Πίνακας συμμετοχής

https://www.thomann.de/gr/engl_e658_steve_morse_signature_20.htm?offid=1&affid=45&utm_source=hispasonic&utm_medium=affiliate&utm_campaign=feed&subid=noticias&subid2=11119 Εάν ήταν στα 700-800 θα μοσχοπουλούσε. Στα 1400+ είναι πολλά τα λεφτά.

Τι να μας πει τώρα αφτό το... γατάκι; Εδώ ζούμε σε μια χώρα που έγιναν καριέρες στη μουσική από τη δεκαετία του '50 μετά από "αφομοίωση"... τόννων ινδικής μουσικής Πόσο, μα πόσο μπροστά ήμασταν όμως... Όταν κλέβαμε εμείς οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια λαίμαι

Τι συζητάμε τώρα, για "snippets"? Εδώ η AI έχει "κατακλέψει"/αφομοιώσει κυριολεκτικά όλη τη μουσική του πλανήτη και τη χρησιμοποιεί σαν βάση δεδομένων, και ο άλλος ασχολείται με ένα μικρό απόσπασμα του τάδε τραγουδιού των KISS που η Dua Toulipa επανηχογράφησε?

Εντάξει, άμα είναι αν, τότε όλα καλά, όλα βαίνουν καλώς.

Φίλε εδώ δε φεύγουν Engl στα 300€ https://smart.noiz.gr/details.php?id=551265

θα μπορούσε να ειπωθεί αυτό και για τα πρώτα και καλύτερα άλμπουμ των Oasis μιας και αυτά σαν προσωπικές δουλειές του είναι αφού έχει γράψει όλα τα τραγούδια μόνος του. Η και απ' την ανάποδη όλα τα άλμπουμ που έβγαλε σαν Noel Gallagher's High Flying Birds θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν Oasis με άλλον τραγουδιστή (τον εαυτό του)

Δισκαρα, το εξώφυλλο σε προϊδεάζει για το τι θα ακούσεις ακριβώς

Θεοκόμματος λαίμαι.

Εναλλακτικά βάζεις ένα "παραδοσιακό Ιορδανίας" και καθάρισες. Παλιό και δοκιμασμένο

Μεγείες!!! Έχει πολύ σκάσιμο... ωραίος ήχος και ωραίο το σολάκι!!

Μου άρεσε - παίξιμο / ήχος- και με πήγε με τον τρόπο του προς Gilmour μεριά. ΥΓ: Την κιουρία που παίζεις την γνωρίζουμε ή είναι νέο "αμόρε"; Με τόσες που έχεις, έχουμε χάσει τον λογαριασμό

Όχι. Εδω χάνονται στην ευτυχία. Όχι εκεί. Εκεί υποφέρουν. Εδω είναι τέλεια. Έχουμε από ένα Montage σε κάθε σπίτι.

Tριπ χόπ εμπνευσμένο λέμε, ωραίο το beat. Με στοιχεία new age. Συνδυασμός άπαικτος, διαχρονικός, συνταρακτικός με συγκλονιστική ερμηνεία. Μπράβο!!!

Πραγματικά, εξαιρετικό και εμπνευσμένο. Με ενθουσίασε θα έλεγα. Συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του Γιώργου. Στο τέταρτο λεπτό εκεί που φιλτράρεις τα φωνητικά, μήπως το πρώτο "να γελάς" να το άφηνες χωρίς φίλτρο, με κανα delay και να συνεχίζει μετά φιλτραρισμένο, γιατί μου χάνεται η κορύφωση, να παίξεις λίγο με αυτό. Η εισαγωγή ίσως λίγο μικρότερη, να έκοβες κανα μέτρο για να μπεις πιο γρήγορα. Λίγες βελτιώσεις στη μίξη είμαι σίγουρος πως θα κάνεις στο τελικό, το περιμένουμε με αγωνία, να ρίξεις ειδοποίηση. Εύγε!!!! Καλό χειμώνα!!! Με πολλή όρεξη για μουσικές δημιουργίες!!!!

Για να παραφράσω ένα παλιό ρητό, "Γνώρισα τους Oasis και αγάπησα την Taylor Swift"...

