John Goumis

H διαφορά έχει να κάνει μόνο με το τεχνικό-διαδικαστικό κομμάτι. Όχι ως προς το αποτέλεσμα, δηλαδή αν αυτό που καταλήγει στο αυτί μας σαν ερέθισμα, αν είναι καλό ή κακό. Θα πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός. Έχουμε μια μπάντα τρίο, μπάσο-κιθάρα-τύμπανα και εγώ είμαι ο κιθαρίστας και τραγουδιστής, και δραστηριοποιούμαστε και τον χειμώνα αλλά κυρίως το καλοκαίρι. Μετά από τα gig μας, με πιάνουν πολλοί τουρίστες και μου λένε ''you are a very good SINGER'' (εν τω μεταξύ, είμαι ΧΑΛΙΑ τραγουδιστής, ως προς την χροιά, την άρθρωση, προφορά τα πάω καλούτσικα, τεχνική βελτίωσα πολύ πρόσφατα αλλά και πάλι έχω πολύ δρόμο). Το ότι είμαι το μοναδικό lead όργανο στην μπάντα, που μετά από practice έκατσα και έβγαλα τα lead μέρη όσο το δυνατόν καλύτερα καθώς και το να τραγουδάω ενώ παράλληλα παίζω κάποιο συγκεκριμένο riff από πίσω και όλα αυτά on time με το μπάσο και τα drums, δεν το καταλαβαίνουν όλοι. Οι μόνοι που μου έκαναν κομπλιμέντο για το παίξιμο, είναι συνήθως άτομα που κάτι σκαμπάζουν από κιθάρα, ακόμα και αν είναι ερασιτέχνες είτε έπαιζαν πολύ μικροί, και μου πιάνουν κουβέντα για την κιθάρα που έχω μαζί, τι μοντέλο είναι κτλ., αλλά και άτομα τα οποία γενικά έχουν ακούσει πολύ rock guitar στην ζωή τους για να εκτιμήσουν ένα καλούτσικο παίξιμο. Πχ ένας φίλος μου μου είπε ''με εκνευρίζει η χροιά σου και χρίζεις βελτίωσης, αλλά μπράβο σου που παίζεις τόσο σταθερά τα μέρη σου και τα ριφφ σου από πίσω καθώς τραγουδάς''. Απλά αυτοί που αναφέρω παραπάνω, του τύπου ''είσαι καλός ...τραγουδιστής ?'' δεν έχουν την εμπειρία να καταλάβουν ότι αν ακούγεται κάτι άρτιο συνολικά, αυτό είναι λόγω του ''δεσίματος'' της μπάντας, των προβών, του ότι ο μπασίστας και ο ντράμερ είναι πάρα πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Το αντιστρόφως ανάλογο γίνεται και με τον ντράμμερ. Του λένε ότι είναι πολύ καλός, που είναι, αλλά η μπάντα είναι που τον βοηθάει (ή τον χαντακώνει) στο να αναδειχθεί (ή να θαφτεί) το παίξιμό του. Γενικά για να μην πολυλογώ, ακούνε κάτι που τους αρέσει και το εκφράζουν με αυτό τον τρόπο, και ας μην είναι πολύ ακριβής η ορολογία τους (τραγούδια άκουσα, μου άρεσαν, άρα ο τραγουδιστής τραγουδά καλά). Κάτι σε αντίστοιχη κλίμακα, συμβαίνει και με την μουσική γενικότερα σε σχέση με έναν ακροατή και σε σχέση με έναν μουσικό. Όχι. Γιατί το εικοσάευρο που δίνει ο απλός ακροατής για να αγοράσει τον δίσκο των τάδε για να τον απολαύσει δεν έχει μεγαλύτερη αξία από το εικοσάευρο που δίνει ο μουσικός για να απολαύσει τον ίδιο ακριβώς δίσκο, ακόμα και αν ο δεύτερος ξέρει ότι η παραγωγή του συγκεκριμένου άλμπουμ είναι εκπληκτική, ο κιθαρίστας έχει υλοποιήσει κάποιες πολύ έξυπνες ιδέες σε κάποια σημεία στο παίξιμό του ή επειδή το παίξιμο του μπασίστα είχε ωραία γκρούβα κτλ. Απλά ο δεύτερος ξ'ερει γιατί γουστάρει αυτό που ακούει, ενώ ο πρώτος και ας μην ξέρει ακριβώς τον λόγο που η μουσική ακούγεται τόσο καλή στα αυτιά του, ενστικτωδώς το καταλαβαίνει. Όπως έγραψα παραπάνω, η διαφορά είναι μόνο στο τεχνικό-διαδικαστικό κομμάτι.

