Shelter

Το έγραψα στο κείμενο. 40.

Με κίνδυνο να δώσω εντυπώσεις μονολόγου μιας προσωπικής εμπειρίας που διαρκεί καποια χρόνια και όλο και επιδεινώνεται, θα τολμήσω να εκφράσω δημοσίως ένα πρόβλημα ελπίζοντας ή να δώ αν υπάρχουν αντίστοιχες εμπειρίες. Παρά το γεγονός ότι απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα πολύ μουσικό περιβάλλον (τόσο απο οικογένεια όσο και απο φιλικό περιβάλλον αργότερα) και αυτό σημαίνει τόσο ακουστικές επιρροές όσο και εκτελεστικές εμπειρίες, τα τελευταία χρόνια σταδιακά χάνω το ενδιαφέρον μου για τη μουσική. Η μελέτη μου γίνεται δύσκολη, μου φαντάζει ψυχικά "βαριά" και μάταιη αν τη δω μέσα απο κάποια προοπτική. Η όρεξή μου για μουσική, όσο ακόρεστη και αν ήταν παλιά, τώρα είναι ΠΟΛΥ μειωμένη και έχω περιορίσει σημαντικά ακόμα και την ακρόαση. Στον άξονα αυτό θα πρέπει να σημειώσω ότι δυστυχώς δεν καταφέρνω πια να βιώσω καμία απόλαυση απο την ακρόαση της σύγχρονης μουσικής, αδυνατώντας να βρώ οτιδήποτε ενδιαφέρον στα σύγχρονα πράγματα (ελλάδα και εξωτερικό). Ακόμα και αν πάω στα πολύ σίγουρα πράγματα συναφών ήχων με πράγματα που μου αρέσουν απο παλαιότερες δεκαετίες, μου φαίνεται πάντα ότι ειναι κάπως ανέμπνευστα και μετά απο 2-3 ακροάσεις εγκαταλείπω λόγω έλλειψης βαθύτερου ενδιαφέροντος. Η ακρόαση μόνο παλαιάς και εγνωσμένης αξίας μουσικής είναι μονόδρομος στην παρούσα φάση και συνήθως δεν διαρκεί για πάνω απο 1-2 ώρες. Ομολογω ότι έχω στο μυαλό μου ότι η ανατριχίλα που ένιωθα μικρός, όπως όλοι μας, ακούγοντας και ανακαλύπτοντας νέα μουσικά είδη και ρεπερτόρια, ίσως να φαντάζει πολυτέλεια σε έναν άνθρωπο 40 ετών που έχει περίπου 35 συνειδητά έτη μέσα στη μουσική, αλλά σκέφτομαι ότι είναι και αδύνατο να παροπλιστεί κάποιος δημιουργικά απο αυτή την ηλικία. Νιώθω πως η μουσική έχει αλλάξει εντελώς σε πολλά επίπεδα σε σχέση με ακόμα και με 10 χρόνια πριν. Πλέον έχει απλουστευθει δυστοπικά και επιπλέον δείχνει να αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό σε μια εξίσωση ενός συνολικού θεάματος που ξεκάθαρα στοχεύει σε lifestyle (Αν και αυτό υπήρχε και παλιά αλλά σε καμια περίπτωση σε τέτοιο βαθμο) με οδηγό κυρίως οπτικά μέσα. Η μουσική σαν σύνθεση οπισθοδρόμησε με φόρα και πρόοδος υπήρξε μόνο στα θέματα της τεχνολογίας και της παραγωγής του προιόντος αυτής και αυτό είναι εμφανές σε όποια σύγκριση ακόμα και ενός μέτριου pop τραγουδιού του διαστήματος χονδρικά [1945-1995) σε συγκριση με κάτι απο το [2000-). Δεν ξέρω πως να μπορέσεις να εκτιμήσεις τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα όταν έχεις συνηθίσει πιο παλιά ακούσματα, ακόμα και σε διάφορα είδη μουσικής και εννοώ για μεγάλο φάσμα όχι μονο ροκ-ποπ και παραφυάδες. Βέβαια άλλαξε και ο τρόπος που ακούμε και ο τρόπος που η μουσική διαδίδεται-πωλείται και αλλα πολλά. Όλοι όσοι μελετάμε μουσική έχουμε περάσει και περνάμε φάσεις όπου βαλτώνουμε και νιώθουμε ότι όλα είναι κάπως μάταια. Όμως συνήθως αυτές είναι φάσεις που κρατάνε το πολύ μερικούς μήνες και ξαφνου κάτι συμβαίνει και ανακάμπτουμε δυναμικα γεμάτοι αυτοπεποίθηση και όρεξη για νέα πράγματα. Εδώ όμως μοιάζει για κατι που κρατάει πολύ καιρό και όσο περνάει ο χρόνος δε βελτιώνεται. Είμαι καταδικασμένος άραγε να γίνω ο μπάρμπας που γκρινιάζει για τη φάση "they don't make 'em like they used to anymore" άραγε? :P Συμβαίνει ή έχει συμβεί και σε κανέναν άλλον και αν ναι πως το διαχειρίστηκε?

