Μάνο μου μην «παρεξηγείς» τον Νεκτάριο και νομίζω ότι και εσύ θα συμφωνήσεις:
Όταν κάποιος, μόνος του, φτιάχνει έναν ήχο στο σαλόνι του, ελλείψει άλλων οργάνων 99,9% δημιουργεί έναν ήχο που συχνωτικά είναι «τεράστιος». Το κάνει μάλλον ενστικτωδώς για να καλύψει την απουσία των άλλων οργάνων.
Εκεί αρχίζει να «χώνει» ;D: Και να τα «τούμπανο» μπάσα και να τα πρίμα... Διότι (και πάλι) 99,9 επιλέγει μια καμπύλη V στον ήχο του.
Έλα όμως που κάπου θα... κουτουλήσουν τα «σαλόνια» ;D
Φτιάχνει έναν ανάλογο ήχο και ο άλλος κιθαρίστας... και ο πληκτράς... και ο μπασίστας... «βαράει» και ο ντράμερ ;D
Και μετά θα γίνει μια ομορφιά.
Και αυτό γιατί «όλοι» έφτιαξαν ήχους για το... σαλόνι, αλλά χωρίς να φανταστούν πως θα ακουστεί αυτό το πράγμα μαζί με τους άλλους.
Για αυτό IMHO ο ήχος βγαίνει στο στούντιο και από ένα σημείο και πέρα, συλλογικά.