Ε δεν νομίζω προσωπικά ότι το target group για αυτή την μουσική είναι 14χρονα και 20χρονα. Έγραψα παραπάνω ποια group απευθύνονται σε εφηβικο κοινό... Εδώ εγώ άκουγα Green Day και Offspring σε εφηβική περίοδο και μετά πήγα στο μεταλ, τα τέρατα των 70's τα εκτιμησα πολύ μετά τα 20 μου... Νομίζω ότι απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό και όχι σαν boy band, επειδή απλά τυχαίνει να είναι νέα και όμορφα παιδιά

Σαν κοινότητα μουσικών όμως μπορούμε επισης να αναγνωρισουμε το πόσο δύσκολο είναι να "πιάσεις" το ύφος των Zeppelin... Όπως και με τον Hendrix πχ, που είναι σχεδόν αδύνατον να τον κοπιαρεις. Όσον αφορά το στυλ, εγώ εξακολουθώ να το βλέπω με μια αθώα ματιά, γιατί σε συνδυασμό με το ότι είναι δύσκολο να πιάσεις αυτό το ύφος, είναι επίσης αντί-εμπορικό. Δείτε απλά το 90% νέων μπαντων σε ηλικία που κοπιαρουν το ίδιο εμπορικό στυλ, των Stereophonics - Oasis (Αγγλία) και Nickelback - shinedown (USA). Τέλος, το "αντιγράφω τους Led Zeppelin για να κάνω καριέρα" δεν είναι δα ότι ανακάλυψε κάνεις τον τροχό. Σίγουρα θα το έχουν δοκιμάσει δεκάδες άλλοι μέχρι τους πιτσιρικάδες. Απλά οι πιτσιρικάδες το έκαναν πιθανόν καλύτερα από όσους προηγήθηκαν, γι αυτό και τους "τσιμπησε" η μουσική βιομηχανία. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Υπάρχει πάντως μπάντα που μιμείται τους Poison (Steel Panther) και αν και μέρος της επιτυχίας τους είναι η καρικατουρε απεικόνιση groups των 80's και γενικα ο αυτοσαρκασμος και το χιούμορ, έχουν σχετικά μεγάλη επιτυχία. Πάντως δεν καταλαβαίνω εδώ και τόσες σελίδες γιατί είναι "κακό" που κοπιαρουν Zeppelin, λες και είναι κάτι το εμπορικό ή σιγουρακι επιτυχίας. Είναι εντελώς αντι-εμπορικο το είδος που κοπιαρουν (τουλάχιστον την σημερινή εποχή-μην κρίνετε από εσάς) οπότε είναι πολύ "τίμιο" κοπιαρισμα και μπράβο τους γι αυτό.. Είναι απόδειξη ότι το γουστάρουν και το κάνουν εντελώς τίμια. Υπάρχουν χίλια δύο είδη να κοπιαρεις εκεί έξω που ειναι πολύ πιο "safe" για να κάνεις επιτυχία εδώ που τα λέμε.

