Shelter

Ο ακροατής δεν ξέρει τι θέλει. Ποτέ δεν ήξερε και επηρεάζεται απο την εκάστοτε τάση που φυσικά συνδυάζεται με την εικόνα ενισχύοντας τη. Παλαιότερα και με ιδέες/αντιληψεις. Πλέον αποκλειστικά εικόνα. Πόσο έχει επηρεάσει η μόδα τη μουσική? Ίσως και περισσότερο απο το ανάποδο. Το προβλημα με τους ακροατές είναι ότι δεν αγοράζουν απο τους μουσικούς αλλά απο τη δισκογραφική παλαιότερα, η οποία αρχιζει και πατρονάρει τους μουσικούς για το πως να γραψουν, παιξουν, γινουν εμφανισιακα και οι μουσικοί για να κολλήσουν κανα μεροκάματο ακολουθούν. Επισης ο ακροατής εκπαιδεύεται. Και δυστυχώς μια ενδελεχής μελετη της pop μουσικής απο το 1950 ως σήμερα σχεδον 75 χρόνια μετά, δείχνει μια σταθερή σειρά εκπτώσεων που εκπαιδεύουν το ακροατή στην πλαδαρότητα της μουσικής του αντιληψης και των καλλιτεχνικών του αισθητηρίων. Πάντα με γνώμονα τι θέλει ο ακροατής και πάντα με τη δικαιολογία ότι τα στοιχεία πιο λόγιας μουσικής κανουν τον κοσμο να βαριέται. Κάπως έτσι γεμιζουμε και κακεκτυπα και στερεότυπα και στη μουσική και στον κινηματογράφο. Εχουμε καταντησει να συζητάμε για το αν χρειάζεται ενας τραγουδιστής-τρια να είναι in tono... Αυτά ειναι απόψεις ανθρώπων που δεν εχουν σχέση με τη μουσική. Ειναι αποψεις επιτροπών. Ιστορικά ειναι αποδεδειγμένο οτι γινεται μια χαρά να ενσωματώσεις λόγια στοιχεία και σοβαρές δομές σε κοσμική-pop μουσική και να κανεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Αρκει να θες και να μπορείς. edit. Heroes είχαμε πάντα. Και ο Paganini ήταν και ο Liszt που του ορμάγανε και του ξεριζώνανε τα μαλλιά και τις χορδές απο το πιάνο για να εχουν ενα κομμάτι απο αυτόν, και εβγαλε στρατιές μαθητων που ειχαν σκοπο να γινουν σαν αυτον (αλλα δεν εγιναν). Το θέμα ειναι οτι υπήρχαν και φορές που ο μουσικός διαμόρφωνε τις τάσεις. Όπως τότε που ακαδημαικοι και λόγιοι συνθέτες που πραγματεύονταν πολύ δύσκολα και αντιδημοφιλή πράγματα, έκαναν τους μουσικούς να ενσωματώνουν στοιχεία σύνθεσης αυτών στην pop μουσική. Ή όταν οι τζαζίστες τραβάγανε τη μουσική στα άκρα χωρίς οικονομική προσδοκία.

@Terry RoscoeBeck5 πάντως η Jaguar της Taylor είναι η Johnny Marr που ειναι η καλύτερη τζακουαρ που φτιαχτηκε ποτέ και για αυτό εχει ανέβει και τόσο η τιμή της και εχει ξαναβγει σε ενα σωρο χρώματα. Τώρα για το γεγονός ότι η κιθαρα δεν ειναι η λοκομοτιβα της μουσικής ειναι γεγονος. Αλλα ειπαμε τώρα μονο autotune και κανα ψιλο synth με 1 οκτάβα. Ναι. Δεν την ξέρω. Σορρυ τώρα ειδα οτι απαντησε ο @Jazzjoker

Ποια είναι αυτη? (αλήθεια δεν ξέρω)

@Terry RoscoeBeck5 ναι αλλά στις ηλεκτρικες....

Εσύ εισαι στη δευτερη κατηγορία Λάκη. Το πως θα φτάσεις εκει δεν απασχολεί. Όταν θα μπεις στο μαγαζί θα ξερεις τι θες.

Τα ιδια λεμε. Τα εγραψα και παραπάνω. Αυτή τη στιγμή το όργανο πρώτης γραμμής ειναι το AUTOTUNE και καθοσον φαίνεται θα ειναι για πολλά χρονια ακόμα. ? ακολουθεί μια ελαφρα χρήση των synth και midi αλλά χωρις ιδιαιτερο βάθος. Στο κούρδισμα της φωνής πρέπει να εισαι βιρτουόζος.

