Πίνακας συμμετοχής

Δεν είναι sunburst που βασιλεύει σαν ήλιος με τα χρώματα μιας δύσης να σβήνουν σταδιακά. Είναι κανονική, αδέξια διχρωμία. Κακό βάψιμο.

εννοω ότι αυτό που παίζεις δεν επιρεάζει την υπολοιπη μπαντα

Fantom-X6/7/8 (2004) Fantom-G6/7/8 (2008) Fantom-6/7/8 (2019) Τα πιό πάνω σχετικά με δυνατότητες Master Keyboard. Τώρα σχετικά με τα "υπόλοιπα", Κάθε μηχάνημα έχει την δική του φιλοσοφία και τον δικό του χαρακτήρα. Εκτός φυσικά τις δυνατότητες. Αρκεί ο κάθε χρήστης να το αξιοποιήσει και να βγάλει κάτι καλό από αυτό. Και από παλιό μηχάνημα μπορείς να βγάλεις πολύ καλύτερη μουσική. Αρκεί να ξέρεις να παίξεις μουσική. Σημασία έχει να εντυπωσιάσει η μουσική που παίζεις και όχι το μηχάνημα.

Πάντως αν αναφέρεσαι στην "εξαγορά" της Epiphone απο την Gibson το '57, η ιστορία είναι αρκετά πιο περίπλοκη από το "η Gibson (CMI) αγόρασε την Epiphone και την εκανε budget brand" που διαβάζουμε παντού online. Στην πραγματικότητα δεν έγινε καν -αυστηρά μιλώντας- εξαγορά της εταιρείας (εξ'ου και τα εισαγωγικά μου). H Epiphone δυστυχώς άρχισε να δυσκολέυεται επιχειρηματικά απο το '43 που πέθανε ο Epi και ανέλαβαν τα αδέρφια του Frixo και Orphie. Το '51 πρακτικά σχεδόν βάρεσε κανόνι μετά απο πολλούς μήνες απεργειών,το εργοστάστιο στη Νεα Υόρκη έκλεισε και η παραγωγή μεταφέρθηκε στη Philadelphia. Μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού (απο factory floor μέχρι και upper management) απλά δεν ακολούθησε, και οι περισσότεροι απορροφήθηκαν απο την Guild, η οποία σχεδόν εν μια νυκτί αντικατέστησε την Epiphone ως τον κύριο αντίπαλο της Gibson στην archtop αγορα. Απο το '51 λοιπόν μέχρι και το '57 η εταιρεία φυτοζωούσε, με συνεχείς διαμάχες μεταξύ Orphie και πιστωτών ως προς τον έλεγχο της εταιρείας, με περιορισμένη γκάμα οργάνων σε παραγωγή και κυρίως αισθητά πεσμένη ποιότητα. Το '57 η κατάσταση έφτασε στο αμήν και η εταιρεία βάρεσε κανόνι κανονικά και με τη βούλα. Απο όσο ξέρω δεν αγοράστηκε ως επιχειρηματική οντότητα απο την CMI, χρεωκόπησε και έκλεισε, με τα διάφορα asset να πωλούνται δεξιά και αριστερά για να καλυφθούν χρέη. Εδώ μπαίνει η Gibson - ο Ted McCarty είχε καλές (λέει) σχέσεις με τον Orphie, και όταν ο δεύτερος αποφάσισε να το κλείσει το μαγαζί πήρε τηλέφωνο τον McCarty να τον ρωτήσει αν τυχόν η Gibson ενδιαφέρεται να αγοράσει tooling και υλικά απο το stock της Epiphone. Συγκεκριμένα, το έναυσμα ήταν η παραγωγή κοντραμπάσων. H Gibson έιχε μια σύντομη είσοδο στο χώρο στα late '30s, αλλα με το WWΙΙ η παραγωγή σταμάτησε και στα early '50s κοίταγε το ενδεχόμενο να ξανα-μπει στην αγορά. Το αστείο ήταν ότι κάπως, μάλλον με την αναμπουμπούλα του WWII και την αναδιοργάνωση της παραγωγής, όλο το tooling για την παραγωγή μπάσων... χάθηκε. Ο McCarty μάλιστα λέει το είχε συζητήσει με τον Orphie, και του είχε πει ότι άν ποτέ η Epiphone αποφάσιζε να σταματήσει την γραμμή κοντραμπάσων της (που ήταν αρκετά πετυχημένη) τότε η Gibson ίσως ενδιαφερόταν να αγοράσει το tooling τους. H επαφή λοιπόν έγινε με αφορμή αυτό το κομμάτι του inventory αλλά εν τέλει ο Orphie προσέφερε στον McCarty πρακτικά όλο το στοκ της εταιρείας (απο tooling και ξυλεία μέχρι μισοτελειωμένα όργανα) καθώς και τα δικαιώματα εμπορικής εκμετάλευσης του brand name, logo κλπ. Οι τύποι της Gibson πήραν ένα convoy φορτηγά απο το Kalamazoo μέχρι τη Philadelphia, φορτώσαν ότι μπορούσε να φορτωθεί απο το εργοστάσιο (το οποίο αυτό καθαυτό δε ξέρω τι απέγινε, δεν πήγε πάντως στην Gibson, όπως και το εργατικό δυναμικό) και γυρίσαν πίσω με ένα κάρο υλικό το οποίο για κάποιο καιρό δεν ξέρανε τι να το κάνουνε - ήταν λέει σχεδόν απόφαση του ποδαριού το ολο deal. Εν ολίγοις δυστυχώς οι φίλοι στην Epiphone το έιχαν λούσει απο μόνοι τους καιρό πριν καταλήξουν να γίνουν ένα Gibson brand, αν μη τι άλλο η "αναβίωση" που ήρθε απο τις Gibson-made Epiphone στα late 50's - 60's συνέβαλε στο να μην ξεχαστεί τελείως το legacy.

