Terry RoscoeBeck5

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον διάλογο που αναπτύχθηκε για το εν λόγο θέμα και παραθέτοντας την άποψη μου θα πω less is more. Είναι ωραία τα λίγα ή πολλά ή περισσότερα overdubs. αλλά έχουν... θέμα. Και είμαι αυτής της άποψης από ιδίαν πείρα- σε συνεργασίες μου με κάποιους καλλιτέχνες- που είχαν την τάση να ηχογραφούν τα… μαλλιά της κεφαλής τους- άπλωναν το Cubase σε δύο wide screens και πάρε κόσμε κανάλια να σου βρίσκονται. Όμως μετά, όταν ερχόταν η ώρα του live άρχιζαν τα νιάου, νιάου: «Δεν ακούγονται «πλούσια» τα τραγούδια, ο ήχος ακούγεται φτωχός, λείπουν όργανα κλπ.» Χαίρω πολύ, Terry…

Αφού ο δικός μου έγραψε τύμπανα, μπάσο, κιθάρες, 14 διαφορετικά πλήκτρα, 2 φλούγκενχορν, 15 όμποε, 22 τούμπες, 3 ντιτζεριντού, μια συμφωνική οχρήστρα, ένα σαντούρι stereo και τρία τρίγωνα τριγκαρισμένα σε κέρατα των άλπεων, δεν του ακούγονταν καλά το αποτέλεσμα στην live εκτέλεση…

Αυτή είναι η ένσταση μου αναφορικά με τις υπερφορτωμένες στουντιακές παραγωγές. Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι αν τα παιδιά παίζουν καλά, ας μπούνε να τα γράψουνε κρατώντας το live feeling και στην τελική ανάλυση, αν χρειαστεί να βάλουν και μερικές «πινελιές» από πάνω ας το κάνουν – δεν είναι και για κρέμασμα.  

Στα πιο πολλά forum έχουν απαγορευτεί οι θρησκευτικές συζητήσεις . όπως πάει θα απαγορευτούν και οι συζητήσεις για κουρδισμένα ξύλα

Αν το πήρατε χαμπάρι έκανε σεισμό πριν λίγο.. Θεϊκό σημάδι για να κλείσει αυτό το post

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά θα το αγόραζα… δαγκωτό και θα πήγαινα να το μοστράρω στα μούτρα του κολλητού μου του Ed που είναι ψυχάκιας με τα Dingwall και θα του έλεγα «μπορεί ο Καναδός να βγάζει fan fret μπάσα, αλλά δεν βγάζει τέτοια κινητά» για να αρχίσει το… πανηγύρι.

@ Marathon

Μπήκα και είδα το ORCHESTRION και έχω να πω τούτα:

Απίστευτο, μεγαλειώδες, σχιζοφρενικό, ασύλληπτο, εμπνευσμένο, παρανοϊκό, μεγαλοφυΐες κλπ…

Μιλάμε ότι βλέποντας και ακούγοντας το video του project αποκόμισα την αίσθηση ότι ο αγαπητός Pat έφερνε αρκετά από Dr Frankenstein με αυτές τις απίστευτες πατέντες. Πάντως θα ήθελα πάρα πολύ να το δω αυτό το πράγμα live, αλλά δυστυχώς θα περιμένω το DVD αφού βλέποντας τα tour dates, έμεινα με την χαρά…

Σου προτείνω τότε το Secret Stories (με έχει "στοιχειώσει" αυτός ο δίσκος)...και μάλιστα στην DVD έκδοση.

 

Για να μην πω πατάτα… Αν είναι το live που βγαίνει με εκείνο το όργανο με τα πόσα δεν θυμάμαι μπράτσα και τα παίζει όλα- σε ένα ασύλληπτο ηχητικό αποτέλεσμα- νομίζω ότι κάπου το έχω. Αν πάντως μιλάμε για το ίδιο (open air συναυλία) ήταν από αυτές που απλά σου πέφτει το σαγόνι…