Αυτον τον εβλεπα παλιά σε κάτι manga απο το studio Gibli Sadly Απο τη μικρή μου προσωπική πείρα στο εμπόριο και όση γνωση μπορώ να αντλήσω απο συγγενικα προσωπα που ασχολουνται και ασχολουνταν με αυτο, υπάρχουν 3 κατηγορίες πελατών. 1) Αυτοί που δεν μπορεις ή δε θέλεις να τους εξυπηρετήσεις. 2) Αυτοί που ζητάνε κάτι πολύ συγκεκριμένο και το καλύτερο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι τους το δώσεις κατευθειαν (αν το έχεις) αλλίως να τους παραπεμπψεις. 3) Οι αναποφάσιστοι που χρειάζονται καθοδηγηση. Μονο η 3η κατηγορία εχει αναγκη απο τεχνικές πώλησης και μαρκετινγκ. Στους άλλους δεν εφαρμόζει. Κατα τη γνώμη μου μόνο η μουσική και οι μουσικοί. Παικταράδες είναι γεμάτο το youtube. Δηλαδή τεχνικα οι νέοι είναι πολύ πιο δουλεμένοι απο ολους τους παλαιότερους. Στο βίντεο που εχει κανει η μπάντα του Henson (ούτε πως τους λενε δε θυμάμαι. Όχι κομμάτι) με τον S.Vai, υπομένεις 3-4 λεπτά χασμοδίας μέχρι να φτάσει το σολο του Vai που ακούς μια στοιχειώδη μελωδική κατασκευή με λιγη πρόθεση μέσα της. Με το που τελειώνει, επιστροφή. Ο Guthrie Govan παίζει να ειναι ο πιο ολοκληρωμένος τεχνικά κιθαριστας αυτή τη στιγμή. Δεν απασχολεί η μουσική πια. Ως εκ τουτου δεν γράφεται καλή μουσικη. Ως εκ τούτων δεν βρίσκονται οι παίκτες μπροστά στο πρόβλημα του να συμβάλουν στις συνθέσεις με την αισθητική τους άρα και ενδεχομενως να διαμορφώσουν και ταυτότητα αλλά και να δημιουργήσουν μουσικές τάσεις που θα επηρεάσουν τον κοσμο αλλά και θα προχωρήσουν τη μουσική τέχνη.

Ασχετο εμενα τα κινεζάκια μου αρέσανε μέχρι που ξεκινησε η τυπισα να τραγουδάει. Δεν ειναι βέβαια και καμια μουσική πρωτοπορία αλλά εδω που έχουμε φτάσει μιλάμε πιο πολύ για διάσωση παρά για εξέλιξη.

Αν προσπεράσουμε μια υποψία υπεροψίας στο θέμα της προσεγγισης του πελατολογίου απο την Gibson, το πρόβλημα είναι ότι θεωρώ ότι τελικά δε σου δίνει αυτό που σου υπόσχεται. Επίσης οπως σωστά παρατηρεί ο Σπύρος, η fender και ειδικά στα νεότερα χρόνια έχει κατα πολύ διευρύνει τη γκάμα των μοντέλων της, φτιάχνοντας κιθάρες για όλα τα γούστα και τα πορτοφόλια. Βέβαια δεν θα ειναι ολα πετυχημένα αλλά δυστυχώς έχουμε πέσει και σε μια εποχή που η αγορά των οργάνων δεν ανατροφοδοτείται απο την τέχνη της μουσικής. Δηλαδή Αν κάποτε έβγαινε hendrix με strat, Clapton με strat, Blackmore με strat κλπ, μπορει σιγα σιγα να ανεβαιναν οι πωλήσεις strat και να εδιναν την ευκαιρια στην fender να βγαλει και κανα πιο περιεργο μοντέλο strat που η ταση των guitar heroes θα παρασυρει στις πωλησεις. Δυστυχως η μουσική και ειδικά η κιθαριστική μουσική δεν περνάει και την καλύτερη της φάση (απόδειξη το δεύτερο βίντεο του Λάκη) και η δημοφιλία της κιθάρας ειναι πολύ πεσμένη σε σχέση με πιο παλιά χρόνια. Οι εταιρείες κάνουν οτι μπορούν για να μεινουν στον αφρό. Απο signature ukelele στην Billie Eilish μέχρι signature κιθάρες σε influencers. Απο κιθαρίστες εχουμε μονο youtubers που απευθυνονται μονο σε νερντουλες του είδους. Αυτοι όμως συνηθως ειναι οι στανταρ αγοραστές. Όχι οι αναποφασιστοι που παρασυρονται απο τη διαφήμιση. Επίσης μην κοιτάμε τον Mayer κλπ. Αυτοι τώρα είναι άλλες φάσεις. Μπορει να πήρανε και καμια καλύτερη προσφορά απο την PRS, ή να μην τους πολυάρεσε το συμβολαιο με τη Fender και να το κατάλαβαν αργά και πολλά ακόμη.

