Shelter

Κατ αρχάς η κιθάρα σου είναι πανέμορφη. :D Και είσαι και συνονόματος. Και κατα την γνώμη μου ζητάει έναν Fender. :P Πέρα απο αυτά όμως αν σου αρέσουν οι Vox κοίτα το. Απο προσωπική πείρα, οι κινέζικης κατασκευής Vox είναι μια χάρα, χωρις προβλήματα και απίστευτο ήχο αν σου αρέσει το συγκεκριμένο στυλ ενισχυτη.

Ένας μαύρος που σνομπαριζόταν απο τους μαύρους γιατι έπαιζε με πολλές country αναφορές και όχι με το στυλ που έπαιζαν οι άλλοι. Επίσης σνομπαριζόταν και απο τους λευκούς γιατι ήταν απλά μαύρος... Άσχετα με το γεγονός ότι δημιούργησε την RnR κιθάρα όπως την ξέρουμε και μετά οι bluesmen έλεγαν ότι εμείς αυτά τα παίζαμε 20 χρόνια. Και με το γεγονός ότι οι πάντες έκαναν καρριέρα με τα τραγούδια του. Πέρασε πολύ δύσκολα ο Chuck και δεν είχε τόσο μεγάλο βάρος στην πιάτσα όσο άλλοι.

Πάντως φίλε funkysoul η γνώμη μου είναι να μην αποκλείεις εντελώς το chicken picking γιατί είναι μεγάλο μέρος της κουλτούρας της Tele, και κατ επέκταση της country και της αμερικανικής μουσικής. Το ίδιο και για το slide. Που επι της ουσίας μιμείται το βιολί και τη φωνή (βλέπε Bessie Smith). Σκέψου ότι κάθε φορά που κάνεις ένα bend, κάνεις κάτι που προερχεται απο το slide. P.s.1 Θα ήθελα πραγματικά να μάθω ποιός και γιατί πιστεύει ότι όποιος ακούει country είναι αγελαδάρης , και γιατί πιστεύει ότι αυτό είναι μια γενική άποψη που συναντάται σε όλα τα μηκη και τα πλάτη της γης. P.s.2 Όποιος επιμένει ότι ο Keef είναι παράλυτος ας τον ακούσει να παίζει ακουστική και ας προσέξει τι κάνει όταν παίζει μαζί με τον Ron.

Keef Riffhard ;) Για τον Burton το σκέφτηκα, αλλα το παιδι είπε όχι chicken pickin' και δεν τον ανέφερα.

http://www.melmusic.com/amos_garrett/index.html http://www.jimcampilongo.com/ http://www.billfrisell.com/ http://homepage1.nifty.com/wilkojohnson/

Koch studiotone combo

Ο.κ εδώ σε παρεξήγησα. Ήταν όμως και ο μόνος δεξιοτέχνης-συνθέτης με παιδαγωγικές ανησυχίες κιθαρίστας της εποχής του.

O Τάρεγκα ήταν ένας άνθρωπος που έγραφε όταν η κιθαρα ακόμα δεν είχε σταθεροποιηθεί καλά καλά σαν όργανο. Συνέβαλε κιόλας να πάρει την σημερινή μορφή της. Το ρεπερτόριο που δημιούργησε ήταν εκτός απο απαραίτητο και ανάλογο των δυνατοτήτων της εποχής του. Συνεπώς δεν ήταν "λίγος". Είναι σαν να λες ότι ο robert johnson ήταν λίγος γιατι σήμερα υπάρχει ο Brozman και ο Landreth και ο Roy Rodgers.

Πάμε για ένα split? Edit: O Τάρεγκα ήταν ένας άνθρωπος που έγραφε όταν η κιθαρα ακόμα δεν είχε σταθεροποιηθεί καλά καλά σαν όργανο. Συνέβαλε κιόλας να πάρει την σημερινή μορφή της. Το ρεπερτόριο που δημιούργησε ήταν εκτός απο απαραίτητο και ανάλογο των δυνατοτήτων της εποχής του. Συνεπώς δεν ήταν "λίγος". Είναι σαν να λες ότι ο robert johnson ήταν λίγος γιατι σήμερα υπάρχει ο Brozman και ο Landreth και ο Roy Rodgers.

