Shelter

Όσοι υποφέρουν από σύνδρομο στέρησης, είναι αφραγκοι σε μόνιμη εγρήγορση.

Έχει κανείς ψιλά από 50.000$? ? Πάντως αν ήταν σε λογική τιμή τη χτύπαγα σα χταπόδι και ας μην ήταν vintage correct. https://www.guitarworld.com/news/fender-custom-shop-waylon-jennings-telecaster-phaser-collection

Ψωμί με προζύμι, ricotta χειροποίητη, τοματίνια , βασιλικός, μπούκοβο. Για τη ricotta: 2lt πλήρες γάλα (όσο πιο πολλά λιπαρά τόσο το καλύτερο, και αν έχετε πρόσβαση σε κανένα μη παστεριωμένο ακόμα πιο καλά) + 180ml κρέμα γάλακτος (επίσης τίγκα στα λιπαρά). Και τα δύο με τη μια σε κατσαρόλα και θερμαίνουμε μέχρι τους 90 βαθμούς όπου σβήνουμε και το τραβάμε από τη φωτιά. Αμέσως ρίχνουμε μέσα 8gr αλάτι και 40ml λευκό ξύδι και ανακατεύουμε για 20' Στη συνέχεια το αφήνουμε άλλα 20' και σουρώνουμε σε ύφασμα . Αναλόγως τι υφή θέλουμε κρατάμε σχετική υγρασία από την άλμη. Όσο πιο πολύ σουρώνουμε θα έχουμε πιο σφιχτή υφή. Αφήνουμε το προϊόν να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου και το βάζουμε στο ψυγείο καλυμμένο με μεμβράνη. Αν θέλουμε κρεμώδη υφή το χτυπάμε στο multi μαζι με λίγη κρέμα γάλακτος. Είναι πολύ ευαίσθητο προιον και θα πρεπει να καταναλωθεί εντός 3 ημερών.

Απλά τα πράγματα. Πατάτα τηγανητή σε φέτες, χοιρινή πανσέτα λωρίδες, σάλτσα μουστάρδας.

Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια στο Bari, αλλά η ιταλική μου τεχνική έχει δεχθεί έντονες επιρροές από τη Μανιάτισσα σύζυγό μου και φυσικά τον πεθερό μου που είναι παραγωγός. Έτσι έχουμε focaccia Barese με Λάδι, Ελιές, Τομάτες και ρίγανη απο Μάνη όπως και το αλάτι απο τα βράχια του Οιτυλου. Το αλεύρι Ναπολιτάνικο, το νερό Αθηναϊκό.

Όταν έχεις ποντιακή συνταγή και Ιταλικά υλικά. Αν θέλεις όγκο αλλά χωρίς γράμμωση!

Καλημέρα, @npapΦοβερό το περιεχόμενο αλλά και η αφήγηση της ανάρτησης σου! Κατα τα άλλα κρατάω και την παρότρυνση της τελευταίας παραγράφου σου όσο και αυτή του @fusiongtr ?

Ομοίως αλλά ο καθένας ξέρει καλύτερα τον εαυτό του και πως λειτουργεί σε αυτά. Αυτό ναι. Περιέργως εγώ προσωπικά ήμουν πάντα χαλαρός σε αυτό. Η ανάγκη για επιβίωση είναι τέτοια που θα μας κάνει πάντα να υπερβαίνουμε στερεότυπα.

Εύκολο Γιατί δε μου αρέσει αυτή η κατάσταση και θέλω να την ανατρέψω. Αν η μουσική ήταν κάτι που δεν ήταν σημαντικό στη ζωή μου δε θα είχε διαρκέσει 35 χρόνια, ατέλειωτες ώρες και ότι συνεπάγεται σε χρήμα και κόπο. Κυρίως όμως όταν απέχω από αυτήν δε νιώθω καλά. Μπορεί να σου ακούγεται οξύμωρο αλλά οι καταστάσεις του να να μην αισθάνομαι καλά χωρίς μουσική και να μην μπορώ να το κάνω με τις παρούσες συνθήκες συνυπάρχουν. Είναι προφανές ότι είναι αναγκαία μια ανανέωση αλλά δεν ξέρω τι είδους. Είναι αυτό που παλιά ο @freerock1974 έλεγε πάλη με την αντίσταση!, edit: Και η αλήθεια είναι ότι όταν κάνεις κάτι σχεδόν σε όλη τη ζωή σου και το ποσοστό των ετών που το κάνεις είναι συντριπτικά μεγαλύτερο από αυτό αυτών που δεν το κάνεις, είναι αδύνατο να σκεφτείς την ύπαρξή σου χωρίς αυτό. Έχεις ταυτιστεί. Έχει γίνει αντανακλαστικό.