Στο χωριό όπως έχω περάσει τα περισσότερα πασχαλινα τριήμερα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πάω από αύριο λόγω υποχρεώσεων. Ελπίζω ο γέρος μου φέτος να σουβλισει, γιατί πέρσι και πρόπερσι λόγω πένθους λόγω του παππού δεν είχε σουβλα. Θέλω να πάρω και το xbox μαζί να παίξω co op με τον μικρό μου αδερφό που ήρθε για τις διακοπές του Πάσχα μπας και την παλεψουμε, αλλά οι τηλεοράσεις που υπάρχουν στο σπίτι της γιαγιάς είναι προπολεμικες και δεν έχουν καν hdmi υποδοχή. Εκκλησία καθότι αθρησκος θα πάω μόνο για τσιγάρο στο προαύλιο το βράδυ Σαββάτου και για να απολογηθω σε πελάτες και γνωστούς που αναπάντεχα θα συναντήσω, για κάποια πράγματα που δεν έχω ολοκληρώσει ακόμα λόγω μεγάλου φορτου. Θα φύγω πριν το Χριστός Ανέστη φυσικά να προλάβω να ηρεμησω την Μιλου (την σκυλιτσα μας ντε) που θα είναι σπίτι και θα τρέμει από το μπουμπουνητό. Το βράδυ για ένα ποτό που όσο πάει κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο σύντομο. Κυριακή μασα και αναχώρηση για την πόλη, καθώς το βράδυ θέλω να το περάσω με την φίλη μου καθότι μόνο Κυριακές και Πέμπτες έχει ρεπό την επόμενη μέρα ώστε να πάμε για φαγητό, μπύρα ή ταινία.

Ηχαρα Θεέ μου, ηχαρα. To μόνο "αρνητικό" που έχω να πω για το σόλο είναι ότι ήταν αχρειαστα μεγάλο (αλλά έτσι απολαμβάνεις περισσότερο την ηχαρα οπότε δεν είναι αρνητικό τώρα που το ξανασκεφτομαι). Από εκεί και πέρα, μου άρεσε πάρα πολύ. Ωραία μίμηση Page με ολίγον από Angus, ωραίο attitude στο σόλο (χίλιες φορές καλύτερο το οπτικό θέαμα από τον Petrucci να έχει την κιθάρα σε ύψος σουτιέν και να παίζει αλανθαστα και συγκεντρωμενα 16 νότες το δευτερόλεπτο). Η SG του παλικαριου χάρμα οφθαλμών, η δε ΗΧΑΡΑ που είχε είναι βγαλμένη από τα πιο υγρά μου όνειρα ? Το γούσταρα το όλο πράγμα απίστευτα. Ρε παιδιά τι ΗΧΑΡΑ ήταν αυτή...

Νεκρανάσταση (μέρες που είναι ? ) του thread, όχι για κάποιον ιδιαίτερα σημαντικό λόγο, απλά με αφορμή το συγκεκριμένο project για την κιθάρα του SF, με βάλατε σε σκέψεις να κάνω μια ''αντίστοιχη (περίπου) υλοποίηση'', σε μια παραμελημένη γιαπωνέζικη strat (1989-1990) που βρίσκεται σπίτι μου εδώ και καιρό (ήταν ενός φίλου μου αλλά μου είπε τελικά να την κρατήσω γιατί παντρεύτηκε και δεν ασχολούνταν καθόλου έτσι κι αλλιώς..) και την είχα απλά για κάνα unplugged γρατζούνισμα - μελέτη στο σπίτι (την είχα παίξει και σε live μια φορά σαν δεύτερη αλλά τα ηλεκτρικά τελικά δεν πολυ-τραβούσανε και οι μαγνήτες ήταν ψιλο-άχρωμοι οπότε συνέχισα το live με το main όργανο). Oι λόγοι που σκέφτηκα να κάνω ''παρόμοια'' υλοποίηση, είναι διότι η κιθάρα υποτίθεται ότι είναι κάτι σαν re-issue (με πολλά vintage incorrect σημεία όμως) της 1967 ή 1968 strat (αν δεν κάνω λάθος) και διότι το σώμα, αν και δεν είναι κορίνα, είναι η πιο ελαφριά strat που έχω πιάσει. Της φόρεσα λοιπόν ένα σετ pure vintage 65 μαγνητών (με κανονικό wiring όμως) και ένα emerson custom S5 kit ηλεκτρικά-επιλογέα, και τις κότσαρα και ένα κιτρινισμένο pickguard από μια παλιά squier, καθώς και τα καπάκια των μαγνητών της squier, που ήταν επίσης λίγο πιο κίτρινα. Πράγματι πολύ ωραίοι μαγνήτες, δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν μου αρέσουν πιο πολύ από τους 57/62 που έχει η άλλη μου στρατ, αλλά σίγουρα μου άρεσαν πιο πολύ από τους texas special (γούστα είναι αυτά, μην βαράτε) που φοράει η τρίτη στρατ της παρέας. Όπως και να 'χει μου αρέσουν πολύ και δεν θα ήθελα να έχουν όλες οι στρατ τον ίδιο ήχο, γι'αυτό και με γνώμονα αυτό το thread αποφάσισα να πάω για τους συγκεκριμένους (χωρίς να τους έχω ακούσει καν από κοντά). Σε καμία των περιπτώσεων δεν μιλάμε για την ίδια κιθάρα με αυτήν του thread φυσικά, που είναι κατά παραγγελία και χειροποίητη, ακόμα και οι μαγνήτες έχουν διαφορετικό wiring, αλλά χάρη σε αυτό το thread μπήκα στην διαδικασία να φτιάξω μια κιθάρα που δεν ήταν λειτουργική, και ήταν κρίμα που καθότανε, οπότε θέλω να ευχαριστήσω τους sf και argytar που έμμεσα με έβαλαν σε αυτό το τριπάκι ? Υποθέτω ότι αυτό είναι το καλό του φόρουμ, να παίρνει ιδέες και συμβουλές ο κόσμος. (ακολουθούν φωτο, το πριν και το μετά)