Είναι μερικά burst κυρίως παλιά, που η μετάβαση από το εσωτερικό λούστρο στο γύρω γύρω χρώμα είναι απότομη, κάπως αδέξια, αυτό νομίζω δεν αρέσει, ούτε εμένα μου αρέσει

H βάση της AMW2 λέγεται waveform και παίζει το ρόλο του sample και τα πολλά elements παίζουν το ρόλο του oscillator που ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ SAMPLE PLAYBACK synths, racks κλπ έχουν τη λογική του multisample. Προφανώς η yamaha τους 8 oscillators που είχε στο part της τους έκανε....... 128 και καλά το έκανε. Προφανώς το κέρδος είναι αντί να βάλουμε στην αλυσίδα parts για να έχουμε περισσότερα multisamples και τις πρωτογενείς ρυθμίσεις τους (pitch, amp, lfo κλπ. ) μπορούμε να το κάνουμε σε ένα part. To πως παντρεύεται η ROM και η RAM μέσα στο ένα part ή μεταξύ των parts δεν το γνωρίζω ακριβώς αλλά μπορώ να το βρώ από τα διαγράμματα, τα βιντεο των μενού ή όταν πάρω ο όργανο. Αυτά γίνονται σε όλες τις sample playback μηχανές με τον ίδιο τρόπο. Εδώ γίνονται πιο ποσοτικά διότι είναι πιο καινούργιο το όργανο και έχει περισσότερη χωρητικότητα δειγμάτων. Στα παλαιότερα sample playback synths, είχαμε λιγότερη ROM και RAM περιοριζόταν σε ΜΒ Εδώ έχουμε 10 GIGA χιλιάδων samples γι αυτό υπάρχοιυν περισσότερα .......elements. Περισσότερα και πλουσιότερα multisamples άρα και έχει νόημα και για για περισσότερα parts που να αποτελούνται από πολλά elements. Συνεπώς, σε σχέση με τις άλλες sample playback μηχανές δεν τίθεται θέμα κορυφής ιεραρχίας. Το καταλαβαίνουμε αυτό. Μόνο ποσοτικά δεν έχει νόημα να κατατάξουμε σε ιεραρχία "καλύτερου από τα άλλα" Εγώ βλέπω μία από τα ίδια, τουλάχιστο σε αυτό το θέμα. Αυτό γίνεται σε όλα. Σε όλα τα multisamples μπορεί να αποτελούνται από αντίστοιχο αριθμό samples. Ουσιαστικά όμως πολλά performances έχουν δομή που θυμίζει programm, patch whatever. Στα περισσότερα workstations αν υπάρχει το σταδιο των patches και με patches φτιάχνεται ένα performance, αν πειράζεις τα patches μέσα από το performance λογικό είναι να υπάρχουν αλλαγές. Μπορείς να κάνεις ...............duplicated patches αν θες να τα πειράζεις. Συνήθως για να πειράξεις τα patches πρέπει να μπεις στο patches mode και τότε επηρεάζεται το performance. Και εδώ δεν υπάρχει τίποτα πρωτοποριακό κατά τη γνώμη μου, είναι μέθοδος εργασίας. Εγώ δεν θα πάθαινα πλάκα, μάλλον θα προτιμούσα την κλασσική κατηγοριοποίηση patch/performance. Γούστα είναι αυτά. Όλοι όσοι ξέρουν από music workstations καταλαβαίνουν/βρίσκουν πρακτικότητα. Δε νομίζω να πέφτουν ξεροί από την πρωτοπορία. ούτε αυτό θα αποτελέσει την ειδοποιό διαφορά για να επιλέξουν Montage έναντι