Πίνακας συμμετοχής

Ξέρω ότι ψοφάς για αντιπαράθεση αλλά εγώ δε θα γράψω άλλο για το θέμα.

Και σε πολλά αμερικάνικα μέταλ συγκροτήματα είναι εμφανής η επιρροή των μπλουζ, ακούς σε μέταλ κομμάτια καθαριστικά πενταγωνικά licks που είναι καθαρά τετριμμένα μπλουζ. Κάποιοι το κάνουν συνειδητά, άλλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν την κιθάρα διαφορετικά

Σε 2-3 σημεία προβληματίστηκα με το ποιός και τι, όπως όμως γράφω "έκανα τις επιλογές μου με γνώμονα την επιρροή και την αυθεντικότητα των μουσικών", αυτό εξηγεί νομίζω αρκετά πράγματα, ο Τρακς είναι σπουδαίος, όπως και ο Ρόμπιλαρντ ή ο Τομ Πρινσιπάτο, αν έπρεπε να βάλω κάποιον με σλάιντ - σύμφωνα με τα κριτήρια μου - είναι πολύ πιθανότερο να βλέπατε τον Ry Cooder ή και τον Sonny Landreth. Ο Seasick Steve που αναφέρθηκε πιο πάνω ας πούμε ήταν στην αρχική λίστα και θα διεκδικούσε άνετα θέση, όπως και αρκετοί ακόμα. Είπαμε, ενδεικτικά και "ιστορικά".

Και ήθελα να ρωτήσω γιατί μπήκαν μόνο παλιοί και όχι κι ένας πιο νέος όπως ο Derek Trucks, που πιστεύω ότι είναι ότι καλύτερο υπάρχει σήμερα και στέκεται επάξια δίπλα στους παλιούς. .

Εχει και αυτο επιμελώς κρυμένα διαμαντάκια κάτω απο τετραγωνικά εκτάρια σαβούρας και κοπριάς. Ότι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε είδος σύγχρονης μουσικής.

Ε απ' όλους τους προαναφερθέντες ήταν μάλλον ο μόνος που ξέφυγε από τα στενά όρια του είδους ως προς τη δημοφιλία και απέκτησε οπαδούς και σε συγγενικά είδη (ροκ/χαρντ ροκ κλπ.), οι φίλοι των οποίων δεν ακούν μπλουζ γενικά παρά μόνο SRV.

Και το Let’s dance. Μην το ξεχνάμε. Εκεί τον πρωτάκουσα και έχασα το (λιγοστό) μυαλό μου.

Και το Family Style. Ολα τι να λεμε.

Και δεν τ'ανεβάζουν?

Που κατάντησαν οι ορχήστρες στον 21ο αιώνα...

Δεν βγαίνουν πιά τέτοια τραγούδια.