Απλά υπερεκτιμημένοι και οι δύο. Βάζω στοίχημα πως στην 2η εμφάνιση (αν γίνει) θα ξαναπλακωθούν στα μπινελίκια και θα το διαλύσουν for good

att.WzYhnZARJkFaUyhbi_tIkyNSRXk6xIZhsBtHkCbyMBo.mp4 Σορρυ, in C minor εννοούσα …

Η Νative Ιnstruments βγαίνει στη γύρα πάλι να κονομήσει, προσφέροντας για προ παραγγελία το KOMPLETE που φτάνει αισίως στην έκδοση 15 και κάνει featuring και το KONTAKT 8 που υποστηρίζει νέες λειτουργίες. Κάποια νέα INSTRUMENTS και EFFECT στο bundle και το Guitar Rig 7 Pro ΜΕ το preorder δίνουν δωρεάν το IZOTOPE NEUTRON 4 Οι τιμές στα ίδια επίπεδα με πέρσι όπως φαίνεται για αγορά ή upgrade. Οι εκδόσεις https://www.native-instruments.com/en/specials/komplete/komplete-15/compare/ Η collector's edition για πολύ φραγκάτους.

Κορεκτεντ (αν και ο αδερφός του είναι μουρηΣ που μετρά σαν Φροντμαν)

https://www.engl-amps.com/shop/heads/engl-e658-steve-morse-signature-20/

Μέχρι και η κόρη είπε "ωραία μουσική έχει αυτός ο νίντζα".

Τα λέγαμε εξ αρχής. Το... after market θα αναστενάξει

Σεπτέμβριος, και τα μαθήματα άρχισαν ήδη... Deep Purple - Sharp Shooter (2024) Ian Gillan - vocals Simon McBride - guitar Don Airey - Hammond & synths Roger Glover - bass & shaker Ian Paice - drums Camille Harrison - back vocals Patricia Shirley - back vocals

Corrected

Σωστά. Όχι μόνο τώρα. Το παλιά ανήκει στα παλιά. Τώρα είναι άλλα. Άλλαξαν τα δεδομένα και έχουμε κι άλλα να δούμε - ακούσουμε.

Και ο χαμός γινόταν με όλα ή υπήρχαν και εξαιρέσεις; Υπάρχει πάντα και η προοπτική ενός noise gate / noise suppressor, αλλά με τόση βαβούρα που βγαίνει θεωρώ απίθανο να λύσει το πρόβλημα.

Κώστα σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Εκεί ανεβαίνει πολύ ψηλά για τις δυνατότητες μου και το φιλτράρισα για να κρύψω τις ατέλειες. Θα τους διώξω όλους απο το σπίτι για να μπορώ να φωνάζω και θα το ξαναγράψω... και εμένα δεν μου αρέσει το ξέσπασμα έτσι όπως βγήκε. Σωστό κάτι πρέπει να κάνω και εδώ. Εδώ θα σε χρειαστώ . Θα σου στείλω όταν το έχω έτοιμο πμ να μου δώσεις guidlines Καλό χειμώνα!!!

Corrected.

Gov't Mule - Cortez The Killer (live) Recorded live on December 31, 1998 at The Roxy Theatre in Atlanta.

Ballads' time Joey DeFrancesco - Bayou (2000) Joey DeFrancesco - Hammond B3 Paul Bollenback - guitar Byron Landham - drums

Tώρα μιλάμε..

Palette cleansing time.

ευχαριστώ Κώστα! Μ@λ@κιες παίζω αλλά ο ήχος βγήκε καλός. Ναι, είναι η τριτη και τελευταία. Την ήθελα την ΑΖ πολύ καιρό και εν τελεί αφού πούλησα κάμποσα όργανα, ήρθε και αυτό στα χέρια μου.

