Shelter

Το ειχα δει σε μια τηλεοπτικη εκπομπή αρχές 2000 περιπου. Δε θυμάμαι ποια, αλλά μάλλον σε κρατικο κανάλι (ΕΡΤ3 αν θυμάμαι καλα), και ειχαν τον Στέλιο με κομπανία να παιζει το "Σε ένα μπαρ του Μισσισσίππι" μπροστά απο κάτι βαρέλια (*1). Στα πλαίσια του αυτοσχεδιασμού του έκανε αρκετά σηκώματα (όσο μπορούσε και γινόταν) αλλά χωρις να έχω ψάξει το κομμάτι, πρέπει να έχουμε υπ όψιν ότι ο Στέλιος συχνά έπαιζε με χαμηλά κουρδίσματα. Κάποιες φορές και αρκετά χαμηλά. Άρα η τάση των χορδών του δεν ειναι αυτη που περιμένουμε. Δεν εχω κοιταξει αν υπαρχει στο youtube. Ήταν εκεινη η εποχή που ο Σαββόπουλος (ο Πάνος) έκανε κάτι εκπομπές με τις οποίες είχε επιμείνει να μας πείσει ότι τα προπολεμικά αμερικανικά blues έχουν σχέση με το ρεμπέτικο. Και κάπως έτσι ξεκινησε να ανακινειται και το θεμα των ελληνων μουσικών της λαικής δημιουργίας της αμερικής του 30 και διάφοροι αστικοι μύθοι αλλά και εκεινος ο δίσκος που έκανε ο αείμνηστος Louisiana Red με τον Στέλιο Βαμβακάρη. Δηλαδή το ατέρμονο jam του Στέλιου πάνω στον Red που έπαιζε blues κομμάτια και ηχογραφήθηκε. Τέλος πάντων έχει γινει. Σιγουρα δε γινεται γενικά για τους τεχνικους λογους που αναφεραμε. Αλλά επισης υποψιν οτι τα bends στο blues υπαρχουν γιατι μιμουνται τα glissandi του slide που προυπηρχε. Στην ελληνική μουσική δε υπάρχει κατι αντιστοιχο. Επίσης μικρά bends γίνονται καμια φορά απο καποιους οργανοπαίχτες στην αποπειρα τους να αποδώσουν με το μπουζούκι μικροτονικά κουρδισματα που εχουν καποια μακάμια και όπως αυτα παιζονται απο ασυγκέραστα όργανα οπως το ούτι ή το βιολι. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν ειναι τόσο καλό και για αυτό δεν το συναντάμε συχνά. Μεσοβέζικη κατάσταση που δεν γνωριζει μεγαλης αποδοχής στη χώρα μας (αλλά στην Τουρκία ναι) είναι συγκερασμένα όργανα που εχουν μικροτονικες υποδιαιρεσεις για την απόδοση αυτών των "κλαψιάρικων" ενδιάμεσων τόνων. Όπως λέει και ένας φίλος, το μπουζούκι μιλάει άριστα μόνο τη μητρική του και τις υπόλοιπες γλώσσες τις μιλάει με προφορά έλληνα σερβιτόρου. *1 Αν θυμάται κάποιος κάτι απο την περιγραφή μου, και ενδεχομένως θυμάται πως λεγεται η εκπομπή, θα μας βοηθούσε πολυ γιατι αν υπάρχει κάπου σε βίντεο θα το ήθελα και εγω. Παρεμπιπτοντως στην ιδια εκπομπή ειχε ηχητικο απο τον Ζωρζ Πιλαλί να παιζει τον μπουφετζή του Μπάτη με slide. *2 Τώρα που το ξανασκέφτομαι, νομιζω ότι και ο Γ.Παλαιολόγου έκανε και αυτός σε σκορπια σημεία κάτι μικροbends αλλά μονο στα ταξιμια του. Θέλει και αντιστοιχα ακούσματα για να το κάνεις και οι πιο πολλοι δεν εχουν. Πάντως στη λαική μουσική της προπολεμικης περιόδου δε θα το ακουσεις εύκολα. Είναι πιο σύγχρονο πραγμα και πιο εντονο απο τοτε που μας απασχόλησε το τι γίνεται στα blues που μας έρχονται απο Αίγυπτο, Αραβίες και Τουρκία ? . Αυτά εννοούσε ο Στέλιος και ο Μάρκος όταν λέγανε "μαύρικα" ή "αράπικα" (*3) κουρδίσματα ή παιξίματα. Όχι τους μαύρους του Mississippi και της Louisiana. *3 Ιδέ ντουζένι και ζειμπεκικο "Αραπιέν"

