Shelter

Αν εχεις ενα φεστιβαλ που 40 χρονια βραβεύει μαλακίες με συνέπεια δε βλέπω κανενα λόγο να συνεχισεις να του δινεις σημασια επειδή πριν 41 χρόνια βράβευσε κάτι καλο. Ολα τα πραγματα παρακμάζουν, ή αλλάζουν προσανατολισμό και δεν ειναι πλέον στο εύρος των ενδιαφερόντων όλων. Συμβαίνει δε συχνά όταν ο πρώτος εμπνευστής-δημιουργός χάνει το τιμόνι και αναλαμβάνει άλλος. Οι Beatles και οι ABBA ήταν αυτοί που ήταν και με τον τρόπο που έγιναν. Ούτε οι ιδιοι δεν μπορουν (οι εναπομείναντες) να αναμοχλεύσουν την επιτυχία τους στο σήμερα. Και υπάρχει πλήθος λόγων.

Αφού λοιπόν είναι τόσο ισχυρό το επιχείρημα, πως δικαιολογείται η παρούσα εξελιξη του διαγωνισμου? Έχει αντιστοιχες ποιότητες τόσο η διοργάνωση όσο και οι συμμετέχοντες? Που είναι οι νέοι ABBA εδώ και 40+ χρόνια εφόσον ο θεσμός με την αξία του τους ανέδειξε? Απουσιάζει το μουσικό ενδιαφέρον. Οριακά και η μουσική. Κατα τα άλλα αν παραδεχθούμε ότι προκειται για ενα πρωτης ταξεως σαχλοπαρτάκι για να ξελαμπικάρουν μια φορά το χρόνο μια μερίδα ανθρώπων, όπως και άλλες πολύ πιο σοβαροφανείς διοργανώσεις και θεσμοι, τότε το ερώτημα διαμορφώνεται στο τι μας νοιάζει εμάς.

Υπάρχει κανείς που ενδιαφέρεται να κερδίσουμε τη Γιουροβίζιον? Και αν ναι με ποια προοπτική οφέλους? Το επιχείρημα των υποστηρικτών είναι ότι έχει στο παρελθόν αναδείξει τους ABBA, τη Celine Dion, τον Iglesias και τη Νανα Μούσχουρη. Έχει δηλαδή καπου 40 χρόνια που έπαψε να είναι φρέσκο το όποιο ενδιαφέρον υπήρχε. Και καλλιτέχνες που χρηματοδοτήθηκαν για τέτοιες καριέρες δεν υπάρχουν πλέον πουθενά. Προσωπικά βλέπω ότι όσοι πήγαν και κέρδισαν, δεν κέρδισαν κάτι σπουδαίο πέραν μιας μικρής περιόδου που ήταν στην επικαιρότητα της Ευρωπης για μη μουσικούς λόγους, και μια λιγο μεγαλύτερη στην επικαιρότητα της χώρας τους. Και τα δύο δυστυχώς ξεχνιούνται σύντομα. Μετά μη καταφέρνοντας να ανακινήσεις πάλι αυτή τη δημοσιότητα με ίδια μέσα, σε τρώει η μαρμάγκα, όπως συμβαίνει και με τα talent shows. Είναι καλή η δημοσιότητα (ως ενος σημείου) αλλά είναι καλύτερο να την απολαμβάνεις για λόγους που η ιδιότητά σου δικαιολογεί. Η κοινωνία και η μουσική τι κέρδισαν απο το θεσμο? Μας έμεινε κανα τραγούδι τα τελευταία 40 χρόνια ή κανένας παραγωγικός συνθέτης? Τροφή για κουβεντούλα/ροκάνισμα χρόνου στα πρωινάδικα και γυρνάς στον εγχώριο μανατζέρ σου δινοντας του μια ευκαιρία να σε πουλήσει αλλιώς για λίγο. Απο την άλλη αν στραβώσει η δουλειά και πας σβουριχτός για κουβά, μπορεί και να είναι χειρότερο απο το να μην πήγαινες καθόλου και να συνέχιζες αυτό που έκανες απο πριν.