Τεράστιε Marathon… OK δεν θα κατέβω γιατί μου θύμησες τον Pat Metheny που πήρε την κιθάρα και την έκανε… λάστιχο. Βέβαια είσαι καμιά δεκαετία παραπάνω από εμένα, οπότε η κούτρα σου τα κατεβάζει καλύτερα. Απλά με…τρομάζουν αυτά τα μηχανήματα του σατανά- άσε που δεν έχουν ξύλο. Πάντως πέρα από την πλάκα, ενίοτε ο πειραματισμός στην μουσική και το fusion δίνουν άκρως εντυπωσιακά ηχητικά αποτελέσματα. Και μια και έθιξες τον όνομα του Metheny, αν θυμάμαι καλά ο τύπος αρχικά έπαιζε κάποιο πνευστό- νομίζω τρομπέτα- και όταν το γύρισε στην κιθάρα με την βοήθεια των midi έβγαλε αυτόν τον μοναδικό του ήχο- με την δομή των σόλων του να θυμίζουν σολάρισμα πνευστού. Και επειδή μου άνοιξες την όρεξη πάω να ρίξω να παίζει το Imaginary Day μπας και μου φτιάξει η «τσαγκαροδευτέρα»…

Μέλλον με κουμπάκια? Δύσκολο. Να ήταν καμία ταστιέρα touch screen, να το δεχθώ.

Τώρα που το λες και αν είχε και WiFi... μάλλον θα αναθεωρήσω...  

Συγνώμη που θα ακουστώ σαν «τελειωμένο γερούνδιο με αρτηριοσκλήρωση»- δεν θέλω θα θίξω τους fun της τεχνολογίας- αλλά αν αυτό είναι το μέλλον της κιθάρας… σταματήστε να κατέβω…

terry στη θέση σου δεν θα έβαζα τα ονόματα ανθρώπων που (πιθανότατα) δε θέλουν να γίνουν αντικείμενο συζήτησης στο ίντερνετ...

@ Jasemeister

Ναι έχεις δίκιο, απλά παρέθεσα τα ονόματα για να μην νομίζει κάποιος ότι πρόκειται για φανταστική ιστορία.

Πάντως έχει συζητηθεί κατά κόρον σε κάποιους μουσικούς κύκλους και αποτελεί ένα από κορυφαία «ανέκδοτα» εκείνης της «ηρωικής» εποχής. Για την ιστορία δύο εκ των πρωταγωνιστών είναι φίλοι μου- και έχουμε παίξει μαζί στο παρελθόν- και από την δική τους διήγηση γνωρίζω αυτήν την απολαυστική ιστορία που με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο υπογραμμίζει την υπερβολή στην επιλογή ξύλων… 

Περί… (εξωτικών) ξύλων

Για να συνεισφέρω και εγώ το κάτι τις μου στην (ατέρμονη) συζήτηση περί ξύλων θα σας αφηγηθώ μια πραγματική ιστορία που συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ’90…

Τόπος: Ζοζέφ Αθηνάς (Χ. Τρικούπη)

Πρωταγωνιστές: Μάνος Μανουσέλης (τότε πωλητής), Χρήστος Τσιβουκέλης (τότε πωλητής), Λάκης Δελέγκος (δεν θυμάμαι αν τότε δούλευε και ο Λάκης στο Ζοζέφ) και ο «ψαγμένος» πελάτης.

Ήταν ένα ήρεμο πρωινό, όταν ξαφνικά ανοίγει η πόρτα ου μαγαζιού και μπουκάρει μέσα ο αγνώστων λοιπόν στοιχείων, πελάτης, ο οποίος λέει τα ακόλουθα:

«Γεια σας, θέλω μια PRS, με εξωτικά ξύλα. Όχι τίποτα μαόνια Ονδούρας και τα σχετικά… θέλω να είναι από ξύλα ΕΞΩΤΙΚΑ»!!!

Μάνος και Λάκης μένουν ψιλό κάγκελο και προσπαθούν να του πουν ότι και το μαόνι Ονδούρας τέλος πάντων είναι «εξωτικό» ξύλο, όμως ο τύπος είναι ανένδοτος.

Τότε ανέλαβε δράση ο Θεός… Χρήστος. Σηκώνεται, πλησιάζει την βιτρίνα με τις PRS και με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου, αμολάει την… ρουκέτα:

«Φυσικά και έχουμε την κιθάρα που θέλετε, είναι αυτή» είπε και έδειξε μια PRS. Και τι ξύλα έχει, ρώτησε ο «ψαγμένος» πελάτης. Λάκης και Μάνος την ίδια ώρα είχαν αρχίσει να δαγκώνονται καθώς ο Χρήστος ήταν διαβόητος για τις ατάκες του.

«Αυτή η κιθάρα που βλέπετε, έχει σώμα από ρίζα… Αγριοπασατεμπιάς…»!!!