Σωστά Απο ότι είδα τον Agnesi τον έχουν κάνει "Director of brand experience"! δεν έχω δει job description αλλά μου φαίνεται καλή θέση

Καλά... εδώ τις έκρυβε ο ίδιος ο Les Paul.

Δεν ειμαι 100% βέβαιος. Δηλαδη δεν διαφωνώ ότι έχουν ένα προιόν που το πουλάνε ίδιο απο το 57 (και οι δύο) και καλα κάνουν γιατι αυτό θέλουμε. Απλά έχω την αίσθηση ότι η Gibson συχνά προσπαθεί να κάνει κάποιο νεωτερισμό με αποτελέσματα ισλαμιστή βομβιστή αυτοκτονίας. Θυμάσαι την les paul robot που όταν χάλαγε άρχιζε να κουρδίζει όπου γούσταρε αυτή σε ανυποπτους χρόνους? ή μια αλλη με κάτι λαμπιόνια τσίρκου νομίζω tiger την έλεγε.

Ολοι εκτός απο την εταιρεία...

Μερικές φορές ειναι να απορείς με αυτή την εταιρεία, αν το management τους αποφεύγει να προσλαβει σοβαρό σχεδιαστή ή οι σοβαρές ιδέες τους όντως υπάρχουν και απορρίπτονται μη καταφέρνοντας να υπερπηδήσουν το φράγμα καποιου meeting.

Ω ρε όλεθρος.... Δεν την ειχα πάρει χαμπάρι αυτή.

Το Στέλιο Βαμβακάρη. Όσο γινεται δηλαδή γιατί τεχνικά η κατασκευή του οργάνου δεν ευνοεί τέτοιου είδους τεχνικές και αυτος ειναι και ένας λόγος που δεν το ακούς να συμβαινει. Τώρα το αν ταιριαζε ή είχε νόημα και αισθητική αυτο είναι εντελως διαφορετική κουβέντα. Ο μακαριτης ο Στέλιος είχε μια ιδιαίτερη αντίληψη για αυτά, που μάλλον μονο αυτος μπορούσε να την έχει (λόγω κληρονομιάς).

Για κάποιο λόγο μου έχει κολλήσει και το ακούω συνέχεια από το πρωί

Θα ημπορούσε, αλλά ήταν ο κροταλίας της ασφάλτου, και ο Θθθθάαανατος της Αμερικής της Αμερικής

πουρουπουPutz

Και ένα με το ίδιο το UPIC Για τους Γαλλόφωνους υπάρχει και demo με τον ίδιο τον Ξενάκη

Στη φάση του η μουσική είναι ένα φιλοσοφικό όχημα. Ούτε η Νάντια Μπουλανζέ δεν τον έπιασε. Ούτε ο Μεσιάν (αν και αυτός κατάλαβε ότι κάτι άλλο παίζει εδώ και τον άφησε να παίξει μπάλα για να δει το αποτέλεσμα). Φυσικά και απολύτως αποδεκτή η απάντηση "δε μου αρέσει, δε τον ακούω". Η μουσική το έχει αυτό το προνόμιο. Παρεμπιπτόντως από προσωπική πείρα, και η αρχιτεκτονική του (από τα λίγα δείγματα) δεν βγάζει "κανονικό" νόημα. Ούτε είναι λειτουργική... Υπακούει όμως στους ίδιους κανόνες που είχε και ο ίδιος με φοβερή συνέπεια.