Δέκα άλμπουμ που διάλεξα και προτείνω την ακρόαση τους σε κάθε μουσικόφιλο, ειδικά σε όσους αγαπούν το «λευκό ηλεκτρικό μπλουζ» με την κιθάρα να κυριαρχεί – αλλά και στους επίδοξους εκφραστές του είδους, μόνο καλό μπορεί να φέρει αυτή η γνώση. Φυσικά η λίστα είναι ενδεικτική και όχι με αξιολογική σειρά, έκανα τις επιλογές μου με γνώμονα την επιρροή και την αυθεντικότητα των μουσικών. Hollywood Fats Band - Rock this house Ο Michael Mann πρόφτασε να βγάλει μόνον ένα δίσκο με τη μπάντα του, ήταν αρκετός όμως για να σημαδέψει σχεδόν κάθε νέο μπλουζ κιθαρίστα έκτοτε. Jimmie Vaughan - The Fabulous Thunderbirds Στο ντεμπούτο των T-Birds ο Jimmie Vaughan ζωγραφίζει με νότες χαράζοντας εν πολλοίς τα όρια ανάμεσα στα οποία κινείται το ηλεκτρικό σύγχρονο Texas guitar blues. Roy Buchanan – Second album Το παπαδοπαίδι με το θεϊκό άγγιγμα και την εύθραυστη προσωπικότητα, ο άρχοντας των false harmonics, ο άνθρωπος που μετέτρεψε την απλή Telecaster σε ηχητική νιρβάνα. Eric Clapton – John Mayall & the Bluesbreakers Το Beano album περικλείει τον ήχο και την αισθητική που πάνω τους στηρίχθηκε κάθε μεταγενέστερη εγγραφή με Les Paul κιθάρα στον κόσμο του μπλουζ. Η αρχή. Peter Green – Mr. Wonderful (Fleetwood Mac) Ο σαμάνος του ήχου, κάθε ηχογράφηση εκείνης της περιόδου αντικατοπτρίζει τη μαγεία που έφερε στη μαύρη μουσική, μαζί και ο Jeremy Spencer ως link στην παράδοση. Mike Bloomfield – Super Session Ποτέ άλλοτε μια πλευρά ενός δίσκου δεν υπήρξε τόσο καθοριστική για την εξέλιξη της λευκής προσέγγισης στην ηλεκτρική μπλουζ κιθάρα. Johnnie Winter – Nothin’ but the blues Ο πληθωρικός αλμπίνος με το γκρουπ του Muddy Waters στο πιο vintage άλμπουμ του. Δίσκος διαμάντι από όπου κι αν τον κοιτάξεις. Ronnie Earl - Blues and Forgiveness (Live in Europe) Ο κιθαρίστας που ανέδειξε την ηλεκτρική σε απόλυτο πρωταγωνιστή, εδώ στα καλύτερα του, σου κόβει την ανάσα. Robben Ford - Live Jimmy Witherspoon & Robben Ford Ο νεότατος Ford με τον γίγαντα Spoon σε ένα καταπληκτικό ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ, όπου η απλότητα του είδους αγκαλιάζεται θερμά με μια πιο πολύπλοκη jazz αισθητική. Διακεκαυμένη ζώνη. Stevie Ray Vaughan – Texas flood Το ξεκίνημα του τυφώνα που έμελλε να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του και ν’ αλλάξει δραστικά τον κόσμο της ηλεκτρικής κιθάρας στο μπλουζ.

O Reese Wynans btw, o πληκτράς της μπάντας του SRV (Double Trouble) παίζει μονίμως εδώ και 10 χρόνια στις στούντιο και live δουλειές του Bonamassa. Τυχαίο?

Με την σημερινή βροχουλα ταιριάζει...

Και με τα άλλα τ' αγόρια...

Περισσότερο λαίμαι...

Μου θύμησες τον έλληνα πολιτευτή που είπε "Καλά τα F-35, αλλά βγάζουν κάτι προβληματάκια".

Μεγάλη ζημιά η Μαντόνα στο εν' λόγω βίντεο... η μόνη φάση της που τη γούσταρα ως γυναίκα.

Λάμησέ τα....γέμε....

Όχι βρε, δεν μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις, γενικά είμαι ήρεμο άτομο (όταν δεν με τσιγκλάνε). Με έχεις παρεξηγήσει. Αυτή την απάντηση άρχισα να τη γράφω πριν δύο ώρες, όταν έπεσε ένας κεραυνός, κόπηκε το ρεύμα, το UPS τα έπαιξε και πάπαλα το PC, Ώσπου να βρω πολύμπριζα/μπαλαντέζες να χώσω πάνω ό,τι υπήρχε πάνω στο UPS (PC, 4 οθόνες, κονσόλα, 4 ηχεία, synths κλπ) μού βγήκε η Παναγία. Τι χάος υπάρχει ρε π@#$& μου εδώ μέσα, τι καλώδιο, έτσι μου'ρχεται να τα πετάξω όλα έξω και να πάρω ένα laptop να ησυχάσω. Πέστα... Για γνώσεις δεν ξέρω, αλλά από γούστο σκίζεις. Τεράστιος ο Trout και πολύ αγαπημένος, έχω δισκογραφία του.

Είμαι σίγουρος ότι έχω πολύ λιγότερες γνώσεις πάνω στο είδος από όλους τους συμμετέχοντες, αλλά, προτείνω ανεπιφύλακτα το "Blues for the modern daze" του Walter Trout.

Εγώ απο μουσικούς δε θα πειραζα τίποτα. Αλλά όσον αφορά τον Winter, αυτό ειναι πάντα το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλο

Εγώ θα πρόσθετα αυτόν: και αυτόν:

O Bonamassa έχει δεχθεί τόση κριτική στη ζωή του, που αυτό από μόνο του τον ανεβάζει ακόμα περισσότερο στα δικά μου μάτια. Είχα τη χαρά να τον δω στο Κύτταρο όταν είχε έρθει και μου είχε πέσει το σαγόνι με αυτά που άκουγα. Άκου blues based, ένας από τους ανθρώπους που κρατούν το blues ζωντανό και το περνάνε και στις νεες γενιές...

