John Goumis

Δεν παίζει έτσι όμως...θα ζητήσω τα λεφτά μου πίσω ;D

Όλοι απολαυστικοί, θα ήταν πραγματικά άδικο να ξεχωρίσεις κάποιον, εφόσον και οι 5 έχουν ξεχωριστό και ταυτόχρονα πολύ πολύ ωραίο στύλ!! ........................................................................... Παρόλαυτά όμως θα το κάνω, και δίνω τα props στον Στελάρα και στο παλικκάρι με την Strat!! ;D

Και εγώ το ίδιο θα αντιδρούσα αν διέβαινα αυτό το σταθμό. Μου συμβαίνει μάλιστα, να περνάω μπροστά από πλανόδιους καλλιτέχνες, που χωρίς να είναι του βεληνεκούς του κύριου στο βίντεο, ήταν εξαιρετικοί αλλά παρόλαυτα εγώ έριχνα μια κλεφτή ματιά(το πολύ) και συνέχιζα το δρόμο μου. Κατα τη γνώμη μου, ορθώς οι άνθρωποι αντέδρασαν όπως αντέδρασαν, και ο τρόπος που αντέδρασαν δεν υποδεικνύει κάποια κατώτατη κουλτούρα, αχαριστία προς την τέχνη κ.τ.λ. Πέρα από τους λόγους που σωστά προαναφέρθηκαν, ότι πρέπει ο άνθρωπος να είναι στην σωστή του ώρα ή στον κατάλληλο ''βιολογικό ρυθμό'' για να απολαύσει κάτι ανώτερο,αλλά είναι και κάτι άλλο. Είναι σαν να έρχεται ένας πλασιέ ή να σε παίρνει τηλ. και να σου λέει αν θες να αγοράσεις την τάδε εγκυκλοπέδια ή το τάδε προϊόν. Ναι ρε φίλε,μπορεί η εγκυκλοπέδια να είναι η πιο έγκυρη του κόσμου, καλογραμμένη, συναρπαστική, με πηγές από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες κ.τ.λ., άσε με όμως ρε γαμώτο, να σκεφτώ για ποιούς λόγους χρειάζομαι την εγκυκλοπέδια, αν έχω διαβάσει και άλλες και ξέρω ότι αυτή όντως μου κάνει, αν είμαι σε θέση να εκτιμήσω τις γνώσεις που μπορείς να μου προσφέρεις και ευχαρίστως να σου καταβάλλω το αντίτιμο, εφόσον η ανάγκη μου να ενημερωθώ, σε εκείνη τη χρονική στιγμή, υπερσκελίζει το χρηματικό αντίτιμο, ή τα λεπτά που κάθομαι να σε ακούσω. Μην μου δημιουργείς ανάγκες εκεί που δεν τις έχω (τουλάχιστον ακόμα). Οι ανάγκες μου θα δημιουργηθούν από μόνες τους. Και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, τότε ναι, θα σκάσω 100 ευρώ για την γαμ.. εγκυκλοπέδια ή για να ακούσω το γαμ.. το βιολί. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, οι πλανόδιοι δεν μπορούν να σου αποσπάσουν την προσοχή. Θα μπορούσε π.χ. το βιβλίο του πλασιέ να είχε να κάνει με τη δουλειά σου ή ένας καλλιτέχνης να έπαιζε ένα κομμάτι του Govan. Εκεί στα 1000 άτομα, τα 2 άτομα που κάνουν την ίδια δουλειά με σένα θα σταματούσαν, όπως επίσης και οι 2 νοιζάδες, που θα άκουγαν κάτι οικείο, αλλά όχι mainstream, και θα σταματούσαν επειδή δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι τέτοιο στον συγκεκριμένο χώρο που βρίσκονται εκίνη τη στιγμή. Φυσικά στην περίπτωση που το βιβλίο αφορούσε κάποια άλλη δουλειά ή το κομμάτι που ερμηνεύοταν ήταν από κάποιο άλλο είδος μουσικής, τα άτομα αυτά δεν θα σταματούσαν, αντ'αυτού θα σταματούσαν άλλα 2 στα 1000, και ου το καθεξής...