Πωπωωω είναι που είναι το σχέδιο στρεβλό καγκουροειδές, πήγανε και τη βάψανε σε αυτο το σαυροειδές burst και το κάνανε άλλη μια υπερπαραγωγή απο την Gibson. Κρίμα τα κελεμπέκια, τα μαόνια και οι έβενοι.

Με λίγα λόγια ο γερμανος ανοιξε τρύπες και έβαλε κλειδια όπου ναναι χωρις να σκεφτεί οτι δεν ειχε απο που να περάσει χορδές στον καβαλάρη ε.... Ωραιος ο Φαίδων!

Οντως ενδιαφέρον ερώτημα. Ωστόσο ο Χρήστου πιθανότατα είχε μπροστά του αρκετό δρόμο ακόμα. Ο Ξενάκης δίνει την εντυπωση ότι ήταν avant garde στα πάντα σε όλη του τη ζωή. Αν ζούσε τώρα πάλι στην αιχμή της πρωτοπορίας θα ήταν. Είναι μοιραίο να μη γινεται κατανοητός απο τη μεγαλύτερη μεριδα του κοινού. Αυτο που έκανε δεν αφορούσε ποτέ τους πολλούς. Και δυστυχώς για τους οκνηρούς, για να το παρακολουθήσεις θέλει και διάβασμα σε πολλά και διαφορετικα πεδία (όπως και ο Χρήστου). Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν καθηγητή μου να μου λέει ότι είχε δει το 1978 ή 1979 μια παράσταση του Ξενακη στον αρχαιολογικο χώρο των Μυκηνών, με ένα σόου με φώτα και λειζερ. Αν και πολύ καλλιεργημένος, διαβασμένος και ταξιδεμένος άνθρωπος μου ειπε "Δεν κατάλαβα καθόλου τι ακριβώς ήθελε να δειξει με αυτο. Ο ήχος ήταν ενα ακατανόητο συνοθήλευμα (ενταξει εξωτερικος χώρος) και το οπτικο ήταν ενα μεγαλο χρωματιστό μπερδεμα".

Με αφορμή το παραπάνω αξίζει ίσως να σημειωθεί ότι με διαφορετικές αφετηρίες σκέψης και λογικες διεργασίες, περίπου την ιδια χρονική περίοδο, Ιάννης Ξενάκης και Jani Christou εισάγουν δύο εντελως ρηξικέλευθες μεθόδους μουσικής σημειογραφίας διευρύνοντας τις εκφραστικές δυνατότητες σε εντελώς νέα επιπεδα, όπου η θέα τους προξενει συνήθως στους μουσικούς εγκεφαλικά ακόμη και στις μέρες μας.

