Για αυτό μας λέει ότι το να παίζεις σε μια ορχήστρα είναι ανοχή φασιστικών/ολιγαρχικών νοοτροποιών. ;)
Η μελέτη της κλασσικής μουσικής (γιατι με αυτήν τα έχει ο βελιώτης) όπως και της jazz έχει πολύ συγκεκριμένους κανόνες σε διαφορα στάδια της μελέτης της. Αυτό είναι μεταξύ των άλλων και ένδειξη της οργανωμένης ύλης της μελέτης και διδασκαλίας αυτών των μουσικών ιδιωμάτων.
Το "πρέπει" μπορεί να είναι ένας κανόνας που ο μαθητής χρειάζεται για να διαχειριστεί 4 φωνές ταυτόχρονα (παράδειγμα) ή να μάθει να παίζει αυτοσχεδιασμό στο bebop. Και φυσικά απο ένα σημείο και μετά δεν ισχύει κανένα πρέπει, παρα μόνο αυτά που βάζει ο συνθέτης στα εργα του, ή ο εκτελεστής με την ανοχή του συνθέτη. Είναι απόλυτα θεμιτό ως εκπαιδευτικό εργαλείο και χρησιμοποιείται επιτυχώς σε πολλά διδακτικά συστήματα.
Στην πειραματική μουσική ήταν συχνό να αφήνουν μεγάλα περιθώρια ελευθερίας στους εκτελεστές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο εκτελεστής δεν πρέπει να ξέρει να πειθαρχεί στον συνθέτη ή αρχιμουσικό όταν του ζητείται (πιο συνηθισμένα).
Τώρα... το μανιφέστο του Maciunas όπως και το κάθε τέτοιο μανιφέστο βγαίνει κάθε φορά στην τέχνη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαξιώσουμε όλα τα άλλα. Γιατί όπως είπες, απόψεις είναι, και καθόλου υπεράνω κριτικής. Και μετά από κάποια χρόνια ιστορικής απόστασης ίσως σηκώνουν και συζήτηση.