Τέτοιου βεληνεκούς εταιρείες προσπαθούν να κάνουν ανοίγματα σε όσο πιο πολλά μέτωπα μπορούν. Το marketing δεν περιορίζεται μόνο στα μικρά παιδιά, αλλά και στα ''μεγάλα'' παιδιά (βλ. διάφορα signature μοντέλα, re-issue κ.τ.λ.). Δεν νομίζω πάντως ότι εις βάρους του marketing ρίχνουν την ηχητική ποιότητα των οργάνων, αφού όσο προχωράει η τεχνολογία μου φάίνεται πιο λογικό να κατασκευάζονται καλύτερα όργανα, και απόδειξη αποτελεί και το ότι τα εξ'ανατολής μουσικά όργανα (Κίνα, Κορέα κ.τ.λ.) την σήμερον ημέραν πολλές φορές κοιτάν στα ίσια τα όργανα που κατασκευάζονται στην Αμερική. Εμένα το χόμπυ μου είναι να.... βαράω την Λα ;D με μια μπάντα, κρατώντας είτε μια Fender είτε μια Gibson... Αν χωνόμουνα πιο ''βαθειά'' σε όλο αυτό, καταρχάς θα έπαυε να είναι χόμπυ και θα έχανε την ''μαγεία'' του... Πάντως θα προτιμούσα αυτές τις φίρμες παρά κάποιες μεταλλάδικες (χωρίς να σημαίνει ότι δεν μ'αρέσει το μέταλ) ή κάποιες φίρμες που εξειδικεύονται σε κατασκευές οργάνων ultra-session-άδων... ;)

Δεν θα ήθελα να διοικούσα καμμία. Εταιρείες τέτοιου βεληνεκούς έχουν τις ίδιες ευθύνες όπως μια γνωστή φίρμα καλλυντικών ή σαμπουάν... Aκούγοντας την ερώτηση, φανταζόμαστε τους ευατούς μας CEO στην fender ή στην gibson, να περιτρυγιριζόμαστε από εκατοντάδες κιθάρες, ενισχυτές και εξοπλισμό, να παίζουμε όλη μέρα 100 διαφορετικές κιθάρες και γενικά να έχουμε ότι θέλουμε στη διάθεσή μας. Η πραγματικότητα μάλλον είναι πιο προσγειωμένη..ένας CEO σε μια τέτοια εταιρεία δεν θα έχει καθόλου χρόνο, θα έχει άπειρες ευθύνες και θα πρέπει να επιβλέπει-συντονίζει τα άπειρα υπο-departments της εταιρείας και γενικά θα παίζει τόση κιθάρα όση θα μπορεί να παίξει και ο CEO της Johnson&Johnson... Μπορεί να ξενίζουμε από κάποια νέα προϊόντα και επιλογές της Gibson, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα μόνο από τη δική μας σκοπιά. Εταιρείες σαν την Gibson είναι Brand εταιρείες που έχουν να κάνουν με πολλά, πολλά λεφτά. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τις επιλογές της από την ψωροκώσταινα ή οπουδήποτε αλλού. Και εμένα δεν μου άρεσαν καθόλου αισθητικά οι νέες Gibson Les Paul studio, όπως δεν μου άρεσαν αισθητικά οι Raw Power, η Dusk Tiger και άλλες. Στην αμερική όμως, οι έφηβοι κιθαρίστες αγοράζουν Gibson για πλάκα, επομένως κάτι παραπάνω θα ξέρουν από μας οι υπεύθυνοι, αφού μιλάμε για εταιρείες που διακινούν εκατομύρια δολλάρια. Τέτοια διαφημιστικά κολπάκια ή τυχον περίεργα χρωματα μπορεί εμάς να απωθούν, αλλά ένα μέρος της μουσικού κοινού της αμερικής να τσιμπάει. Ας μην υποτιμάμε έτσι εύκολα τις επιλογές ανθρώπων που δουλεύουν σε τέτοιους κολλοσούς, όπου δεν πέφτει καρφίτσα κατω...