To μεγαλύτερο debate για το αν η κιθάρα μπορεί να συναγωνιστεί το πιάνο εν μέσω ενος συνόλου οργάνων ήταν η περιορισμένη της ένταση. Το πρόβλημα της "μερικής" της πολυφωνίας έχει κατα περίπτωση λυθεί με κάποιους τρόπους. Και μην μου πεις τώρα για μικρόφωνα και τέτοια... μιλάμε για την ακουστική φύση των οργάνων στο περιβάλλον της εποχής. Το πιάνο είναι άστα να πάνε ερμηνευτικά...?? :-\ Αυτό σου λέω, αλλα μάλλον δεν με κατάλαβες. ::)

Δεν μιλάω γενικά για μεταγραφές, αλλα μόνο για τα συγκεκριμένα κομμάτια και ειδικότερα για το Asturias (Leyenda). Σε άλλα κομμάτια που στη συνέχεια μεταγράφτηκαν για κιθάρα το φαινόμενο είναι λιγότερο εμφανές. Απλά πιστεύω ότι δεν είναι όλες οι μεταγραφές πετυχημένες, και ένα πελώριο κομμάτι έγινε πιο μικρό και καχεκτικό ερμηνευμένο απο την κιθαρα που πάσχιζε να καθιερωθεί σαν ισότιμο όργανο με το πιάνο (δεν είναι, και δεν είναι κακό). Σκέψου τι γίνεται με τις διασκευές... Και το πιάνο έχει εκπληκτικές εκφραστικές δυνατότητες και δεν υστερεί της κιθάρας ερμηνευτικά. Ευτυχώς που ο Tarrega έγραψε εκπληκτικά ΔΙΚΑ του κομμάτια, και προέτρεπε τους μαθητές του για το ίδιο. Καθώς και διαφοροι μαθητές του Segovia έκαναν συνθέτες να κάτσουν και να γράψουν εξ αρχής για κιθάρα και έχουμε τόσο όμορφα κομμάτια. Sorry για την "οξυζενέ", κατα τη γνώμη σου, οπτική μου, αλλα ας μην εκτρέψουμε κι άλλο αυτο το θέμα.

"This is the woman" Festival at Punchestown Racecourse, Naas (Co. Kildare, Ireland, 1982

Gdevelek: Το γεγονός ότι ο Albeniz είχε πει ότι ακούγοντας τις διασκευές των κομματιών του για κιθάρα του άρεσαν, δεν σημαίνει ότι το κομμάτι δεν χάνει ένα μεγάλο μέρος απο τις αρμονικές που αντηχούν όταν το μεταγράφεις σε ένα όργανο όπως η κιθάρα. Το asturias είναι ένα κομμάτι που έχει αρκετές δυσκολίες (κατα την γνώμη μου, αλλα και κατα γενική ομολογία) σε πολλά σημεία του, με κορύφωση την αποτυχία σχεδόν του συνόλου των νέων κιθαριστών στην "ισορροπία" ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μέρος. Η εκπαιδευτική απόφαση να αναθέσεις σε κάποιον που δεν έχει χτίσει καλά καλά την τεχνική του και δεν διαθέτει την ικανότητα να ερμηνεύσει αυτό το κομμάτι είναι σφάλμα. Κακά τα ψέματα, το γεγονός ότι η κλασσική κιθάρα εκείνο τον καιρό είχε ανάγκη απο κάποιο κύρος καθώς αντιμετωπιζόταν ώς ένα "λαϊκό συνοδευτικό όργανο", είχε ώς αποτέλεσμα κάποια εγχειρήματα όπως το asturias. Καλό είναι ένας κιθαρίστας να παίζει το συγκεκριμένο κομμάτι (αν το παίζει όπως πρέπει). Το κακό είναι ότι αυτό κατα κανόνα δεν συμβαίνει, και πολλοί κιθαρίστες δεν έχουν καν υπ όψην τους ότι το κομμάτι αυτό είναι γραμμένο για πιάνο... άρα χάνουν όχι μόνο μερικές άψογες εκτελέσεις, αλλα προδίδουν ότι ουδέποτε ασχολήθηκαν με το να μάθουν για το ίδιο το κομμάτι, ποιός ήταν ο συνθέτης, γιατί το έγραψε και πότε και λοιπά πράγματα που βοηθούν στο να επιλέξεις τι θα κάνεις στην ερμηνεία σου. Όταν αυτό δεν το κάνεις δεν είσαι μουσικός αλλα απλά χειρονάκτης. Hadgi: Καλή η κιθάρα σου, και το πεταλάκι σου. Αλλα νομίζω ότι ή θα πρέπει να προσπαθήσεις να γράψεις κάτι πολύ καλύτερο και ολοκληρωμένο για να ανεβάσεις.