Καλησπέρα και πάλι! Θα παραθέσω ένα σύντομο βίντεο με ένα συγκριτικό ανάμεσα σε σύνδεση με καλώδιο και ασύρματο για να δείτε την χαώδη διάφορα.... VID_20240901_231312.mp4

Πολύ καιρό ήθελα να δημοσιοποιήσω σε καλύτερη ποιότητα το υλικό των Bluesgang, τώρα όλα τα δικά μας κομμάτια των 2 άλμπουμ 1984-1985 (Dig it & On a second thought) παρουσιάζονται σε αυτή την έκδοση με remaster ήχο. Έχουν τη σημασία τους αυτοί οι δίσκοι, ίσως κάποια στιγμή γράψω αναλυτικά. https://blueswire1.bandcamp.com/album/youngs-start-gangs-the-bluesgang-era-1984-1985?fbclid=IwY2xjawE-7XNleHRuA2FlbQIxMQABHeMtj-Oo2CtM0kAt-LTxLB8hi5Djw5q1fh74mEz7bG8TEXawQbpgr5AVJQ_aem_ouiQj2H8wY0qckXsp2F2AQ

Όταν φτιάξαμε τους Blues Gang με τον Σωτήρη, μόλις είχα αρχίσει να βγαίνω από μια περίοδο που το μπλουζ με είχε καταπιεί. Δεν ήμουν αιχμάλωτος ή όμηρος, ευτυχισμένος μαθητευόμενος ένοιωθα, βρισκόμουν εκεί που ήθελα, κανείς δε με ανάγκασε, βυθίστηκα στον κόσμο που λαχταρούσα να γνωρίσω, έστω πλατωνικά. Ήμουν τυχερός που δεν χάθηκα μέσα του και φάνηκα τελικά δυνατός για να βγω, αυτό που με ωθούσε ήταν αχαλίνωτο. Στα 20 μου περίπου άρχισα να παίζω κιθάρα κι ύστερα από δυο χρόνια πάνω κάτω η λαχτάρα να μοιραστώ τα συναισθήματα που ασφυκτιούσαν μέσα μου επισκίαζε κάθε τι. Όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν σε δεύτερο πλάνο, η ζωή γύρω μου συνεχιζόταν μέσα σε μια άνευρη και ανούσια αχλή, έτσι μου φαινόταν, μόνο η μουσική είχε σημασία για μένα. Ο Σωτήρης είχε μια μικρή σοφίτα στο σπίτι του, μια σταλιά ήτανε, εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες μας συναντήσεις, έπαιζα πρωτόλεια σχήματα σε μια δανεική κιθάρα κι εκείνος συνόδευε στο μπάσο, ήταν ο μόνος που έμοιαζε να χαίρεται την προσπάθεια και διατεθειμένος να το παλέψουμε παρέα. Εγώ άκουγα τότε ότι μπορούσα να βρω, κυρίως παλιούς μπλουζίστες, Big Joe Williams, Blind Lemon Jefferson, Skip James, οι περισσότεροι φίλοι μου με αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση, άκουγα όμως και απαξιωτικές κουβέντες για τους γέρους που δεν μπορούν να πάρουν τα δάχτυλα τους. Με πλήγωσαν τα λόγια τους και δε τα ξέχασα ποτέ, ουλές στην ψυχή που ακόμα τσιμπάνε μερικές φορές. Η πρώτη συναυλία σχήματος με την ονομασία που ήδη είχαμε σκαρφιστεί προέκυψε σχεδόν από το πουθενά και έγινε στο χωριό Συκιά της Χαλκιδικής. Τύμπανα έπαιξε ο Γιάννης Παπαγεωργίου ενώ κατά σύμπτωση έπαιξε κιθάρα και ο Νίκος (Ντουνούσης). Απίθανη συγκυρία η οποία απλώς συνέβη, δεν υπήρχε τίποτε βαθύτερο μήτε προκάλεσε κάποιο έναυσμα για περαιτέρω συνεργασίες. Με τον Σωτήρη συνεχίζαμε ασταμάτητα, κάποια στιγμή αποφασίσαμε να γυρέψουμε ντράμερ προκειμένου να μπορούμε να πλησιάσουμε τον ήχο των Elmore James, Jimmy Reed, T-Bone Walker που μας άρεσαν και πιστεύαμε πως μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Συναντηθήκαμε με τον Διονύση Στεφανόπουλο που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη τότε και σκαρώσαμε το πρώτο τρίο. Αρχίσαμε να παίζουμε σταδιακά σε εκδηλώσεις της εποχής, σε πάρκα και πλατείες, στην Σελήνη, κάποια στιγμή βρεθήκαμε να παίζουμε και στο «Παραρλάμα» πριν ακόμα φτιαχτεί για ζωντανές εμφανίσεις και λειτουργούσε ως αίθουσα για εκθέσεις φωτογραφίας και βραδιές ποίησης, άλλη φοβερή σύμπτωση και τούτη. Εγώ έψαχνα μπας