Ο Ιάννης Ξενάκης είναι γνωστό πως είχε σφοδρή αγάπη για τα μαθηματικά, καθώς τα θεωρούσε το τελειότερο εργαλείο που δημιούργησε ποτέ η ανθρώπινη διάνοια και γλώσσα του σύμπαντος (ως απόρροια του γεγονότος ότι μέσω των μαθηματικών μελετάμε το σύμπαν και οι συγγενικές επιστήμες δηλαδή αστρονομία κλπ, τα χρησιμοποιούν για να εξηγήσουν το χώρο, το χρόνο, τα ουράνια σώματα και τις σχέσεις των επιμέρους στοιχείων τους). Κεντρικός άξονας της μουσικής του σκέψης μάλιστα ήταν ότι η μουσική του έπρεπε οπωσδήποτε να επαληθεύει κάποιον μαθηματικό ισχυρισμό, υπόθεση ή συνάρτηση. Ειδάλλως δεν είχε απολύτως κανένα νόημα η ύπαρξή της μέσα στο χρόνο. Μάλιστα αδιαφορούσε εντελώς για το εάν το αποτέλεσμα ήταν ωραίο ηχητικά ή όχι. Πίστευε ότι αυτά είναι από αδιάφορα ως θέμα συνήθειας και ο παραπάνω αναφερθής σκοπός σημαντικότερος από μερικά λεπτά διασκέδασης. Στην προσπάθεια του επ αυτής της οδού στη σύνθεση και με την πολυπλοκότητα να αυξάνεται διαρκώς είχε ήδη ξεκινήσει να ενδιαφέρεται για τους ηλ. Υπολογιστές από το 1961 με ένα IBM όπου προσπαθούσε να δημιουργήσει με αλγόριθμους μουσικά τμήματα που θα χρησιμοποιούσε στις «Metastaseis». Κατά δήλωσή του ήδη είχε ξεκινήσει από παλιότερα να χρησιμοποιεί το νόμο των πιθανοτήτων σαν εργαλείο τυχαίου καθορισμού των βασικών συνθετικών δεδομένων του. Και επειδή είχε αρχίσει να γίνεται περίπλοκο, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία για να κάνει πιο εύκολα τη δουλειά του και ενδεχομένως να το διευρύνει με την ευχή να ανακαλύψει κάτι καινούριο. Αρχικά οι τότε υπολογιστικές μηχανές δεν βοηθούσαν παρα σαν ισχυρότερα μηχανήματα που μπορούσαν να χειριστούν πράξεις. Όμως προς το τέλος της δεκαετίας του 60 αποκτήθηκε η δυνατότητα να μπορούν να επεξεργαστούν εκ παραλλήλου τόσο υπολογιστικά δεδομένα, ήχο όσο και γραφήματα. Τότε γεννήθηκε η δυνατότητα για κάτι που από την εφηβεία του φανταζόταν. Να υπάρχει η δυνατότητα να μεταφράζεται σε μουσική (εν προκειμένω σε παρτιτούρα) ο γραφικός σχεδιασμός μιας κυματομορφής. Προσοχή δεν μιλάμε για τη μετατροπή κυματομορφής σε παρτιτούρα, αλλά για γραφικό σχεδιασμό κυματομορφής και μετά μετατροπή αυτής σε παρτιτούρα αρχικά και ύστερα και σε ήχο με όσο το δυνατον μικρότερο χρόνο επεξεργασίας δεδομένων (ιδανικά real time). Στο project αυτό συνεργάστηκε με τον μηχανικό ηλ.υπολογιστών Patrick Saint-Jean και από κοινού ανέπτυξαν το Σύστημα Πολυαγωγίας UPIC στο CEMAMu (Centre d’Etudes de Mathématique et Automatique Musicales). To UPIC ήταν ένα από τα πρώτα, αλλά όχι το πρώτο*, computer based graphic controllers το οποίο ταυτόχρονα βοηθούσε το συνθέτη με την μαθηματική πολυπλοκότητα του έργου όσο και την αποτύπωση και δυνατότητα επικοινωνίας κάποιων ήχων που δεν ήταν δυνατό να παρασταθούν με τη γνωστή μουσική σημειογραφία του συστήματος του Guido d’Arezzo (Το σύστημα μουσικής σημειογραφίας που όλοι ξέρουμε). Το Upic αποτελείτω από μια μεγάλη ταμπλέτα-πίνακα ψηφιοποίησης για input device και μια οθόνη που εμφανιζόταν οτιδήποτε σχεδίαζες στην ταμπλέτα. Ταυτόχρονα ήταν συνδεδεμένα με τον υπολογιστή για την επεξεργασία και ένα σύστημα ηχείων για να ακούς τι σχεδίασες. Στις πρώτες υλοποιήσεις υπήρχε καθυστέρηση ανάμεσα στο τι σχεδίαζες και τι αποτυπωνόταν ή τι θα άκουγες επομένως ο συνθέτης έπρεπε να περιμένει λίγο για να πάρει το αποτέλεσμα. Όμως σε μεταγενέστερες υλοποιήσεις υπήρχε δυνατότητα να πάρει input και από ηχητική μορφή real time ή ηχογραφημένη μέσω μαγνητοταινίας. Το UPIC ολοκληρώθηκε το 1977 (ή τουλάχιστον ως εκεί έφτασε η εξέλιξή του καθώς ο Ξενάκης το φανταζόταν να δουλεύει και με stacked ήχους αλλά μάλλον αυτό ήταν πολύ μπροστά για τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής). Ο συνθέτης το χρησιμοποίησε στο Mycènes Alpha (1978) και δυο έργα ακόμη αλλά χρησιμοποιήθηκε και από τον Julio Estrada, τον Jean Claude Risset, τον Άκη Δαούτη, τον Jorge Antunes, Gerard Pape, Takehito Shimazu, Curtis Roads κ.α Αργότερα έγινε μια προσπάθεια να αναπαραχθεί το σύστημα με εμπορεύσιμο υλικό και έτσι προέκυψε το Iannix, το HighC και το UPISketch. Το πρώτο χρηματοδοτήθηκε και το από Γαλλικό Υπ.Πολιτισμού. Το HighC χρησιμοποιείται ως παιδαγωγικό εργαλείο όπως και το UPISketch αλλά σε διαφορετικά επίπεδα εκπαίδευσης. * Πρόγονοι της προσπάθειας αυτής ήταν το Variophone του Yevgeny Sholpo το 1932, το "Hanert Electric Orchestra" το 1945, "Oramics" της Daphne Oram το 1959, το ANS synthesiser του Yevgeny Murzin το 1958 και το Graphic 1 των Ninke, Christensen, McDonald & Mathews το 1965.

