John Goumis

Ρε συ Πάνο τί θηρίο ήταν αυτό? Μπορούσαμε να το επισκεφθούμε? Γιατί είχαν κλείσει εκείνο το σήμειο που ε΄'ιχε προσαράξει...μιλάμε αυτό το πράγμα καταλαμβάνει τη μεσόγειο σε μισή ώρα ;D Το κομμάτι δεν το έχω ακούσει το original...και κάτι μου λέει ότι δεν χρειάζεται..γιατί είναι πολύ καλό το cover ;)

Εμένα μου άρεσε αρκετά. Αν και οι γνώσεις μου στο σημερινό metal είναι ιδιαίτερα φτωχές...διακρίνω μια πολύ καλή προσπάθεια. Στα δικά μου ''μεταλλικά'' χρόνια, τα περισσότερα demos που κυκλοφορούσαν ήταν κάτι ''black metal'' με απαράδεκτο ήχο, ξεκούρδιστες κιθάρες και τύμπανα-κατσαρόλες...βέβαια από τότε η τεχνολογία προχώρησε πολύ, αλλά άλλαξε και η νοοτροπία και το μέσο επίπεδο των ελλήνων μουσικών, και σήμερα έχουν ξεπηδήσει πολλές αξιοπρεπείς ελληνικές μπάντες. Αυτό το ''σουηδικό'' πάντρεμα μελωδικού μέταλ και black metal ήταν απ'ότι ξέρω πολύ στη μόδα τα τέλη της δεκαετίας του 90 - αρχές δεκαετίας 2000 και δεν ξέρω κατά πόσο το συγκεκριμένο υλικό σας ακούγεται πρωτότυπο σήμερα για να αναδειχθεί στον ανταγωνισμό. Πάντως είναι καλό. Αν είχε βγει τότε που ήταν στη μόδα θα έκανε πιο πολύ αίσθηση νομίζω. Αλλά εφόσον παίζετε τη μουσική που γουστάρετε και περνάτε καλά, δεν νομίζω ότι τα παραπάνω έχουν κάποια σημασία.

Κάθε άνθρωπος έχει την δική του ιδιοσυγκρασία, επομένως δύσκολα θα βγει κάποιο ''καθολικό'' συμπέρασμα όσον αφορά τις περιπτώσεις 1-4... Εγώ για παράδειγμα ως ''χομπίστας'' (αν και έχω δουλέψει μια σεζόν ''επαγγελματικά'' σε live μαγαζί) θα έπρεπε στις περιπτώσεις ''πρόβα-μελέτη'' και ''μικρό live'' να χρησιμοποιώ τη λύση της πεταλιέρας... Όμως για μένα δεν είναι καθόλου έτσι. Το live, και καμμιά φορά μια καλή πρόβα ή ακόμα και το παίξιμο στο σπίτι, είναι μια διέξοδος από τη πραγματικότητα. Θα ήθελα λοιπόν αυτή την ωραία στιγμή να έχω τον ήχο που επιθυμώ εγώ και όχι κάποιον συμβιβασμό...δεν το ευχαριστιέμαι έτσι...θα μου πεις εντάξει ρε φίλε ποιός είσαι, ο Clapton? Άλλα όλοι για μια τρέλα ζούμε.. :) Για μενα - εφοσον με βασταει ακόμα η μέση μου - προτιμώ να κουβαλάω τα πράγματα μου αλλά να απολαύσω στο μέγιστο τις επόμενες 2-3 ωρίτσες...κάθε άνθρωπος δρα διαφορετικά βέβαια...έχω δοκιμάσει και την εύκολη λύση σε μια συναυλία-αγγαρεία και μου φάνηκε όντως αγγαρεία...σε άλλες συναυλίες-αγγαρείες όπου είχα τον ενισχυτή μου τουλάχιστον το διασκέδασα περισσότερο...

+1000 Θα πουνε βέβαια απο την διαχείρηση ότι αυτές οι διαφημίσεις είναι από το Google και με το δίκιο τους οι άνθρωποι. Το θέμα είναι, ότι υπάρχουν μικρά κόμματα, τα οποία δεν έχουν ούτε τους μηχανισμούς, ούτε τις οικονομικές δυνατότητες, ούτε τον απαιτούμενο ελάχιστο χρόνο από το ΕΣΡ να προβάλλουν τις θέσεις τους, και πρέπει να ανοίγουμε το νόιζ και να βλέπουμε πολιτικούς που έχουν χάσει την αίσθηση του γελοίου.