του ανταγωνισμού. Υπάρχει και ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡ, η ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ και τα όρια επεξεργαστικής ισχύος. Υπερβολές! Μόνο χασμουρητό σαν της Σαττι μπορεί να κάνει ένας έμπειρος χρήστης των samplers, του software, των DAW αλλά και των hardware music workstations κλπ. για αυτά μέχρι στιγμής τουλάχιστο. Όσο αφορά την AWM2 σύνθεση ........... Συνθ σαν όλα τα άλλα θα έλεγα με δυνατότητα καλύτερου articulation πιθανώς λόγω της καλής δουλειάς που έχουν κάνει στην επιλογή samples της ROM, η Yamaha έχει πολύ καλά δείγματα κιθάρων και πνευστών και κρουστών και η RAM επιτρέπει το versatility στο expression, έχει ήχους σε κάποιες κατηγορίες που είναι θρυλικοί, αλλά αντίστοιχους classic με καλό articulation και velocity curving έχουν και τα άλλα, μπορεί και καλύτερους σε κάποιες κατηγορίες γι αυτό οι πορωμένοι λεφτάδες δεν περιορίζονται σε ένα που θα τα αντικαταστήσει όλα. Έχουμε και το σύνδρομο του συλλέκτη classic ήχων, όλοι οι πληκτράδες θεωρώ που η μεγαλύτερη ROM και RAM έδωσε περισσότερα δείγματα εκφρασης, φυσήματα, τριξίματα, licks, slaps. slides ήχους ΚΣΥΛΟΥ του οργάνου κλπ που μας τα έκαναν καλύτερα. Για τις άλλες μηχανές που συνθέτουν την ηχητική παλέτα................ Η πρωτοπορία που βρίσκω σε αυτό το όργανο και στο προηγούμενο προσωπικά είναι αυτά που έχω πεί. Το πολύ καλο audio interface και το integration με το cubase και τη VST μορφή του. Εδώ δίκαια πρέπει να κατεβάσουμε βρακιά και να προσκυνήσουμε ακόμα και με δέος οι πληκτροπαραγωγή, Εδώ μάλιστα. Τι αντίρρηση να φέρει κάποιος αν γι αυτό το λόγο πεις το synth αυτό ΣΠΕΡΝΕΙ Εσύ το εγκωμιάζεις για την AMW2 που μόνο αυτή θα είχε και θα ήταν κορυφαίο ? Όχι. Για την προηγούμενη παράγραφο θα έπρεπε να το επιβάλλεις μάλιστα σε όλους. Για τον συνδυασμό των 3 μηχανών και κυρίως για την προσθήκη της VA που διατηρούν την ανεξαρτησία τους στην πολυφωνία αλλά και για τον τρόπο που δουλεύουν τα motion και το seamless control, όλες αυτές οι live εναλλαγές για να μη γράφω τώρα βαρέθηκα, ο τρόπος διαχείρισης και το πλούσιο control panel, ολα αυτά τα χαρακτηριστικά που το κάνουν δικαίως το ΑΠΟΛΥΤΟ MASTER KEYBOARD ναι μπορεί να το πούμε ΔΙΚΑΙΑ σε σχέση με τον ανταγωνισμό που έχει όμως αντίστοιχα παντρέματα σε engines. Ναι, εδώ μπορούμε να πούμε πως είναι μια κορυφαία προσέγγιση. Εγώ λοιπόν ως ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ των ΣΥΝΘΕΣΑΪΖΕΡ αυτά έχω να επισημάνω κρίνοντας το όργανο στην ουσία του και να συμβάλλω στην ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ πληροφόρηση γι αυτό.