Πολύ λίγα λες???? Μην ξεχνάς ότι το Asturias είναι το πιο τσαλαπατημένο κομμάτι απο τους κιθαρίστες.... καθώς κανονικά δεν είναι για κιθαρίστες. Και κανονικά πρέπει να παίζεται στην ανωτέρα.

Hold your horses, το ότι δεν σου αρέσει ή ότι δεν είναι απαραίτητο δεν σημαίνει ότι είναι χάσιμο χρόνου. Ως ένα σημείο τουλάχιστον.

Αυτό το "italic" style στην 2η φωτο του Marathon μου φέρνει στο μυαλο τις Reverend! Anyway αν και εμένα μου αρέσει η άσπρη κυρία, μην ξεχνάμε το βασικό point. Αν παίζει καλά, και μας αρέσει ο ήχος και η αίσθηση του οργάνου, είναι o.k. Μετά θα μας αρέσει και η εμφάνιση.

Οι αγγελίες ζήτησης και ανταλλαγής είναι κάτι που συνηθίζεται σε fora του εξωτερικού. Κάποιος ο οποίος έχει πολλά όργανα και θέλει να ξεφορτωθεί κάποια για να αγοράσει κάτι άλλο, τις κοιτάζει τακτικά γιατι μπορεί να υπάρχει κάποιος που χρειάζεται κάτι που σε αυτόν είναι άχρηστο. Αρκετές φορές πάλι μπορεί να ψάχνεις κάτι πολύ συγκεκριμένο. Δεν χάνει κάτι με το να βάλεις μια αγγελία ζήτησης.

Σωστός, συγχαρητήρια. Και τώρα για πες, θα το ξανακάνεις....? ;D

Τυχαία έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο, όπου εξεπλάγην καθώς αγνοούσα ότι κάποιοι απο τους συμμετέχοντες έπαιζαν φυσαρμόνικα και μάλιστα όχι άσχημα. Και ο.κ γνωρίζουμε ότι εκει κάτω όλοι ήταν ερασιτέχνες μουσικοί και πειραματίζονταν με διάφορα όργανα, αλλα δεν εχουμε και τα απαραίτητα ντοκουμέντα. Big Mama Thornton, Walter Horton, J.B Lenoir, Dr. Ross, John lee Hooker [flash=200,200]http://www.youtube.com/watch?v=JhyjFfZTGHk&feature=related Ώρες ώρες νομίζεις ότι όλος ο όγκος της Big Mama Thornton ήταν ένα τεράστιο πνευμόνι....

Για σου ρε Superfunk νοσταλγέ της Motown!!!! ;D Εξαιρετικό και νευρώδες το "έψαξα". Στο "να ξέρεις" κάτι δεν μου πάει με τη μελωδία στα κουπλέ αλλα δεν έχει σημασία. Congrats

Έχει αλλάξει ο τιμοκατάλογος απο την εποχή σου....!!!! Τώρα σε κάποιες περιοχές είναι στα 9 ;D

Θα πω στον blue να προσθέσει στην λίστα Lance Lopez = τεχνικός cowboy Saleem = Αγενής υπάλληλος του thomann με blues καριέρα [flash=200,200]http://www.youtube.com/watch?v=HUswnVStnl0

http://www.warmoth.com/Pickguard/TelePickguard.aspx ;)

Εγώ πήρα αυτήν και ξεμπέρδεψα http://www.noiz.gr/index.php?topic=171018.0

Και για σένα τμήμα καμπύλης είναι. Απλά για μικρές αποστάσεις το θεωρείς ευθύγραμμο τμήμα γιατι οι αποκλίσεις είναι αμελητέες. Ολόκληρες σύγχρονες γεωμετρίες ξεκινούν απο αυτή την παραδοχή. Αυτό ακριβώς είπε ο blue και αυτό προσπαθεί να εξηγήσει (πιστεύω) ο Wow. Ότι η κάποια δόση πραγματικότητας-αντικειμενικότητας είναι πάντα παρουσα, άσχετα με το ότι πολλές φορές την προσπερνάμε λόγω άγνοιας ή επιθυμίας να εστιάσουμε αλλού.