και βρω κάποιον τραγουδιστή για τη μπάντα γιατί δε μου άρεσε καθόλου η φωνή μου αλλά μάταια, ποιος να βρεθεί να τραγουδήσει αποκλειστικά μπλουζ στη Θεσσαλονίκη του 1982; Έτσι αναγκάστηκα στην ουσία να παίξω και αυτόν τον ρόλο, παντελώς απαίδευτος και με ελάχιστες γνώσεις αγγλικών, στην πραγματικότητα γκάριζα παθιασμένα, νομίζω μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να συμβιβαστώ με την ανεπάρκεια μου και ακόμα πέντε ή έξι χρόνια για να μάθω να ελέγχω κάπως πειστικά το τραγούδισμα μου, πολύ αργότερα κατάφερα να αποδεχτώ και ν’ αγαπήσω τούτη την καλλιτεχνική μου πλευρά. Η μάνα του Δημήτρη Σταρόβα έμενε στην πολυκατοικία μου και γνωριζόμασταν καλά, τολμάω να πω μεγαλώναμε παρέα. Ο Δημήτρης, παρότι μικρότερος στην ηλικία, ήταν ήδη εξαιρετικός και πεπειραμένος μουσικός αλλά τον γοήτευε η κατακλυσμιαία δύναμη της μουσικής που παίζαμε, όσο μονολιθική και πρωτόγονη κι αν του φαινόταν, ήρθε η ώρα λοιπόν που εντάχθηκε στο σχήμα και γίναμε κουαρτέτο. Έτσι παίξαμε σε διάφορες συναυλίες, θυμάμαι πως σε μια διαβόητη εμφάνιση στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ (μάλλον η πρώτη μας φορά ως κουαρτέτο) ανεβήκαμε χωρίς καμία πρόβα και παίξαμε κοντά 4 ώρες. Βοηθούσε ασφαλώς η φύση του ιδιώματος με τα προκαθορισμένα μέτρα και τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα , και πάλι όμως ήταν αξιοσημείωτη περίσταση. Στις νυχτερινές τσάρκες μου στα μπαράκια της Κορομηλά, συνάντησα στο Λούκυ Λουκ τον Νώντα Ερκέκογλου, ένοιωσα πως βρήκα μια αδελφή ψυχή, μοιραστήκαμε την αγάπη μας για τη μαύρη μουσική με ενθουσιασμό και παίξαμε σποραδικά σαν ντουέτο κιθάρα – φυσαρμόνικα. Όταν οι Διονύσης και Σταρόβας αποχώρησαν, η προφανής κι ευκταία λύση ήταν να έρθει ο Νώντας στο σχήμα, κι έτσι έγινε. Τύμπανα άρχισε να παίζει μαζί μας ο Πάνος Τόλιος με τον οποίο ήμαστε συμμαθητές και αδελφικοί φίλοι στην εφηβεία μας. Παρότι μουσικά ήταν σαφώς πιο εξελιγμένος με θητεία πολλών ετών και δισκογραφία, διέκρινε κάποιες προοπτικές στο συγκρότημα και τελικά συμπορεύτηκε. Συνεκτικός κρίκος όλων των πήγαινε έλα της εποχής και του κύκλου μας ήταν το δισκοπωλείο Be Bop του Γιώργου Τσακαλίδη, εκεί μέσα συντελούνταν ζυμώσεις που αργότερα οδήγησαν σε σημαντικά γεγονότα της μουσικής στη χώρα μας. Ο «Τσάκαλος», ανήσυχο πνεύμα, άρχισε να οραματίζεται την ίδρυση μιας εταιρείας δίσκων, πολύ γρήγορα με την θετική διάθεση όλων των φίλων και μουσικών που περνούσαν καθημερινά από το δισκάδικο του και την αμέριστη στήριξη της συντρόφου του Ναταλίας Κουρεμένου έφτασε στην ίδρυση της Ano Kato Records. Οι Blues Gang ήταν προφανής επιλογή για τον πρώτο δίσκο ως ξεκίνημα – καθότι παίζαμε ήδη για μια διετία και φαινόταν πως εκπληρώναμε τις προϋποθέσεις. Υλικό υπήρχε, διάθεση με το τσουβάλι, ήμασταν γρήγοροι και φθηνοί, οπότε ξεκινάει η διαδικασία κι έρχεται η προσέγγιση με τον Νίκο Παπάζογλου που γνωρίζαμε όλοι αλλά ταυτόχρονα ξέραμε και το επίπεδο του στουντίου «Αγροτικόν» με τον ίδιο πίσω από τη κονσόλα. Στο μεταξύ ο Πάνος ήταν εξαφανισμένος, ο έρωτας τον είχε οδηγήσει σε άλλες πόλεις και σε μια εποχή χωρίς κινητά και ίντερνετ δε τον βρίσκαμε με τίποτα. Δεν θυμάμαι πως και από ποιους, πάρθηκε η απόφαση να μπούμε για την ηχογράφηση με τον Λεωνίδα Σταματιάδη, ιστορικό στέλεχος πολλών γκρουπ της πόλης και έμπειρο ντράμερ. Μαζί παίξαμε τελικά αρκετά σε πόλεις της Βόρειας Ελλάδας και σε πολλά μαγαζιά. Αυτό ήταν το τελικό σχήμα που απέδωσε τον δίσκο Dig it στην ελληνική δισκογραφία, το πρώτο μπλουζ άλμπουμ στην ιστορία της Ελλάδας. Όχι πως μας ένοιαζε, είναι όμως μια πτυχή που έχει τη σημασία της, κυρίως για τους ερευνητές και τους δημοσιογράφους. Συμμετοχή είχαν στον δίσκο ο Θοδωρής Ρέλλος στο σαξόφωνο και ο Γιώργος Πεντζίκης στα πλήκτρα, σπουδαίοι μουσικοί και οι δυο τους. Έναν χρόνο αργότερα, στον ίδιο χώρο ηχογραφήθηκε και ο δεύτερος δίσκος μας «On a second thought”, αυτή τη φορά με τον Πάνο στα τύμπανα (που είχε επιστρέψει στο μεταξύ) και τον Νίκο Ντουνούση που είχε ενταχθεί στο γκρουπ. Αυτός πιστεύω ήταν ένας αληθινά καλός δίσκος, προσεγμένος και δουλεμένος στη λεπτομέρεια, με ωραίες ιδέες και όλο το υλικό να αποτελείται από δικά μου τραγούδια, σε αντίθεση με τον πρώτο που είχε έναν πιο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα και μόλο που κι εκεί υπήρχαν δείγματα πρόβας κι ενορχήστρωσης συνολικά η αισθητική ήταν πιο χαλαρή, ο συνθετικός ρομαντισμός, η στιχουργική αφέλεια και η άγνοια κινδύνου περίσσευαν – τουλάχιστον από την μεριά μου, κάτι όμως που τελικά αποδείχθηκε ως ατού της κυκλοφορίας, κυρίως γιατί ήταν διάχυτο το συναίσθημα πως υπήρχε ειλικρίνεια και αυτό το στοιχείο νομίζω τελικά πως εκτιμήθηκε από το κοινό και κρατήσαμε τόσα χρόνια, δεν κοροϊδέψαμε, δεν εκμεταλλευτήκαμε, δεν ξεπουληθήκαμε κι εντέλει λάβαμε μια άτυπη έγκριση του κόσμου να συνεχίσουμε. Ο δεύτερος δίσκος παρόλα αυτά είναι σε άλλο επίπεδο συνολικά, αρκετά εξελιγμένος σε όλες τις παραμέτρους. Με την εξαίρεση ίσως του Νώντα – που μοιραζόμασταν απειρία, πάθος, θράσος πρωτάρηδων και ήμασταν 100% αυτοδίδακτοι – εγώ είμαι με διαφορά ο χειρότερος μουσικός, κάτι που εύκολα διακρίνει κάποιος. Ο Σωτήρης έπαιζε αρκετά χρόνια με διάφορα σχήματα της πόλης, ο Νίκος είχε το δικό του γκρουπ ενώ ο Πάνος ήταν ένας από τους πιο συγκλονιστικούς ντράμερ που έχω συναντήσει. Όλοι τους γνώριζαν λίγο ή πολύ τα τι και τα πως ενώ του λόγου μου τα μάθαινα στην διαδικασία, το δικό μου «όπλο» ήταν το συνολικό όραμα και η αφοσίωση μου να πραγματωθεί, όπως και η βαθύτερη ενασχόληση μου με τον ήχο και τις ιδιαιτερότητες του μπλουζ. Είναι κάπως τρομακτικό να γράφω αυτές τις γραμμές και να έχουν κυλήσει 40 χρόνια από τότε, ο Τσακαλίδης και ο Παπάζογλου φευγάτοι πια από τη ζωή εδώ, δύσκολο να το συνειδητοποιήσω, ακούγεται τετριμμένο αλλά όντως μου φαίνεται σαν χθες. Από την άλλη τι χαρά, τιμή κι ευγνωμοσύνη να παίζουμε ακόμα παρέα με τον Σωτήρη αλλά και με τον Νίκο κάποιες φορές, να έρχεται στα ξαφνικά κι ο Νώντας για τζαμ, να απολαμβάνουμε τη μουσική όπως τότε. Σίγουρα ξεχνάω πολλά, ελπίζω όχι πολλούς, ας με συγχωρέσουν αν αυτό συμβαίνει αλλά μια λεπτομερής καταγραφή εκείνων των ημερών απαιτεί πολύ χρόνο και δεκάδες σελίδες. Κι ένα τελευταίο για το τι ήταν οι Blues Gang, κάποτε σε μια κουβέντα για τα επεισόδια, τις φασαρίες και τις ζημιές που προκαλούσαν οι πάνκηδες της εποχής στις συναυλίες, ένας φίλος ρώτησε κάποιον επιφανή εκπρόσωπο της πανκ σκηνής της πόλης που ήταν παρών «στους Blues Gang γιατί δεν μπουκάρετε να τα σπάσετε;» για να πάρει την – με αφοπλιστικό τόνο – απάντηση «αυτοί τα δίνουν».