Δύο κιθάρες, άντε τρεις (άντε δεκατρείς ? ) το πολύ είναι μια χαρά. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν τρία ενδεχόμενα: είτε είσαι συλλέκτης, είτε είσαι επαγγελματίας που πρέπει να έχει back up όργανα ειδικά αν παίζει σε σχεδόν καθημερινή βάση, είτε (το πιο σύνηθες) έχεις G.A.S. (και έχεις πέσει θύμα marketing, έχω μείνει ΧΑΖΟΣ από το level του marketing που έχει φτάσει η συγκεκριμένη βιομηχανία). Ας μην γελιόμαστε. Αν μπεις στο τριπάκι πχ να πεις ''έχω strat, έχω tele, έχω lp αλλά μου λείπει ένα... ταυράκι'' και μετά πεις ''έχω strat, έχω tele, έχω lp, έχω ταυράκι αλλά μου λείπει ένα.. σκάφος'' και μετά πεις ''έχω strat, tele, lp, SG, σκάφος αλλά μου λείπει και μια strat με τους τάδε μαγνήτες'' και μετά ''έχω μπλα μπλα μπλα αλλά ωραία θα ήταν και μια PRS, είναι κάτι διαφορετικό'' και μετά πας και σε flying V, firebird, Jazzmaster, explorer, 80's superduper shredding guitar, κτλ μεριά, ε, κάπου καταλαβαίνεις το μάταιο του κόσμου ετούτου Ο λόγος της αέναης αυτής αναζήτησης είναι ότι στην ουσία, κάθε όργανο (μοντέλο) ακούγεται διαφορετικό, όχι ''καλύτερο'' από ένα άλλο και επιζητούμε να έχουμε και το διαφορετικό, ενώ έχουμε ξεχάσει ότι και αυτά που έχουμε στην κατοχή μας, σε σχέση με άλλα όργανα, ''διαφορετικό'' ακούγεται ούτως ή άλλως, και ακόμα και 1.000 κιθάρες να αποκτήσει κάποιος, πάντα θα υπάρχει αυτό το διαφορετικό σε όλες τις άλλες. Πάνω από τρεις διαφορετικές καλές κιθάρες είναι πραγματικά ΜΑΤΑΙΟ να πεις ότι ''χρειάζεσαι'' επιπλέον. Απλά, ομολογείς στον εαυτό σου ότι έχεις g.a.s. (αν δεν ανήκεις στις άλλες δυο κατηγορίες), το αποδέχεσαι και με αυτό ζεις και πορεύεσαι (έτσι κάνω εγώ τουλάχιστον ? )