Θα το δω κάποια στιγμή μες το ΣΚ που θα έχω χρόνο. Ωστόσο, στα πρώτα 7 λεπτά που είδα, κάτι μου έκανε τρομερή εντύπωση (δεν ξέρω αν δεν κατάλαβα καλά ή αν κουράστηκα ή αν δεν σκέφτομαι καθαρά μιας και είναι περασμένη η ώρα..) Λέει ο δημοσιογράφος ότι είναι ποινικό αδίκημα να μην πληρώσεις την ΑΕΠΙ ενώ δεν είναι να μην πληρώσεις την εφορία, τη ΔΕΗ, τα ασφαλιστικά ταμεία και μετά η βουλευτής λέει ότι είναι παράλογο που δεν είναι ποινικό αδίκημα να μην καταβάλλεις τις εισφορές σου π.χ. ενώ είναι να μην πληρώσεις την ΑΕΠΙ μπλα μπλα μπλα. Το αν όντως πας αυτόφωρο αν δεν πληρώσεις την ΑΕΠΙ δεν το έχω διασταυρώσει όντως. Όμως, σε μια περίοδο κρίσης, με έξτρα φόρους, χαράτσια, την κίνηση στην αγορά πεσμένη...εγω με τη λογική της κυρίας βουλευτού, αν ΔΕΝ είχα να πληρώσω το ταμείο μου, λόγω των άνω συνθηκών τις εισφορές μου, θα έπρεπε να πάω αυτόφορο ??? ??? :o :o Άσε που τρώω πρόστιμο αν αργήσω να πληρώσω...και μετά διαγράφομαι νομίζω από το ταμείο και μένω ξεκρέμαστος (άσε που αν δεν έχω τακτοποιήσει τις εισφορές μου δεν μπορώ καν να κόψω απόδειξη). Αλλά άλλο αυτό και άλλο να σου φορέσουνε βραχιόλια... Έχουν δουλέψει σε πραγματική δουλειά ποτέ στη ζωή τους αυτοί οι άνθρωποι?? Αν κατάλαβα λάθος και λέω κοτσάνα, πείτε μου,,,είναι περασμένη η ώρα ;D Σόρρυ για το οφ-τόπικ.

Σε μια συνέντευξη ο Steve Harris των Iron Maiden είπε -σε ερώτηση ''αν γράφει πρώτα τους στίχους ή τη μουσική'' νομίζω- ότι το δύσκολο είναι το ''πάντρεμα'' της μουσικής με τους στίχους, καθώς οι στίχοι πρέπει να ακολουθούν την μελωδία του κομματιού, οπότε καμμιά φορά, αναγκαστικά επειδή δεν ταιριάζει μια συλλαβή με την μελωδία, αναγκάζεται να αλλάξει ολόκληρη την λέξη, προσπαθώντας να βρει μια που να έχει το ίδιο νόημα, γιατί κατά τη γνώμη του όπως είπε, αν και οι στίχοι είναι πολύ σημαντικοί, η μουσική είναι ακόμα πιο σημαντική, καθώς η μελωδία είναι αυτή που θα ''ξεσηκώσει'' τον οπαδό και εκ των υστέρων θα ανοίξει το βιβλιαράκι να δει τους στίχους (δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών τους δεν έχει την αγγλική ως μητρική γλώσσα. Αυτό δεν το λέω ως παράδειγμα ''κακών στίχων'' (πιστεύω ότι έχουν ωραίους στίχους σε αρκετά κομμάτια - για το είδος τους) ούτε παίρνω κάποια θέση, απλά παραθέτω μια γνώμη ενός έμπειρου και επιτυχημένου τραγουδοποιού. Το θέμα νομίζω είναι ότι ο στίχος είναι πιο υποκειμενικός και από την ίδια τη μουσική.

Τί σολάρα είναι αυτή στο 4:50? :o Τί κομμάτι.. Τί μπάντα...

