Δυστυχώς έχουμε καταβαραθρωθεί στην εποχή των "καλλιτεχνών"-κλαρινογαμπρών. Τα (κοινωνικά) θέματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το θέμα είναι η ποιότητα του καλλιτέχνη-διαχειριστή τους.
Δύο δεκαετίες πριν υπήρξε αυτό:
Είχε άποψη, είχε μήνυμα και κυρίως είχε αισθητική. Για τα αυτιά μου, αριστούργημα.
Όμως πρέπει να αποδεχθούμε ότι ζούμε τις τελευταίες ημέρες της "καλλιτεχνικής Πομπηίας"...
Αναλογιστείτε την ασύλληπτη κατιούσα στην έννοια μουσικός.
Μερικούς αιώνες πριν κάποιος για να έφερε τον τίτλο μουσικός, θα έπρεπε να έγραφε μουσική, να διάβαζε μουσική (αφήνω για ευνόητους λόγους εκτός τους παραδοσιακούς/ ερασιτέχνες κλπ). Θα έπρεπε (χονδρικά) να παίζει έργα του Μπαχ, του Μπετόβεν κλπ...
Φτάνοντας στον 20ο αιώνα, πάλι υπήρχαν κάποια υψηλά standards... μεγάλες ορχήστρες, jazz κλπ.
Στην συνέχεια, ο εξηλεκτρισμός της μουσικής την κατέστησε για τις μάζες και παράλληλα έδωσε τη δυνατότητα σε πάρα πολλούς να γίνουν μουσικοί- χωρίς όμως να είναι απαραίτητο να έχουν τις δεξιότητες των προηγούμενων γενεών. Όμως κρατήθηκε ένα επίπεδο.
Όταν πλέον περάσαμε (στην κατ΄ εμέ δικτατορία) της ηλεκτρονικής μουσικής* (ή ηλεκτρονικής "ευκολίας"), εκεί ήρθε το τέλος. Μια λούπα, μια "απαγγελία" και να πώς προκύπτει η κάθε τραπ.
Καμία δεξιότητα, καμία τριβή, καμία μουσικότητα, ένα απόλυτο τίποτα- και αυτός είναι "καλλιτέχνης", "μουσικός" και (πιπέρι στο στόμα) "συνάδελφος" με τον... Αλμπινόνι ή τον Κολτρέιν.
Κατ' εμέ αυτή είναι η decadence του (μουσικού) είδους μας. Ή αν το θέλετε, η παρακμή των διαχειριστών της τέχνης.
*Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ με την ηλεκτρονική μουσική- δεν είναι μομφή για την ηλεκτρονική μουσική, αλλά για τις ευκολίες που έδωσε σε λάθος χέρια.