Πληροφοριακά, Ο Νίκος έχει μια κιθάρα στην οποία μπορεί να σου τοποθετήσει τους μαγνήτες "κουμπωτούς" απο την πίσω μεριά σε 2' κυριολεκτικά και να τους δοκιμάσεις όλους. Και ούτε να βγαζεις/βαζεις χορδές και pickguard ούτε τίποτα.

Θέλω να αποδώσω σε αυτό το post: 1 ? 2 ? 3 ?

Καλησπέρα φίλε μου, Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι στα πολλά και σημαντικά ερωτήματα που θέτεις, δεν υπάρχει μια απάντηση. Ούτε καν μια διαδρομή που θα σε οδηγήσει σε μια απάντηση. Υπάρχει πλήθος και εν πολλοίς εξαρτάται από το χαρακτήρα μας. Δεν είμαι βέβαιος ότι η προσωπική μου οπτική έχει ιδιαίτερη αξία, αλλά ίσως μαζεύοντας αρκετές από αυτές εδώ μπορέσεις να εξάγεις κάποια συμπεράσματα που θα σε οδηγήσουν στην προσωπική σου λύση. Α) Από την εποχή που δεν υπήρχε internet και youtube, ειδικά στο χώρο της κλασσικής μουσικής μας ζάλιζαν το είναι με τα «παιδιά θαύματα» και την αναζήτηση αυτών ως το άγιο δισκοπότηρο. Το θεωρούσα και το θεωρώ κάκιστη εκπαιδευτική πρακτική τόσο από καθηγητές όσο και γονείς (συμβάλουν και αυτοί καθοριστικά στην εκπαίδευση με τον τρόπο τους) δίνοντας υπεραξία σε άτομα με μια ενδεχομένως αυξημένη δεξιότητα που όμως δεν προδιαγράφει απολύτως τίποτα. Το αν θα γίνεις μουσικός είναι ένας πολύ δύσκολος και κοστοβόρος (σε χρήμα και ψυχική δύναμη) αγώνας αντοχής. Η τέχνη σου δίνει ελάχιστα και κυριολεκτικά στα παίρνει όλα. Αλλά αν πραγματικά σου δίνει εφόδια να αντέχεις τη συντριπτική αηδία της καθημερινής ζωής τότε δε μπορείς να την εγκαταλείψεις. Επομένως αν παρατηρήσεις πιο προσεκτικά (κάτι που δυστυχώς στο youtube δεν μπορείς να κάνεις) θα δεις ότι αυτά τα παιδιά με τον πομπώδη τίτλο, κάνουν κάτι καλά αλλά όχι τα πάντα καλά. Και ενδεχομένως εσύ να κάνεις κάτι άλλο εξίσου καλά ή καλύτερα. Β) Αυτό μου φαίνεται σαν συνέχεια στην προηγούμενη ερώτηση. Προσωπικά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να σταματήσω γιατί υπήρχαν καλύτεροι από εμένα, ακόμα και όταν μελετούσα σοβαρά για πολλές ώρες τη μέρα. Λειτουργούσε πάντα σαν κινητήριος δύναμη για να γίνω καλύτερος εγώ σε σχέση με χθες ή πέρσι. Πρέπει να αποδείξω κάτι σε κάποιον? Στη μελέτη μου πάντα χρησιμοποιούσα σημειωματάριο και έγραφα αναλυτικά τι έκανα και πως κάθε μέρα. Εάν μια μέρα έπεφτα στο κρεβάτι και δεν είχα πρόοδο σε σχέση με την προηγούμενη, ξανασηκωνόμουν και συνέχιζα. Εάν είχα κάνει έστω και κάτι καινούριο ή έστω και μια μικρή πρόοδο σε σχέση με τον χθεσινό εαυτό μου κοιμόμουν ήσυχος και ειλικρινά χωρίς την παραμικρή τύψη. Η πρόοδος είναι ατομικό πράγμα και ο απολογισμός της γίνεται σε μακρύ χρονικό διάστημα. Σε όλο αυτό ΜΟΝΟ η συνέπεια παίζει ρόλο. Αλλά σημαντικό είναι επίσης να γίνει κατανοητό ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή που είναι πιο σημαντικά και από τη μουσική. Γ) Είμαι ακατάλληλος να πάρω αντικειμενική θέση για το συγκεκριμένο θέμα γιατί έχοντας παίξει πολλά και διαφορετικά ρεπερτόρια αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν ένας χαρακτήρας που μπορεί να παίζει για να διασκεδάζει τους άλλους. Ούτε καν για να παίζει ότι θέλουν οι άλλοι. Αυτό δεν είναι τεχνικό θέμα, αλλά ψυχολογικό. Και με μεγάλο σεβασμό στους εξαιρετικούς συναδέλφους που βιοπορίζονται καθημερινά παίζοντας διάφορα ρεπερτόρια ή παίρνοντας την απόφαση να κάνουν ότι χρειαστεί για να πάρουν μια δουλειά