Shelter

11 κομμάτια για τενόρο - 3 για βαρύτονο.... ΑΠΟΧΩΡΩ Βάλε με μέσα σε όλα.

ΕΡΧΟΜΑCTE (OCONOUΠW)

Σύνολο telecaster με πνευστά να συμμετέχουν και οι απόκληροι του φόρουμ με τους κλικαδόρους.

Όλο με το τρέμολο νιάου νιάου νιάου νιάου.... έλεος

Υλικά/Εργαλεία αρτοποιίας σε οικιακό επίπεδο. Επειδή μερικοί συνφορουμίτες μου έχουν κάνει κάποιες ερωτήσεις σε προσωπικό μήνυμα, σκεφτόμουν να κάνω ένα καινούριο θέμα στο οποίο θα δούμε βήμα προς βήμα σε πρακτικό επίπεδο κάποια πράγματα. Μέχρι όμως να ετοιμαστεί αυτό (είναι ελάχιστος ο χρόνος δυστυχώς) θα γράψω ορισμένα πράγματα για το hardware που χρειάζεται υποχρεωτικά ή επιθυμητά. 1)Το πρώτο ζεύγος εργαλείων που στην αρτοποιία είναι απαραίτητο είναι να έχει κάποιος ένα θερμόμετρο μαγειρικής και μια ζυγαριά. Δεν απαιτείται κάτι τρελό απο ακρίβεια ή τιμή... θέλουμε μια ζυγαριά που να μετράει με ακρίβεια γραμμαρίου σε εύρος 0-4κιλά. Και θερμόμετρο που να μετράει 0-100 βαθμούς. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτά τα δύο είναι γενικότερα χρήσιμα στην κουζίνα για όποιον θέλει να δει τη μαγειρική λίγο πιο σοβαρά. Για παράδειγμα δεν πρόκειται να ανησυχήσετε ποτέ πια αν έχετε ψήσει σωστά κάτι. Επίσης για το αν εκτελείτε σωστά απο άποψη αναλογιών μια συνταγή. Για αρτοποιία και ζαχαροπλαστική είναι απαραίτητα. 2)Σε δεύτερο στάδιο θα χρειαστούμε κανα δυο μεγάλα μπώλ τα οποία θα φιλοξενίσουν τα μείγματα των αλεύρων και τη ζύμη. Έχει σημασία να πάρουμε μεγάλη διάσταση γιατί μέσα σε αυτό η ζύμη θα φουσκώσει και θα διπλασιστεί τουλάχιστον και είναι σημαντικό να μην συναντήσει η ζύμη εμπόδιο φουσκώνοντας (μια μεμβράνη που θα κλεινει το μπωλ απο πανω λόγου χάρη). Επομένως θέλουμε όγκο. Λεκάνες και μεγάλες κατσαρόλες ή κάποιο άλλο δοχείο μεγάλου όγκου θα μπορέσουν να μας εξυπηρετήσουν αν ήδη υπάρχουν στο σπίτι, αρκεί να έχει λίπανθεί ωστε να μην κολλήσει η ζύμη. 3) "Χούφτα" και σπάτουλα. Η χούφτα μας βοηθάει να μαζεύουμε και να ξεκολλάμε τη ζύμη εύκολα απο τα δοχεία που βρίσκεται ή τον πάγκο στον οποίο δουλεύουμε, όταν έχει κολλώδη υφή. Η σπάτουλα στο να χωρίζουμε τη ζύμη σε επιμέρους μερίδες. Αν και ειναι φθηνά σε διάφορα μαγαζιά, αν κάποιος θέλει να αποφύγει το έξοδο, αν έχετε ένα κομμάτι φύλλο πλαστικού ή κοψετε κανένα καπάκι απο τάπερ μπορείτε να αντικαταστείσετε τη χούφτα και φυσικά μια φαρδιά σπάτουλα απο χρωματοπωλείο θα κάνει την ιδια ακριβώς δουλειά (να ειναι καθαρή εννοείται). 