Ακολουθεί μια στιγμή… αμηχανίας, καθώς το σοβαρό ύφος του Χρήστου δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης για την… εξωτική ρίζα της Αγριοπασατεμπιάς. Στα μούτρα του «ψαγμένου» είχε αποτυπωθεί η έκφραση «τώρα αυτός με δουλεύει ή είμαι άσχετος και δεν ξέρω την Αγριοπασατεμπιά;» Μάλλον από τις αντιδράσεις του Λάκη και του Μάνου ο τύπος κατάλαβε την κοτσάνα του και διακριτικά αποχώρησε.

Έκτοτε η ρίζα Αγριοπασατεμπιάς έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις… Έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις αναφορικά με τον τόπο καταγωγής της, αλλά δεν έχουν καταλήξει πουθενά- με επικρατέστερη εκδοχή να φύεται στην Γουαδελούπη. Πάντως σε αυτό που συμφωνήσαμε είναι ότι ματσάρει καλά με την ρίζα της Αγριομολόχας, η οποία είναι ιδανική για ταστιέρες…

Dim, κάπως έτσι πάει το θέμα με τους EMG, «ακούς» λίγο πολύ τους μαγνήτες- ΟΚ μην φανταστείς ακρότητες. Από την άλλη έχουν το «γκαζάκι» τους λόγο του active οπότε για ένα όργανο αυτής της κατηγορίας, πιστεύω, ότι θα σου κάνουν την δουλειά. Όμως από εκεί και πέρα οι αγαπητοί συνφορουμίτες σίγουρα θα έχουν να προτείνουν πολλά και ενδιαφέροντα

Αγαπητέ Funky Οι μαγνήτες στους οποίους αναφέρομε (που δεν τους έχω αναφέρει ακόμα) δεν υπάρχουν ούτε στον «Θωμά»… Φυσικά και αν θέλει EMG ή οτιδήποτε άλλο μπορεί και καλά θα έκανε να τους πάρει από Ευρώπη. Αυτό δεν το συζητώ καν…

Sorry αλλά με αυτό:  «Από ήχο μιλάμε για λίγο metal και περισσότερο rock κοντά στον ήχο του Καρρά/Τρύπες…» μπλέχτηκα λίγο…

Πάντως η υποκειμενική μου άποψη είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ένα σετ EMG δίνει την λύση. Δεν είμαι fun των active και πιθανώς να μην θέλεις να μπλέξεις με μπαταρίες και ότι αυτό συνεπάγεται (πιθανό σκάψιμο στο σώμα), αλλά οι EMG παίζουν ακόμα και αν τους καρφώσεις στην… πόρτα.

Βέβαια θεωρώ ότι «ισοπεδώνουν» τον χαρακτήρα του οργάνου- ακούγονται αυτοί και όχι τα ξύλα- αλλά μάλλον αυτά είναι ψιλά… γράμματα.

Τώρα σε passive αυτό που θα σου πρότεινα δεν υπάρχει στην Ελλάδα, οπότε ας το αφήσουμε  καλύτερα…

Lemmy… pretty boy! Το μαλλάκι βαμμένο καραμπογιά… άπαιχτο το αγόρι μας.

Στα 699$ που το βρήκα στο net – δηλ. 482 ευρώ- θεωρώ απίθανο ότι είναι αμερικάνικο. Κιτρινούλι είναι… Κορέα, Ταϊβάν κάπου εκεί τα βγάζουν νομίζω. Τα αμερικάνικα – μπάσα και κιθάρες- τα βγάζουν στο custom shop της BC Rich, αλλά οι τιμές τους είναι τετραψήφιες. 

Ναι είναι κακό, υπέρ του δέοντος κακό θα έλεγα, αλλά αν σου αρέσει δεν μας πέφτει λόγος. Πάντως (τουλάχιστον λόγο image) δείχνει πολύ μονοδιάστατο. Αποκλειστικά για… καφρίλες ( με την καλή έννοια). 