πολύ καλό στο σύνολο

Ιστορία δεν έχουν από την άποψη ότι δεν υπήρχαν στα 70s, αλλά πόσοι ιστορικοί παίκτες κατέληξαν να παίζουν με αυτές? Δεν θα αναφέρω καν πιο νέα ονόματα όπως Mikael Akerfeld, Steve Wilson, Orianthi, Dave Navaro κτλ, αλλά Carlos Santana, Bernie Masden, Al di Meola, Neal Schon (Journey), Alex Lifeson (Rush), Martin Barre (Jethro Tull), Mike Oldfield και δεκάδες άλλοι παίκτες με ιστορία A ρε Paul... Διδάσκεις ιστορία... Κιθαρακλες

Με όλον τον σεβασμό στον Dimebag, δεν υπάρχει πιο άσχημο headstock από αυτό των Dean

Γεια χαρά ! Μόλις ανέβηκε στο YouTube , σε μορφή βιντεοπαραγωγής , το δεύτερο ψηφιακό πρότζεκτ με τίτλο '' Πραγματικότητα '' , από το one person's band μου , που λέγεται '' Τ.Ε.Λ.Ο.Σ. '' . Επίσης , τα κομμάτια του συγκεκριμένου πρότζεκτ , υπάρχουν σε μορφή ψηφιακού άλμπoυμ , σε Bandcamp και Soundcloud !

Στην εκκλησία.

Αυτό τώρα είναι ορμώμενο από το εκπληκτικό τεμάχιο των Robert Jon & the Wreck που ανέβασε ο αγαπητός @Dixie Ακούστε το γιατί είναι υπέροχο.

Κυκλοφόρησε την Παρασκευή ο καινούργιος δίσκος (ένατος κατά σειρά) από τους Robert Jon & the Wreck, ο οποίος έχει τον τίτλο "Red Moon Rising". Εξαιρετική δουλειά από το συγκρότημα, το οποίο έχει υπό την «προστασία» του ο Joe Bonamassa. Στην παραγωγή του δίσκου ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Kevin Shirley. Ένα τραγούδι που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι αυτό:

Αν είναι να μιλήσουμε για μία ανεξάρτητη κίνηση , χωρίς δισκογραφική εταιρεία , ένας τρόπος απόκτησης χρηματικών εσόδων από την μουσική , είναι από το spotify , το apple music και διάφορες άλλες πιο premium πλατφόρμες , όπου για να ανέβουν και να βρεθούν τα κομμάτια ενός καλλιτέχνη ή ενός συγκροτήματος εκεί , πρέπει να διαλέξει ένα διανομέα (distributor) και να τον πληρώσει αναλόγως με βάση τα πλάνα που θα υπάρχουν στο site του . Από 'κει και πέρα , αν βρεθεί ή προσεγγιστεί κάποια δισκογραφική εταιρεία , για να κάνει διανομή τον δίσκο που λες (είτε σε CD , είτε σε βινύλιο , είτε σε κασέτα) τότε πιθανόν σε κάποια φάση μελλοντικά να φροντίσει η ίδια να τον ανεβάσει και ηλεκτρονικά σε spotify , apple music κ.α. , με την βοήθεια διανομέα (distributor) ...

Μου άρεσε ο ήχος σου, βγάζει όμως κάπου αρκετό θυμό και γκάζια, θα ήθελα κάπου μια μπαλάντα να πέσουν οι σφυγμοί

Παράταση!!

Εγω δουλεύω και στα δύο κσι κυρίως τα τελευταία 20 χρόνια γενικότερα με software samplers. Αλλα θέλω να υπάρχει και στο όργανο.Γκολ!!