4) Καλάθι ωρίμανσης ζύμης. Πρόκειται για ένα καλαθάκι μέσα στο οποίο τοποθετείται η ζύμη για την τελική φάση ωρίμανσης πριν το ψήσιμο. Στο εμπόρειο κυκλοφορούν με την ονομασία "καλάθι ωρίμανσης ψωμιού" ή Banetton. Υπάρχουν κάτι ωραία γερμανικά απο μπαμπού και με αντίστοιχο βαμβακερό ύφασμα με λάστιχο απο μέσα αλλά μπορείτε να τα υποκαταστείσετε με ένα απλό ψάθινο καλάθι αν έχετε σπίτι και μια βαμβακερή πετσέτα ή ύφασμα ή στη χειρότερη το σουρωτήρι των μακαρονιών το οποίο θα επενδυθεί με βαμβακερό ύφασμα. Η λύση του να μπει η ζύμη σε μπώλ δε θα δουλέψει καλά γιατί εχει σημασία το δοχείο να είναι διάτρητο ωστε να αναπνέει η ζύμη και απο κάτω και να μη μαζεύονται υδρατμοί που θα υγροποιηθούν και θα έχουμε υγρό στον πάτο. Επίσης σημαντικό πριν τοποθετηθεί η ζύμη εκει μέσα να έχουμε πασπαλίσει το καλάθι και το ύφασμα με αρκετό αλεύρι χωρίς γλουτένη. Αυτό πρέπει να συμβεί γιατι το κανονικό αλεύρι απορροφάται όσο περνά η ώρα απο τη ζύμη γιατι το αλεύρι είναι η τροφή του μυκητα της μαγιάς και του προζυμιού) και συνεπώς θα κολλήσει στο πανί (εφιάλτης του αρτοποιού). Πασπαλίζουμε με ένα άλευρο χωρίς γλουτένη. Ρυζάλευρο, πατατάλευρο, άλευρα οσπρίων, πίτουρο βρώμης, άλευρο καρύδας κλπ όλα αυτά θα δουλέψουν αλλά με λίγη προσοχή γιατί κάποια δίνουν λίγη γεύση στο ψωμί που ενδεχομένως να μη θέλουμε (πατατάλευρο, άλευρο οσπρίων) και κάποια καίγονται γρήγορα στο φούρνο δίνοντας πικρή γεύση (άλευρο καρύδας). Το ρυζάλευρο είναι πολύ οκ αλλά κατα τη γνώμη μου το καλύτερο και μακράν πιο εύκολο στην Ελλάδα είναι να χρησιμοποιήσουμε ψιλό σιμιγδάλι όπως παλιά. Αυτό είναι και εύκολο γιατί είναι πανεύκολα προσβάσιμο αλλά και ιστορικά πιο σωστό γιατί το σιμιγδάλι βγαίνει και αυτό στους ίδιους μύλους με το αλεύρι. 5) Ξυράφι. Όταν φτάσουμε στο σημείο πριν το ψήσιμο πρέπει να χαράξουμε τη ζύμη ωστε στο ψήσιμο, τόσο το διοξείδιο του άνθρακα που ελευθερώνεται όσο και οι υδρατμοί απο την υγρασία εσωτερικά της ζύμης να ελευθερωθούν και να μην σκάσει η ζύμη ακανόνιστα δίνοντας κακή εμφάνιση. Θέλουμε απλά μια καλή λεπίδα που να είναι ωραία τροχισμένη. Αν έχετε ένα καλό μαχαίρι θα μας την κάνει τη δουλειά. Αλλά το καλύτερο είναι τα παλιά ξυραφάκια. Είναι παμφθηνα και κόβουν τρομερά για μερικές φορές. 6) Γάστρα/ Επιφάνεια κεραμική ή μεταλλική/ Φόρμες. Οι οικιακοί φούρνοι δυστυχώς δεν είναι ιδανικοί για ψωμί και δυσκολεύονται να ανεβάσουν σύντομα θερμοκρασίες όπως και να γινει σωστά και ομοιόμορφα τη κατανομή της θερμοκρασίας αυτής μέσα στον όγκο του. Για την προσομοιωση οσο το δυνατό αυτής της κατάστασης, χρησιμοποιούμε γάστρες ή επιφάνειες ψησίματος πίτσας. Η λύση της γάστρας είναι καλύτερη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ψήσουμε αλλιώς. Οι φόρμες είναι μια εύκολη περίπτωση και φυσικά εαν κάποιος διαθέτει επιφάνεια ψησίματος για πίτσα μπορεί να τη χρησιμοποιήσει. Σε μια ιδεώδη κατάσταση θέλουμε το ψωμί να δέχεται εκπεμπώμενη θερμοκρασία απο ίσες αποστάσεις και σε ίσες ποσόστητες. Αυτό το πετυχαίνουμε με τη γάστρα (ή στον ξυλόφουρνο που έχει πυρότουβλα).