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πεις ποιά άλλα κομμάτια ηχογραφήσατε για το συγκεκριμένο project.. To συγκεκριμένο τραγούδι πάντως είναι πολύ ωραίο. Σε σχέση με την αυθεντική εκτέλεση, δεν μου άρεσε πολύ ο τραγουδιστής, παρότι κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια. Τα υπόλοιπα όργανα στέκονται πολύ καλά (αν και πιστεύω ότι oι φράσεις με ακουστική κιθάρα είναι ''trademark'' του κομματιού).

Xαχαχα ;D ;D Μα ξέρεις τί είναι, χτες το βράδυ που μου χάλασε το ίντερνετ και ήθελα να ακούσω λίγη μουσική ο άνθρωπος, να ψάχνω πίσω από στίβες εκατοντάδων metal cds, μπας και βρω κάποια παλιά συλλογή από εφημερίδα? ;D Πάντως πέρα από την πλάκα, το εννοώ αυτό με τον ήχο. Δεν έχει να κάνει με τον ''metal - αρκετά γκαζωμένο ήχο'', αλλά και με τον απλό rock. Για παράδειγμα, το ''Sympathy For the Devil'' (ή το ''satisfaction''). To original ακόμα μου ακούγεται αρκετά raw σε σχέση με τις 90'ς-και-μετά live εκτελέσεις του π.χ. (θα μου πείτε έχουν αλλάξει και την ενορχήστρωση..), όπου ο ήχος παραμένει rock, ακόμα και vintage, αλλά δεν ακούγεται έτσι ''ξεραϊλα'', οπότε θεωρώ λογικό ο νεοτερος να προτιμά αυτή την εκτέλεση. Φαντάζομαι αυτός είναι και ο λόγος που γίνονται remasters σε άλμπουμς κατά καιρούς...

+1000 Η πλάκα είναι ότι αν διάβαζαν το συγκεκριμένο thread άτομα όπως οι Theater ή οι Τool θα έμεναν με το στόμα ανοικτό... ;D Άσε που στα λόγια όλοι καλοί είμαστε, και βγάλαμε κουλό τον Page (!) στα live, τράβα παίξ'τα εσύ ρε μάγκα (όχι εσύ Ray) χωρίς να κάνεις ''λάθος'', αλλά πρόσεχε, όχι με την Μusicmann και με τον Boogie και με 14 high gain - saturation και 3 delay πετάλια, αλλά με τη lespaul κρεμασμένη στα .. ;D και καρφί σε μονοκάναλο ενισχυτή της εποχής... για να δούμε πως θα ακούγονται οι ''μπουρμπουλήθρες'' σου και τα αρπέτζιό σου τότε... ;) Οn topic, θα έλεγα ότι είναι όντως δύσκολο για έναν νέο να αφομοιώσει και να κρίνει ορθά την μουσική παλαιότερων δεκαετιών, όχι μόνο γιατί από τότε έχει διευρυνθεί το στυλ τραγουδοποιϊας και η τεχνική, αλλά και ο ήχος, και η φύση του ήχου. Για παράδειγμα στην ηλικία 15-20 (και βάλε) αγόραζα και άκουγα μέταλ δίσκους (όχι ιδιαίτερα κάφρικους θα έλεγα). Μετά από τόσο καιρό ακρόασης και έχοντας συνηθίσει το αυτί μου να ακούει αυτόν τον μέταλ overdrive-distortion ήχο, λογικό είναι να μην μπορούσα να καταλάβω ή να εκτιμήσω το ''Tommy'' , το ''St' Peppers..'' ή το ''Dark side of the moon''. Όχι ότι δεν μου άρεσαν, δεν μπορούσα να τα καταλάβω. Τότε είχα σαν ''αρχικό'' σημείο αναφοράς του σκληρού κιθαριστικού ήχου το ''Iron Maiden'' ή το ''Blizzard of Oz'', πιο πίσω ο κιθαριστικός ήχος μου φαινόταν μουντός, ψόφιος, ή και προϊστορικός θα έλεγα. Αυτό φυσικά άλλαξε για μένα την επόμενη πενταετία που πήγαινα όλο και πιο πίσω στα μουσικά μου ακούσματα, και πλέον θεωρώ ότι μπορώ να απολάυσω σχεδόν το ίδιο με έναν 50άρη τη μουσική της τότε εποχής, σε μουσικό επίπεδο τουλάχιστον γιατί σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας από μένα εμπλέκονται και άλλα θέματα, ο ρομαντισμός της εποχής, η νοσταλγία μπλα μπλα μπλα. Ωστόσο δεν σας κρύβω ότι ακόμα δεν έχω ''αφομοιώσει'' τον early-middle 60'ς ήχο όπως Hendrix, τα πρώτα των Stones, των Who και των Beatles, με την έννοια ότι μπορώ να ακούσω πολύ πιο άνετα τις μουσικές των συγκεκριμένων από το '68 και μετά π.χ., τα προηγούμενα ακόμα μου ακούγονται αρκετά ''raw''.. Eν κατακλείδι πιστεύω ότι οι νεότεροι, έχοντας φυσικά στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις συνθήκες της εποχής, ακούγοντας συνεχώς τη μουσική εκείνης της περιόδου μπορούν από ένα σημείο και μετά να καταλάβουν, να απολαύσουν, και γιατί όχι να κρίνουν (σε λογικά πλαίσια) τη μουσική εκείνης της εποχής.

