Black star (instrumental)

Το βλεπω σαν ενα προβλημα που θελω να λυσω ή ενα εργο που θελω να βγαλω εις περας. Πρωτα ασχολουμαι με τα βασικα στρατηγικα ωστε να χτισω στο μυαλο μου το αποτελεσμα. Επειτα, προχωρω στην υλοποιηση κανοντας τις αναλογες τακτικες επιλογες, τις οποιες αναπροσαρμοζω συνεχως.

Ευχαριστω για την παρατηρηση. Θα το μελετησω παραπανω το αντικειμενο στην πραξη, και ελπιζω σιγα σιγα η εξελιξη να με φερει στον σωστο δρομο.

Εντάξει δεν τίθεται ζήτημα σωστού κ λάθους κτγμ.
Αλλά τι σου αρέσει να ακούς.
Εγώ μπορώ να πάθω πλάκα με μια ερμηνεία ή με μια μελωδική γραμμή, ένα attitude, μια χροιά κλπ ακόμη κι αν είναι ηχογραφημένη με κινητό και συνοδεύει ένα αφρικανικό μονόχορδο.
Δεν αναζητώ την τελειότητα γιατί δεν υπάρχει έτσι όπως την εννοεί (ίσως) ο Γιώργος. Για μένα τέλειο είναι το "ατελές". Για την ακρίβεια, συνειδητοποιώ πως όλα όσα μου αρέσουν -από τους Rolling Stones μέχρι την παραδοσιακή μουσική , δεν ήταν ποτέ "τέλεια", αλλά ακούγονταν τέλεια μέσα στην ατέλειά τους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκτιμήσω ή να λατρέψω π.χ. τους U2 ή μια άψογη παραγωγή της Kate Bush (τυχαία το όνομα), απλά εξηγώ την προσέγγισή μου.
Με συνεπαίρνει ένας λαρυγγισμός της PJ Harvey ή η στιγμή που μια χορδή του SRV χτυπάει στην ταστιέρα από τη δύναμη που τη βαράει (aka ερμηνεία της στιγμής), που αδιαφορώ για το αν είναι προσχεδιασμένο ή όχι. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω ΄αν η out of tune νότα του Charlie Parker είναι επίτηδες ή όχι, αλλά με τρελαίνει το πώς δεν ακούγεται σαν λάθος , το πώς το μαζεύει όλο το πράγμα μετά και όλο αυτό γίνεται όμορφο. Εκεί εντοπίζω και την καλλιτεχνικη΄ταυτότητα, το ότι ακούω π.χ. έναν μουσικό και μπορώ να καταλάβω ποιος είναι απότον ήχο , την ερμηνεία και το παίξιμό του. Και η καλλιτεχνική ταυτότητα είναι ζητούμενο για κάθε καλλιτέχνη ανά τους αιώνες κτγμ. Από τον Πικάσο μέχρι τον Mark Knopfler και αμέτρητους άλλους - που δεν υπάρχει περίπτωση να δεις /ακούσεις έργο τους και να μην καταλάβεις αμέσως ότι είναι δικό τους.

(σόρι γαι το σεντόνι και για το name dropping)

 

Ουτε εγω ψαχνω την τελειοτητα σε βαρος της ερμηνειας. Πολυ συχνα αφηνω το πρωτο take σε μια εισαγωγή ή σε φωνητικά, επειδη πολυ απλα μου αρεσει η ερμηνεια μου και τo originality των φρασεων. Οποτε προσπαθω να το επαναλαβω με μια πιο καλη εγγραφη, χανω ολο το ζουμι. Το προτιμω να εχει μικρολαθακια και να ακουγεται σωστα, παρα να ειναι αρτια παιγμενο και αψυχο.

Συμφωνω και καταλαβαινω τι λες.

4 λεπτά πριν, gkourmoul1 είπε

Οποτε προσπαθω να το επαναλαβω με μια πιο καλη εγγραφη, χανω ολο το ζουμι. Το προτιμω να εχει μικρολαθακια και να ακουγεται σωστα, παρα να ειναι αρτια παιγμενο και αψυχο.

 

Α γεια σου

 

13 λεπτά πριν, pipityri είπε

ο μουσικός λόγος δεν υφίσταται ξέχωρα από το conception της εκφοράς του.

Α γεια σου κι εσένα

7 minutes ago, pipityri said:

ο μουσικός λόγος δεν υφίσταται ξέχωρα από το conception της εκφοράς του.

 

Αυτό να πάει στα αποφθέγματα που κάνουμε κάδρο στον τοίχο του δωματίου μας.

Αλλά ο pipityriς είναι σπουδαγμένος και τα λέει δυσκολονόητα ασούμε ("υφίσταται", "το conception της εκφοράς του", κλπ).

Να τα πω εγώ στην γλώσσα μας.

Ετοιμάζεσαι να μιλήσεις για κάποιο θέμα σε ένα κοινό ανθρώπων.

Έχεις φτιάξει ένα λόγο προσεγμένο, ωραία δομημένο, με τα μέρη του, το νόημα και την επεξεργασία του, με αρχή - μέση - τέλος, όλα τέλεια ρε παιδί μου.

Βάζεις και τα κατάλληλα ρούχα, "φοράς" και την καλύτερή σου έκφραση, και ξεκινάς ασούμε να τους πάρεις τα μυαλά ολονώνε.

Και από το άγχος, αρχίζεις και κομπιάζεις, αυτό μεγαλώνει το άγχος και σε πιάνει και κεκέδισμα, και σου ξεφεύγουνε ασούμε και κάτι παλιές ηπειρώτικες προφορές και εκφράσεις, σε πιάνουν και τα νεύρα σου και κολλάς και σε λόγια, άστα να παν στο διάολα.

Ο γραμμένος λόγος ήταν τέλειος, το συνολικό αποτέλεσμα πολύ φτωχό (κι ας ακολούθησες κατά γράμμα το πλάνο σου).

Γιατί, όλα αυτά (περιεχόμενο, δομή, χτίσιμο, επεξεργασία, πλάνο, σύνθεση, παρουσίαση, τρόπος έκφρασης, φραζάρισμα, κλπ) είναι ΕΝΑ.

Synths only! (John Tzinieris) 

Ωραίος!

Έχει ένα συνεχές "βάθος" στον ήχο - άρα έχεις κάνει καλή ενορχήστρωση (λέω εγώ τώρα)!