Παλιά τις θάβαμε στην άμμο. Στην έρημο της Baja California και στην Αμμόχωστο. Το ίδιο περίπου.

Σορρυ αλλά σας έχω όλους. Εμένα η γυναίκα μου μου λέει ότι πρέπει να πάρω μια καλή ακουστική! Ο λόγος που δεν το έχω κάνει ακόμα είναι ότι δεν έχει εγκριθεί ο προυπολογισμός. Ούτε έχουν βρεθεί τα κονδύλια. Είναι λογίστρια βλέπεις...

Ενδιαφέρουσα επιχειρηματική κίνηση (δεν ξέρω αν θα τους βγεί μονο). Ενδιαφέρουσες τιμές. Η σχεδίαση για μένα δεν παλεύεται.

Όπως λες ΣΥΝΗΘΩΣ. Σε συζητήσεις με οργανοποιούς (δεν είχαμε και εδώ μερικούς παλιά? θα ειχε ενδιαφέρον η γνώμη τους) έχω ακούσει ότι ακόμα και αυτό το δήθεν ομοιόμορφο πύκνωμα των νερών δεν είναι κανόνας. Παρεμπιπτόντως αυτό έχει να κάνει με την υγρασία που απορρόφησε το δέντρο σε κάποια χρονική στιγμή της ανάπτυξής του. Το χρώμα το ίδιο. Όλοι έχουν κάποιους εμπειρικούς κανόνες αλλά αν ρωτήσεις πολύ έμπειρους οργανοποιούς (και έχουμε και εμείς στα παραδοσιακά και στις κλασσικές κιθάρες) θα σου πει ότι δεν υπάρχει "συνταγή" μόνο αποφάσεις που έχει πάρει ο εκάστοτε οργανοποιός για τα όργανα που θέλει να φτιάχνει, και ύστερα το ποσοστό επιτυχίας του οργάνου είναι κάπως τυχαίο και σίγουρα δεν αναπτύσσεται αμέσως, αλλά περίπου 10 έτη απο την κατασκευή του... Απλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι το τι θεωρεί ο καθένας μας ωραίο ήχο είναι αρκετά υποκειμενικό και έτσι η holy grail κιθάρα μου είναι ο εφιάλτης του @odis13 και αντίστροφα. Επίσης υπάρχει και μάλιστα απο την αρχή της οργανοποιίας influencing, αυλές, μυθολογία και παραφιλολογία. Ξέρεις... ποιος είσαι εσύ που μιλάς για καπάκια, δεν ξέρει η Martin κλπ. Καλή η Martin και ξέρει. Αλλά και οι Ισπανοί με τις κλασσικές και οι Ναπολιτάνοι με τα μαντολίνα τους αλλά και τις κιθάρες τους κάτι έχουν μάθει και αυτοί 200 χρόνια. Και με πιο βαθιά παράδοση οργανοποιού πριν την κιθάρα στην Ευρώπη. Έχω βιβλίο του J.Romanillos για τον Torres που λέει ότι είχε δοκιμάσει ότι ξύλο μπορούσε να βρεί, μέχρι και χαρτόνι στο καπάκι.... Για αυτό λέω ότι δεν ανακάλυψε κανείς τον τροχό.

Δεν ειδα κάτι άσχημο στα καπάκια των μπουζουκιών που μου έλεγε ο οργανοποιός. Είδα μερικά και έπαιξα ένα μπουζούκι. Για τις μάρτιν έγραψα ότι ενώ ακούγονται ωραία, κριμα ενα όργανο 4κ να εχει πάνω εκτύπωση. Πόσο άσχημο δηλαδή ήταν το καπάκι μόνο του? Θα ήθελα να ειχα μια εικόνα των καπακιών αυτών για να ξέρουμε για τι μιλάμε. Και παρεμπιπτόντως έχουμε δει και ωραία flamed ελατάκια σε κιθάρες που δεν παίζανε... και κατα τα άλλα μπανάλ εμφανισιακά καπάκια σε κιθάρες που πυροβολούσαν.

