Ξύπνησα νωρίς- νωρίς ακολουθώντας την καθιερωμένη μου ρουτίνα: Ο πρώτος καφές της ημέρας συνοδευόμενος μετά του απαραίτητου σιγαρέτου…
Ακολούθως άνοιξα την τηλεόραση και το κομπιούτερ για την απαραίτητη «γύρα» στην όποια ενημέρωση. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων- όσοι τα είδατε- το καθένα με τον τρόπο του, με τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί, με τον βαθμό αντίληψης του, αποτύπωνε την «πραγματικότητα». Ο Μίκης τα έλεγε στον ΑΝΤ1, τα κυβερνητικά στελέχη στα άλλα κανάλια με πρωινές ενημερωτικές εκπομπές- και ως είθισται STAR και ALPHA ζούσαν στο «ροζ συννεφάκι» τους…
Όσοι από εσάς είχατε μια επαφή με τον σημερινό τύπο, θα είδατε ότι η «δεύτερη καταιγίδα» ξεκινά και μάλιστα προβλέπεται πιο σφοδρή από την προηγούμενη. Θα μας στύψει περισσότερο, θα μας εξαθλιώσει περισσότερο, θα μας φτάσει (;) στα όρια μας.
Βεβαίως, τα «μαντάτα» ήταν γνωστά πριν τα μάθουμε. Το τι θα γινόταν το γνωρίζαμε. Το σκηνικό είχε στηθεί καιρό τώρα, απλά ήγηκεν η ώρα να ανεβάσουν τους «πρωταγωνιστές» στην σκηνή- δηλαδή εμάς. Το έργο που θα παιχτεί, είναι τραγωδία…
Ακριβώς δηλαδή όπως το προηγούμενο…
Για να σας δώσω λίγο το «κλίμα» θα μοιραστώ μαζί σας μια χτεσινή «πληροφορία»: Μιλούσα με συνάδερφο που εργάζεται σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό. «Δεν μπορώ να βρω ούτε έναν από το υπουργικό συμβούλιο, για να τον βγάλουμε αύριο στην εκπομπή», μου είπε, «κρύβονται». Και γιατί δεν ψάχνεις κάποιον από τους «παρακάτω», έστω έναν βουλευτή βρε παιδί μου; «Δεν βγαίνουν ούτε και αυτοί, κρύβονται όλοι», μου απάντησε!
Αυτοί λοιπόν που ξέρουν τι έρχεται, λάκισαν… τοιουτοτρόπως. Αυτό όμως που με έχει «σκανδαλίσει», δεν είναι αυτοί, αλλά εμείς (γενικότερα ως κοινωνία)…
Το ζωντανό είναι όπως το μάθεις- είναι αγαπημένη μου ρήση γιατί την θεωρώ ρεαλιστική. Έναν χρόνο μετά και με την νέα «καταιγίδα» να ξεσπά πάνω από τα κεφάλια μας, το ρητό δείχνει να επιβεβαιώνεται με τρόπο καθολικό και τραγικό…
Δείχνουμε ότι «μάθαμε»… Σαφέστατα θα μου πείτε, η κοινωνία κουράστηκε, η τόση «κρίση» μας δημιούργησε απάθεια στο ζήτημα, μας αδρανοποίησε…
Οϊμέ… Θείε Γιάννη στα έλεγα για την επικουρική, αλλά… φευ και ουαί. Τώρα θα αναγκαστείς (;) να χαλάσεις την ζαχαρένια σου και εσύ (;)…
Για κάποια αιτία στα αυτιά μου ηχούν τα λόγια του αειμνήστου Βασίλη Αυλωνίτη…
«Που πάμε ρε, που πάμε…»