Η θεωρία μου είναι (αν και είναι αδύνατον να γενικευσεις) ότι χονδρικα οι κατηγορίες είναι δύο, οι mainstream που "ακούνε" απ'ολα ασυνειδητα, και οι άλλοι που ακούνε μουσική με έναν πιο συνειδητο τρόπο και συνήθως αφοσιωνονται σε ένα συγκεκριμένο είδος (δεν έχει σημασία ποιο, είτε μιλάμε για blues είτε για rock είτε για hip hop, εξάλλου όλα τα είδη συγγενευουν και έχουμε δει πολλάκις μπάντες να "παντρευουν" διαφορετικά μουσικά είδη). Αυτό θεωρώ ότι συμβαίνει διότι η δεύτερη κατηγορία έχει μεγαλύτερη "συναισθηματικη ευφυΐα " από την πρώτη. Τεράστιο disclaimer : όταν λέω "ευφυΐα" δεν εννοώ το iq ή ότι η πρώτη κατηγορία είναι βλακες, μπορεί κάποιος από την πρώτη κατηγορία να είναι πιο "έξυπνος", με την μαθηματική-επεξεργαστικη έννοια, από κάποιον της δεύτερης κατηγορίας. Απλά η δεύτερη κατηγορία έχει πιο πολλές φιλοσοφικές και άλλες ανησυχίες, ή τουλάχιστον πιο έντονες, ανάγκη για δημιουργικοτητα (καμία σχέση με την εργατικοτητα) κτλ, και ένα κυριο χαρακτηριστικό της είναι ότι "ταυτιζεται", "φανατιζεται" και "συνεπαιρνεται" περισσότερο όντας δέκτες ενός ερέθισματος που το βιώνουν πιο έντονα. Επίσης οι παραπάνω κατηγορίες δεν περιοριζονται μόνο στο "τι μουσική ακούνε" αλλά πως "βιώνουν" σαν δέκτες ένα ερέθισμα, είτε αυτο είναι μουσική είτε ταινία είτε βιβλίο ή ακόμα και ένα βιντεοπαιχνιδι. Η μουσική δηλαδή είναι απλά μια πτυχη του όλου θέματος. Όλα τα παραπάνω φυσικά μπορεί να είναι τελείως λάθος, καθότι είναι απλά μια χοντροκομμενη θεωρία-σκεψη μου πάνω στο θέμα.

Είμαι αλλεργικός στο ελληνικό έντεχνο-ροκ, στο σκυλο-ποπ, και στα λάτιν. Την λάτιν δεν τα θεωρώ κακή μουσική, απλά εγώ δεν την παλεύω όποτε τύχει να την ακούσω. Επίσης το ελληνικό ποπ αλλά εξαρτάται την μπάντα... πχ μου αρέσουν οι c:real και ο Mύρωνας Στρατής αλλά Οnirama δεν μπορώ να ακούσω ούτε ένα δευτερόλεπτο.

Quality Control, η μάλλον ''Κιού Σί'' (QC) δεν θέλατε βρε μακάκες ?? ? (όχι εσείς, μιλάω για τους χέητερς...) Φάτε τώρα Κιού Σί στον πωπό!! Η προεδράρα σας ρίχνει αυξήσεις που κυμαίνονται από 30-40% και φτάνει και σχεδόν το 50% (στις στάνταρντ) με άψογο ΚΙΟΥ ΣΙ όπως λέει και ο ίδιος στην συνέντευξη..! ΕΥΤΥΧΩΣ που πρόλαβα και πήρα τρείς Gibson 30-40% φθηνότερα έστω και με το ΧΑΛΙΑ ΚΙΟΥ ΣΙ....τα όργανα δεν παίζονται βέβαια, γιατί δεν ήταν η καλή εποχή της Gibson σε ό,τι αφορά το QC όπως π.χ. το πρώτο εξάμηνο του 2011, τις πρώτες 16 μέρες του 2014 και την τρίτη σεζόν του game of thrones

Αποκαρδιωτικές οι νέες τιμές των Gibson, ειδικά στις Les Paul. 1600+ για studio, 2000+ για classic, 2500+ για traditional και ....3200+ για την standard! Η τελευταία δηλαδή αγγίζει επίπεδα les paul custom σε τιμή, αφού σκέφτομαι να κάνω πιάτσα να πάρω μια custom πριν πάει στα 5000-6000+.... Εν τω μεταξύ, να πω ότι άλλαξε κάτι δραματικά και ότι είναι τελείως διαφορετικές κιθάρες σε σχέση με πέρσι και πρόπερσι όσον αφορά τα specs.... σχεδόν ίδιες κιθάρες ακριβώς είναι. Δες μας τα λέει καλά ο κύριος lewi's....