Θεοί… τι είναι τούτο πάλι (σ.σ μόλις το είδα σε φωτογραφία). Θα βγάλεις κανένα μάτι με αυτό βρε παιδί μου. Τώρα πέρα από την καλοπροαίρετη πλακίτσα, πολύ «ειδικό» όργανο που απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό. Τώρα ως προς το  rock που λες, συγχώρησε με, αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ μπασίστα με αυτό στο χέρι να παίζει… Who για παράδειγμα…

Τουλάχιστον είναι αμερικάνικο ή είναι κανένα «κίτρινο»; 

Είπαμε τις διαφορές τι ακούμε εμείς που παίζουμε και όχι ο ακροατής. Και βέβαια δεν μπορεί κάποιος να πει τι κιθάρα παίζει σε καποιο κομμάτι. Αυτό έλειπε

 

 

Ακριβώς αυτό που λες- τι ακούμε εμείς- και θα συμπλήρωνα και τι δεν ακούμε. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι το κάθε ξύλο έχει τα δικά του ηχητικά χαρακτηριστικά, που μπορεί να μας αρέσουν  περισσότερο ή λιγότερο…

συγγνώμη ρε παιδιά, κανείς δε λέει ότι ο παίκτης δεν κάνει τη διαφορά, εδώ μιλάμε ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ παίκτη όμως...

Το θέτεις πολύ σωστά…

να κάνω απλά μία παρατήρηση, εδώ ο henderson συγκρίνει τον ήχο που βγάζει ο ίδιος με 3 διαφορετικές κιθάρες.....οπότε τα δάχτυλα και η τεχνική είναι πάντα η ίδια, δε χρειάζεται να συγκρίνουμε τον ήχο που βγάζουν 2 διαφορετικοί κιθαρίστες, αλλά τον ήχο που βγάζει ένας κιθαρίστας με 2 διαφορετικές κιθάρες...

Αϊ… γεια σου: Αυτό ακριβώς εννοώ όταν λέω «εξατομίκευση». Ο ίδιος άνθρωπος, τα ίδια δάχτυλα, ο Χ Ηenderson, δοκιμάζει ίδια όργανα. Ένα από αυτά είναι πιο κοντά σε αυτό που ενδεχομένως έχει στο κεφάλι του. Δεν διαφωνώ καθόλου με τον Marathon, απλά δίνω έμφαση σε αυτό που θα λέγαμε «προσωπικό fine tuning»…  

Εξαιρετικός… Το πιάσαμε το μήνυμα.  

Eγώ εδώ, διαφωνώ. Τον μουσικό προτίστως θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει εάν ένα όργανο του "κάθεται" σε σχέση με κάποιο άλλο. Από το τι αποτελείται έρχεται δεύτερο. Δεν βλέπω γιατί όλες μου οι κιθάρες θα έπρεπε να είναι (ας πούμε) Alder γιατί μου έκατσε μια καλή Tele με Alder...δηλ αποκλείεται να μου αρέσει εξ ίσου μια Strat από Walnut? Αυτό σημαίνει ότι δεν έχω κατεύθυνση στον ήχο μου?

 

Πόσο δίκαιο έχει...γι αυτό μου αρέσουν τα πιο σταθερά υλικά... ;D

[/quote

Θα μου επιτρέψεις να «διαφωνήσω»… συμφωνώντας: Βεβαίως είναι ύψιστης σημασίας να σου κάθεται το όργανο και αυτό φυσικά δεν αναιρεί ότι μπορεί να σε τρελαίνει ένα που είναι Ash και ένα άλλο που μπορεί να Mahogany ή οτιδήποτε άλλο. Εγώ το θέτω λίγο πιο «εσωτερικά» αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο. Μιλάω για αυτόν, τον πολύ συγκεκριμένο ήχο ή ήχους αν θέλεις, που έχει κάποιος στο κεφάλι του και ενδεχομένως έχει κάποια πολύ συγκεκριμένα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία για να «αποτυπωθούν», χρειάζεται η «μεσολάβηση» ενός οργάνου που το ξύλο του τονίζει κάποιες συχνότητες.

Χωρίς λοιπόν να είναι κανόνας – γιατί υπάρχουν άπειρες εξαιρέσεις- μιλάω για αυτό που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ως «ο ήχος μου», όπως αυτός είναι στο κεφάλι μας. Σαφέστατα και υπάρχουν πολλά «μονοπάτια» για να φτάσει κάποιος σε αυτόν τον ήχο- μέσα από εντελώς διαφορετικά όργανα και το έχουμε ακούσει να γίνεται κατά κόρον- και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Απλά μιλάω για την εξατομίκευση του ήχου, όπως αυτή φιλτράρεται μέσα από το εντελώς προσωπικό ηχητικό κριτήριο.    

