Εδώ (εμμέσως και έστω μέσω αντιπαραθέσεων) έχει μπει στο θέμα μια ακόμη παράμετρος...
Η (ας μου επιτραπεί η λέξη) απαξίωση των ελληνικών μαγαζιών, λόγο του «Γερμανού», είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν οι καταρτισμένοι πωλητές.
Οι ιδιοκτήτες των μαγαζιών, συνήθως είχαν τους πωλητές/ υπάλληλους τους οι οποίοι ήταν αυτοί που γνώριζαν τα τεχνικά ζητήματα.
Η ανάγκη περικοπών, σαν απότοκο της πτώσης των πωλήσεων ελέω αγορών από το εξωτερικό, «κούρεψε» τους καταρτισμένους πωλητές.
Επιπρόσθετα, έκανε και πολύ πιο «φτωχή» την γκάμα των παρεχόμενων οργάνων. Που είναι οι εποχές που πήγαινες σε ένα μαγαζί και έβλεπες σωρεία ακριβών οργάνων...
Τώρα, κάτι φτηνά κουτσουράκια που μπορούν κουτσά στραβά να περπατήσουν στην εγχώρια αγορά και ελάχιστα ακριβά όργανα στα μαγαζιά.
Άμεσα, αυτή η πραγματικότητα καθιστά «είδος πολυτελείας» για τον μαγαζάτορα, τον καταρτισμένο πωλητή- που θα έπρεπε να επιδείξει διεξοδικά μια κιθάρα πχ 2.000 ευρώ σε έναν υποψήφιο πελάτη.
Αυτός ο πελάτης δεν υπάρχει πλέον στην χώρα μας (είτε λόγο οικονομικής δυσπραγίας, είτε φυσικά λόγο... Γερμανού).
Δυστυχώς εκείνες οι εποχές που στα μαγαζιά δούλευε κόσμος που γνώριζε το αντικείμενο, έφυγαν. Και δεν λέω ότι τότε όλοι ήξεραν τα πάντα- πάντα υπήρχαν οι άσχετοι. Αλλά υπήρχε ένας καλός μέσος όρος.
Βέβαια και συμφωνώ με τον κ. συνήγορο και σήμερα υπάρχει κάποιος κόσμος που ξέρει γιατί έχει διαστροφή με το αντικείμενο :) και κρατά τις «Θερμοπύλες».