Πράγματα που εξακολουθούν να με εντυπωσιάζουν στον Kirk Hammett: 1) Είναι πολύ ωραίος και προσιτός τύπος (απο όσο δειχνει στο βίντεο) ενω είναι μέλος μιας απο τις πιο ιστορικές μπαντες που υπήρξαν/υπάρχουν. 2) Διατηρεί εφηβικό ενθουσιασμό για τη μουσική και ειδικά για την κιθάρα ενώ είναι 60 χρονών (και δεν του φαίνεται κιόλας) πραγμα που δείχνει κάτι για τον ψυχισμό του. 3) Είναι στη δισκογραφία της μπάντας απο την αρχή ώς το σήμερα και έχει συνυπογράψει και εκτελέσει κομμάτια μουσικής ιστορίας. Και αυτό είναι επίτευγμα που μένει για πάντα. 4) Είναι απο όσο δείχνει ο χρόνος ισορροπιστής και ενωτικός μέσα σε μια μπάντα με άλλες δύο προσωπικότητες και σε 40 χρόνια διαδρομής. Είναι απίστευτα δύσκολο μετά απο τόσα χρόνια να ανέχεσαι τον άλλον και τα ελαττώματά του και να βοηθάς με τη στάση σου στην ομοιόσταση της ορθής λειτουργίας. 5) Το 1991, με το Black Album έβαλε μαζι με τους υπόλοιπους τον ήχο αυτόν σε ΚΑΘΕ σπίτι και αυτί. Στην Eλλάδα συγκεκριμένα το 1992 μια τύπισσα που κατα τα άλλα άκουγε Ελίνα Κωνσταντοπούλου και Νίκο Καρβέλα, εκείνη την εποχή έμαθε το όνομα Metallica και τουλάχιστον το Nothing Else Matters. 6) Παίζει πολύ ωραία κολακεύοντας το εκάστοτε κομμάτι της μπάντας με τον τρόπο που μπορεί και το αναδεικνύει. Παρεμπιπτόντως ήταν τόσο ωραίο βίντεο που δεν κατάλαβα πως πέρασε 1.5 ώρα.

Εδώ και πολλά χρόνια αυτή. Την έχω ξαναποσταρει σε κάποιο θέμα για τελεκαστερ εδώ πριν χρόνια. Ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε κάνοντας αλλαγές που προέκυπταν από ανάγκη πάνω σε μια fender am.standard του 1997. Φοράει μπράτσο allparts maple fat με 6150, γέφυρα JoeBarden και NickSilver pickups Django. Έχει παίξει σχεδόν σε ότι ηχογράφηση έχω κάνει, και στα περισσότερα live. Επίσης είναι η κιθάρα πάνω στην οποία αισθάνομαι καλύτερα. Η πρώτη επιλογή που σηκώνω από το stand με τις ηλεκτρικές.

Να εισαι καλά Πάνο. Το μοντάζ έγινε απο τον Γιώργο Βορριά ο οποίος υλοποίησε με άριστη τεχνική μια ιδέα μου.

Πολύ ωραιο. Με pedal steele τι έκανες όμως?

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ενδιαφερόμενων που απαντούν σε μια αγγελία (ακόμα και αν αυτή είναι ξεκάθαρη και αναλυτική μέχρι αηδίας και φυσικά υπάρχει πλήθος ηχογραφήσεων σαν σημείο αναφοράς), καταθέτει την αίτηση ενδιαφέροντος της χωρίς να έχει πολλές φορές ΚΑΝ διαβάσει το κείμενο της αγγελίας. Πολύ περισσότερο να έχει ξοδέψει χρόνο και να κάτσει να ακούσει το υλικό της μπάντας στην οποία αιτείται μια θέση. Απίστευτη σπατάλη χρόνου και για τον ίδιο και για την μπάντα. Επίσης πρέπει να είναι κατανοητό οτι όλα τα μουσικά στυλ έχουν δική τους κουλτούρα και ιστορία και η εμβάθυνση σε αυτά απαιτεί ΠΟΛΥ χρόνο και κόπο απο μέρους του μουσικού. Κανένας δεν κάνει μάστερ ένα στυλ μέσα σε μερικούς μήνες όσο καλή πρόθεση και αν έχει. Το μπλούζ συγκεκριμένα ειναι βαθιά πληγωμένο απο τέτοιες αντιμετωπίσεις σε όλα τα όργανα.