Εγώ πάντως που το έπαιξα λίγο, μου πήγε το σκατό στην κάλτσα. Φταίει μάλλον που δεν ακολούθησα τη συμβουλή του Bloody Sunday ;D και το έπαιξα με σβηστά φώτα και είχα και τη μουσική να ακούγεται καλά... Ευτυχώς που είμασταν 2 άτομα. Ο έτερος ''συμπαίκτης'' σε μιά από τις ''καλές'' φάσεις λιποψύχησε και έφτασε μέχρι την πόρτα του δωματίου (και την άνοιξε κιόλας :P ) Thanx Bloody Sunday! Πολύ ενδιαφέρον πόστ! ;)

Άψογος! Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω από αυτά που είπαν οι προλαλήσαντες σχετικά με το πόσο προσγειωμένος και ευχάριστος είναι κ.τ.λ. Η αλήθεια είναι ότι πήγα να δω το βίντεο καθαρά και μόνο γα να τσεκάρω το live rig του, αλλά οι απαντήσες του, το κέφι του και η ως ενα σημείο αυτοκριτική του με έκαναν να μην με ενδιαφέρει και τόσο όταν η συνέντευξη έφτασε στο σημείο που παρουσιάζει τον εξοπλισμό του! Πάντως, σε ό,τι αφορά τη συζήτηση περί του πως οι νέοι κιθαρίστες δίνουν τόση έμφαση στην τεχνική και στην ταχύτητα και χάνουν την ουσία που είναι η μουσική, θα συμφωνήσω, αλλά θα ήθελα να προσθέσω κάτι. Νoμίζω πως η εντατική εξάσκηση και όλος αυτός ο..παραμελισμός της πραγματικής ουσίας που είναι η μουσική είναι ένα αναγκαίο κακό. Η πολύ καλή τεχνική, δίνει στον παίκτη τη δυνατότητα του πολύ καλού ελέγχου του οργάνου. Καλό και καθαρό alternative picking, καλά bends, vibrato κ.τ.λ. Όποιος όμως εφησυχασθεί σε αυτό, και αρχίζει τα γρήγορα ανεβοκατεβάσματα της ταστιέρας και θεωρήσει ότι αυτός ήταν ο τελικός στόχος, αυτός είναι που θα βγει χαμένος στο τέλος. Πιστεύω ότι οι πραγματικά ώριμοι κιθαρίστες όμως, είναι αυτοί που ξεπερνούν αυτό το στάδιο (όμως πρώτα έχουν φτάσει σε αυτό το στάδιο, για να μη ξεχνιόμαστε!) και στη συνέχεια κάνουν αυτά που μας περιγράφει και ο κύριος Gilbert. Πάρτε για παράδειγμα τον Govan. Ο άνθρωπος είναι τέρας τεχνικής, αλλά παρόλαυτά μπορεί να κάνει την κιθάρα να ''μιλάει'' στον ακροατή. Και ο Petrucci ''τα χώνει'', αλλά κατά τη γνώμη μου έχει κάποια ανεπανάληπτα εκφραστικά μέρη και leads. Άρα πιστεύω ότι κανείς δεν πρέπει να εφησυχάζεται όσον αφορά την τεχνική του. Ο Β.Β. King είναι ΘΕΟΣ, αλλά δεν νομίζω ότι στη σημερινή μουσική σκηνή αυτό είναι αρκετό. Νομίζω οι σπουδαιότεροι κιθαρίστες συνδυάζουν και την εκφραστικότητα του BB King στην πεντατονική, αλλά ΚΑΙ άλλων μεταγενέστερων κιθαριστών για τους οποίους απαιτείται κατιτίς παραπάνω σε θέματα τεχνικής. Επομένως δέν είναι επιχείρημα το ''να, ο BB King είναι θεός, και ξέρω πάνω κάτω ό,τι χρειάζεται για να παίζω σαν αυτόν, εξάλλου η μουσική είναι συναίσθημα και όχι μπουρμπουλήθρες, να ορίστε το λέει και σε αυτό το βίντεο ο Gilbert, άρα είμαι ΟΚ, συνεχίστε να εξασκείστε ματαιόδοξοι.'' Φυσικά δεν τα αναφέρω όλα αυτά επειδή κάποιος συμφορουμίτης είπε κάτι το αντίθετο! Απλά είναι διάσπαρτες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν βλέποντας αυτό το βίντεο... :)

Μου θύμησε πολύ αυτόν... O ίδιος είναι μάλλον ε?