με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά εγώ δεν μπορώ. Δε θα μπορούσα ποτέ. Προτιμώ να σκάβω με το φτυάρι στους 50 βαθμούς, και να φορτωνω/ξεφορτώνω 400 βαλίτσες Cairo σε 35' turnaround παρά να παίζω κάτι που δε μου αρέσει ή να βρεθώ σε ένα σύνολο που δεν είναι της αισθητικής μου (και δεν το λέω μεταφορικά, το έχω κάνει δυο φορές στη ζωή μου ως τώρα και αν χρειαστεί το ξανακάνω). Άρα όπως καταλαβαίνεις φρόντισα να βιοποριστώ αλλιώς και να αψηφίσω εντελώς τη μουσική βιομηχανία αλλά καθόλου τη μουσική που μου αρέσει, τη οποία με κόπο προσπαθώ να στηρίζω καλλιτεχνικά και οικονομικά. Και παρότι είναι δύσκολο, έχω πλήρη επίγνωση ότι είναι προσωπική επιλογή με όλες τις συνέπειες της. Είμαι πολύ εντάξει με αυτό. Δ)Κατά μια έννοια απάντησα και σε αυτό στην προηγούμενη τοποθέτηση. Αντίστοιχα εγώ αυτό που λες το έπαθα στα 18. Τότε όπως ξέρεις και εσύ στα σκυλαδικάκια παίζαμε πολλές ώρες και κυρίως 6 μέρες. Ήταν απίστευτη καταπόνηση σωματικά, ακουστικά (έχω και εγώ κουσούρια με την υπερακουσία) και ψυχική. Τα χρήματα ήταν καλύτερα από τώρα αλλά η φάση σου ρούφαγε όλη την ενέργεια. Νομίζαμε ότι θα βγάζαμε λίγα χρήματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε την τέχνη μας όπως θέλαμε αλλά δεν έμενε περίσσευμα ενέργειας και ικανότητας να συγκεντρωθούμε σε αυτό που θέλαμε και πάντα αυτό που μας άρεσε έμενε στο ράφι και στην επίθεση ήταν το καταναγκαστικό. Υπο αυτή την έννοια λοιπόν προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι να βιοποριστώ αναγκαστικά από τη μουσική. Δεν είχα ποτέ την επιθυμία να είμαι στη μουσική με οποιοδήποτε όρο, παρα μόνο με τους δικούς μου. Αλλά και πάλι ξαναλέω ότι δεν θέλω να μειώσω κάποιον που πήρε αντίθετη απόφαση. Ε)Αυτό που περιγράφεις είναι μια ασθένεια που ταλαιπωρεί τους καλλιτέχνες γενικά από πάντα. Το ακούγαμε από τους δασκάλους μας και εκείνοι από τους δικούς τους. Το συμπέρασμά μου είναι ότι ο λόγος που ο καθένας μας μπήκε και συνεχίζει παρά τις δυσκολίες να είναι στη μουσική, έχει να κάνει με το τι τελικά τον ενδιαφέρει. Άλλος έχει την ανάγκη να βγάλει από μέσα του μια ιστορία που λέει και ο Metheny, ενώ άλλος έχει την ανάγκη να παίζει prestissimo μπροστά σε γεμάτες αίθουσες που μετά θα τον λούζουν με εκδηλώσεις θαυμασμού. Άλλος απλά θέλει να παίζει με άλλους ανθρώπους στον ίδιο χώρο και άλλος καθισμένος στην κρεβατοκάμαρά του. Ο κάθε ένας από αυτούς θα εστιάσει σε άλλα πράγματα και ελπίζω να πάρει αυτό που θέλει. Το σίγουρο είναι πως πρέπει να κάνουμε αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους (για την ψυχική μας υγεία) και προσωπικά πιστεύω ότι αν είμαστε ειλικρινείς θα βρεθεί ακροατήριο. Απλά τα μεγέθη είναι ανάλογα. -Η μουσική γενικά είναι τέχνη. Αλλά η μουσική ως επάγγελμα είναι επάγγελμα με όλα τα καλά και τα στραβά. -Η μέρα έχει 3 8ωρα και πρέπει να γίνει καλή διαχείρηση... (εγώ με αυτό παλεύω τουλάχιστον). -Είναι σημαντικό να θυμόμαστε για ποιο λόγο ΕΜΕΙΣ μπήκαμε στη μουσική -Είναι σημαντικό να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θα χειριζόμαστε τις δυσκολίες. Πως θέλουμε εμείς να λήξει το θέμα της εκάστοτε δυσκολίας και να πορευόμαστε προς αυτή τη λύση. Καλή τύχη και εύχομαι να βρεις αυτο που θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Αυτή μοιάζει με τον πρόγονο της Sterling by music man Albert Lee