Ok. Οι κιθάρες μου φοράνε 6105 και ειμαι ευχαριστημένος απο αυτό το μέγεθος. Και με 6150 ευχαριστημένος ειμαι ομως.

Ειμαι στη φάση του σχεδιασμού ενός προτζεκτ και σκέφτομαι να το κάνω total vintage (όσο μπορώ). Δηλαδή radius 7.25 με το αντίστοιχο πάχος στο μανίκι, 41mm nut και τάστα 6230. Έχει κανεις πείρα απο αυτές ακριβώς τις προδιαγραφές? Θα δουλέψει καλά το μηχάνημα ή θα μας φάει τα χέρια? Θα σετάρω με βαριές χορδές. Για να προλάβω ενδεχομένως κάποιον σε αντιστοιχη ερώτηση, ειμαι αρκετά συνηθισμένος σε ψηλά actions και σε βαριές χορδές.

1) Η οργανική μουσική και η τραγουδιστική ειναι ξεχωριστές περιπτώσεις γιατι στη δεύτερη περιπτωση η μουσική υπηρετεί το λόγο, ο οποίος ειναι στην κορυφή της ιεραρχίας. Αυτο επιφέρει αρκετές αλλαγες. 2) Η καλλιτεχνική αξία ειναι κατι που διόλου υποκειμενικό είναι ούτε ποτέ υπήρξε. Δυστύχημα να λέμε οτι ειναι υποκειμενικό. Ενα πράγμα σαν το προσωπικό γουστο ας πουμε. Επίσης η εμπορική επιτυχία δεν ειναι ενδειξη καλλιτεχνικής αξιας. Αλλα και φυσικά ούτε η καλιτεχνική αξία ειναι εγγυηση εμπορικής επιτυχιας. Αυτα τα δυο ειναι ξεχωριστοι στοχοι. Ασχετα που καποιοι τα συνδυασαν και ευτυχησαν. Απειρα τα μεμονωμένα παραδειγματα. 3) Δεν υπαρχει μονο το rock δυστυχως 'η ευτυχώς υπάρχουν μουσικά είδη που μετράνε πολλά περισσότερα χρόνια ιστορίας και εκει πέρα ο κύκλος της εξέλιξης εχει ανοιξει και κλεισει καμια 10ρια φορες. 4) Απο τον υστερο κλασσικισμο και προς τα δώ, με αποκορυφωμα τον ιμπρεσιονισμο, οι συνθέτες δινουν ολο και περισσότερες οδηγίες για το πως ειχαν φανταστει τη μουσική ερμηνεια. Μετά ή ακολουθεις τις οδηγιες του συνθέτη ή τον γράφεις στα τέτοια σου και κανεις την καγκουριά σου. Οταν δε ο συνθέτης ειναι ακομα εν ζωή δεν υπάρχει δικαιολογία. 5) Ολα τα παραπάνω δεν αποκλείουν την περιπτωση μια μέρα πολύ αργότερα απο την αρχική εκτέλεση να προκυψει ενας ερμηνευτής ο οποιος θα καταφέρει να προσδώσει ενα μεγαλύτερο καλλιτεχνικό βάθος απο τον αρχικό ερμηνευτή. Αυτο ειναι και το ωραίο και το ελπιδοφόρο στην τέχνη που την κάνει να μη τελειώνει οπως οι μόδες. Πάντως γνώμη μου ειναι οτι δε γινεται να δωσεις μια αλλη διασταση σε ενα καλλιτεχνικο έργο αν δεν το διαθέτεις γενικά σαν άνθρωπος και χαρακτήρας. Η καλλιέργεια είναι γενική και η γνώση ατέλειωτη.

Πολύ ωραίο. Καλοτάξιδο παιδιά.