Και εγώ μαζί σου. Δυστυχώς η βλακεία είναι διεθνής και ο χώρος της κιθάρας φοβερά συντηρητικός. Γνώμη μου είναι να μην ασχοληθείς παραπάνω για να το αναλυσεις. Αμα το εχεις γραψει ως επεξηγηση και δεν το πρόσεξε είναι δικό του πρόβλημα.

Αν και δεν εχω αντιστοιχη πείρα, υποθέτω ότι απο τη στιγμή που έχεις ξεκάθαρο το σε τι κοινό θέλεις να απευθυνθείς (άτομα μικρής ηλικίας και με ελάχιστα ως καθόλου μουσικά ερεθίσματα) και φαίνεται να έχεις στοιχειοθετήσει και τα χαρακτηριστικά του, πρέπει να κάνεις ότι κάνεις. Δηλαδή μικρά αποσπάσματα. Εαν δε βαριέσαι βέβαια ή ο χρόνος σου δεν είναι περιορισμένος, θα μπορούσες να κάνεις ολόκληρο το βίντεο, να το ανεβάσεις κάπου και μετά να κόψεις κομμάτια στο μοντάζ βάζοντάς τα σε όποια πλατφόρμα θες, με μια παραπομπή στο πλήρες. Ελπίζω να έχεις αναφέρει κάπου όλα αυτά που είπες εδώ για να μην μπερδεύονται οι πιουρίστες που λες ωστε να ξέρουν το σκοπό.

Ελπίζω να σε κάλυψα.

Δε σου λέω γιατί ταράζεσαι. (Eίχα βάλει παλιά σε strat. Πλάκα είχε στην αρχή αλλά μετά μου ξίνισαν οι μπουργάνες γιατί τις σκάβω και κιοτεύουν). Τότε μάλιστα δεν τις έφτιαχναν σετ και για να το κάνω έσπαγα σετ και το έκανα υβριδιο.

Δεν αρκεί... ξέρω τι σου λέω. superfunk δεν ειμαι αλλά κάτι έχουμε βάλει στην άκρη και εμείς όλα αυτά τα χρόνια.

@fenderiarhsΠροσυπογράφω. Θεωρώ ότι η προσωπική μου ψυχολογική κατάσταση μπορεί μόνο ενδεχομένως να προσομοιάζει με κάποιου άλλου όπως και οι καταστάσεις άγχους που όλοι έχουμε βιώσει στη μουσική. Αναφορικά προς τις δεύτερες, όλοι πάνω κάτω έχουμε πείρα από τέτοιες αλλά κανενός δεν είναι ίδια με του άλλου. Η απάντηση στην αιτία περιέχεται στις γραμμές που έγραψες. Η ηλικιακή πάροδος κακά τα ψέματα μας επηρεάζει όλους σε διαφορετικά ποσοστά καθώς έχουμε την τάση να συγκρίνουμε το παρόν με το προσωπικό μας παρελθόν. Και αυτό δεδομένων κάποιων πάγιων παραγόντων της ζωής είναι λάθος ή τουλάχιστον μη συγκρισιμο.

Αυτό θα είχε πλάκα, και έχει δουλέψει στο παρελθόν. Είναι σαν παιχνίδι. Δε βλαπτει μια απόπειρα.

Ισως αλλά γκώσαμε απο gear. Και ειδικά τώρα δε θέλω να μπώ σε τέτοιες ιστορίες. Μάλλον θα πάω σιγά σιγά στη λύση του @BillTrantos και σε διάβασμα περι αυτού.

Είναι γεγονός ότι η ζωή μας "ρουφάει" μερικές φορές. Αλλά η ζωή είναι πάνω από την τέχνη είτε μας αρέσει είτε όχι. Ευχαριστώ για την προτροπή, είναι γεγονός ότι δεν το έχω και πολύ με τα τεχνικά των ηχογραφήσεων (DAW/mixing κλπ), πάντα τα έκανε κάποιος άλλος και εγώ απλά έπαιζα ή τα έγραφα σε χαρτί. Το μόνο που χειρίζομαι πιο ικανοποιητικά είναι προγραμματα τύπου music notation καθώς σε συνθετικό επίπεδο με βοηθάει να γράφω πρώτα σε χαρτι. Καπως οργανώνεται καλύτερα η σκέψη μου όταν "βλέπω" τη μουσική.