Η ατάκα ''να έρθεις σπίτι μου να ακούσουμε μουσική'' πρέπει όντως να ήταν αρκετά συνηθισμένη και ένας πολύ ωραίος τρόπος προσέγγισης στις ρομαντικές εποχές των 70's και 80's με τα βυνίλια, της συλλογές, ή που γράφανε κασσέτες με μπαλάντες στα κορίτσια κ.τ.λ. (τα 'χετε τα χρονάκια σας πολλοί από εδώ μέσα ε? ;D ;D ). Τώρα νομίζω ότι πιο επίκαιρο είναι να δεις μια ταινία με μια κοπέλα άμα τη φέρεις σπίτι. Ειδικά για εμάς, που είμαστε και όλιγον ''οργανοπαίκται'' και ολίγον ''μουσικοκριτικοί'', το κόβω το έργο, το συναίσθημα να υπερβαίνει τη λογική και να της βάζουμε τις π@π@ρ%^$ς που ακούμε όταν είμαστε μόνοι μας και να της λέμε ''άκου τί μαμάτο λικ παίζει σε αυτό το σημείο ο Μποναμάσα, τί γαμάτο γκρούβ έχει εδώ ο Τζόρνταν κ.τ.λ., άκου εδώ τα κσύλα της Gibson'' (air guitar& air drumming την ώρα που εξηγείτε στην κοπέλα το μεγαλείο της καλλιτεχνικής κορύφωσης του κομματιού είναι προαιρετικά) ;D ;D και ενώ γουστάρει η κοπέλα, να φύγει τρέχοντας. :P :P ;D Πέρα από την πλάκα, πόσοι απο εδώ π.χ. φοιτητές ή που πέρασαν πρόσφατα τα φοιτητικά τους χρόνια, δεν πλάγιασαν την κοπελα στον ανοιγόμενο καναπέ ή στο κρεββάτι με το πρόσχημα της ταινίας αφού πάντα κατα διαβολική σύμπτωση η οθόνη ήταν απέναντι και έτσι θα έβλεπαν την ταινία πιο άνετα? Αυτό δεν σημαίνει ότι το περιεχόμενο της ταινίας δεν έχει καμμιά σημασία αφού πετύχαμε το σκοπό μας να φέρουμε την κοπέλα σπίτι (η οποία αν έρθει μόνη της στο σπίτι σου για ταινία, κατα 90% ψήνεται). Άμα είναι καμιά ευαισθητούλα, μην της βάζεις το Robocop, βάλτης μια ψιλο-ψαγμένη κοινωνική ή δράμα. Άμα είναι ''ξανθιά'', βάλτης κανένα αποστειρωμένο χαζοαμερικάνικο ρομάτζο-κομεντί. Αν βρίσκει ενδιαφέρουσα την ταινία, θα σπάσει η ''αμηχανία'' που θα τις προκαλεί ο μη-οικείος χώρος και έτσι θα ανοιχτεί πιο εύκολα και θα νιώθει πιο άνετα όσο περνά η ώρα. +1

Ναι και το crunch είναι ωραίο...με fender, αν δεν βάλεις και πολύ ψηλά το gain έχει αυτό το ''καθαρό'' crunch... Πάντως το High Gain κανάλι είναι ''μανούλα'' για leads. ;) Σε αυτό το βίντεο πάντως φαίνονται καλύτερα και οι ''metal'' ιδιότητες του (και ειδικά απο το 2:00 μέχρι το 3:00 όπου φαίνεται πως να παίρνεις πιο ''σύγχρονο'' high gain ήχο, χωρίς να ''ξουρίζει'' ή να είναι πολύ κάφρικος). Από κοντά ακούγεται πολύ καλύτερο βέβαια..ακούγεται σαν λάμπα κανονικά. (εξού και το ''valve distortion).

HardWire SC-2 Valve Distortion Πεταλάκι distortion με 2 modes ( crunch & saturated), true bypass. Και σε πολύ καλή τιμή για τον εξαιρετικό ήχο που προσφέρει. Λογικά εσύ θα χρησιμοποιείς μόνο το saturated κανάλι. Αυξάνωντας τα low και μειώνοντας τα high, θα έχεις τον ήχο που επιθυμείς. Δεν θα σου λείπει το distortion καθόλου, και από την άλλη δεν θα σε ''ξυρίζει''.