Ακριβώς την ίδια πήρα και εγώ. Χτύπα την όσο προλαβαίνεις. Τζάμπα πράγμα. Η standard 2019 κάνει 350 ευρώ παραπάνω και έρχεται ΧΩΡΙΣ σκληρή θήκη και με 490R / 490T, ενώ η νέα σειρά, SG'61 2019 κοστίζει 450 ευρώ παραπάνω, και είναι ακριβώς η ίδια κιθάρα με αυτήν που ψήνεις (του 2018), με τους ίδιους μαγνήτες, με μια διαφορά στο φινίρισμα συν το ότι ΔΕΝ έχει locking κλειδιά. Μην το σκέφτεσαι καν.

Συμφωνώ και εγώ με τον @Jazzjoker , ακόμα και σε ''απλό'' κομμάτι φαίνεται το επίπεδο κάποιου, δεν θα ασχολιόμουν ιδιαίτερα με ποιό κομμάτι θα είναι αυτό, θα του έδινα μια λίστα με κομμάτια (και τόνους) που παίζει η μπάντα και ας ετοίμαζε όποια 2-3 ήθελε ο ίδιος.

Χαχαχαχ, μια φορά κατά την διάρκεια του καλοκαιριού μου έκλεισε η φωνή στα λιγότερο από το μισά του λάιβ. Και το μαγαζί γεμάτο πανάθεμά το, είχαν κάτι ξένοι έναν γάμο. Πάω και αρχίζω τα ουίσκια (Μεταξά για την ακρίβεια) με αποτέλεσμα όχι απλά να μην μπορώ πλέον να τραγουδήσω, αλλά και να παίξω ? Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ανέβασα την κουμπάρα να πει μερικά τραγουδια γιατί την άκουγα που τραγουδούσε καλούτσικα όταν παίζαμε, και ανέβασα και τον γαμπρό, και μετά πήγαμε όλοι μαζί σε night club. Έχασα την φωνή μου εντελώς για 2 μέρες και πήγα σε ΩΡΛ. Πέρα από την πλάκα, επειδή από τότε το πάθημα έγινε μάθημα, η λύση δεν είναι στα ρακόμελα και στα ουίσκια (αντιθέτως κάνουν πιο πολύ ζημιά), αλλά στα μαθήματα φωνητικής ώστε να χρησιμοποιείται σωστά η φωνή χωρίς να καταστρέφεται. Έκτοτε δεν αντιμετώπισα πρόβλημα φωνής. Απλά σχετική αφωνία πριν και μετά.

Εγώ γενικά δεν πολυ-παίζω σπίτι. Δεν έχει νόημα να ενοχλώ καθημερινά τους γείτονες (συνήθως ''δοκιμάζω'' τον εξοπλισμό μου όταν παίζω, οπότε ε, δεν γίνεται να το έχεις και σε ένταση ψιθύρου..). Ένας άλλος σοβαρός λόγος είναι ότι δεν ηχογραφώ, δεν είμαι της δημιουργίας, δεν γράφω ''δικά μου πράγματα'' (είναι εγκεφαλικά αδύνατον μάλλον, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας ιδιαίτερα). Αυτό που μου αρέσει κυρίως είναι η live μουσική. Όχι μόνο να παίζω, αλλά και να ακούω κιόλας. Προτιμώ να βγω σε ένα μπαράκι που να έχει μέσα 15-20 νοματαίους και να δω ένα live σχήμα, παρά σε κάποιο ''in'' μαγαζί να κάθομαι να κοιτάω τους τοίχους. Νομίζω ότι όσο αντέχω, θα μου αρέσει να παίζω σε κοινό, ή να πηγαίνω να βλέπω σαν ακροατής. Ακόμα και αν σταματήσουν να με βαστούν τα πόδια μου, πιστεύω ότι πάλι θα ήθελα μια στο τόσο.

