυτάκια, όπου εκεί βγάζαμε τα κομμάτια, τα «δέναμε» και μετά πηγαίναμε στο στούντιο για να παίξουμε με γκάζια. Αφού ξέραμε τι θα πηγαίναμε να παίξουμε ;)

Οι βρετανικές εφημερίδες γράφουν ότι το βράδυ πριν το τέλος κατανάλωσε σαμπάνια και μπράντι- αφήνοντας υπόνοιες ότι τα έτσουξε άσχημα. Ποιος ξέρει... Πάντως αν έφυγε έτσι, «τίμησε» τις Ιρλανδικές παραδόσεις (Lynott, Gallagher). Θα γίνει νεκροψία στην Μάλαγα και θα μάθουμε τα περαιτέρω.

Αντίθετα, το έμαθα μετά από την πρόβα και αν είναι δυνατόν, τον μνημονεύαμε μιλώντας για ήχο strat που δάγκωνε... Λίγο μετά το διάβασα... Πάγωσα.

Δεν θυμάμαι πότε τον πρώτο άκουσα, αλλά θυμάμαι πότε τον πρωτοείδα: Κάποια στιγμή το 1984, κοπάνα από το γυμνάσιο, για μπύρα και metal video, στην Best στην Ηλιούπολη. Σαν να το βλέπω μπροστά μου... Out in the Fields- μαζί με την άλλη μεγάλη μου λατρεία τον Phil Lynott. Απλά τον λάτρεψα, για τον τσαμπουκά, την μελωδία και την Ιρλανδία που κουβαλούσε μαζί του. Γαμώτο, άλλο ένα κομμάτι από τα εφηβικά μας χρόνια, μας κούνησε μαντίλι... Και τελικά δεν ξέρω τι με στεναχωρεί πιο πολύ... Ο χρόνος που περνάει ή οι «ήρωες» που φεύγουν; Thunder rising early in the morning... Καλή του ώρα

Και μετά απορούμε ποιοι τα ακουμπάνε στα... ρελικιάσματα ;D Άμα δεν φάει και καμία σαβούρα το όργανο πως θα γίνει vintage; ;)

+ 1000 για τους υπότιτλους, ήταν όλα τα λεφτά ;D Θα σου την πω την αμαρτία μου, όταν διάβασα «μαύρο δίσκο», το μυαλό μου πήγε στο... black album των Metallica!!! ;)