+1000 Σούπερ πεταλάκι για τα λεφτά του και όχι μόνο. Με 2 κανάλια (overdrive και saturated) και true bypass. HardWire SC-2 Valve Distortion

Πολύ ενδιαφέρον κλιπ, thanks!! Καλά, ο τύπος πρέπει να έχει πρόβλημα, όχι αστεία... :o

Μου αρέσει και μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο Slash, απλά οι όποιες καλές στιγμές που έχει επιδείξει πρόσφατα, χάνονται από τις πoλλές αλλαγές συγκροτημάτων, τις πάμπολες guest εμφανίσεις και ολιγόλεπτες συμμετοχές σε διάφορους δίσκους, τελείως διαφορετικού μουσικού περιεχομένου μεταξύ τους (όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό). Πιο πολύ μου φαίνεται ότι τρέχει από 'δω και από εκεί για να διατηρήσει το status του σαν καλλιτέχνης, μακάρι να βρήκε πλέον το δρόμο του και να κυκλοφορεί άξια rock albums και όχι απλά να παίζει rock solo σε διαφορων ειδών κομμάτια. :) Πάντως το θέμα του topic είναι ο Joe, εγώ απλά ήθελα να επισημάνω ότι το attitude δεν είναι για μένα τόσο σημαντικό όσο να κυκλοφορείς καλά άλμπουμς, να κυνηγάς τη δουλειά σου και να εργάζεσαι σκληρά γι'αυτή. :) Υ.Γ. Το καινούργιο του Joe το ακούσατε? :)

Kαι αναγνωρίσιμο παίξιμο έχει, και ηχάρα έχει, και στυλάτος-άνετος είναι on stage, και εκτός εκτός από gear geek φαίνεται και πολύ ευχάριστος τύπος... Μακράν ο αγαπημένος μου ''νέος'' κιθαρίστας (δηλαδή η γενιά των τωρινών 35άρηδων-40ρηδων όπως Mayer, Kotzen κτλ), όχι ότι δεν είναι παιχταράδες οι υπόλοιποι, απλά ο Joe είναι ''ταγμένος'' σε αυτό το είδος που μου αρέσει πολύ.. Δεν ξέρω αν έχει το attitude που ''τρομάζει''...πάντως ο κύριος δίπλα στη φωτό δίπλα του (ο οποίος στάζει μέλι για τον Joe παρεπιπτόντως) με το ξεχειλίζον attitude και style με τρομάζει που δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον να επιδείξει από το μακρυνό 1991... ;D

