Δυστυχώς έφυγε ένας άνθρωπος- που τουλάχιστον κινηματογραφικά- ανέδειξε τις ποιότητες που έχει ένας Έλληνας (ναι, έχουμε και από αυτές).
Το φιλότιμο, την ειλικρίνεια, την εργατικότητα, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια. Ανέβασε στο προσκήνιο τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, τον αγώνα του και τις αγωνίες του.
Αλίμονο... για τους καιρούς που ζούμε. Δεν βγάζουν πια «καλούς ανθρώπους»- ή τουλάχιστον δεν τους προβάλουν, (για να μην το γενικεύσω και το ισοπεδώσω)... Δεν τους χρειάζονται τους «Βέγγους»... Τώρα δώσε στο πόπολο βασιλικούς γάμους και τηλεοπτικές «νεόπλουτες» νοικοκυρές σε... απόγνωση.
Πάντως θα ήθελα να πω ότι αυτό που εκτιμούσα απεριόριστα στον Βέγγο, ήταν αυτή η «τραγικότητα» που απέπνεαν πολλοί από τους θεωρητικά κωμικούς του ρόλους. Κάτω από την «μάσκα» του ενίοτε «φτωχοδιάβολου διασκεδαστή», υπήρχε ένας πόνος και επιτρέψτε μου να προσθέσω και ένα «συγκαλυμμένο» πολιτικό statement. Μια δήλωση αντίδρασης/αντίστασης στο κεφάλαιο ή το κατεστημένο ή πείτε το όπως θέλετε.
Η μητέρα μου- η οποία μάλιστα ποτέ δεν τον είχε στις προτιμήσεις της- μου είχε πει ότι παρότι δεν γελάει με τις ταινίες του- δεν της έκανε το χιούμορ του- ο Βέγγος ήταν συγκλονιστικός στην θεατρική παράσταση «ο τρελός του λούνα παρκ». Ακόμα θυμάται (ήταν καλοκαίρι του 1978), πόσο συγκλονιστική ήταν η ερμηνεία του και το κλάμα που είχε ρίξει σε μια- θεωρητικά- κωμωδία.
Αυτό ήταν και το μεγαλείο του... Να αγγίζει τα συναισθήματα και τις ψυχές των ανθρώπων.