Τελικά όταν είσαι κίνηση, όταν τρέχουν πράγματα, όταν συμβαίνει δεν...
Δεν καταλαβαίνεις τι έχει γίνει. Πρέπει να περάσει ο χρόνος, να κάτσεις, να χαλαρώσεις, να πιεις ένα τσίπουρο με τους φίλους και συνεργάτες σου και να ακούσεις.
Τι έκανες, τι κάναμε... δύο χρόνια το παλεύαμε, γράφαμε, σβήναμε...
Και έρχεται η ώρα...
Ομολογώ, ότι δεν το περίμενα. Να μπούνε όλα τα κομμάτια του παζλ στην θέση τους.
Να μπούμε στο κλίμα της μουσικής που είχαμε απέναντι μας. Να την κάνουμε «δική» μας. Να βάλουμε εμάς μέσα σε αυτή. Να σεβαστούμε όμως το ύφος της...
Προσωπικά θα έλεγα ότι για εμένα αυτός ο δίσκος είναι «ιδιαίτερος». Όχι μόνο γιατί έγινε μεταξύ φίλων, αλλά γιατί είχε αυτό το υπέροχο old school- δεν υπήρχαν computer, cubase, αλλά «ψαλίδια», real time «κολλήματα», αλλά κυρίως είχε μια αγάπη για να γίνει, για να συμβεί.
Νομίζω ότι ο «ήρωας» της υπόθεσης είναι ο Γιώργος (Γκαρτζόπουλος). Μας έβαλε όλους κάτω, μας καθοδήγησε και στο τέλος το σχηματοποίησε, μετά από ατελείωτες ώρες δουλειάς.
Κατά τα άλλα, Sir, είσαι πολύ καλός λαίμαι ;D Κωστάκη (Σιαχάμη) ήσουν η «κόλα» που έδεσε τα πάντα. Πέρι, μπράβο σου. Thanx Σέμη. Εβελίνα, είσαι απίστευτη- πρώτη φορά σε άκουσα να τραγουδάς ελληνικά και δεν το πίστευα. 8)
Και αφού σας ζάλισα στο πουρουπουπού, ακολουθεί το αγαπημένο μου του δίσκου.
ΥΓ: Thanx αγόρια, είχε πλάκα. Αδημονώ για το επόμενο...
Aldebaran.wma