Αυτό που δηλώνεις στην αρχή ισχύει απο την άποψη ότι τότε έβγαιναν σημαίνοντα πράγματα γιατί ακόμα η μουσική έπαιζε πιο σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων (μέχρι το τέλος των 90ς, αντε και πρώτα χρόνια του 2000 για εμάς εδώ στην ελλάδα). Μετά το 2003 αλλαξαν πολλά και σε όλα τα επίπεδα. Σήμερα 20 χρόνια μετά δε συμβαινει απολύτως τίποτα επικοδομητικό παρα μόνο ίσως κάτι πιτσιρίκια (που δε φαινονται κιόλας δυστυχώς) που ανακατέυουν και ανακατεύονται με τον ήχο σε επιπεδο παραγωγής και έμπνευση απο τα '85-95 και τη φόρμα του Grunge. Σε επίπεδο σύνθεσης ή αισθητικής πρότασης δεν έχω συναντήσει κάτι ενδιαφέρον. Ας ελπίζουμε ότι κάτι ισως βγει απο εκει μέσα με τον καιρό. Κατα τα άλλα η μουσική έχει υπάρξει ιστορικά σε κατάντι πορεία για δεκαετίες ολοκληρες στο παρελθόν (μην πιάσουμε τις εικαστικές τέχνες) και αυτό σημαίνει ότι ισως περάσουν άλλα τόσα χρόνια στην ιδια κατάσταση. Δυστυχώς για το χρόνο σαν μέγεθος και την τέχνη, 30 χρόνια δεν είναι τίποτα. Για τον άνθρωπο πάλι ίσως και μισή ζωή. Απο αυτά που μου αρέσουν, σίγουρα. Κατα τα άλλα μη νομιζεις οτι και εκει δεν παιζει το ιδιο πρόβλημα, και τρελή ποσοτικά σαβούρα.... Όλοι στο ιδιο καζανι βραζουν απλά εκει ειναι πληθυσμιακά περισσότεροι.

Σταύρο όλα αυτά που λες θεωρητικά ισχύουν και η αλήθεια είναι οτι και πρακτικά έχουν κάποια επίδραση στον ψυχισμό. Πρακτικά όμως, δεν είναι όλοι κατάλληλοι για αυτή τη δουλειά. Και δεν εννοώ τεχνικά, αλλά προσωπικά υπήρξα on & off 3 φορές σε τέτοιες φάσεις, με ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές και σημαντικές και ωραίες εμπειρίες που ακόμα θυμάμαι και μνημονεύω, αλλά το να παίζεις συνεχώς ρεπερτόριο που δε σου αρέσει, σε φθείρει. Αν απο καποια στιγμή και μετά στη ζωή σου μπορεσεις να απεξαρτηθείς απο την αναγκαιότητα του να παιζεις live γιατί η επιβίωσή σου εξαρτάται απο αυτό (και προσωπικά το εύχομαι σε όλους μετά τα δεδομένα της πανδημίας) τότε αρχίζεις και δεν το επιδιώκεις σε πράγματα που δε σε ικανοποιούν. Προσωπικά πλέον παίζω live μουσική ΜΟΝΟ με πολυ συγκεκριμένους ανθρώπους. Κάτι σαν κοινωνική συναναστροφή με φίλους. Ή αν κληθώ να συμμετέχω σε ενα έργο με φοβερή μουσική (συχνά συμβαίνει με standard ρεπερτόριο του κλασσικου χώρου). Δυστυχώς μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω ότι ο επαγγελματίας performing μουσικός δεν είναι θέμα ικανότητας όσο χαρακτήρα και εγώ δεν ήμουν/είμαι διαθέσιμος να παίξω οτιδήποτε. Εξαιρώ την περίπτωση του να βιοπορίζεσαι αλλά και πάλι αν δε σου βγαίνει σαν χαρακτήρας θα βρεις τρόπο να το εγκαταλείψεις και να βρεις αλλου τύπου μουσικές ενασχολήσεις.