 

Αφού δεν με διορθώνετε εσείς, με διορθώνω εγώ: Με έμπλεξε αυτό το… Bloomfield και τον μπουρδούκλωσα με τον Bloom των BOC… αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά.

Back to the basics…

Ο άνθρωπος μίλησε για την ουσία, την «ψυχή» του οργάνου, που δεν είναι κάτι άλλο, παρά το ξύλο. Κάνουμε ατέρμονες συζητήσεις για οτιδήποτε άλλο- μαγνήτες, εφέ, ενισχυτές- αλλά σπανίως ως καθόλου για τα ξύλα- τα οποία σε τελική ανάλυση είναι αυτά που δίνουν το ηχόχρωμα του οργάνου.

Κατά την ταπεινή άποψη ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν μουσικό- ασχέτως αν είναι βιρτουόζος, επαγγελματίας ή απλά γρατζουνάει για χόμπι- είναι να έχει κατασταλάξει στα ξύλα που θέλει να έχει στο όργανο του. Αυτό, κατ εμέ, σημαίνει ότι έχει μια κατεύθυνση στον ήχο του. Δηλαδή έχει κάνει μια συνειδητή επιλογή ήχου- πρώτα και πάνω απ’ όλα στο κεφάλι του- και πλέον το όργανο είναι το μέσο που θα του επιτρέψει να δώσει υπόσταση σε αυτόν τον ήχο.

Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς στα 80’ς και γυρνούσα στα μουσικομάγαζα, αυτό που έλεγαν για τους δημοτικούς μουσικούς: Όταν ο πανηγύρτζης πήγαινε να αγοράσει κιθάρα δεν την άκουγε σε ενισχυτή. Έβαζε το αυτί του στο σώμα και βαρούσε ένα Ε minor. Αν άκουγε ότι τα ξύλα «κουνιόντουσαν» αγόραζε την κιθάρα!

Είναι τεράστια συζήτηση τα ξύλα που καλό θα ήταν κάποια στιγμή να την θέσουμε στο προσκήνιο.  

Πολύ ενδιαφέρον ήταν και τρόπος με τον οποίο Henderson έθιξε το θέμα της μοναδικότητας των ξύλων- τα οποία είναι «ζωντανά»- και θα συμπλήρωνα ότι όσο «γερνάνε» τόσο καλύτερα παίζουν τα όργανα…  

Παρ’ ότι λύσσαξα στο google δεν έβγαλα άκρη. Το πιο διαφωτιστικό που βρήκα είναι αυτό  http://www.shadowplays.com ρίξτε μια ματιά στα archives στις συναυλίες του 1982. Αυτή η συνεύρεση είναι ένα μοναδικό κομμάτι μουσικής ιστορίας…

Προσωπικα ελαχιστη Warwick-ιλα εχω ακουσει στα Rockbass. Τα βρισκω κομματακι ουδετερα (εως αδιαφορα) ηχητικα. Σε αυτα τα χρηματα  θα προτιμουσα σαφως ενα Ibanez και συγκεκριμενα αυτο, που ειναι και πιο "αντρικο" οργανο απο τα διαφορα Soundgear. ;D

Οοοοου, μόλις το είδα κατάλαβα τι εννοείς με το «αντρικό»… Κάπου εκεί στο βάθος μου θυμίζει κάτι από… Rickenbacker… βαρβατίλα… το κατ’ εξοχήν «αντρικό» μπάσο. Ωραίο είναι. Βέβαια, είναι 4s και δεν ξέρουμε αν του κάνει ή αν θέλει 5αρη. Από την άλλη, καθώς το βλέπω λίγο… μπόλικο και καθώς είναι Ash θα τα έχει τα κιλάκια του. Ηχητικά το κόβω προς Musicman ελέω μαγνήτη – και δεν με χαλάει καθόλου. Πάντως μου φαίνεται αρκετά «συγκεκριμένο» ως προς την ηχητική του κατεύθυνση. Από την άλλη, τα Soundgear είναι πιο «ευκολοφόρετα» και πιο «παιχνιδιάρικα», πιο mainstream θα έλεγα- τουλάχιστον λόγο σχήματος – γεγονός που τα κάνει εμπορικά να κινούνται καλύτερα.

Εδώ είναι που μπαίνει στο πλάνο ο  bassqt για να μας διαφωτίσει…