+1000 για τους Priest και το ''In Broken Dream'' των Thunder!! Όσον αφορά τον Bonamassa, ποιά διασκευή να πρωτοποστάρουμε... Joe Bonamassa - Stop (Royal Albert)

Θέματος Ανάσταση, για να εκθειάσω τούτες τις δυο εκπληκτικές διασκευές. Εκπληκτική διασκευή, οι Tool κατάφεραν πραγματικά να φέρουν αυτό το έπος στα μέτρα τους. Με αυτό το cover, αλλά και την εκτίμηση που τρέφουν στους the Who, οι Green Day ανέβηκαν 1000 σκαλιά στα μάτια μου.

Πολύ ωραίος, με ''φρέσκιες'' ιδέες και επιρροές, εύγε!! :) Κάπου πήρε το μάτι μου ένα πρόσφατο thread σχετικά με την ''κατάντια της ελληνικής δισκογραφίας'' ή κάτι τέτοιο, αλλά είναι μάλλον γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα η ροκ και εναλλακτική μουσική (είτε ''homemade'' παραγωγής είτε όχι) βρίσκεται στο καλύτερο επίπεδο από γενησιμιού της... Ωστόσο, και χωρίς να θέλω να γίνω σπασικλάκι, αντελήφθην και κάτι περί διαγωνισμού, που το ίδιο site είχε διοργανώσει και πέρσι, σε αντίστοιχο μεγάλο συναυλιακό γεγονός. Το αναφέρω γιατί πέρσι, μέλος του φόρουμ παρέθεσε λινκ με τη σελίδα της μπάντας του στο εν λόγω ιστότοπο, και το θέμα κλειδώθηκε.