Σε split ναι, δηλαδή έως και 128 δείγματα ανά patch ανά part. Κάποια στιγμή μάλιστα σε κάποια μηχανήματα τα μείωσαν (τα user - του χρήστη) διότι απλά δεν είχε κανένα νόημα, αφού δεν τα χρησιμοποιεί σχεδόν κανένας χρήστης. Ελάχιστοι θα ασχοληθούν και αυτοί όχι με 128 δείγματα. Κι αν θέλουν παραπάνω υπάρχει και η λύση των performances. Όχι μόνο λόγω ποσότητας δειγμάτων αλλά και γενικότερης δομής - προγραμματισμού από το O/S. Εάν όμως αυτά τα 128 είναι layered και παίξουν ταυτόχρονα, λέμε τώρα...128 layered, η πολυφωνία πάει κυριολεκτικά περίπατο. Οπότε, πρακτικά δεν έχει νόημα διότι δεν συμβαδίζει με την πολυφωνία. Το κάνει απλά για λόγους διαφήμισης;;; Εντάξει, μην λέμε ό,τι θέλουμε, 128 δείγματα σε split ναι, αλλά 128 δείγματα layered ταυτόχρονα σε ένα patch/part είναι απλά εκτός. Συνήθως δουλεύουνε μέχρι 4 άντε μέχρι 8 ανά part και αν θες παραπάνω τα βάζεις σε performance όπου εκεί μπορείς να τα φτάσεις μέχρι και επί 16. Δηλαδή το μέγιστο 4x16=64 ή 8x16=128 και με την υποστήριξη της αντίστοιχης πολυφωνίας φυσικά. Με απλά λόγια και πρακτικά, με μία μόνο νότα θα έχει φάει όλη την πολυφωνία, ο νοών νοείτω...

Αυτή είναι ωραία ρε. Αυτή δες που δεν έχει καν νερά το ξυλο

Είναι άξιο απορίας το πόσοι εδώ μέσα απεχθάνονται το burst σε Stratocaster. Μιλάμε για το πιο δημοφιλές χρώμα της πιο δημοφιλούς κιθάρας ever

Κοίτα, το χειροποίητο είναι αλλιώς, όπως και να το κάνουμε. Όντως έχω ανεβάσει κάμποσα κομμάτια μου στο section Music. Και εγώ τα προτιμώ, αλλά το να παίζει κάποιος και να εξασκείται πάνω σε έτοιμα backing tracks εχει πολλά πλεονεκτήματα (σου δίδεται η ευκαιρία να δουλέψεις τον αυτοσχεδιασμό σου, τις κλίμακες, τον χρόνο κλπ). Σαν να παίζεις με ορχήστρα ένα πράγμα...

αν και είμαι γενικά αρνητικός στο να παίζει κανείς πάνω σε έτοιμα πράγματα θεωρω πολύ καλη προσπαθεια

Είχα μία παλιά εκτέλεση που νομίζω παίζουν ο slash και ο steve vai αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά Somewhere over the Rainbow.mp3

Και εδώ με αλλη κιθάρα και λιιιιιγο διαφορετικό phrasing. somewhereoveribanez.mp3

Έχε χάρη ανήλικο

Με το συμπάθιο, αλλά αυτή είναι κάποιου είδους... "ιερή tele"; Γιατί διακρίνω ένα "φωτοστέφανο". Υπάρχουν ιερές tele κατά τα πρότυπα της "ιερής χειροβομβίδας"; Και μη πεταχτεί κάνας ινφλουένσε να μας πει ότι όλες οι tele είναι... ιερές. Για αφτή μιλάμε.

Πάντως θέλω την Stratocaster με rosewood και την Telecaster με maple

Nα βάλω κι εγώ ένα DP. Από τους πιο φανατικούς purpleικούς εδώ μέσα και τελικά μόνο εγώ δεν ποστάρω κομμάτια τους. Η παρακάτω κομματάρα απο την Coverdale περίοδο, το οποίο παίζαμε και με την μπάντα. Και να'ταν μόνο αυτό, 60% Purple παίζαμε. Coverdale/Blackmore/Lord/Hughes/Paice σε ένα άλμπουμ-αριστούργημα.