Βροχοσταλίδα

Παράθεση

δεν έχει σημασία αν σας αρέσει η συγκεκριμένη  ενορχηστρωτική προσέγγιση (πολλοί θα μπορούσατε να κάνετε πολύ καλύτερες όπως κι εγώ ίσως σε δεύτερο χρόνο)... ούτε ότι τελικά άρεσε πολύ στον πελάτη... για μένα ήταν σταθμός όπως προανέφερα... εν μια νυκτί ανακάλυψα την γοητεία της "αφαίρεσης" κόντρα στην "φλυαρία... και φυσικά η αφαιρετική προσέγγιση δεν αποτελεί πανάκεια... ανάλογα το κομμάτι και το είδος της μουσικής οι ανάγκες ποικίλουν και πολλές φορές το φρου φρου και το άρωμα επιβάλλονται... το θέμα όμως ήταν να πιστέψω πως η "αφαίρεση" δεν αποτελεί "αδυναμία" έκφρασης, αλλά ενίοτε μια δυναμική ποιοτική επιλογή...

Ακούσατε, ακούσατε!

Γιατί να μην αρέσει δηλαδής η ενορχηστωτική προσέγγιση; Μια χαρά είναι, και ταιριάζει απόλυτα στο κομμάτι.

Η ενορχήστρωση είναι εξαιρετική, οι επιλογές των οργάνων και ο τρόπος που οι μουσικές φράσεις τους εξελίσσουν την ροή του κομματιού είναι καταπληκτικός, η μίξη και γενικά η παραγωγή πάρα πολύ καλή.

Το κομμάτι αναπνέει υπέροχα, έχει υπέροχες δυναμικές που υποστηρίζουν άψογα τα συναισθήματα που προκύπτουν από τους στίχους.

Ο ήχος σε κιθάρες, κρουστά και όμποε είναι για σεμινάριο.

Και φυσικά να αναφέρω ότι η χροιά της φωνής είναι υπέροχη... αγκαλιάζεται και αγκαλιάζει πολύ όμορφα τα ηχοχρώματα του τραγουδιού. 

Άσχετο με το το θέμα που παρουσιάζεις σχετικά με την αφαίρεση και γενικά την χρυσή τομή στην ενορχήστρωση... ακούγοντας το κομμάτι οι πρώτες σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό είναι... πως έφτασε η μουσική στην εγχώρια πραγματικότητα να κάνει ελεύθερη πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας ενώ όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν πραγματικά διαμάντια στο μουσικό γίγνεσθαι που ασχολήθηκαν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα με τα μουσικά πεπραγμένα.

Ένα πραγματικό μυστήριο.

Για τα της παραγωγής δεν μπορώ να μιλήσω καθότι κουφός και άσχετος.

Αλλά η ενορχήστρωση ....

Αχ η ενορχήστρωση ....

Μπράβο ρε Νίκο.

Πολύ θα ήθελα να το άκουγα και τίγκα φορτωμένο, πριν τα σβήσεις όλα εκτός του όμποε.

Μου άρεσε στο σύνολό του με μικρές ενστάσεις εδώ και εκεί (ίσως λίγο πιο φορτωμένο το μπάσο, πολύ πριμαριστο το κρουστο-μπεντιρ είναι?-αλλά σε γενικές γραμμές βάλσαμο.

Οταν υπαρχει γνώση υπάρχει και ποιότητα.

Το τραγούδι "αναπνέει" πολύ ωραία.

Το καλο τραγουδι δεν χρειαζετε πολλα πολλα και ετουτο το κομματι ειναι τρανη αποδειξη αυτου.Οπως μου εμαθε και ενας φιλος, κλεισε το μονιτορ και ακου το τραγουδι, δε χρειαζετε να βλεπεις μπερδεύεσαι και το παραγεμιζεις.Το τραγουδι θα σου πει τι χρειαζετε απο μονο του αρκει να το ακους με τα ματια κλειστα και ανοιχτη την καρδια.

Πανέμορφο κομμάτι.

Την παραγωγή δεν έχω τα εφόδια να την κρίνω/σχολιάσω τεχνικά.

Θα γράψω τις 2-3 πράγματα που ένιωσα ακούγοντάς το ως αρχάριος/ερασιτέχνης home-producer/mixer που τρώει τα μούτρα του. Για κάποιους δηλαδή μπορεί να είναι αυτονόητα, αλλά για μένα είναι κάποια στοιχεία που τα ακούω στο κομμάτι και τα θαυμάζω/ζηλεύω

1) Το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή είναι η αίσθηση του χώρου. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με τη χρήση reverb στη μίξη ή/και με το φυσικό reverb κατά τήν ηχογράφηση. Όπως και να 'χει το αποτέλεσμα είναι φοβερό.

2) Όλα τα όργανα και η φωνή έχουν το χώρο τους. Δεν ξέρω πως θα ήταν μια πιο "πυκνή" μίξη με ακόμα περισσότερα στοιχεία. Ακούγοντας αυτή τη version νιώθω ότι δε χρειάζομαι κάτι άλλο....αλλά αυτό το λέω σύχνα μέχρι να μου δώσεις και το "κάτι άλλο" και να πω "ναι, το θέλω και αυτό".

3) Ενορχήστρωση. Μια τέχνη ξεχωριστή. Νομίζω ότι είναι αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον πάντα. Ποια όργανα, ποιες υφές. Πότε; Για πόσο;

Αυτά....

 Ρε πατέρα παίζεις με τον πόνο μας τώρα;  Άψογο!  Άντε μην τα πάρω τώρα με την μουσική της Ελλαδίτσας μας και τους "μουσουργούς" των τελευταίων χρόνων της.....