Τί ωραίες που ήτανε οι παλιές εποχές όπου, πίσω απο κάθε μουσικό κομμάτι υπήρχε και μια ιστορία, ένα βίωμα, μιά κατάσταση.. Σήμερα πατάμε το REC όταν έχουμε μια μουσική ιδέα και την καταγράφουμε, αλλά αυτή η ιδέα δεν είναι αποτέλεσμα ενός εξωτερικού ερεθίσματος, ενός βιώματος. Είναι απλώς ένας συνδυασμός απο νότες και ρυθμό που μας έρχεται λόγω της πολυετούς εμπειρίας κι ενασχόλησής μας κι οχι επειδή ήμασταν "εκεί έξω" που κάτι συνέβη κι είπαμε "θα γράψω ένα κομμάτι για αυτό". Δε ξέρω βέβαια αν αυτό ισχύει για τους νεότερους, ελπίζω να μή φτάσουνε ποτέ να λένε παρόμοια geezerιλίκια σα κι εμένα. Anyway..
Το 2001 ήμουν σε μια φάση του στυλ “μισώ την ανθρωπότητα όλη” και έγραψα ένα κομμάτι με τον τίτλο “How does it kill to feel” και το κατέγραψα σε ένα εντελώς υποτυπώδες demo και το άφησα αποθηκευμένο γενικώς, να υπάρχει. 6 χρόνια αργότερα, το 2007, συμμετείχα για λίγο καιρό ως drummer σε ένα ασυνήθιστο σχήμα, μαζί με έναν μπασίστα και 2 πληκτράδες (!!) και τον ίδιο καιρό είχαμε κι επαφές με φοιτητές του Τμήματος Μουσικολογίας Αθήνας. Μέσα σε μια σουρεαλιστικά jazzy ατμόσφαιρα της συγκεκριμένης περιόδου και θέλοντας να συνεισφέρω κι εγώ στο υλικό μας, ξέθαψα το προαναφερθέν κομμάτι και το ξαναηχογράφησα ως demo με το νέο τίτλο “How does it heal to feel” για να το παρουσιάσω στη μπάντα. Το concept ήταν οτι θα το ηχογραφούσαμε κανονκά και θα συμμετείχαν το τσέλο και το φλάουτο απο τα παιδιά που ήταν στο Μουσικολογίας. Έγιναν και οι σχετικές πρόβες, αλλά η τελική ηχογράφηση ματαιώθηκε λόγω αποχώρησής μου απο το σχήμα, εξαιτίας σφοδρής παρεξήγησης με τον ένα πληκτρά. Τόσες πρόβες, τόση ενασχόληση, για να μου μείνει στο τέλος ένα ακόμα demo..
Τις τελευταίες εβδομάδες ανατρέχω στο αρχείο μου και ψάχνω/ξεθάβω και ανακαλώ κομμάτια του παρελθόντος που, ακούγοντάς τα στο σήμερα με μια πιό ώριμη ματιά, κρίνω οτι κακώς τα έφαγε η λήθη τόσα χρόνια. Αυτά που αξίζουν βέβαια να τα ξαναδεί το φως είναι το ένα στα πενήντα, αλλά πραγματικά χαίρομαι μόλις “ξανασυστήνομαι” μαζί τους. Σήμερα λοιπόν ακούμε το 2ο απο τα 2 demo που διηγήθηκα παραπάνω. REC 2007, όλα παιγμένα απο εμένα, φυσικό drumset χωρίς μετρονόμο γραμμένο direct με 2 δυναμικά μικρόφωνα (ακούς Glyn?), μπάσο χωρίς ενισχυτή κατευθείαν στην κονσόλα κι όλα τα άλλα Korg Triton Le. Σημείωση: Ο κυριότερος λόγος που το μοιράζομαι εδώ, είναι για να πάρετε μιά μικρή ιδέα του πώς ακουγόμουνα ως drummer τότενες, προτού τα παρατήσω. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