Οκ εμπορικό προιόν βγάζανε και στα 60ς και τα 70ς αλλά η μουσική ήταν ωραία. Το ίδιο και η μόδα και αρκετες απο τις αλλες τέχνες. Κατά μια έννοια, εμπορικό προιον ήταν και η Carmen του Bizet το 1874 (δεν την εγραψε για χόμπι, και απασχολήθηκαν εκατοντάδες ανθρωποι για να το μάθουν, να προβάρουν και να εκτελέσουν για πάνω απο 3 ώρες) αλλά μάπα δεν την έλεγες και ακόμα δεν τη λες. Η σημερινή μουσική νομιζω οτι ειναι μάπα γιατι οι ακροατές πρώτοι την απαξίωσαν αργά και μεθοδικά για πολλά χρόνια. Ισως ολοι να εχουμε έστω και ενα μικρό μεριδιο συμμετοχής σε αυτό. Εκτός αν εννοεις οτι η φάση ειναι μαπα γιατι εχει στοχο να εκπονησει εμπορικο προιον στο οποίο η μουσικη παιζει ενδυματολογικο ρόλο και πρωταρχικο το βίντεο. Οπου τα σημερινα βιντεο ειναι ΟΛΑ υπερπαραγωγες αλλα απο μουσική αστο...

Δεν αναφέρομαι σε τέτοια περίπτωση. Παντογνώστης κανείς δεν είναι και ούτε εμβαθύνουμε στα πάντα αλλά θεωρώ ότι έχω ξοδέψει ενεργητικό χρόνο για πολλά χρόνια, σε πολλά και ετερόκλητα είδη τόσο ως ακροατής όσο και σαν εκτελεστής και από διαφορετικά μουσικά σκαμνάκια. Δούλευε μια χαρά ως κίνητρο για πολλά χρόνια αλλά όχι πια. Οπωσδήποτε σε κάποια είδη υπάρχει ή τουλάχιστον υπήρξε μια αυξημένη αφοσίωση γιατί αυτή υπαγορεύεται ή από τον ψυχισμό του καθενός ή από την σπουδαστική ή επαγγελματική του ενασχόληση στη μουσική. Το "γιατί" που λες πλέον με γυρνάει σε πράγματα που έγραψα παραπάνω δημιουργώντας μια ωραία αλλά μάλλον ανούσια περιστροφή

@methylene blue ίσως να έχεις ευστοχήσει. Ομολογώ ότι στα υπόλοιπα είδη τέχνης η διάθεση μου είναι πιο καλή όταν έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι της προκοπης. Όμως είναι γεγονός ότι η ανατριχίλα είναι δύσκολη πια. Φαίνεται ότι μοιραία χονδροπετσιάζουμε συναισθηματικά και ρεφάρουμε απο την εμπειρία σε κάποια άλλα. Δεν εννοώ ότι γινόμαστε αναίσθητοι, αλλά δυσκολότεροι απο οτι πιο παλιά και σίγουρα πολύ πιο απαιτητικοί. Έχεις δίκιο ότι η μουσική παλιά ήταν αγωγός εξωστρέφειας. Τώρα η εποχή είναι εσωστρεφής και εν πολλοις διαδικτυακή. Και αυτή ισως να μην εχει αποκρυσταλώσει και εντελώς τα χαρακτηριστικά της ακομα. Μακάρι να δούμε κάποια ανατροπή που να έχει ενδιαφέρον στο μέλλον. Δυστυχως δεν ειμαι αισιόδοξος για την ταχυτητα με την οποια θα γινει.

Το έγραψα στο κείμενο. 40.