Κοίτα δεν είμαι ούτε ειδικός, ούτε βαθύς γνώστης της στρατηγικής τους, αλλά πάντα η γύπσον μου έδινε την εντύπωση ότι απευθύνεται και καλά σε αυτόν που ξέρει από καλό λάδι, στον επαγγελματία που αυτή ξέρει και αυτήν εμπιστεύεται, στον απλό παίχτη που έχει μαζέψει μπαγιοκο για να πάρει μια και καλή και 29 κατασκευαστές οργάνων συνιστούν gibson κλπ. Είναι μια λογική που δεν κάνει blend in σε μεγάλα πλήθη. Δεν θέλει καν. Απεναντίας ακόμα και με τις τιμές κάνει μια πελατειακή διάκριση. Ενώ η Fender είχε από την πρώτη μέρα μια εντελώς άλλη φιλοσοφία. Φθηνά και ανθεκτικά συναρμολογούμενα για το λαό. Τα πιτσιρίκια και όλο τον κόσμο. Και άμα σε χαλάει το maple στο μανίκι πέταξέ το και βάλε rosewood. Και άμα λιωσανε τα τάστα πάρε άλλο μανίκι. Και άμα δε σου αρέσει το butterscotch πέτα το και βάλε μαύρο, ή άμα το πηγές 5 σεζόν γύρω γύρω σε όλο το Τέξας πεταμένο στο Πορτ μπαγκαζ χωρίς θήκη, και σου έπεσε και στη route 66 και γύρισες να τη μαζέψεις, μην αγχώνεσαι για τα λουστρα και τα χτυπήματα. Εδώ είμεθα εμείς.

Φυσικά και έχει, και πάντα είχε.

Πιστεύω θα χορτάσεις!

Ετσι ειναι η υψηλή γαστρονομια του street food. Εννοειται οτι δεν ξαναπαιρνω. Με 40 ευρώ πόσα σουβλάκια παίρνεις (ακομα και απο τον Πέσκια)? Ή πόσο κοντοσούβλι μεριδα παίρνεις?

Λοιπόν.... To Ορτσαγκ: Πήρα για γευσιγνωσία 4 burger. 1) Double Smashed 2) Kontosouvli 3) chicken 4) Sweetbread Κατ αρχην απο μεγεθος, οκ 1) Το double smashed είχε πολυ εντονη γεύση μοσχαριού, φρέσκος ο κιμάς αλλά βιαστικά ψημένος. Πολλές σαλτσες και η μαγιονέζα κομμένη έτρεχε σα νερο απο το μπεργκερ. Εντάξει μπορεί και απο τη θερμοκρασία του μπιφτεκιού μεχρι να φτασει. Εκει ισως να μην ηταν ετσι. 2) Κοντοσούβλι Σόρρυ μαγκες... ΔΕΝ. Για τα γούστα μου, καθολου. Το παράτησα. Δεν ηταν τόσο το κοντοσούβλι το ίδιο το πρόβλημα όσο η τυροκαυτερη. Εκτός ότι δεν μου ταίριαξε καθολου γευστικά, δεν ειχε και καλή γεύση. Και είχε και πολύ. 3) Chicken. Αυτό ήταν οκ και ίσως το μονο που θα ξαναεπαιρνα ευχαρίστως, αλλά έχω φάει και σε άλλα μαγαζιά που έχουν αναφερθεί εδώ αντίστοιχης ποιότητας. Καλό πάντως. Απλά υπ όψιν οτι εχει flakes παρμεζανας το οποιο δεν αναφέρεται στον καταλογο. Μεγάλο φάουλ κατα τη γνωμη μου. Καποιος μπορει να θέλει να μην τρωει τυριά για διάφορους λόγους. 4) Sweetbread burger. Αυτό ήταν πραγματικα περιεργο... το κονσεπτ ειναι οτι ειναι μοσχαρι στιφαδο σε μπεργκερ. Ο κατάλογος λέει: "Χειροποίητο brioche πατάτας γεμιστό με μοσχαρίσια γλυκάδια, πανέ σε μείγμα δημητριακών, σάλτσα στιφάδο και μαγιονέζα τρούφα-κάστανο" Εχουν κανει το μορχαρι κυβους, το εχουν παναρει και το εχουν τηγανισει (καλά). Αλλά τιγκα στις σαλτσες που σίγουρα έχει ζάχαρη, εσαλότ σβησμενα με κρασι, λιγο πελτέ, ζωμό μοσχαριού και τη μαγιονεζα τρούφα-κάστανο. Το συνολικο αποτελεσμα ήταν υπερβολικά γλυκερο σε σημειο που να εχεις την εντυπωση ότι τρως κατι σαν burger-τσουρεκι. Δεν ηταν τεχνικα κακό, αλλά πάλι για τα γούστα μου στα όρια με το γλυκο... Περιπου 10 ευρώ εκαστο τεμάχιο.