Χωρις υπερβολή, ο μοναδικός κιθαρίστας που όταν τον πρωτοάκουσα (στο ραδιο του αυτοκινήτου) έκανα δεξιά με αλάρμ και σταμάτησα μέχρι να τελειώσει το κομμάτι. Τόσο πολλή πλάκα δεν εχω ξαναπάθει. Πολύ βαθύ συναισθηματικό σκάψιμο η πένα του γέρου. (Και στα νιάτα του ήταν και shredder ;D)

Δεν μας ειπες και γιατί όμως αδυνατείς να πεις περισσοτερα?

Εγώ λέω πάντως αν ξέρεις πραγματι κάτι αξιο λογου που θεωρεις οτι πρεπει να το ξέρει ο κόσμος, να το πεις δημοσίως και επωνύμως. ;)

Με ποιο τρόπο ο πυρηνας της σκεψης των συνθετων αυτων μπορει να βρει χώρο σε ενα συγχρονο τραγουδι, βελτιώνοντας το? να μας δωσει αλλες ενορχηστρωτικες τεχνικές? ενδεχομένως αλλους τροπους να σκεφτουμε αυτο που κάνουμε? Η βαθιά στο χρόνο ιστορια αυτου του μουσικού ειδους, κουβαλάει μαζι της εμπειρια και τεχνογνωσία πολύ μεγαλύτερη απο αλλα μουσικά ιδιώματα. Ειναι κριμα να μένει αναξιοποίητη. Αυτο γινεται. Ειναι δυσκολο αλλα εφικτό. Γιατι περαν της βαθιας γνωσης της φορμας και των δυο εποχων, οπως και αποστασιοποιηση που ειναι δυσκολη μετα απο χρονια μελέτη. Αλλο ενα παραδειγμα: Ο Henry Purcell που θα μπορουσε να ηταν εδώ ένας συγχρονος alternative τραγουδοποιος.

Το 1989 ο Stephen Herek γυρίζει μια απίθανη επιστημονικής φαντασίας κινηματογραφική κωμωδία, με έναν νεαρό Keanu Reeves στο cast. Στο σενάριο, δυο ψιλο losers εφηβοι με ένα τηλεφωνικό θάλαμο-μηχανή χρόνου, γυρνάνε στις εποχές της ιστορίας και μαζεύουν διαφορες ιστορικες προσωπικότητες για να τους παρουσιασουν σε μια σχολικη εργασια ιστοριας! Μια απο αυτες ήταν ο L.V.Beethoven. Σε καποια φαση ολοι αυτοι τους ξεφευγουν και σκορπιζουν σε ενα εμπορικο κεντρο. Εκει ο Μπετοβεν κολλάει σε εναν μουσικο οικο και περιεργαζεται τα συνθεσαιζερ!!! Ακολουθει πανδαιμόνιο.... Σε ενα αλλο χρονικο πλαισιο μετα απο την παραπανω αστεια αναμνηση: Πάντα στριφογύρναγε μέσα στο μυαλό μου σαν μια ρομαντική σκέψη, το τι ενδεχομένως θα κάνανε οι μεγαλοι κλασσικοι συνθέτες αν με κάποιον τρόπο μπορουσαν να ερθουν στην εποχή μας, να ακουσουν τι παίζεται και να συνθέσουν απλή τραγουδοποιία προσαρμοζόμενοι στο νέο περιβάλλον. Δηλαδή πως θα λειτουργούσε η διάνοιά τους στην εποχή μας. Φυσικά αυτο μόνο ονείρωξη μπορει να ειναι για εναν μουσικό. Όμως κάτι πιο ρεαλιστικό μπορει να συμβει ειναι το εξης. Οι πιο απλές μουσικες φόρμες για τραγουδι που γράφτηκαν απο αυτους τους συνθέτες, μπορούν με μια λίγο διαφορετική (αλλα προσεκτική) οπτική να σταθουν και σήμερα ως ενα κατα τα άλλα συγχρονο τραγούδι? Έτσι ισως γινοντουσαν πιο κατανοητά απο τον κοσμο που δεν εχει επαφή με το κλασσικο τραγούδι και να υπηρχε όφελος απο την εκθεση του ακροατηρίου σε μια εξαιρετικής ποιότητας σύνθεση. Ισως και μια αισθητικη γέφυρα με τις πολυπλοκότερες μουσικές φόρμες (επιφυλάσσομαι για την αισιοδοξία μου). Πολύ δύσκολη και πολυ υπεύθυνη εργασία να βάλεις χέρι στη γραφή του Mozart, του Schubert, του Bach ή του Purcell. Αλλα καμια φορα πάλι.... Ενα τραγουδι απο τον W.A.Mozart που θα άρεσε στους ακροατές του Tom Waits και όχι μόνο. και η κλασσική εκτέλεση οπως την εγραψε ο συνθετης. https://www.youtube.com/watch?v=IU1SldcA3fo