Με κίνδυνο να δώσω εντυπώσεις μονολόγου μιας προσωπικής εμπειρίας που διαρκεί καποια χρόνια και όλο και επιδεινώνεται, θα τολμήσω να εκφράσω δημοσίως ένα πρόβλημα ελπίζοντας ή να δώ αν υπάρχουν αντίστοιχες εμπειρίες. Παρά το γεγονός ότι απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα πολύ μουσικό περιβάλλον (τόσο απο οικογένεια όσο και απο φιλικό περιβάλλον αργότερα) και αυτό σημαίνει τόσο ακουστικές επιρροές όσο και εκτελεστικές εμπειρίες, τα τελευταία χρόνια σταδιακά χάνω το ενδιαφέρον μου για τη μουσική. Η μελέτη μου γίνεται δύσκολη, μου φαντάζει ψυχικά "βαριά" και μάταιη αν τη δω μέσα απο κάποια προοπτική. Η όρεξή μου για μουσική, όσο ακόρεστη και αν ήταν παλιά, τώρα είναι ΠΟΛΥ μειωμένη και έχω περιορίσει σημαντικά ακόμα και την ακρόαση. Στον άξονα αυτό θα πρέπει να σημειώσω ότι δυστυχώς δεν καταφέρνω πια να βιώσω καμία απόλαυση απο την ακρόαση της σύγχρονης μουσικής, αδυνατώντας να βρώ οτιδήποτε ενδιαφέρον στα σύγχρονα πράγματα (ελλάδα και εξωτερικό). Ακόμα και αν πάω στα πολύ σίγουρα πράγματα συναφών ήχων με πράγματα που μου αρέσουν απο παλαιότερες δεκαετίες, μου φαίνεται πάντα ότι ειναι κάπως ανέμπνευστα και μετά απο 2-3 ακροάσεις εγκαταλείπω λόγω έλλειψης βαθύτερου ενδιαφέροντος. Η ακρόαση μόνο παλαιάς και εγνωσμένης αξίας μουσικής είναι μονόδρομος στην παρούσα φάση και συνήθως δεν διαρκεί για πάνω απο 1-2 ώρες. Ομολογω ότι έχω στο μυαλό μου ότι η ανατριχίλα που ένιωθα μικρός, όπως όλοι μας, ακούγοντας και ανακαλύπτοντας νέα μουσικά είδη και ρεπερτόρια, ίσως να φαντάζει πολυτέλεια σε έναν άνθρωπο 40 ετών που έχει περίπου 35 συνειδητά έτη μέσα στη μουσική, αλλά σκέφτομαι ότι είναι και αδύνατο να παροπλιστεί κάποιος δημιουργικά απο αυτή την ηλικία. Νιώθω πως η μουσική έχει αλλάξει εντελώς σε πολλά επίπεδα σε σχέση με ακόμα και με 10 χρόνια πριν. Πλέον έχει απλουστευθει δυστοπικά και επιπλέον δείχνει να αποτελεί ένα πολύ μικρό ποσοστό σε μια εξίσωση ενός συνολικού θεάματος που ξεκάθαρα στοχεύει σε lifestyle (Αν και αυτό υπήρχε και παλιά αλλά σε καμια περίπτωση σε τέτοιο βαθμο) με οδηγό κυρίως οπτικά μέσα. Η μουσική σαν σύνθεση οπισθοδρόμησε με φόρα και πρόοδος υπήρξε μόνο στα θέματα της τεχνολογίας και της παραγωγής του προιόντος αυτής και αυτό είναι εμφανές σε όποια σύγκριση ακόμα και ενός μέτριου pop τραγουδιού του διαστήματος χονδρικά [1945-1995) σε συγκριση με κάτι απο το [2000-). Δεν ξέρω πως να μπορέσεις να εκτιμήσεις τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα όταν έχεις συνηθίσει πιο παλιά ακούσματα, ακόμα και σε διάφορα είδη μουσικής και εννοώ για μεγάλο φάσμα όχι μονο ροκ-ποπ και παραφυάδες. Βέβαια άλλαξε και ο τρόπος που ακούμε και ο τρόπος που η μουσική διαδίδεται-πωλείται και αλλα πολλά. Όλοι όσοι μελετάμε μουσική έχουμε περάσει και περνάμε φάσεις όπου βαλτώνουμε και νιώθουμε ότι όλα είναι κάπως μάταια. Όμως συνήθως αυτές είναι φάσεις που κρατάνε το πολύ μερικούς μήνες και ξαφνου κάτι συμβαίνει και ανακάμπτουμε δυναμικα γεμάτοι αυτοπεποίθηση και όρεξη για νέα πράγματα. Εδώ όμως μοιάζει για κατι που κρατάει πολύ καιρό και όσο περνάει ο χρόνος δε βελτιώνεται. Είμαι καταδικασμένος άραγε να γίνω ο μπάρμπας που γκρινιάζει για τη φάση "they don't make 'em like they used to anymore" άραγε? :P Συμβαίνει ή έχει συμβεί και σε κανέναν άλλον και αν ναι πως το διαχειρίστηκε?