Τώρα τελευταία, επειδή βαρέθηκα λίγο τη φάση με τις πεταλιέρες, fx loop, πεταλάκια κτλ και μιας και παίζω πιο απλή rock μουσική, χρησιμοποιώ τον ενισχυτή (και τα 2 κανάλια του) και ένα πεταλάκι. Το πεταλάκι έχει 2 modes, ένα crunch και ένα saturated. Το gain κανάλι του ενισχυτή το έχω στο 3-4, αλλά και πάλι ο ήχος είναι αρκετά ''fat'' για να ακουστεί σαν crunch...έχει αυτό το ωραίο overdrive που ακούς όλες τις νότες του ακόρντου, αλλά crunch δεν το λες σίγουρα- ειδικά αν παίζω με διπλό μαγνήτη. Επομένως χρησιμοποιώ στην πλειονότητα των ρυθμικών μερών το καθαρό κανάλι του ενισχυτή + το crunch mode του πεταλιού. Κατάλαβα αργά ότι στην ροκ..crystal clear καθαρά δεν χρειάζεσαι ;D οπότε σπάνια χρησιμοποιώ σκέτο το καθαρό κανάλι μου και ας είναι αρκετά συμπαθητικό... Για πιο βαριά ρυθμικά χρησιμοποιώ το βρώμικο κανάλι του ενισχυτή (απενεργοποιώντας φυσικά το πεταλάκι) καθώς και για σόλο (σε μερικά χρησιμοποιώ το saturated mode του πεταλιού πάνω στο καθαρό κανάλι). Άρα χρησιμοποιώ έναν συνδυασμό των επιλογών 1) και 3) του Poll. Kαι ενιότε την επιλογή 5), γιατί υπάρχουν περιπτώσεις, σε live ή σε πρόβα, που πρέπει ''στιγμιαία'' να αλλάξω από το ''fatty'' overdrive του ενισχυτή στο crunch mode του πεταλιού. Αυτό καμμιά φορά δεν είναι εύκολο -ειδικά όταν θες να το κάνεις στιγμιαία, διότι πρέπει στιγμιαία να αλλάξεις κανάλι του ενισχυτή (από βρώμικο σε καθαρό) από το footswitch και ταυτόχρονα να πατήσεις το πεταλάκι...ε καμμιά φορά αυτό είναι λίγο δύσκολο...διότι σε live καταστάσεις όλο και κάποια ''κλωτσιά'' μπορεί να φάνε τα πετάλια και να απομακρυνθούν, είτε μπορεί εκείνη την ώρα να είσαι μακρυά επειδή θες να διευκρινίσεις κάτι στο μπασσίστα, είτε μπορεί να χάζευες εκείνη την ώραια κάποια ωραία ύπαρξη... ;D Βέβαια αυτή η επιλογή δεν είναι η αγαπημένη μου, καθώς ναι μεν μπορεί να καθαρίζει ο ήχος σε επιθυμητό βαθμό μέσω του volume της κιθάρας, αλλά νομίζω ότι χάνω σε ένταση περισσοτερο απόσο θα ήθελα...αυτά! :)

Τί σημασία έχουν τα μόρια πλέον...? Η ανεργία δεν κάνει διακρίσεις, είτε εισαχθείς με 6500 σε κάποια σχολή, είτε εισαχθείς με 16500 σε κάποια πολυτεχνική σχολή, είτε εισαχθείς με 18500 σε κάποια νομική ή ιατρική σχολή. Ζούμε πλέον σε μια εποχή όπου το να σου ανοίγει πόρτες ένα κομμάτι χαρτί έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον, μετράει η δουλειά, η προϋπηρεσία, η εμπειρία, η καινοτομία, κ.τ.λ. Σίγουρα ένας καθηγητής μουσικής που έχει τελειώσει το... Μπέρκλεϋ αποτελεί μεγάλο δελεάρ, αλλά αυτο δεν σημαίνει ότι ένας αντίστοιχος που έχει τελειώσει σε μια χαμηλόβαθμη σχολή στην Ελλάδα δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί. Αν έχει έναν περιποιημένο, καθαρό χώρο και ευχάριστο, είναι ανταγωνιστικός στις τιμές του, τρέχει για τους μαθητές του, διοργανώνει δημιουργικά events για τους μαθητές, έχει μεταδοτικότητα στη μάθηση, και γενικά είναι στο τρέξιμο όλη μέρα, πιστεύω ότι άνετα μπορεί να τον συναγωνιστεί. Πλέον γεμίσαμε όλοι με μεταπτυχιακά και διδακτορικά που είναι παντελώς άχρηστα. Αυτά είναι καλά αν θέλεις να γίνεις ακαδημαϊκός, αλλά όπως και να το κάνουμε ακαδημαϊκοί δεν γίνεται να γίνουμε όλοι μας. Μια προϋπηρεσία είναι πολύ πιο σημαντική από ένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό κατα τη γνώμη μου την σήμερον ημέρα. Νομίζω ότι το παρακάναμε με τους τίτλους. Τον εργοδότη δεν τον ενδιαφέρει αν έχεις εντρυφήσει σε διδακτορικό επίπεδο σε κάποιο εντελώς θεωρητικό κομμάτι κάποιας επιστήμης αλλά αν έχεις τα απαραίτητα πρακτικά ή εμπειρικά προσόντα που θα τον βοηθήσουν στο να λειτουργήσει την επιχείρησή του.