Είχα δει τα βιντεάκια που ανέβασε ο Νέστορας την ημέρα που άνοιξε το thread, εξεπλάγην σε κάποια σημεία του βίντεο (ομολογώ ότι δεν το γνώριζα), σε άλλα δεν θεώρησα ότι υπήρξε κάποια εξώφθαλμη κλοπή, πιο πολύ για ''επιρροή'' μου έκανε. Όπως είπε και ο sfaku όμως, και covers να παίζανε οι Zep, πάλι Zep θα ακούγονταν. Είναι από τις περιπτώσεις που συνομώτησε το σύμπαν να βρεθούν 4 συγκεκριμένοι άνθρωποι μαζί, οι οποίοι είχαν τόση μαγεία ο καθένας στον μουσικό τομέα του, που το αποτέλεσμα γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία της μουσικής, όχι απλά του ροκ. Όχι ότι άλλες μπάντες είχαν απλά έναν ή δύο ''εγκεφάλους'' και οι υπόλοιποι ήταν session-άδες, πολλές μπάντες είχαν την ''μαγεία'' του εκάστοτε ξεχωριστού μέλους με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός μεγαλειώδους αποτελέσματος, ΑΛΛΑ κατα τη γνώμη μου οι Zeps είχαν κάτι το ακόμα παραπάνω. Αυτό φαίνεται και σε οποιοδήποτε live πάτε να παρακολουθήσετε, μιας ΠΟΛΥ καλής μπάντας....Όσο καλοί και να είναι οι μουσικοί που απαρτίζουν την μπάντα, covers σε zeppelin μην περιμένετε να ακούσετε...τουλάχιστον εγώ δεν έχω ακούσει και πολλά. Άντε κάνα Rock'n'Roll στο τσακίρ κέφι... Δεν αγγίζονται εύκολα αυτά τα κομμάτια live. Ίσως ούτε καν απο τους ίδιους τους Ζεπ στα live τους. Θα μου πείτε ότι το παράδειγμα μου είναι λίγο άκυρο, μιας και μια μπάντα φέρνει το κάθε cover στα μέτρα της. Σωστό. Αλλά, αν ένα live cover μιας οποιασδήποτε μεγάλης μπάντας το ακούς και νομίζεις ότι ''κάτι'' του λείπει, αν είναι των Ζεπ μάλλον δεν θα λείπει αυτό το ''κάτι'', αλλά μάλλον πολλά... ;D Όσον αφορά το εκτελεστικό κομμάτι, μη λέμε τα αυτονόητα, ότι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν μουσικοί που θα παίζουν πολλοί καλύτερα από τους zep - και φυσικά πάντα θα τους λατρεύουν σαν Θεούς. Oι Haryy και Gdevelek τα είπαν όλα οι άνθρωποι: Τώρα όσον αφορά ατυχείς συγκρίσεις, τι να πω..από το δημοτικό μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να προσθέσουμε 2 μήλα και 3 πορτοκάλια. Τα μαθηματικά όπως είπε ο gdvelek δεν ισχύουν πάντα στη ροκ, τα αξιώματα όμως ισχύουν, και είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους. Ένα από αυτά είναι ότι η Zep είναι ένα από τα μεγαλύτερα groups όλων των εποχών, δεν πα' να χτυπάμε τον κ@λο μας κάτω...ένα άλλo είναι για τους DP... Προσωπικά είμαι πολύ μεγάλος φαν των Purple αλλά και των Rainbow (Whitesnake όχι και τόσο), και τους ακούω πολύ περισσότερο από τους zep (θα ακούσω 20 κομμάτια Purple και 1 Zep) αλλά η μαγεία των Zep είναι αδιαμφησβήτη, είναι λες και οι άνθρωποι ήταν εξωγήινοι, δεν μπορώ να μπω στον κόπο να το περιγράψω με λόγια και 3 ξερές γραμμές σε ένα φόρουμ... Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν είναι, ο καθενας ήταν για τους δικούς του λόγους, τους οποίους αδυνατώ να συγκρίνω...

Θα συμφωνήσω με τον metalmike. Η προσωπική μου γνώμη είναι καλύτερα να έχεις έναν ενισχυτή που να κάνει 1-2 πράγματα καλά, παρά να μπορεί να κάνει πολλά αλλά όχι το ίδιο καλά. Είμαι φαν του modelling, αλλά για άλλες χρήσεις. Οι 2+2 λαμπες του line6 δεν με ''εμπνέουν'' για έναν ενισχυτη 40 ολόκληρων watt. Από την άλλη ο bugera είναι πολλά watt και σε συνδυασμό με τις πολλές λάμπες ανεβάζουν το κόστος σε περίπτωση αλλαγής (θα μου πείτε ρε φίλε αποφάσισε θέλεις λίγες ή πολλές? Για μένα η ιδανική λύση θα ήταν -αν γινόταν φυσικά- να βγαίνει στα 50 watt με 6-7 λάμπες..) Οφείλω να ομολογήσω βέβαια ότι ΔΕΝ έχω δοκιμάσει τον line6, απλά λέω την άποψή μου ως προς το τί θα έκανα αν ήμουν στη θέση του OP.

