Welcome aboard...
Μου άρεσε πολύ το πως το έθεσες... «ζωή μετά το metal». Μάλλον αρκετοί από εμάς το έχουμε βιώσει αυτό το στάδιο στο παρελθόν...
Ας μου επιτρέψεις μια μικρή παρατήρηση: Δεν είναι το όργανο που «παίζει» και για πολλοστή φορά θα πω ότι ο ήχος μας είναι τα χέρια μας.
Αν αυτά δεν «παίζουν», βάλε όσα πετάλια θες, τον ήχο του Χ δεν θα τον έχεις- ίσως θα τον ψιλό προσεγγίσεις.
Αν θέλεις «ήχο» πρώτα θα ξεκινήσεις από εσένα, παρέα με το μπάσο σου. Αν αυτό παίξει καλά (είτε σε P ή J ήχο ή σε κάτι άλλο), έχεις την βάση.
Εννοείται βέβαια ότι διαφορετικά θα ακούσεις το μπάσο σε διαφορετικά στιλ μουσικής. Σε γενικές γραμμές όσο πιο πολλά παίζεις, θέλεις συχνότητες που να βγάζουν παραέξω αυτές τις νότες. Άρα εκεί θα χρειαστείς «μύτη» στον ήχο σου- αυτό που ονόμαζα το «πε πε» ή την «καραμούζα» ενός bridge Jazz μαγνήτη.
Αν θες να παίξεις πχ ρέγγε θα πρέπει να μπασάρεις- neck μαγνήτης, κόβεις και λίγο tone..
Όμως σε όλα αυτά και σε άλλα πολλά ;) τίποτα δεν θα γίνει αν δεν ακολουθήσουν τα χέρια σου. Που θα μπουν, πως θα μπουν, πως θα χτυπήσουν την χορδή, πως θα «μιουτάρουν» ή θα «ατακάρουν» κλπ...
Παίζω και εγώ με κάποια πετάλια - όχι πάντα- αλλά δεν βασίζομαι σε αυτά για τον ήχο μου. Τα χρησιμοποιώ κάποιες φορές, με κάποια μπάσα για να προσθέσω «πινελιές» στον ήχο μου...