Είναι ένας νεαρός David Lynch πρίν τον στείλουν πακέτο στο Μεξικό να μαζεύει καραβίδες.

Εξαιρετική! Μου θυμιζει αυτό

Νομίζω ότι οτι την κλίμακα την εχει. Το σετ νεκ παντως δεν ειναι και τοσο holly grail... αρκει να ειναι σφιχτό το bolt on neck joint. Τώρα το radius περι ορέξεως. Εγώ με 10άρι ειμαι οκ.

Εγώ πάντως θα χτυπαγα χαλαρά μια τέτοια (αμα την εβρισκα). Αλλα εχω στη λιστα αναμονής μια με b-bender και μια βαρύτονη.

Αυτή είναι σαν αυτές που βάζουν εφυτεύματα στα χείλη. Αλλα η εταιρεία έχει 2-3 signature στον joe duplantier που είναι ενδιαφερουσες. Και σε ενδιαφερουσα τιμη...

Η Φουκοσίμα ξεκίνησε να δουλεύει απο τις κιθάρες.

Η ερώτηση αυτή θα ήταν πιο σωστό να απευθυνθεί στο ΚΕΤΩΑ. Αν την αντιλαμβάνομαι σωστα ομως, δεν πρόκειται να ανέβει με τη μορφή κάποιας ιστοσελίδας που θα μπορούν όλοι να τη δουν απο το σπίτι τους. Αλλά θα είναι προσβάσιμες οι πληροφορίες και το υλικό με επίσκεψη στο ωδείο και σχετικό αίτημα.

