Eιν' η φωνή μας που χάθηκε
πίσω απ'τον ήλιο και μέσα στον πόλεμο
και λίγο-λίγο το άδειο μας γεμίζαμε
με μια ξένη σπορά με μια γεύση σύντμησης στο στόμα βαθιά
μια μολυβιά σαν αναγούλα
με κάτω το βλέμμα, μια δίψα για τίποτα.
Δεν ειν' αλήθεια πως φύσαγες μέσα μου
Ειν' αλήθεια πως έξω η στάχτη σκέπαζε γυμνά αλλόκοτα τραγούδια
Ειν' η ζωή που καίγεται αργά, μου είπες
κι εγώ πίστεψα πως ο,τι μας παρέλειπε γίνοταν εμείς οι ίδιοι
πιο ματωμένοι από παλιά
με δαγκωμένα χέρια απ' τα σκυλιά
που δεν χαϊδέψαμε ποτέ.
-
1
