ΟΚ το περιστατικό που μου θύμησες (πάλι με τα ΠΑΤΠ) δεν ήταν ότι φάγαμε ξύλο, αλλά (ψυχολογικά) ήταν σαν να μας... έδειραν.
Πανηγύρι κάπου στην Αιτωλοακαρνανία... Αρχίζουμε (ως συνήθως) γύρω στις 23:00 και παίζουμε σαν να μην υπάρχει... αύριο. Έχει ξημερώσει, έχουν λαλήσει τα κοκόρια και εμείς εκεί... σκάψιμο. Κάποια στιγμή τα κυρίως ΠΑΤΠ κατεβαίνουν από τη σκηνή και μένω με τον κιθαρίστα, τον ντράμερ, πιθανώς και με τους πληκτρά και έναν μπουζουξή (τραγουδάει ο κιθαρίστας). Να παίξουμε μερικά ακόμα να φύγουν και οι τελευταίοι και με δόξα και τιμή να πάμε σε κάνα φούρνο για Milko και τυρόπιτα.
Κάποια στιγμή και καθώς ο ήλιος είχε αρχίσει να ανεβαίνει... επικίνδυνα (βρικόλακες ένα πράγμα), λέει ο κιθαρίστας "καλημέρα και σας ευχαριστούμε πολύ".
Μαζεύουμε και έρχονται κάτι τύποι και λένε το "ιστορικό": Χαλάσατε ΠΑΤΠ, τόσο λίγο θα παίξετε; ?
Ξύλο λαίμαι...