Συγνώμη που άργησα να απαντήσω, καθώς δούλευα μέχρι τώρα. Είναι προφανές ότι δεν εκλαμβάνω την τοποθέτηση σου ως «προσωπική επίθεση», αλλά την αντιλαμβάνομαι στο πλαίσιο ενός διαλόγου.
Η δική μου θέση, το να μας θυμίζει αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε- κατά την κρίση ή τη οπτική μου αν θες- εδράζεται στην ιστορική μνήμη, που δυστυχώς έχει περάσει στο περιθώριο.
Και έχει να κάνει με τους λίγους, πραγματικούς Έλληνες (κατά την άποψη, το τονίζω το «κατά την άποψη» μου, προς αποφυγή παρεξηγήσεων), οι οποίοι πόνεσαν τον τόπο, το γένος και δυστυχώς κυνηγήθηκαν από την καθεστηκυία τάξη- η οποία ποτέ δεν διακρίθηκε για την φιλοπατρία της.
Υπό αυτό το πρίσμα θα είμαι πάντα με τους «λίγους» και όχι με τους «πολλούς». Ξέρω ότι χαρακτηρισμοί όπως «γένος», «πατρίδα» ελλοχεύουν κινδύνους. Η ετικέτα «εθνικιστής», χαρακτηρισμοί όπως «γραφικός» ή οι διάφοροι «ισμοί» μπορεί να συνοδεύσουν τέτοιες τοποθετήσεις. Δεν είχα σχέση και ούτε σκοπεύω να αποκτήσω.
Όμως πάντα θα συντάσσομαι με τον Κολοκοτρώνη, με τον Ρήγα, τον Κοραή, τον Ανώνυμο Έλληνα, τον Γεώργιο Πλήθων Γεμιστό και με όλους αυτούς που τίμησαν τους εαυτούς, τις ιδέες τους και την ηθική τους.
Για να το πω απλά, αυτούς που δεν προσκύνησαν... Και στις ημέρες αυτές που διανύουμε, που οι πάντες έχουμε πέσει στα τέσσερα, αυτές οι μορφές, αποκτούν μεγαλύτερο και βαρύτερο ίσκιο...