Αν βάλεις σε κάποιον να ακούσει διάφορα τραγούδια, τυχαία επιλεγμένα από διάφορους δίσκους των priest, π.χ. rocka rolla, sad wings of destiny, stained glass, defenders of the faith, painkiller, jugulator κ.α. , μπορεί αυτός ο κάποιος να μην καταλάβει ότι πρόκειται για το ίδιο συγκρότημα. Και το ωραίο είναι ότι κάθε εποχή των priest έχει πολλούς fans, όπως φαίνεται και σε αυτό το thread, όπου άλλος γουστάρει τους πρώιμους priest στα μέσα της δεκαετίας του '70, άλλος είναι οπαδός της περιόδου killing machine, british steel, άλλος της 80'σ metal περιόδου με τα ''screaming...'' και ''defenders...'', σε κάποιους αρέσει το turbo κ.τ.λ. κ.τ.λ. Το βιντεάκι και εγώ το έχω ξαναδεί, και είναι μαμάτο, κάνοντας την αναγωγή πως οι priest από άλλο ένα απλό βρετανικό σχήμα εξελίχθηκαν σε metal gods :)

Αν μια γλώσσα στον κόσμο δεν χρειάζεται αποστήθιση αυτή είναι η ελληνική... Δεν χρειάζεται ούτε να είσαι παπαγαλάκι ούτε να έχεις μνήμη ελέφαντα για να γράφεις σωστά την ελληνική γλώσσα... Η ελληνική γλώσσα δεν αποτελείται από κάποιες χιλιάδες λέξεις έτσι ώστε να πρέπει να αποστηθίσεις το λεξικό του Μπαμπινιώτη για να τη γράφεις σωστά. Η ετυμολογία κάθε λέξης στην ουσία περιορίζει σε δραματικό βαθμό το πόσες λέξεις πρέπει να γνωρίζουμε πως γράφονται....''απ'έξω''. Η συντριπτική πλειονότητα των λέξεων που χρησιμοποιούμε δεν έχουν αυτή τη μορφή που έχουν γιατί...''έτσι ''. ;D Και νομίζω ότι αυτό είναι η γοητεία της ελληνικής γλώσσας, ότι κάθε μα κάθε λέξη, μπορεί να αναλυθεί περαιτέρω μέχρι να φτάσουμε στην ''πηγή'' ή στις ''πηγές'' της, ή οποία πέρα από το ''πρακτικό'' της υπόθεσης - να συνειδητοποιήσουμε πώς ''δομήθηκε'' η συγκεκριμένη λέξη και γιατί έχει τη μορφή που έχει σήμερα - υπάρχει και το ιστορικό - μελετητικό και ίσως μεχρι και φιλοσοφικό υπόβαθρο, τα οποία βέβαια αποτελούν αντικείμενο μελέτης συγκεκριμένων επιστημών όπως η γλωσσολογία... Πιστεύω ότι το ποστ σου έχει περισσότερο...''ιδεολογικό'' χαρακτήρα παρά μια τυχόν αδυναμία σου να ακολουθείς τους κανόνες της ορθογραφίας. Βέβαια δεν ξέρω τί είδους ''ιδεολογία'' είναι αυτή που κάνει τόσο ''επιφανειακή'' χρήση μιας τόσο ''πλούσιας'' γλώσσας. Με άλλα λόγια, η ιδεολογία σου είναι η εξής: ''εγώ θα χρησιμοποιώ την γλώσσα μόνο ως μέσο συνεννόησης, απλά για να κάνω την δουλειά μου, ούτε η ορθογραφία με ενδιαφέρει ούτε κατ'επέκταση η προέλευση των λέξεων''. Μήπως όμως αυτή η ιδεολογία των ''ψαγμένων'' και των '' ιδεολογικών επαναστατών'' ερμηνεύεται ως εξής? : ''χρησιμοποιώ το κάθε τί ως εργαλείο άρον-άρον για να κάνω τη δουλειά μου και να εξυπηρετήσω τις ανάγκες μου, όσο πιο ανώδυνα και φυγόπονα γίνεται...η δουλειά μου να γίνεται -στην περίπτωσή μας η επικοινωνία- και ας γίνει μέτρια, ας μην ψαχτώ, ας μην βελτιωθώ, ας μην σκοτιστώ περαιτέρω...'' Μήπως λειτουργείς έτσι και σε άλλους τομείς της ζωής σου..? Χμμ...