Το να συνηθισεις τα νυχια ειναι κάτι που θα γινει με τον καιρο. ΤΑ αφήνεις και παυεις να το σκεφτεσαι. Εν αναγκη κατασκευασε πραγματα ωστε να απασχολουν τη σκεψη σου και να μην σκεφτεσαι οτι σε ενοχλουν. Σε μικρο χρονικο διαστημα δε θα το σκεφτεσαι καθολου. Ο ρυθμος με τον οποίο μακραινουν, ειναι διαφορετικος σε καθε ανθρωπο και συνδέεται με πολλους παραγοντες (απο τη διατροφή, μεχρι την εκθεση στον ηλιο). Με τον καιρό που θα τα εχεις, θα καταλήξεις στο σχήμα που θα θες να εχουν (επισης προσωπικο θεμα του καθε κιθαριστα) και το μήκος. Θα αποκτήσεις μια αισθηση του μήκος του νυχιού σου. Και οταν αυτη ξεπερνιέται τότε θα λιμάρεις για να το επαναφέρεις εκει που θες. Ετσι καθοριζεται και το καθε ποτε λιμαρεις. Λιμαρεις επισης με με μια πολυ ψιλη λιμα για να απκαθιστάς την επιφανεια του νυχιου απο το συνεχες παιξιμο (αυτο μονο για ηλεκτρικους κιθαριστες που παιζουν με νυχια, καθως η επαφη με τη μεταλλικη χορδή τα φθειρει). ΣΙγα σιγα πρεπει να αλλαξεις καποια πραγματα στη ζωη σου που θα σου υπενθιμιζουν οτι εχεις νυχια στο δεξι (δεξιόχειρας έτσι...??). Για παραδειγμα αν παιζεις και αλλα όργανα που δημιουργουν κονφλικτ πρεπει να διαλεξεις ή να προσαρμοστεις (μπασο, πιανο κλπ). ΠΡος θεού, αν ειναι να ανοιξεις κανα παραθυρο που εχει τη χαρακτηριστική εγκολπωση στο χερουλι θα μαθεις να το κανεις ΠΑΝΤΑ με το αλλο χερι απο αυτο που εχει τα νυχια. Κλπ ολα αυτα τα μαθαινεις στην πραξη και αλλαζεις συνηθειες για μια ζωη. Συμβουλη επειδη βλεπω οτι μαλλον κανενας δεν το προσεξε. Τα νυχια ειναι τελεια για αρπεζ, μπριζέ ακορντα κλπ αλλα αν θελεις να παιξεις μελωδικες γραμμες μην χρησιμοποιεις το νυχι του δεικτη σαν πενα. Ακομα και αν δεν σπασει θα αποκτησει ενα περιεργο σχημα που θα μεινει.... (ειμαι παθων). Αν χρειαζεσαι δυναμη και ατακα στα σολιστικα σου δοκιμασσε καποιο hybrid στυλ με μικρη flat pick ή ενα thumb pick αν σε ενδιαφερει. Εκτος αν θελεις να δοκιμασεις το στυλ του Wes Montgomery οπου προσωπικα το βρηκα πολυ "δυσχρηστο", αλλα αυτο δε σημαινει οτι θα παθεις και εσυ το ιδιο, και επισης επειδη αυτος επαιζε με μια γωνια που ειχε αρκετη επαφη το σαρκινο μερος του αντιχειρα και λιγοτερη με το νυχι. Αυτο ειχε τις αντιστοιχες επιπτωσεις στον ηχο που ηταν οκ για το τζαζ περιβαλλον του βεβαια. Προσυπογραφω για την καλη διατροφη. Θα σου κανει καλο και γενικοτερα, αλλα μια πλουσια σε βιταμινες και ασβεστιο διατροφη βοηθαει πολυ. Επισης μορφοποιηση στο σχημα που θες με χοντρή λιμα (αποφυγε τις μεταλλικες) και καλο γυαλισμα με πολυ λεπτη. Εννοειται οτι σιγα σιγα ξεχνας νυχοκοπτες και τετοια. Μονο λιμα. Αν σπασει, λιμαρεις με χοντρη λιμα μεχρι να αποκατασταθει και γυαλιζεις με λεπτη. Προσεχεις και ευχεσαι να μη σου συμβει τιποτα πριν απο συναυλια. Ναι εγω ειχα βαλει τον pipityri να χρησιμοποιει ντουκοχατα και σχυριδοκαρτα. Ηταν καλη λυση τότε γιατι τα κοβαμε σε μικρα τετραγωνακια, τα διπλωναμε και τα ειχαμε στην τσεπη. ΕΠισης τα αγοραζαμε απι χρωματοπωλεια χωρις να κινουμε υποψιες. Τωρα εχω χοντροπετσιάσει και παω στα galerie de beaute και αγοραζω αυτες τις πολυ χρησιμες μεγαλες και χονδρες λιμες που η μια πλευρα ειναι η χονδρη και η αλλη η ψιλή. Οι πωλητριες ειναι περιεργες αλλα οταν τους λεω τι τη θελω, ενθουσιάζονται. Το καλοκαιρι του 2003 ενω καθομουν σε ενα σκαμπώ ενος μπαρ και μετα απο μια βδομαδα ειχα συναυλια, μια ηλιθια μεθυσμενη αγγλιδα με τραβηξε απο τη μπλουζ και για να κρατηθω εκανα μια αποτομη κινηση για να πιαστω απο τη μπαρα που μου στοιχησε το νυχι του αντιχειρα. Σε μια απελπιδα προσπάθεια να το αποκαταστησω εβαλα αυτα τα νυχια που λεει πιο πανω ο Superfunk. ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΩ.... (προσωπικη αποψη). Βεβαια πριν ενα χρόνο συνομιλώντας με μια αισθητικό και λέγοντας της το παραπανω περιστατικο, μου ειπε οτι η τεχνολογία έχει προχωρήσει και πλέον υπαρχουν και αλλες πολυ καλυτερες λύσεις...!!!! :P (δεν εχω δοκιμάσει όμως). Τον παλιό καιρό, οταν αυτες οι αισθητικοι που εχουν ξεφυτρώσει παντου τώρα δεν υπηρχαν, όταν μας μισοεσπαγε ενα νυχι, το κολλάγαμε με logo (σοβαρα) και μετα μερικοι βαζανε σκληρηντικο απο πανω. Ηταν μια λυση αναγκης που αρκετες φορες κραταγε μεχρι απο το λιμαρισμα να κατεβαινε το νυχι στην υγιή περιοχη του. Σήμερα μπορεις να πας να στο φτιαξουν σε ενα απο αυτα τα απειρα μαγαζια που φτιαχνουν νυχια. Θα σε κοιταξουν λιγο περιεγα στην αρχη αλλα μολις εξηγησεις γιατι το θες, δε θα μασήσουν και θα στο φτιαξουν με καποια ακριλική πάστα δυο συστατικών που θα εχει πολυ καλα αποτελεσματα. Επισης... τα νυχια με τα χρονια που παραμενουν μακρια, σκληραίνουν. Συμβιβάσου ομως με το γεγονός οτι καποιες φορες σπανε. Οχι συχνα, αλλα που και που μια φορα το χρονο ή μια στα δυο μπορει να χανεις κανα νυχι. Επισης νο2: Αυτη η μεγαλη και χονδρη λιμα με τις δυο διαφορετικες πλευρες που λεει και ο Pipityri ειναι φοβερο εργαλειο. Προσωπικα εχω μια σπιτι, μια μεσα στη θηκη της κιθαρας και μια που την εκοψα στα δυο και κυκλοφορώ με αυτην στην τσέπη. Αμα σου σπασει κανα νυχι σε ακυρη στιγμη (που συνηθως σε τετοιες σπανε), ειναι καλο να το φτιαξεις επι τοπου και οχι να μεινεις με αυτη την απαισια αισθηση που σου δημιουργουν τα σαπσμενα νυχια που αγκυλωνουν σε ινες ρουχων και διαφορα αλλα αντικειμενα.