Αν και δυστυχώς είναι κατόπιν εορτής των εκδηλώσεων θεωρώ ότι η αναφορά αξίζει γιατί το έργο και κυρίως η σκέψη του Γιάννη Χρήστου μπορεί να είναι τροφός για πολύ σημαντικό έργο στη σύγχρονη μουσική. Και βασικά ένα διαμάντι κρυμμένο στο υπέδαφος της χώρας μας. Ολόκληρο το αρχείο του σπουδαίου συνθέτη της παγκόσμιας πρωτοπορίας, αλλά και τολμηρού στοχαστή/φιλόσοφου Γιάννη Χρήστου, παραχωρήθηκε στο Ωδείο Αθηνων απο τους συγγενείς, εφόσον έχει ήδη ψηφιοποιηθεί και θα στεγάζεται στο Κέντρο Ερευνών και Τεκμηρίωσης του Ωδείου Αθηνών (ΚΕΤΩΑ). Εφεξής το αρχείο θα είναι διαθέσιμο προς μελέτη απο ερευνητές, συνθέτες, μουσικούς και κάθε ενδιαφερόμενο, με στόχο την ανάδειξη και διάδοση του έργου της δυστυχώς πολυ σύντομης ζωής αυτής της σπάνιας φυσιογνωμίας. Το αρχείο περιλαμβάνει πάνω απο 1500 χειρόγραφες σελίδες με σημειώματα, δακτυλόγραφα, προσχέδια, ιδέες (stimulating ideas), ημερολόγια, ιδιόχειρα λιμπρέτα, φιλοσοφικές σκέψεις, σημειώσεις για ανολοκλήρωτα έργα, την Ορέστεια, αλλά και για την πορεία της δημιουργίας όλων των γνωστών έργων του απο τη σύλληψη της σκέψης ως την ολοκλήρωσή τους. Περιλαμβάνονται επίσης πάνω απο 350 διαφορετικά τεκμήρια της προσωπικής τους μουσικής σημειογραφίας με προσχέδια, διορθώσεις, δοκίμια τυπογραφίας, διαφάνειες, μουσικά κείμενα αλλά και ένα σώμα αλληλογραφίας με 600 επιστολές και περίπου 900 δημοσιεύματα στον τύπο (άρθρα, συνεντεύξεις, κριτικές, τα οποία είχε συλλέξει και αρχειοθετήσει ο ίδιος), φωτογραφίες, προγράμματα συναυλιών απο το 1950 μέχρι σήμερα ενώ συμπληρώνεται με διδακτορικές διατριβές, πτυχιακές εργασίες, ακαδημαικές δημοσιεύσεις, αφιερώματα και εκδόσεις. Τέλος θα περιέχεται και υλικό απο μαγνητοταινίες απο το στούντιο του συνθέτη, ηχογραφήσεις απο τις εκτελέσεις έργων του, ηλεκτρονικούς ήχους, βίντεο απο θεατρικές δοκιμές και παραστάσεις μέχρι ιδιόχειρες λούπες που χρησιμοποιούσε σε μαγνητόφωνα που έπαιζαν στα έργα του. Το Ωδείο Αθηνών γιόρτασε το σημαντικό αυτό γεγονός, προχώρησε σε μια σειρά εκδηλώσεων προς τιμήν του συνθέτη στις 13-14 & 18 του μήνα, όπου έγινε παρουσίαση, προβολή της ταινίας του Κωστή Ζουλιάτη Anaparastasis – Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου (1926-1970), ημερίδα για τις προσεγγίσεις στο έργο του με ομιλητές τους Πάνο Βλαγκόπουλο, Κωστή Ζουλιάτη, Φίλιππο Τσαλαχούρη, Γιάννη Τσελίκα, Καερίνα Τσιούκρα, Γιάννο Ηλιάδη και Χάρη Ξανθουδάκη. Επίσης έγιναν συναυλίες με έργα σύγχρονων ελλήνων συνθετών εμπνευσμένα απο τη μουσική και του έργο του Γιάννη Χρήστου, αλλά και συναυλία με εκτέλεση της 1ης Συμφωνίας, της Μουσικής του Φοίνικα (πρώτο έργο του συνθέτη) και τον κύκλο των 6 τραγουδιών σε ποίηση του T.S.Elliot απο την ορχήστρα της ΕΡΤ υπο τη διεύθυνση του Νικου Αθηναίου και σολίστ την Μαργαρίτα Συγγενιώτου.