sounds like ...promising ;D Άρχοντας είσαι! Να τα χαίρεσαι ;)

..''To 'χουν'' ακόμα οι άτιμοι... :)

Το ιστορικό hard rock άλμπουμ ''Machine Head'' των Deep Purple φαίνεται ότι θα ''γιορτάσει'' τα 40 του χρόνια με τα πλέον ηχηρά ονόματα της rock, hard rock και metal μουσικής... Από την σελίδα των Deep Purple στο fb: ''The rock album of the year - due September 2012 and to be announced later today by Classic Rock Magazine - REMACHINED is a celebration 40 years in the making, to commemorate the musical milestone that is Deep Purple's Machine Head. Featuring some of rock's greatest artists, REMACHINED will be released initially by CR Magazine 3rd September, with global dates to follow: 1. Smoke on the Water – Carlos Santana 2. Highway Star - Chickenfoot 3. Maybe I’m A Leo - Glenn Hughes /Chad Smith/ Luis Maldonado 4. Pictures of Home - Black Label Society 5. Never Before - Kings of Chaos (Joe Elliott/ Steve Stevens / Duff McKagan / Matt Sorum / Arlan Schierbaum 6. Smoke on the Water - The Flaming Lips 7. Lazy - Jimmy Barnes & Joe Bonamassa 8. Space Truckin' - Iron Maiden - 9. When a Blind Man Cries - Metallica 10. Highway Star - Glenn Hughes /Steve Vai/ Chad Smith/ Lachlan Doley Hearing of Jon Lord's sad passing, Glenn Hughes assembled some friends to cut Highway Star last week as a tribute to his dear friend. The performance is one of the greatest performances Glenn Hughes has committed to record. Stay Tuned for updates over the coming week!'' Στο επίσημο site των Deep Purple δεν αναφέρεται κάτι προς το παρόν αλλά υπάρχει πολύ κινητικότητα στο νετ...για να δούμε :)

To made in Japan των Deep Purple, δώρο από τον πατέρα μου.

Αρέσκω :) Μπράβο παιδιά..όσον αφορά το σόλο που δημιουργήθηκε θέμα - αν δημιουργήθηκε - εμένα μου άρεσε και πιστεύω ότι έπιασε το ύφος του συγκεκριμένου μουσικού στυλ. Μπράβο σας, και επίσης καλό καλοκαίρι σε όλους.

Aυτο ακριβώς... Συνηθως όταν πεθαίνει ένας από τους πάλαι πότε αστέρες της μουσικής (και δεν έχουν φύγει λίγοι ως τώρα, δεδομένου ότι είμαστε στο 2012), καθόμαστε και εκφράζουμε την λύπη μας, ξανα-ακούμε τα τραγούδια του, θυμόμαστε να παλιά μας χρόνια. Στην περίπτωση μουσικών όπως του Lord όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο... Γιατί τέτοιες μουσικές δεν είναι ότι τις άκουγες κάποτε, αλλά τις ακούς σχεδόν καθημερινά (τουλάχιστον πολλοί από εδώ μέσα) - και ακόμα και σήμερα λες ''μα τί έβγαλε ο άνθρωπος...'' Και εγώ πριν ''αιφνιδιαστώ'' από τον θάνατό του, δεν πρέπει να πέρασαν 3-4 ώρες από τότε που άκουσα τελευταία φορά το ''strange kind of woman'', το ''knocking at your back door'', το ''stormbringer''...στο αμάξι μου τώρα τελευταία έβαζα το ''the battle rages on''... ακόμα και από τα χειρότερά τους, ήταν το καλύτερο από δίσκους άλλων καλλιτεχνών που είχα στο αμάξι. Να οδηγάς και να σκέφτεσαι ''μα πόσο τέλεια παίζει hammond αυτός ο άνθρωπος...'' Ήταν το ίδιο που έπαθα με καλλιτέχνες όπως Gary Moore, R. Wright...εκεί που ακούς καθημερινά την μουσική τους -όχι λόγω μιας θλιβερής συγκυρίας αλλά επειδή όντως την ακούς κάθε μέρα γιατί δεν γίνεται αλλιώς - αιφνιδίως να μαθαίνεις τα κακά μαντάτα... R.I.P.