Νομίζω ότι η κουβέντα έχει φύγει (ή δεν πήγε καθόλου) στην άλλη διάσταση του ζητήματος.
Ότι είναι το επίσημο τέλος ενός συγκροτήματος που (πολλούς και σε μεγάλο βαθμό) μας διαμόρφωσε: Σαν μουσικούς, ενδεχομένως σαν άτομα, προσωπικότητες, ίσως σαν «πολιτική» σκέψη- και ο καθένας μπορεί να προσθέσει πολλά άλλα.
«Τελείωσαν» οι Floyd με την αποχώρηση του Waters; Για πολλούς ναι.
Συνέχισαν να είναι Floyd χωρίς αυτόν; Για πολλούς ναι.
Προσωπικά ότι άκουσα από το Endless River, σε πρώτη ανάγνωση το βρήκα συμπαθητικό.
Σε δεύτερο χρόνο και βγάζοντας από το κεφάλι μου τις συγκρίσεις- φυσικά με τα παλιά τους άλμπουμ- «χώνεψα» ότι αυτό που ακούω είναι ένα αντίο.
Καλό ή κακό, είναι ένα αντίο και ποτέ ξανά δεν θα ακούσουμε κάτι νέο από τους Floyd.
Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια τεράστια αίσθηση απώλειας.
Ήταν όπως την ημέρα που πέθανε ο Gary Moore, που είχα την αίσθηση ότι ένα κομμάτι από τα εφηβικά μας χρόνια έφυγε για πάντα.
Καταλαβαίνω ότι αυτά ακούγονται σαν «μνημόσυνο», αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όσοι από εμάς αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τη μουσική, μοιραία, αναπτύξαμε ισχυρούς δεσμούς με πρόσωπα, συγκροτήματα, εποχές- τα οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας «οριοθέτησαν».
Έγιναν οι «σταθερές» μας και όταν κάποια από αυτές τις σταθερές εκλείπει, νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε λόγο για απώλεια.
Οι Floyd έριξαν επίσημη αυλαία, οπότε ήρθε ακόμα ένα τέλος εποχής. Κατά την άποψη μου, μένουν άλλα δύο «ηχηρά» αντίο: Των Purple και των Stones.
Τότε θα κλείσει για πάντα ο κύκλος με τις rock super bands των ΄60s.