Πωωω θυμήθηκα το off the box τώρα. Όταν είχα ακούσει το δίσκο είχα ξεχωρίσει το κομμάτι αυτό μαζί με το Mediterranean blood. Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία με τις χορδές μπάσου στη jazzmaster (έμεινε στη θέση του το μπράτσο τελικα)? Ωραίο το remaster. Έγινε πιο "βαθύ" ηχητικά το κομμάτι. Σχετικά με την Starfire υπάρχει ένας αστικός μύθος για την απόκτησή της αν δε με απατά η μνήμη μου ?

Τεράστια η συνεισφορά του... Είχαμε γνωριστεί στο αρχείο ελληνικής μουσικής μέσω του επίσης εσχάτως συγχωρεμένου και επίσης θρακιώτικης καταγωγής Γ.Κωνστάντζου, ο οποίος άφησε πίσω του τεράστια δισκογραφία αρκετή απο την οποία τραγούδησε ο Χ.Αηδονίδης.

Λοιπόν, Μόλις γύρισα από τα πατρογονικά εδάφη από τη μεριά του πατέρα μου (Τιθορέα) και έχω προσωπική παράδοση να μην έρχομαι από εκεί πίσω αν δεν έχω προμηθευτεί γιαούρτι, μέλι βελανιδιάς και ψωμί. Το ψωμί ίσως θεωρηθεί υπερβολή, αλλά δεν είναι. Ο λόγος είναι ότι αντίθετα με ότι βρίσκεται ακόμα και σε καλούς φούρνους εδώ (και ακόμα και με ότι φτιάχνω εγώ) πρόκειται για το σωστό/true ψωμί από κίτρινο Βοιωτικό αλεύρι αποκλειστικά, προζύμι και ψήσιμο σε έναν παλιό τουβλινο φούρνο με μεταλλικά μέρη από ισπανικό μαντέμι. Όπως βλέπουμε στη φωτογραφία, δεν διαθέτει κάποια ιδιαίτερη διόγκωση, το χάραγμα είναι ψιλό πρόχειρο και το σχεδόν τετράγωνο σχήμα μάρτυρα ωρίμανση σε πινακωτή. Έχει ελάχιστο σουσάμι αλλά κυρίως τέλειο ψήσιμο και σκληρή κόρα εξαιτίας του φούρνου. Κακά τα ψέματα, όση τεχνική και να έχεις και όσο καλό αλεύρι, ο φούρνος παίζει μεγάλο ρόλο και οι οικιακοί φούρνοι έχουν περιορισμούς. Επίσης το ψωμί έχει συμπαγή δομή εσωτερικά χωρίς μεγάλη κυψελωση, εξαιτίας του ελαιολάδου που επιβραδύνει τη διόγκωση. Ο μεγάλος θάλαμος του φούρνου (σα μικρό δωμάτιο είναι) σε συνδυασμό με την ενιαία θερμοαποροφητικότητα των τούβλων και του μαντεμιού, δημιουργούν συνθήκες κλιβάνου που ο μικρός μας οικιακός φούρνος, δεν πετυχαίνει ποτέ. Ακόμα και με γάστρα προετοιμασμένη για μια ώρα στο ζενίθ της θερμοκρασίας. Ως καύσιμη ύλη είναι ξύλο και για υγρασία σφουγκαρίστρα με νερό και ταψιά με νερό που βράζει. Αυτό είναι το κανονικό ψωμί που έχουμε πια ξεχάσει δυστυχώς...