Εγώ θεωρώ ως δεδομένο ότι blues είναι αυτοί που ανέβασε ο Ηλίας στο αρχικό ποστ. Τουτέστιν μουσικοί που έπαιξαν blues, ηχογράφησαν blues άλμπουμς και διέπρεψαν στο κλασσικό ηλεκτρικό μπλουζ. Υπό αυτά τα κριτήρια, ο Μποναμάσα δεν είναι blues αλλά blues based. Σε κάθε περίπτωση, πολύ το αναλύσαμε, δεν έχει νόημα το debate αυτό.

Ο Τώνης Μαρούδας με ηλεκτρική archtop κατασκευή των Παναγήδων στις αρχές της δεκαετίας του 60. Προσωπικά δεν γνωρίζω για άλλη ηλεκτρική κατασκευή (στον Ελλαδικό χώρο) νωριτερα.

Γιατί αυτό το αγόρι ήταν πολύ επιδραστικό

Δεν το έχω διαβάσει/ακούσει κάπου να το λένε αυτό. Ίσως να έχουν αναφέρει "blues based". Επηρεασμένοι από τα blues, προφανώς και παικτικά και συνθετικά. Παίζουν blues κομμάτια στα live τους, σαφώς. Αλλά μέχρι εκεί.

Που ο υπουργός βαράει σφαλιάρες στις αγελάδες και αν αυτό είναι σωστό ή όχι το έκρινε ο πολίτης με το 41%

To blues σαν ιδίωμα έχει "εμβολιάσει" σχεδον το σύνολο της μουσικής των ΗΠΑ. Ελάχιστα πρεπει να ειναι τα είδη που την έχουν γλιτώσει. Απο αυτά που δεν την έχουν, η επιρροή είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη κοκ όμως μέσω αυτης της διαδικασίας, αυτο το είδος γλιτωσε απο το να γινει μουσειακό είδος. Σιγουρα δεν γινεται να σου αρεσουν όλα, και ειδικα να θεωρείς ενα hip hop crew απευθείας απόγονο της μουσικής του Son House αλλα ενα μικρο ποσοστό μουσικου σπερματος υπάρχει ακομα και αν ο συγχρονος δημιουργος δεν το επικαλειται συνειδητα.

'Εχει ετοιμαστεί playlist με τις "ελλείψεις" για αυριο που έχω 4ωρη πτήση, ευχαριστούμε!

Πάντα καλοπροαίρετα και με μοναδικό στόχο να χαμογελάσουμε και οι δύο. Αν γελάει μόνο ο ένας τότε το αστείο δεν είναι αστείο!

Μήπως είναι πιο απλό να βάλει ο καθένας τη δική του λίστα, αντί να απορούμε για ποιο λόγο η λίστα του άλλου δεν είναι ιδανική για εμάς; (σ.σ. όποτε θέλετε πανκ λίστα, μου λέτε) :) :) :)

Άκουσα το κομμάτι. Ανεπιτήδευτος ήχος και καταγγελτικός στίχος ΔΗΛΑΔΗ πανκ ροκ !!

Πως τα παμε και τα φέρνουμε πάντα και απο μια λίστα με 10 λευκους μουσικούς των blues (ήδη εξειδικευμένο τοπικ) στην οποια συμμέτεχει με ενα δισκο ο SRV καταλήγουμε να μιλάμε μονο για αυτον. Η λίστα πολύ ωραία. Θα κανω και μια συλλογή στο spotify αποκλειστικά με περιεχόμενο απο αυτούς τους δισκους.

Ευχαριστώ! Αν απομονωθείς ποτέ σε κάποιο ερημικό νησί με αυτόν τον δίσκο,θα δείς έναν να έρχεται κολυμπώντας με μπύρες στο στόμα απο γειτονικό νησάκι.Εγώ θα μαι. Και φυσικά όταν θα τελειώσει και φύγω,θα βρείς πάνω στο πικ απ καμιά συλλογή απο best of salsa,kings of mambo η τέλος πάντων όποια λάθος επιλογή είχα κάνει εγώ,για να πάρω μαζί μου σε νησί νόμιζοντας οτι θα έχει και γυναίκες εκεί. Καλύτερος στα αυτιά μου αναγράφω,το οποίο σημαίνει περισσότερο σαν τον αγαπημένο μου.Αλλίμονο. Τωρα έβαλα Hollywood Fats Band - Rock this house.