Ρε συ Πάνο δεν το περίμενα... :o Και ξέρεις ότι συμμετείχα σε μπάντα που έπαιζε μουσική των Floyd (είχα ανεβάσει και 2-3 κλιπάκια εδώ στο νόιζ) οπότε ξέρεις σε πόση εκτίμηση έχω τον εν λόγω μουσικό. Έπιασες πειστικά το κλίμα του Gilmour κάτι που πιστεύω πως δεν είναι καθόλου εύκολο παρά το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δεν παίζει πολλές νότες. Αν είχες και ''μονοπηνίλα'' στον ήχο θα ήταν ακόμη καλύτερα!! :) :) ;)

Ωραίο τραγούδι, αλλά τα φωνητικά, ακόμα και αν ήταν σκόπιμο να είναι έτσι όπως είναι, δεν μου άρεσαν και πάρα πολύ. Ας πούμε στο ''θα σε αγγίξω'' των ΖΗΜΙΑΑ που είχα ακούσει και είχαν παρόμοιο ύφος (στο κουπλέ) μου άρεσαν. Ίσως επειδή κάποιες συλλαβές σου ''ξέφυγαν'' ή επειδή το ρεφραίν δεν είχε κάποιο πιο ''τραγουδιστό'' μέρος όπως το προαναφερθέν κομμάτι ώστε να ''ανεβάσει'' λίγο το τραγούδι. Το μουσικό μέρος όμως το βρήκα ενδιαφέρον. Όσον αφορά τον τίτλο...δεν κατάλαβα, πότε τραγούδησε ο LK?

Πολύ πιο θεϊκή εκτέλεση.... ;D ;D

Μου άρεσε.. Ειδικά το ρεφραίν το βρήκα πετυχημένο :)

Respect!! Το logo ''Μarshall'' για έναν ενισχυτή-καμπίνα, είναι σαν το logo της ''coca cola'' σε ένα κουτί αναψυκτικού. Mιλαμε για το απόλυτο brand σε ενισχυτές (είτε μας αρέσει είτε έχουμε άλλες προτιμήσεις..)...

κάποιες σκόρπιες σκέψεις... 1) το κομμάτι που έβαλες στην αρχή αγαπητέ slapgas μου φάνηκε εντελώς αδιάφορο. όπως αδιάφορα μου φαίνονται όλα αυτά τα κομμάτια με όλα αυτά τα περίεργα time signatures...ωραία είναι για να τα θαυμάζεις σαν μουσικός, αλλά σαν ακροατής εμένα προσωπικά δεν μου βγάζει κάτι. και φαντάσου ότι εγώ και καλά παίζω μουσική και μπορώ να εκτιμήσω αυτό που κάνει η μπάντα. ο κόσμος όμως? ο κόσμος - το κοινό, θέλει να ακούει μουσική που να καταλαβαίνει, ανεξαρτήτου είδους (rock, ''ελληνικό'' ροκ, funk, pop κ.τ.λ.). αν υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουμε 2 μαγαζιά δίπλα δίπλα, και στο ένα παίζει η μπάντα που παρέθεσες στο αρχικό ποστ, και στην άλλο μια μπάντα που παίζει ένα χ-ψ είδος (rock, pop) και έχουν έναν παρλαπίπα κιθαρίστα, ο οποίος δεν ξέρει να παίζει και τίποτα ιδιαίτερο από ρυθμούς (αλλά ξέρει να παίζει μια χαρά τους νορμάλ ρυθμούς που καταλαβαίνει ο απλός κοσμάκης ώστε να διασκεδασει) και στο σόλο του ..μαμάει τη μάνα, όπως καταλαβαίνεις το πρώτο μαγαζί θα ήταν άδειο (άντε να είχε 1-2 μουσικούς μέσα) και το άλλο γεμάτο. ο κόσμος δεν νομίζω ότι θα κάτσει να ''παρεξηγήσει'' ένα shredding solo. τον κόσμο τον νοιάζει να ακούσει τα τραγούδια που ξέρει... αν εσύ θες σε αυτό το κομμάτι να βάλεις ένα σόλο με 5 ή με 500 νότες, μεγειά σου με χαρά σου...φυσικά καλό είναι ό,τι και να κάνεις να το κάνεις με μέτρο... 2) αυτό που είπε ο manosx, ότι πολλοί κιθαρίστες ούτε θέλουν σώνει και καλά να συνθέσουν ούτε να αλλάξουν τον ρου της μουσικής ιστορίας... είναι συνειδητοποιημένοι, ξέρουν ότι είναι π.χ. κιθαρίστες σε coverbands και αυτό είναι όλο, κάνουν το χόμπυ τους και τέλος. όσο πιο πολύ καλυτερεύουν σε τεχνική, τόσο πιο πολύ θα πλησιάζουν στο να αναπαράγουν καλύτερα τη μουσική των ινδαλμάτων τους (εξαρταται ποιό είναι το ίνδαλμά τους βέβαια..) 3) υπάρχει shreding και shreding... shreding είναι να ξεκινάς την λα μινόρε κλίμακα από την ανοιχτή λα και να καταλήγεις στα τελευταία τάστα της μι καντίνι σε 5'', μη δίνοντας σημασία τί παίζει η μπάντα από πίσω και ποιές είναι οι συγχορδίες που αποτελούν το σόλο. shreding όμως είναι και να παίζεις πολλές νότες αλλά με δυναμικές, που να ακολουθούν την αρμονία του κομματιού κ.τ.λ. και οι παίχτες που το κάνουν αυτό σίγουρα ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους που απλά παίζουν μπουλμπουλήθρες, χωρίς να χρειάζεται να είσαι master zen ή να έχεις κάποιες ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις για να το αντιληφθείς: καταλαβαίνεις δηλαδή ότι παρότι και οι 2 παίζουν πολλές νότες, ο πρώτος παίζει απλά μπουλμπουλήθρες και ο δεύτερος κάτι που ''αρμονικό'' που δένει πολύ καλά με το backing track ή την μπάντα.