Ξέρω ότι είναι λίγο αργά, όπως και οτι πιθανοτατα το ειδος δεν ενδιαφερει πολλους, αλλά το θέμα ειναι σημαντικό και έτσι έστω και τελευταια στιγμή ίσως ενδιαφέρει καποιον. Σήμερα τις 8 το βράδυ στο Βυζατινό Μουσείο (Β.Σοφίας 22, ακριβως διπλα στο πολεμικο μουσειο) θα παρουσιαστουν αποσπάσματα απο την όπερα Fior Di Maria του Ζακυνθινού συνθέτη Παύλου Καρρέρ (ο οποίος ηταν επιφανής και δημοφιλεστατος μουσικός τον 19ο αιώνα). Το έργο γράφτηκε το 1867 και ενα χρονο αργότερα εκανε πρεμιέρα στην Κέρκυρα. Για άγνωστους λόγους η παρτιτούρα του έργου χάθηκε και από αυτό σώθηκε μόνο ένα χειρόγραφο σπαρτίτο (αναγωγή της όπερας για φωνές και πιάνο) που βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη και από το οποίο ο μαέστρος Β. Φιδετζής έκανε το 2015 ενορχήστρωση του έργου όπως έκανε με την όπερα «Μάρκος Μπότσαρης» του ίδιου συνθέτη (η όπερα "Μαρκος Μποτσαρης" παρουσιαστηκε μετα απο 80 χρονια το 2014 και αναμεταδωθηκε απο τη ΝΕΡΙΤ). Σήμερα θα ακουστούν τα αποσπάσματα του «Fior di Maria» στην πρωτότυπη μορφή που παραδόθηκαν για πιάνο, μονωδούς και μικτή χορωδία. Κείμενο: Giovanni Caccialupi, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Eugene Sue «Τα μυστήρια των Παρισίων» (1842/43). Σολίστ: Σοφία Κυανίδου (Μαριάνθη ή η τραγουδίστρια Πιγκριότα, κόρη του Ροδόλφου) Άννα Στυλιανάκη (Σάρα, χήρα του κόμη Μακ Γκρέγκορ, μητέρα της Μαριάνθης) Δημήτρης Σιγαλός (Ιάκωβος Φερράντ, συμβολαιογράφος) Γιάννης Καλύβας (Τομ Σέιτον, αδελφός της Σάρας) Διονύσης Σούρμπης (Ροδόλφος, δούκας του Γκέρολσταϊν) Τίμος Σιρλαντζής (Αντεροβγάλτης, διαβόητος κακοποιός) Παίρνουν μέρος οι χορωδίες: 1. Χορωδία του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε διδασκαλία Νίκου Μαλιάρα και 2. Γυναικεία Χορωδία Opus femina του ΚΕ.Π.Α.Π. Δήμου Κορινθίων, σε διδασκαλία Φάλιας Παπαγιαννοπούλου Μουσική διδασκαλία και εκτέλεση στο πιάνο: Δημήτρης Γιάκας Συντονισμός: Βύρων Φιδετζής Είσοδος ελεύθερη Το παραπανω περαν του ιδιου του μουσικου εργου, το οποίο ειναι πάρα πολυ ωραίο, ειναι ιδιαιτερα σημαντικο γιατι η μουσικολογική έρευνα, η αντιγραφή, επιμελεια της αρχικης παρτιτουρας, ο συντονισμος, η διδασκαλία όπως και όλες οι συμμετοχές έγιναν εντελώς αφιλοκερδώς, μόνο και μονο για την παρουσίαση αυτού του έργου το οποίο παρουσιαζεται στα πλαίσια των Ελληνικών Μουσικών Γιορτών. Οι Ελληνικές Μουσικές Γιορτες είναι ένας θεσμός που εδώ και 12 χρόνια παρουσιάζει έργα ελλήνων συνθετών απο τον 19ο και 20ο αιώνα. Πολλές φορές τα έργα αυτά θεωρούνταν χαμένα καθώς οι παρτιτούρες τους ή τμήματα αυτών, βρίσκονταν σε ίδιωτικά αρχεία ή αρχεία δημοσίων φορέων (ξεχασμενα). Η "αποκατασταση" αυτών και η παρουσιαση τους διασωζει αυτα τα μουσικά έργα και μας δινει τη δυνατότητα να τα εχουμε σήμερα ακροάσιμα. Εμπνευστής αυτού του θεσμού και γενικός συντονιστής του είναι ο αρχιμουσικός Βύρων Φιδετζής.