Tα ανακοίνωναν στο αντίστοιχο section και στο calendar που υπήρχε και στα δελτία τύπου. Απλά δεν κάνουν πολλά live οι περισσότεροι γιατί ΓΕΡΑΣΑΝ

Δεν τους ξέρεις, είναι απ΄το χωριό...

Ποιοι είναι αυτοί ? Εγώ είμαι της γενιάς του Jackson και της Madonna Άντε να πάρω το Montage θα παίξω τη διασκευή με τα Brass της AWM2

αυτήν δεν την αντιγράφει καμιά ΑΙ

η όντως θρυλική πρώτη ηχογράφηση του τραγουδιού του Μανώλη Χιώτη με τον ίδιο και τον έτερο θρύλο Δημήτρη Στεργίου (ή Μπέμπη) στις κιθάρες...

Η μεγάλη Ethel Smith το 1944. Η εταιρεία Hammond ήταν μόλις 9 χρονών, o Jon Lord 3 και ο Jimmy Smith 16. 12 χρόνια μετά θα κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ, and the rest is history.

Αν και το συγκεκριμένο βίντεο θέτει πολλά και μερικές φορες δύσκολα bullets που κάθε ένα ειναι και θέμα σοβαρης συζήτησης, ειναι θλιβερό πως οι νεότεροι απορρίπτουν σιγα σιγα οτιδήποτε (και η μουσική μέσα σε αυτο) είναι προιόν μιας κοπιαστικής διαδικασίας. Δηλαδή ολο και λιγοτεροι ειναι διαθεσιμοι να μπουν σε μια διαδικασία μάθησης ή παραγωγής, η οποια απαιτεί μακρά σε χρόνο και κοστοβόρο σε κόπο και χρήμα. Η πρόοδος δειχνει οτι οι τέχνες οριακά κινδυνεύουν απο αυτή την προοπτική. Μια κυνική απάντηση στο παραπάνω θα ήταν βέβαια ότι απο τη στιγμή που οι περισσότεροι δε θα λάβουν οικονομικο αντικρισμα στον κοπο τους, δεν εισέρχονται καν στη διαδικασια. Την ίδια στιγμή μου έρχεται πάντα στο μυαλο κάτι που είχε πει σε μια συνέντευξη ο Sonny Rollins όταν τον ρώτησαν για την αμοιβή του John Coltrane στο Kind of Blue. Η στιχομυθία πήγαινε περιπου έτσι: -Αληθεύει οτι ο John Coltrane πληρώθηκε... (κατι του στυλ 150$) για το Kind of Blue? -Δε γνωριζω τι πληρώθηκε ακριβώς, αλλά δε θα μου έκανε εντύπωση γιατί περιπου τόσο ήταν οι αμοιβές τότε. -Μα είναι ο σημαντικότερος δίσκος στην ιστορία της τζαζ. -Ναι αλλά τότε δεν το ξέραμε, και επίσης τότε οταν έμπαινες στο στούντιο σου δίνανε αυτο το ποσό και μετά σου λέγανε ότι θα βγάλεις και απο τα δικαιώματα που δεν τα έβλεπες ποτέ. Επειδή το ξέραμε ότι δε θα βγάλουμε ποτέ λεφτά απο αυτό κοιτούσαμε να πάμε τη μουσική στα άκρα. Η διαφορά στο mindset των γενεών είναι χαώδης.

Μόλις έμαθα ότι το βιβλίο του Παναγιώτη Καγιάφα για τους αδελφούς Παναγή είναι σε φάση τυπώματος και προς το τέλος του μήνα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Έμβρυο (https://www.embryopub.gr/)

Εξαιρετικό! "Δεν ξανακάνω φυλακή" O Kapetanakis (blues 2).mp3 O Kapetanakis (funk 1).mp3

Ευχαριστούμε @Shelter για την πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση. Μου είχε ξεφύγει το θέμα τον Σεπτέμβριο αλλά είναι διαχρονικά χρήσιμο. Παραθέτω δύο μπουζούκια της οικογένειας μου που φωτογράφησα χθες. Το αριστερό γράφει Δ. Μουρτζινος με αρκετό μυστήριο στην προέλευση του (το έχουμε ψάξει και με τον Π. Καγιάφα) όπως έχω πει σε άλλο θέμα και το δεξί, Αφοί Παναγή. Δυστυχώς έχει σκευρώσει το μπράτσο (κάτι που διορθώνεται) αλλά κατα τ' άλλα είναι σε καλή κατάσταση για την ηλικία του. Είχαν γούστο οι παπούδες μου.