Ο Scott Colombus ειναι κουκλάκι ζωγραφιστό

Μάλλον αυτό ήθελε να πει ο ποιητής και κάπου έστριψε λάθος...

Το ζήσαμε και αυτο! Εγγύηση ο τύπος... Μάθαμε επιτέλους ότι οι Oasis αντιπροσώπευαν την ωμή αντριλα και τοξική αρρενωπότητα και συμβόλιζαν την αντίδραση στο κατεστημένο! Προς στιγμήν νόμιζα ότι μεγαλώσαμε σε παράλληλο σύμπαν. Σ.σ εκει στο 12:31 τι έπαθε? εγκεφαλικό ή ξεχασε να το φτιάξει στο μοντάζ?

Δεν ξέρω τί ακριβώς είναι η woke κουλτούρα. Αλλά ξέρω τί είναι η κουλτούρα του "κάνω την τρίχα ....τριχιά " .

Από χθες στα βρετανικά ΜΜΕ γράφουν για 400 εκατ. λίρες αναμενόμενα έσοδα- αν και το ποσό μου φαίνεται ολίγο... υπερβολικό με βάση τον αριθμό των συναυλιών. Πάντως θα γίνουν sold out σε χρόνο dt Ο ένας είχε και ένα διαζύγιο που του πήγε 20 εκατ. λίρες (δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο), οπότε πρέπει να βγουν τα... σπασμένα

Είχα πολύ καιρό να γράψω κάτι, είπα να κάνω ενα βιντεάκι με το Shenandoah μιας και τελευταία χαζομελετάω αυτό το κλασσικό φολκ κομμάτι. Το έχουν πει/διασκευάσει η σαρα και η μαρα, απο Bob Dylan, Bruce Springsteen, Peter Seeger και άπειρους άλλους. Σε σολο κιθάρα πολλές επίσης οι διασκευές, με αγαπημένες μου αυτές του Tony Rice και του Bill Frisell, απο τις οποίες προσπάθησα (λέμε τώρα) να δανειστώ μερικά στοιχεία. Τη συγκεκριμένη κιθάρα δεν την έχετε ξαναδεί, και είναι αρκετά ιδιαίτερη - bonus point σε όποιον προσέξει πρώτος γιατί δεν είναι "τυπική" dreadnought...Α, και οι χορδές είναι κυριολεκτικά περσινές αλλά δεν είχα κατάλληλο σετ σπίτι για να τις αλλάξω