Αααα δεν τα ξέρω εγώ αυτά τα μπουτίκ ρε παιδιά.... Δεν διάβασα την περιγραφή οπότε μου διέφυγε... ? Ας ποστάρω και εγώ το δικό μου, αν και είναι πολύ λιτό. Υπάρχουν και άλλα πετάλια, αλλά τον τελευταίο μήνα αυτά έχω κουμπωμένα στο pedalboard.

Επιτέλους... Το πρώτο pedalboard του thread με Wah! ? Πέραν της πλάκας πολύ ωραία τα pedalboards όλων όσων ποσταραν.

Ωχ, λάθος μου τότε. Απλά επειδή ο op είπε για player series, νόμιζα ότι εννοούσε αυτές https://www.thomann.de/gb/search_dir.html?sw=Player+Series+fender&smcs=7a492f_2520 Γενικά το marketing της Fender έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα. Από ποιότητα πάντως δεν νομίζω να διαφέρουν, οι cotemporary φαινεται για πιο hard rock-80's καταστάσεις ενώ αυτή η modern player πιο all around με κάποιες μοντέρνες προσθήκες

H συγκεκριμένη σειρά φτιάχνεται στο Μεξικό και όχι στην Κίνα. Δεν υπάρχει κινέζικη Fender (μόνο μεξικάνικες, αμερικάνικες και γιαπωνέζες). Την αξία δεν την διαμορφώνει μόνο το logo, δεδομένου ότι όπως ειπώθηκε πριν, η μια είναι κατασκευασμένη στο Μεξικό και η άλλη στην Κίνα. Όσον αφορά τις θεμελιώδεις διαφορές, δεν θα μιλήσω για ποιότητα τόσο όσο για το ότι οι δυο αυτές σειρές έχουν σημαντικές σχεδιαστικές διαφορές. Οι συγκεκριμένες squier μιμούνται τις 80's superstrats και έχουν ματ φινίρισμα στην ταστιέρα για γρήγορα παιξίματα και σχεδον αποκλειστικά humbuckers, ενώ η δε fender player έχουν πιο ''classic'' χαρακτηριστικά. Δεν μπορώ να καταλάβω πως υπάρχει δίλημμα μεταξύ των δυο. Αυτός που θέλει μια superstrat θα πάρει την squier contemporary, αυτός που θέλει μια πιο κλασσική θα πάρει την fender player. Αυτός που θέλει μια vintage, ενδεχομένως θα πάρει είτε μια Squier Classic Vibe είτε μια Fender Classic Player κτλ. Φυσικά. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να βγάζει κιθάρες για όλα τα βαλάντια και έτσι να απευθύνεται σε ακόμα μεγαλύτερο αγοραστικό κοινό.

Ο σωστός ο μουσικός φαίνεται στο κουβάλημα... ?

Πρέπει να ειναι η τρίτη φορά σήμερα που διαβάζω για το συγκεκριμένο συμβάν και το συγκεκριμένο προϊόν που εκλάπη. Αυτό είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, καθότι δεν είμαι από αυτούς που ξημεροβραδιάζονται/τσεκάρουν συχνά σε αγγελίες, αλλά κι όμως το έχω δει τρεις φορές. Άρα, υπάρχει η αισιόδοξη πιθανότητα να το ξαναβρεις εφόσον μαθευτεί αρκετά, πράγμα το οποίο σου εύχομαι ολόψυχα

ΟΚ, θα δοκιμάσω αύριο την συνδεσμολογία που περιγράφεις στο πρώτο σου ποστ, στην loop του ενισχυτή. Θα την δοκιμάσω και σε ενισχυτή με parallel και σε ενισχυτή με serial FX loop για να δω μήπως παίζει να φταίει κάτι τέτοιο. Την δεύτερη συνδεσμολογία σου ομολογώ ότι δεν την πολυκατάλαβα (δεν καταλαβα γιατί να συνδέσεις το send με το return του πεταλιού με καλώδιο 15 εκατοστών). Στο μεταξύ δοκίμασε, αν έχεις πρόχειρο κάποιο overdrive πετάλι, να συνδέσεις το NS2 με την συνδεσμολογία που περιγράφεται στο βίντεο του προηγούμενου ποστ μου (αν δεν το έχεις δοκιμάσει ήδη) για να δούμε αν φταίει όντως το send/return του NS-2.