Όταν καλείσαι σε μια μπαντα, ορχήστρα, σχήμα (οπως θες πεσ το) να παιξεις συγκεκριμένα, μουσικά μέρη τα οποια ειναι γραμμενα και καλεισαι να τα εκτελέσεις, τα πραγματα ειναι πολυ απλα. Ο λογος που θα επρεπε να πηγαινεις εκει θα ήταν ή οτι αποκτας οικονομική σχέση με αυτον που σε καλει ή απλά σου αρέσει παρα πολυ η μουσική αυτή. Οταν καλεισαι να εκτελεσεις συγκεκριμενα μουσικα μερη και αρχιζεις τις παπαροεπεμβασεις στη συνθεση, τοτε ειναι που αρχιζουν οι διαφωνιες. Και δικαιως. Αν κληθεις να εκτελεσεις μουσικα μερη που δε σου αρεσουν (χωρις να πληρωθεις) και δεχθεις, τοτε ειναι λαθος σου (εννοω οτι δεν ικανοποιειται καμια απο τις παραπανω συνθηκες που περιεγραψα). Αν κληθεις να εκτελεσεις μουσικα μερη που δεν ειναι συγκεκριμενα και μετα σου πρηξουν τα ούμπαλα, τότε ή καταπινεις μεχρι να σκασεις ή αποχωρεις ή ζητάς να συγκεκριμενοποιηθει η επιθυμια του συνθετη και να μεταδοθει στον εκτελεστή με οποιον τροπο μπορει να καταλαβει (παρτιτουρα-οδηγος, οτι ναναι). Αν σε καλεσουν και ειναι "γραφουμε ολοι μαζι και να μας αρεσει σε ολους" και αλλα τετοια, δεν υπαρχει αμφιβολια οτι θα σκοτωθειτε. Η κουραση και η αδυναμια επικοινωνιας και κοινης αισθητικης και αντιμετωπισης σκοτωνει τις συμπραξεις αυτες.