Eπ' αυτού συγκεκριμένα, ήμουν σε παρόμοια φάση μέχρι σχετικά πρόσφατα. Εκεί που έβλεπα μανιωδώς ταινίες είτε μόνος στο σπίτι είτε με παρέα στο σινεμά, μου κόπηκε η όρεξη. Για δυο-τρια χρόνια μπορεί να είχα κάτσει να δω ίσως και βαριά βαριά αθροιστικά 10 ταινίες. Αποπειράθηκα δίαφορα μέσα αναζωπυρωσης, με σχετική επιτυχία τα περισσότερα. Πρωτα γυμναστηριακές τακτικές της σχολής "αφού το πληρώνω might as well use it να μη πάει τζάμπα η συνδρομή". Eίχα ξεκινήσει με το MUBI, το οποίο ήταν επιτυχημένο αρκετά εγχείρημα γιατί παλαιότερα είχε μόνο 30 ταινίες ανα πάσα στιγμή - κάθε μέρα έμπαινε μια καινούρια και έβγαινε αυτη η οποία έιχε συμπληρώσει μήνα. Είχα βάλει στόχο αφού το πλήρωνα να έβλεπα κάθε μήνα 2-3 ταινίες για να κάνω απόσβεση, οπότε κάθε φορά που έβλεπα κάτι remotely ενδιαφέρον έπρεπε να βρώ χρόνο να κάτσω να το δώ εκείνες τις μέρες πριν εξαφανιστεί. Αργότερα είχα βγάλει και μια περιορισμένη (χρονικά) συνδρομή στο Criterion Collection, οπότε είχα φαγωθεί να δω όσες περισσότερες απο τον κατάλογο τους μπορούσα πριν λήξει. Ακούγεται βεβιασμένο αλλά με το που μπήκα στο τριπάκι επανήλθε και η σινεφιλ όρεξη πριν το καταλάβω. Παράλληλα, με μια παρέα φίλων ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε ημι-τακτικά σε 2 μικρά ανεξάρτητα σινεμά στην πόλη μας. 'Οχι μόνο όταν θα έβγαινε κάποια ταινία που μας ενδιέφερε (πράγμα που σπανίζει). Το είχαμε δει περισσότερο σαν κοινωνικό κομματι, support your local scene ναουμ, αντί να πάμε για μπύρες για να δούμε τι παίζει το Cube αυτή τη βδομάδα, καιρό έχουμε να πάμε. Κατέληξα σχεδόν τυχαία να βλέπω μερικές καταπληκτικές ταινίες έτσι. Τέλος, με 2 φίλους έχουμε ξεκινήσει το εξής. Ανα τακτά διαστήματα μαζευόμαστε για ταινία στο σπίτι, και την επιλογή ταινίας την κάνει κάθε φορά ένας εκ των τριών (we take turns). Ο κανόνας είναι όμως ότι πρέπει να διαλέξει μια ταινία που να έχει ξαναδει ο ίδιος αλλά να μην έχουν δει οι αλλοι δυο, και ιδανικά να είναι κάτι που οι αλλοι δυο δε θα καθόντουσαν ποτέ να δουν μόνοι τους. Ξεκίνησε με αγαθές προθέσεις, έχει εξελιχθεί σε κινηματογραφική συλλογική τιμωρία που καταλήγει σε post-screeening μπινελίκια σχετικά με το γούστο του καθενός, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Υ.Γ. Δίπλα στο πατρικό μου στην Καλαμαρία υπάρχει ακόμα το βιντεο κλαμπ που πήγαινα ως πιτσιρικάς, και έχω την εντύπωση είναι το τελευταίο που απομένει σε όλη τη Θεσσαλονίκη.