Δεν εχω φαει ποτέ nuggets απο Goodys. Θα με κανεις να παρω για να το ερευνήσω. Πάω στοίχημα οτι εχουν πολτοποιήσει μπουτια μαζι με ξεφτια απο το φιλεταρισμα, τα σφιξανε στο ψυγειο, τα πανάρανε με αλεύρι και φρυγανια και τα τηγανίσανε. Αλάτι αρκετο, σκόρδο σκόνη, πάπρικα και κάτι για τη μυρωδια (κύμινο ή κάρυ). Δε χρειάζεται να παρεις μηχανη κιμά, απλά να παραγγείλεις τον κιμά κοτοπουλου στο κρεοπωλειο σου να το κανουν στο δικο τους χρόνο γιατι μετά πρεπει να πλυθει πολυ καλα με βραστο νερο η μηχανή εξονυχιστικά. Εγω συνηθως τους λεω την Πεμπτη, να μου τον έχουν ετοιμο Σαββατο μεσημερι.

Για να δουμε

Μπορούμε μια χαρά να χορτάσουμε και με πολύ μικρότερες μερίδες από αυτές που βρίσκουμε στα εστιατόρια. 90γρ μοσχάρι μαζί με λίγους υδατάνθρακες και λαχανικά είναι υπέρ αρκετά. Απλά για τη συντριπτική πλειοψηφία, αν τους δείξεις πόσο είναι 90γρ κρέας, θα νομίζουν ότι τους έβαλες υποδιπλασια ποσότητα. Το να σκάσουμε καλό είναι να μη συμβαίνει γενικά. Συμφωνώ φυσικά ότι καλό είναι όταν βγαίνουμε για φαγητό, να τρώμε κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε στο σπίτι. Ή δε συμφέρει.

Πάει πακέτο μαζί με τη γνωστη και δημοφιλή τάση για υπερμεγέθεις μερίδες εστιατορίων, ανεξάρτητα από την ποιότητα. Στις κριτικές εστιατορίων διαβάζεις συνεχώς σε πολύ καλά μαγαζιά, γκρίνιες για μικρές μερίδες. Και αυτό τη στιγμή που οι μερίδες στα εστιατόρια είναι τουλάχιστον διπλές από τη διατροφικά συνιστώμενη ποσότητα. Και οι υπερβολές τραβιουνται πολύ στο τικ τοκ και το ινστα. Άρα...

H Jeff Tweedy ειναι αυτη?

Δεκτό αλλά Ν.Σμύρνη για να παω και ειδικά καθημερινή, πρέπει να ειναι δευτερη πανσεληνος μέσα στον ίδιο μήνα. Θα το εχω υποψιν παντως. Του Πέσκια ήταν ενα πολύ μέτριο σουβλάκι, σαν αυτά που παλιά τρώγαμε σε κάθε γειτονιά. Το τζατζικι άθλιο και η και καλα καυτερη σαλτσα, ανυπαρκτη. Η πιτα close but no cigar και το μονο θετικο ήταν ο γύρος που όντως ηταν χειροποιητος (ειχε καθαρο ψαχνο) αλλά λίγο στεγνος και υπερβολικα μπαχαρωμενος. Πιο πολυ με ενοχλησε η διαφημιση του στα hipster σαιτ οτι θα ερθει ο σεφ να σας ανοιξει τα μάτια κλπ. Δεν ακουμπησε. Όλοι εχουμε φάει και καλυτερα σουβλάκια. Το signature με το αβοκαντο, το έχω αφορισει. Εισαι και μακριά παναθεμά σε, αλλιώς θα σε έστελνα συστημένο. Παρεμπιπτοντως οπως ειπα, το καρκινικό gastro θα το δοκιμάσω. Αλλά όχι στο κοντοσούβλι και το σκουμπρι. Στα άλλα. Πάντα δινω μια ευκαιρία.

Ρε φιλος εδώ κανουμε κρα να βρούμε ενα κοντοσουβλι σωστο the traditional way. Πήγαινε φάε ενα σωστό απο καποιον που κανει αυτο το πραγμα επαγγελματικά. Στο Γιώργο και στο Μάνο φερ ειπείν.

Το ξέρω. Και εγώ θα δοκιμάσω (πάντα δοκιμάζω), αλλά έχω ήδη αρνητική προκατάληψη. Το ξανά έπαθα πρόσφατα με το σουβλάκι του Πεσκια.

Ναι το street food υποφέρει απο χιπστεριά.