Όταν το βρείς το κολπο δοκίμασε πριν βάλεις μέσα το ψωμι να το ψεκάσεις με λίγο νερο και να βάλεις και στο θάλαμο του φούρνου ενα ντενεκάκι ή ταψάκι με νερό για να έχει υγρασία ο φούρνος. Θα κάνει ακόμα πιο τραγανή την κόρα. Σας ζηλεύω ρε μπαγάσηδες που έχετε ξυλόφουρνο. Είναι το ένα level παραπάνω που δεν μπορούμε να εχουμε εμεις στα διαμερισματα. Ενταξει καταλαβαινω οτι δεν ανάβεις φουρνο για ενα δυο ψωμιά αλλά αν εχεις κοσμο και τραπέζι με φίλους και οικογένεια είναι τρομερή φάση.

Έχοντας ως δεδομένο ότι τα κάρβουνα που αναφέρεις ήταν το προϊόν της καύσης του ξύλου που άναψε ο φούρνος, γιατί δεν βάζουμε κάρβουνα ψησίματος στο φούρνο, πρέπει όταν ο θόλος του φούρνου ασπρίσει έως κάτω στη βάση να τα σπρώξεις ημικυκλικά ως τα τοιχώματα ή ακόμα καλύτερα τα βγάζεις εντελώς και να καθαρίσεις καλά την ελεύθερη περιοχή με συρμάτινη σκούπα αρχικά και με ένα ξύλο που έχει βραγμένο πανί στην άκρη του (μια αυτοσχέδια σφουγγαρίστρα αλλά μην βάλεις τιποτα πλαστικό στο φούρνο). Όταν τελειωσεις με αυτά μετράς θερμοκρασία. Αν είναι πανω απο 270 αφήνεις να πέσει. 220-240 ειναι οκ για ψήσιμο αλλά να το τσεκάρεις γιατι ειναι οριακά. Στο 210 εισαι πολύ οκ αλλά θα παρει καμια ώρα με κλειστή πόρτα. Αυτά για ψωμί. Αν έχεις φαγτό σε γάστρα, λιγη παραπάνω θερμοκρασία θα χρειαστεί. Δηλαδη 250-260 ειναι οκ. Γιαυτό και παλιά πρώτα έμπαιναν στο φούρνο τα φαγητά και τελευταία τα ψωμιά και φυσικά άναβε ένας φούρνο και έψηνε όλο το τετράγωνο. Γενικά ένα θερμομετρο επιφανείας θα σου λύσει τα χέρια, και να χτυπάς το λειζερ και στη βάση αλλά και στο θόλο

Γενικά δεν διαφωνώ, και εγώ αν είχα τώρα 3-3.5κ για ακουστική μάλλον θα πήγαινα σε κάποιον μικρότερο οργανοποιό ακόμα και αν ήταν για να ζητήσω μια κατασκευή τύπου Martin. Το επιχείρημα όλων των υποστηρικτών μάλλον όμως είναι η τιμή που κρατάει λόγω φίρμας η Martin ή η Gibson κ.ο.κ. Παρεμπιπτόντως προσφάτως συζητούσα με έλληνα οργανοποιό που δραστηριοποιείται στο μπουζούκι και μου έλεγε κάτι αντίστοιχο. Ότι σε πιο μικρή ηλικία διάλεγε με μανία στη λεπτομέρεια τα πιο τελεια καπάκια που μπορούσε να βρεί, τα αγόραζε και στη συνέχεια απο αυτά έφτιαχνε τα πιο τέλεια απο αυτά που είχε αγοράσει. Τελευταία άρχισε να φτιάχνει όργανα με τα υπόλοιπα και φυσικά ουδεμία διαφορά στον ήχο (ίδια διαπίστωση).... Αυτός τουλάχιστον δεν κρύβει τα καπάκια κάτω απο χρώματα και λοιπες τεχνικές. Παρεμπιπτώντως εγώ δεν ειδα κάτι άσχημο στα καπάκια αυτα. Θα ειχε ενδιαφέρον να βλέπαμε και τι εννοεί η Martin δευτέρας διαλογής καπάκι.

Αυτό κυρίως...