Γενικά υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση για το τι είναι ο "καθαρός" ήχος. Αυτό που αρέσει σε εμάς τους κιθαρίστες με τους λαμπάτους ενισχυτές ΔΕΝ είναι καθαρός. Αλλά δεν έχει σημασία. Αλλά αν πεις σε έναν τεχνικό ενισχυτών ότι στόχος σου είναι ο καθαρός ήχος, καταλαβαίνει άλλο πράγμα. Αυτό που λένε οι τύποι για το μαγείρεμα με τις λάμπες ? δεν είναι κάτι νέο. Αλλά αφενός εξαρτάται και απο το πως ειναι biased ο ενισχυτής (και το hot biased ειναι ωραίο αλλά καιει τις λάμπες πιο γρήγορα) και αφερέρου έχει side effect την ένταση. Αυτό είναι και ο λόγος που αρκετοι στα στούντιο γράφαν και γράφουν με μικρους ενισχυτές. Για παράδειγμα πολυηχοφραφημένος είναι ο tweed champ. Πρέπει να βρείς sweet spot στον ενισχυτή ΣΟΥ και φυσικά καθε κιθάρα ακούγεται διαφορετικά με τον ιδιο ενισχυτή και ρυθμίσεις. Γενικά θεωρώ ότι στη χώρα μας και με τις συνθήκες που συνήθως επικρατούν, ο μικρός λαμπάτος ενισχυτής ειναι η καλύτερη λύση. Εκτός αν θέλεις απλά να έχεις ένα κτήνος κλεισμένο στο κλουβί οπως εγώ που έχω δυο και να παίζεις με μικρό ενισχυτή στο 85% των περιπτώσεων.

Well said. Το μονο που έχω να προσθέσω ειναι οτι εγώ το ακούω για tremolo το εφέ με μόνο το depth καπου στη μέση. Τώρα καθυστέρηση στην εικόνα, αμα δεν το έλεγες να σου πω την αλήθεια μάλλον δε θα το πρόσεχα.

Μην μπερδεύεις τον Yngwie με τον Καρβέλα... Edit: Μόλις φαντάστηκα συνέντευξη Beato-Καρβέλα με τον καρβέλα να αρπάζει την κάμερα και να κάνει 1 ώρα μονόλογο και τον Beato να χαμογελάει αμήχανα.

+1 Η μεγαλύτερη πλάνη μετά τους μαγνήτες της Jazzmaster (σε συνάρτηση με τους P90s).

Είχες Porshe 911 στα 18 σου? Αν όχι δε σου μοιάζει. Ναι. Έχει και στο δυτικό Παρνασσό μια μικρή Οκλαχόμα.

Την είχε κρυμμένη σαν τον Les Paul (που επίσης ειχε τελεκαστερ και μαλιστα δωράκι απο το θείο Leo). Επισης ο Krieger έτρωγε bulling (αλλά δεν το ήξερε τότε) απο τον Merle Haggard που τον παρότρυνε συνεχώς να πάρει μια tele για να βρει την υγειά του όπως ο φίλος του ο Roy Nichols. Αλλά ο Krieger ήταν soft boy απο το L.A ενώ οι άλλοι tsoglan boys απο την Arizona και τα κοκκινοχώματα (Oklahoma).

Είναι καιρός να βγεί στην επιφάνεια ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Ο αείμνηστος και αγαπημένος Roy Clark, μου είχε πεί ένα κουτσομπολιό ότι ο καράφλας με το μουστάκι (Joe Pass) έγραψε τη μισή του και παραπάνω δισκογραφία με tele δανεική απο τον Robby Krieger που κιότευε απο την τάση των χορδών και δεν μπορούσε ούτε να τις κουρδίσει. Ο τελευταίος την είχε πάρει δώρο απο τον David Crosby ο οποίος έβλεπε τον Krieger να ταλαιπωρείται με τις SG και τον λυπόταν. Ο Pass την είχε καβάτζα για όταν βρισκόταν στεγνός απο Jazz box και του έσκαγε στούντιο αρπαχτή ενώ είχε σκοτώσει την κιθάρα του στο local pawn shop για να γίνει κεφάλαιο σε βιβλίο του W.Barrows.