+1 :) συγχαρητήρια στους εμπλεκόμενους, να την χαίρεται ο κάτοχος!

πιο άσχημη les paul δεν έχω ξαναδεί...(ίσως μαζί με την darkfire)

Joe Bonamassa - The River (2006) Rockpalast F ανοιχτό κούρδισμα. Επίσης ανοιχτό κούρδισμα χρησιμοποιεί ο Mark Tremonti των Creed και Alter Bridge. Ωστόσο, όλοι αυτοί υποθέτω ότι θα έχουν ξεχωριστές κιθάρες για κάθε κούρδισμα, ειδικά σεταρισμένες ώστε να μην χάνουν σε pitch και να μην ταλαιπωρείται το μπράτσο από τις συνεχείς αλλαγές που προκαλέι ένα διαφορετικό κούρδισμα στην τάση που ασκείται στο μπράτσο. Για κάποιον που έχει μια κιθάρα σε στάνταρντ tuning δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορεί να κάνει τέτοια κουρδίσματα χωρίς προβλήματα και χωρίς να καταπονίσει το όργανό του (υποθέτω).

πιστεύω ότι οι έννοιες ''vintage'' και το ''modern'' ορίζονται από την χρονική περίοδο που βιώνουμε.. για παράδειγμα, εγώ θεωρώ τον hendrix, τον blackmore, τον page, τον gallagher κ.ά. ''vintage'' κιθαρίστες. μόνο που οι συγκεκριμένοι, όταν βρίσκονταν στην ακμή της καρριέρας τους, δεν θεωρούνταν vintage...αλλά έκαναν κάτι το πρωτοπορικό για την εποχή, γι'αυτό και έγιναν μεγάλοι. ο blackmore έβαλε κάτι από κλασσική μουσική στο παίξιμο του, ο hendrix ήταν ο...hendrix και όρισε εκ νέου το πώς παίζεται η ηλεκτρική κιθάρα, ο rory έβαλε folk-rock στοιχεία στα blues του κ.τ.λ. σίγουρα όλοι αυτοί ήταν κάτι καινούργιο και διαφορετικό για την εποχή τους, που τα blues ήταν απλά δωδεκάμετρα με καμμιά φρασούλα στην πεντατονική. έτσι και σήμερα, νομίζω ότι αυτός που θα συνδιάσει το παλιό με το μοντέρνο στο παίξιμό του, θα είναι και αυτός που θα ξεχωρίσει. και για να μην το πάμε σε μεγάλα ονόματα, μόνο καλό μπορεί να σου κάνει π.χ. να μελετήσεις κάτι από τους μοντέρνους κιθαρίστες, -ακόμα και αν είσαι παλιοροκάς και σου αρέσει το κλασσικό στυλ, όλο και κάποια ωραία ιδέα θα αφομιώσεις στο παίξιμό σου ώστε να γίνει πιο ενδιαφέρον και να ανοιχτούν οι ορίζοντές σου. υ.γ. συγγνώμη για την απουσία κεφαλαίων, χάλασε το caps lock. πάλι καλά που δεν ήταν στα κεφαλαία πριν χαλάσει...