Αν ήταν μέχρι 3000 τη χτύπαγα χωρίς φόβο και πάθος. Αλλά στα 4κ χαλιέμαι να ξέρω ότι παιρνω φωτοτυπία καπάκι. Πάντως απο όσο τις ακούω σε βίντεο ακούγονται σαν d18 και αυτό είναι ΠΟΛΥ καλο., Μόλις θυμήθηκα οτι ειχαν κανει με την ιδια τεχνική και μια d18 με ψευδο ρελικ

Έχει ξαναφάει? Είναι λίγο ιδιαίτερο... πικρίζει λίγο και δεν φουσκώνει σχεδόν καθόλου καθώς δεν περιέχει γλουτένη σχεδόν καθόλου. Δεν έχω φτιάξει ποτέ. Θα ακολουθούσα κάποια συνταγή από το ίντερνετ για αρχή. Ας έχει στα υπ όψιν ότι αν χρησιμοποιήσει αποκλειστικά αλεύρι ζέας θα πάρει ένα ψωμί που δε θα φουσκώσει και θα είναι συμπαγές και λίγο πικρό. Αν αναμείξει αλεύρι ζέας με σκληρό θα φουσκώσει λίγο περισσότερο. Αρχικά θα ξεκινούσα δοκιμές με ένα ποσοστό 70% ζεας - 30%λευκό και αναλόγως θα τροποποιούσα με κριτήριο το αποτέλεσμα.

και το κομμάτι που την έκανε γνωστή γιατι αξίζει

Ευχαριστώ Στράτο. Πάντα μου άρεσε και είχα αναγκη να μελετήσω την αρχή του κάθε πράγματος που με ενδιέφερε. Εκεί ειναι οι απαντήσεις για πολλά πράγματα αν πιάσεις την καλούμπα απο την αρχή. Είναι πια μηχανισμός για μένα. Κατα τα άλλα θεωρώ ότι πολλές φορές ο χρόνος και οι συνήθειες φτιάχνουν μια κακή πατίνα πάνω σε διαμάντια που αν βρεις τρόπο να τη βγάλεις απο πάνω τους θα λάμψουν τόσο που φωτίζουν ολόκληρους κόσμους. Και αν πέσει πάνω τους ο σωστός άνθρωπος (όχι εγώ... εγώ βουρτσίζω την πατίνα) ενδεχομένως δούμε νέα και πολύ ωραία πράγματα.

Οι στίχοι είναι σεμινάριο στιχουργικής και αντικείμενο σύγχρονου ψυχολογικού προβληματισμού πάνω σε ένα κατα τα άλλα κοινό θέμα. Η προσέγγιση είναι που μετράει. Κατα τα άλλα οι Μεξικανοί, ειδικά εντονότερα τα τελευταία χρόνια επενδύουν πάρα πολύ στην οικοδόμηση μιας σύγχρονης κουλτούρας βασισμένης στα χαρακτηριστικά των προγόνων τους και τα προβάλουν με κάθε ευκαιρία χωρίς φόβο και ντροπή για πιθανή κατηγορία για folklore/βλαχιά. Επίσης προωθούν κουλτούρα αποϊσπανοποίησης.