Θερμά συλληπητήρια στους δικούς του ανθρώπους. Βαθια θλιψη. Τον θυμάμαι να μου φωνάζει "ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ ΡΕ... ΑΦΟΥ ΑΚΟΥΣ ΤΟΝ superfunk ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΣΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΤΑ George L ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΛΩΔΙΑ... ΑΜΑ ΠΙΑ...." όταν ενα καλώδιο αστόχησε επι σκηνης, και να φεύγει εξω απο το μαγαζι. Μετά επέστρεφε και σε κέρναγε μπύρα και καθόσουν μαζι του κάνοντας αστεια και συζητώντας πολυ σοβαρά για μουσική. Αυτός ήταν ο Dkall.

Συγχαρητήρια στον Σταύρο και τους υπόλοιπους μουσικούς του σχήματος. Ειναι τόσο ευχαριστο κάποιος "δικός μας" ανθρωπος να βγαινει προς τα έξω και να προξενει το ενδιαφέρον του διεθνους κοινου. Καλοτάξιδος ο δίσκος.

Για μένα που ειμαι ελάχιστα σχετικός, η εξέλιξη του σαν σύνθεση ειναι τρομερή. Το μόνο που με αποσπά λίγο ειναι αυτό το κρουστό που εμφανιζεται στο 0.26 και μένει ως το τελος. Φαντάζομαι οτι ισως εξυπηρετούσε καποιο σκοπό μαζι με το βίντεο αλλα δεν βλέπουμε το βίντεο και το χάνουμε. Κατα τα άλλα ειναι αντάξιο των γνωστών υψηλών ποιοτικά σταθμών σου. Και χαίρομαι πολυ που ανεβάζεις που και που εργα σου εδώ σε μας. (αγαπημένο μου ήταν το sketch 1. Αν και καμια φορά χάνω τις ενμερώσεις λογω απουσίας.)

Φαινεται ρε. Πες ομως κατι. Ειναι κάποια άσκηση (μελέτη) για σένα αυτό η σε ενδιαφέρει να το εχεις ως κομμάτι. Και επισης ειναι αυτοτελές ή μέρος καποιας ενότητας? δηλαδη προηγείται ή ακολουθει κάτι? Εννοειται οτι ειναι απο τα πιο ενδιαφερονται (ισως και το πιο ενδιαφέρον) πραγμα που εχω ακουσει εδω μεσα εδω και καιρο. Και εννοειται οτι ειναι πολυ πιο σαφες και "καθαρό" σαν γραφή απο αλλα παλιότερα που ειχες βάλει. Η διαφορά ειναι πολύ μεγάλη. Σπάσε το 3άρι. Μπορείς... ;D

Το άκουσα λιγο επιπόλαια χθες πριν κοιμηθώ, θα επανελθω για προσεκτικη ακρόαση προς το μεσημερι. Πολυ ωραιο και διαφορετικο για τα δεδομενα σου. Αποτελεσε έκπληξη.