Αφορμής δοθείσης της φωτογραφίας αυτής, έψαξα λίγο το βιογραφικό του αδερφού. Αρκετά ενδιαφέρον με κοινή αφετηρία, αλλά εντελώς άλλη κατεύθυνση. Το σύντομο βιογραφικό που διάβασα ήταν γραμμένο με αφορμή την αναγγελία του θανάτου του το 2014. Έλεγε οτι στο σπιτι του στο Βόλο υπήρχε πλήθος πανάκριβων μηχανημάτων ηχοφραφήσεως αλλά και μουσικών οργάνων. Φαντάζομαι ότι θα είχε πολλά και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Κάποιος θα έπρεπε να τα μαζέψει όλα αυτά και ίσως μαζι με του Βαγγέλη να γινει κάτι σα μικρό μουσείο.

Μαζί με Bassman blackface με 2x12 καμπινα. Και για την αγοραστική δύναμη της Ελλάδας τότε δεν πρεπει να ηταν καθολου αμελητέο ποσό. Βέβαια ο πατέρας του Βαγγέλη δεν πρέπει να είχε ιδιαίτερο θέμα γιατι μαζεύανε ήδη απο τότε gear απλά δεν ήξερα ότι μαζεύανε γενικά gear και όχι μονο πληκτροφόρα.

Άρα του εχεις πει να έρθει σε επαφη? Μη στειλω και εγω και τον ζαλισουμε τον άνθρωπα ? σ.σ Σκέφτομαι να του την πεσουν 3-4 ταυτοχρονα και να τον ρωτάνε για αυτα τα 3 κλειδιά και να αναρωτιέται ο άνθρωπος τι πάθανε ξαφνικά και τον ρωτάνε για κάτι που μάλλον δεν ασχοληθηκε ποτε κανεις...?

Όχι τόσο ενδεχομένως γιατι ο Μπακόπουλος έπαιζε κλασική κιθάρα και τότε ο Yepes ψαχνόταν πολύ με τέτοια. Μπορει κατι να ειχε παρει το ματι του. Επίσης με τον Παπαθανασιου στη μπαντα δεν ξερεις τι μπορει να του ζήτησε. Επίσης ναι ο μπακοπουλος ζει και γράφει ωραίες μουσικές και ελπιζω με λιγη υπομονή να μαθουμε συντομα απο την πηγή.

Φαινεται σα να μην γράφει. Απλά σκέφτομαι μηπως το φάγανε το logo στην αποπειρα να βαλουν αυτά τα 3 κλειδιά. Λες να ειχε κανει και καμια καστομιά στη γεφυρα και να ειχε περάσει 3 επιπλέον ελεύθερες χορδες για τίποτα εξωτικούς ήχους ?

O Μπακόπουλος έλεγε ότι ήταν fender και μάλιστα διόλου φθηνη για την εποχή (πακετο με τον ενισχυτη). Δεν πιστεύω οτι ελεγε μούφες γιατι το σχήμα παραπέμπει ευθεως σε fender.