Παρακολουθώ όσο μπορώ τη μουσική της Λατινικής Αμερικής, πιο συγκεκριμένα ορισμένων χωρών και έχω μια ειδική αγάπη για τη συνολική κουλτούρα του Μεξικού το οποίο έχει βγάλει μεταξύ των άλλων τραγουδιστές και τραγουδίστριες που θα άξιζαν να βρίσκονται στο πάνθεον της ιστορίας του παγκόσμιου τραγουδιού ανάμεσα στα γνωστά μεγαθήρια της Ιταλικής σχολής του 50. Απλά έτυχε να τραγουδάνε σε ένα ιδίωμα που ήταν σχετικά regional και σε μια γλώσσα που δεν είναι αντιληπτή σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο αφενός λόγω γλώσσας έκαναν καριέρα σε όλη τη νότια Αμερική και Ισπανία (και αυτό δείχνει κάτι) και αφετέρου έβγαλαν και βγάζουν ακόμη από ότι φαίνεται πολύ αξιόλογους επιγόνους, στους οποίους βλέπεις και ακούς ξεκάθαρα το καλλιτεχνικό τους γονιδίωμα. Οι παλαιοί τραγουδιστές/τριες του Μεξικού, είχαν αφομοιωμένη όλη την τεχνική σχολή του Ιταλικού τραγουδιού, αλλά και έντονο προσωπικό/εθνικό στοιχείο στο στύλ, το οποίο συνεχίζει μέχρι σήμερα με εντυπωσιακή αφοσίωση. Και ενδιαφέρον έχει ότι την ίδια στιγμή συνυπάρχουν και τα μοντέρνα ποπ/ρεγκετόν/τραπ πραγματα, ελαφρά soft pop ιδιώματα, πολλά και διάφορα rockabilly, ska, punk κλπ αλλά και τόνοι από την παραδοσιακή τους μουσική δοσμένη ή σε εντελώς folk μορφή ή σε λίγο πιο σύγχρονα επεξεργασμένη αλλά με σεβασμό στα δομικά της στοιχεία. Και αυτή η παράδοση είναι ζωντανή και όχι μουσειακό είδος δηλαδή γράφεται καινούρια μουσική αυτή τη στιγμή πάνω σε αυτό το στυλ η οποία φυσικά στις συναυλίες ανακατεύεται με πλήθος κλασσικών τραγουδιών της παράδοσης. Η Vivir Quintana είναι μια τραγουδοποιός και τραγουδίστρια αυτής της περίπτωσης, η οποία έγινε ευρέως γνωστή λόγω της σύνθεσης και ερμηνείας του ομολογουμένως εξαίρετου τραγουδιού Cancion sin Miedo που άγγιξε πολύ κόσμο λόγω της θεματολογίας του. Οι γυναικοκτονίες είναι μεγάλο πρόβλημα στο Μεξικό και συγκεκριμένα για το τραγούδι υπήρξε αφορμή η ιστορία της Marisela Escobedo Ortiz που δολοφονήθηκε προσπαθώντας να εξιχνιάσει τη δολοφονία της κόρης της. Το τραγούδι μεταφράστηκε ακόμα και στη γλώσσα μας και τραγουδήθηκε απο ακτιβίστριες σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε αντίστοιχες εσωτερικές υποθέσεις. Η Vivir κυκλοφόρησε φέτος στις πλατφόρμες τον πρώτο της δίσκο με τίτλο "Te mereces un amor" αν και ήδη έχει κάνει 7 single και έχει συμμετάσχει σε 2 συλλογές. Ο δίσκος αποτελείται απο 14 κομμάτια διαφόρων στυλ, από τοπικά μεξικανικά ιδιώματα μέχρι πιο americana ήχο. Στο δίσκο είναι και το Cancion sin Miedo αλλά το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα εξαίρετο δείγμα της ικανότητας της σε όλα τα πεδία που καταπιάνεται. Πρόκειται για ένα mid tempo waltz ranchero με όλα τα παραδοσιακά στοιχεία της μουσικής του Jalisco στη θέση τους, τρομερή παραγωγή, πολύ δυνατό τραγούδι και στίχο. Το κομμάτι κερδίζει συνεχώς νέο έδαφος γιατί έγινε το soundtrack του βίντεο της παρουσίασης της κολεξιόν του οίκου Dior 2024 που σχεδίασε η Maria Grazia Chiuri εμπνεόμενη με τη σειρά της από τη μεξικανική παράδοση στην ένδυση.

Το set up και ειδικά το ύψος δεν εχει αλλάξει εδώ και πολλά χρόνια. Θα δοκιμάσω και με άλλο καλώδιο.

Έχω εδώ και χρόνια ένα Korg Pitchblack και λειτουργούσε απροβλημάτιστα. Το δουλεύω τροφοδοτούμενο με MXR DC brick. Στην τελευταία πρόβα, και για πρώτη φορά με δυσκόλεψε πάρα πολύ και σχεδόν κούρδισα με το αυτί. Κάθε φορά που παίζω μια χορδή και πάω να την κουρδίσω, αρχικά δείχνει το σήμα της χορδής που παίζω για 2'' και μετά δείχνει το σήμα της επόμενης πιο μπάσας χορδής. Δηλαδή αν κουρδίζεις την Ε καντίνι σου δείχνει 2'' Ε και μετά Β. Αν κουρδίζεις Β, 2'' Β και μετά G κ.ο.κ. στην Ε μπάσα μου δείχνει Β πάλι! Το έκλεισα και το άνοιξα αρκετές φορές και το έβγαλα λίγη ώρα από το ρεύμα της τροφοδοσίας, αλλά δεν έφτιαξε. Έχει κανείς καμιά ιδέα τι μπορεί να φταίει?