Πίνακας συμμετοχής

Δύο πράγματα να συμπληρώσω στα προλεχθέντα: - Δεν υπάρχει πολλή ψυχή και λιγότερη ψυχή. Ή έχει ή δεν έχει. Υποκειμενικό σε κάθε περίπτωση βέβαια. - Η τεχνική αρτιότητα στη μουσική είναι εργαλείο/μέσον. Αν γίνει αυτοσκοπός και αντικείμενο προβολής τότε η δραστηριότητα πλησιάζει περισσότερο το επάγγελμα του ακροβάτη ή ταχυδακτυλουργού. Τίποτε το επιλήψιμο φυσικά. Απλά πρόκειται περί διαφορετικού τομέα. Ωραίο το παράδειγμα με τους Χάρλεμ.

Βρε σεις, δεν βλέπετε ότι άλλαξαν οι καιροί? Δεν φταίνε τα σόσιαλ μύδια. Κάποτε υπήρχαν δισκογραφικές, μεγάλες μπάντες, αγορά, δίσκοι, cd, μύριζε χρήμα η δουλειά. Τώρα πολλά από αυτά πέθαναν. Τι θα κάνει ο νέος μουσικός, που έχει βγάλει τα σηκώτια του να παίξει "καλύτερα"/διαφορετικά από την πεπατημένη? Πώς θα ζήσει ο Govan? Ο Quale? Θα φτιάξει μπάντα? Αλλού είναι πια τα φράγκα. Εδώ μπαίνουν τα social media στην εξίσωση. Επίδειξη, τι άλλο? Backing track και άγιος ο θεός. Να κάτσω να γράψω κομμάτι? Να το παίξει ποιός, να κάνει τι? Μόνος μου είμαι. Τι κάνω λοιπόν? Επίδειξη, promotion, clinics ανά τον κόσμο, διαφήμιση εξοπλισμού. Εκεί είναι πια τα φράγκα. Οι μπάντες πέθαναν. Και έτσι, μια ολόκληρη γενιά μουσικών, έχει δώσει τα πάντα στην τεχνική τελειοποίηση. Δεν είναι κακό, το κακό είναι ότι οι περισσότεροι δεν έχουν τι να την κάνουν μουσικά μιλώντας. Είναι σημεία των καιρών. Όμως κάποια από τις επόμενες γενιές μουσικών θα πάρει πράγματα από αυτούς (τεχνικά). Και θα τα πάει παραπέρα. Και αν κάποτε οι καιροί αλλάξουν πάλι, και υπάρξει φαί στην έννοια μπάντα (γιατί ακόμα και οι Snarky Puppy είναι ένα είδος σύγχρονων σεσσιονάδων- τρομεροί μουσικοί που έφτιαξαν και μια μπάντα, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του δρόμο), θα υπάρχουν περισσότερα όπλα στα οπλοστάσια των τότε μουσικών, που θα τους ενδιαφέρει να γράψουν κομμάτια με απίδια.

σρεντ=δεξιά

ε ναι.... στην ίδια φράση ο Ραχμάνινοφ και ο σινμπου Μουσική κάνουν όλοι....

Είναι και αυτό και το ξέρεις κι εσύ. Αυτά από μένα, καλό ντιμπέι.

Μπα. Η λέξη είναι groove. Kαι τα κομμάτια που διδάσκονται σήμερα (συν το quantize των σύγχρονων μορφών ηχογράφησης) το έχουν εξορίσει. Αυτό που πόσταρε πιο πάνω ο Jazzjocker, αν και θα χρειαζόμουν πολλές μπίρες για να τη βρω με αυτό, έχει πιο πολύ groove απ' όσο θα καταφέρουν ποτέ στην άψυχη, άμπαλη ζωή τους οι καλλιτέχνες που πόσταρες, σόρι κιόλας. Εδώ οι Nirvana που τους απεχθάνομαι σαν τα κρίματά μου, τους βγάζω το καπέλο στο ότι κατάφεραν να κάνουν τον κοσμο να δονείται. Δεν υπάρχει σχεδόν κομμάτι τους που να μην σε κάνει να κουνήσεις το πόδι σου... Δεν ξέρω αν με πιάνεις.

Τώρα το χόντρυνες. (Συμφωνώ μέχρι κεραίας και είναι και ανούσιο να εξηγήσεις κτγμ, διότι θα καταλήξεις σε παρομοιώσεις βλαβερών συνδυασμών φαγητού σε άμυλο και λίπη). Και τα μακαρόνια με κιμά; Αν ναι, θα ξέρεις ότι υπάρχουν και κάποια που απλώς δεν τρώγονται. Υπάρχει λοιπόν, καλή και κακή μουσική και μουσικοί. Και υπάρχουν και μη μουσικοί που νομίζουν ότι είναι μουσικοί. Ή κάτι περισσότερο από κουρδισμένες μαριονέτες - για συνθέτες δε, ούτε λόγος. Όπως ειπώθηκε εύστοχα από κάποιον συμφορουμίτη, σαν εκείνες τις ζογκλερικές επιδείξεις μπάσκετ χωρίς αντίκρυσμα άλλο εκτός από μια πρόσκαιρη εντύπωση.

συγνώμη τώρα σοβαρά, βάζεις το παραπάνω της κοπέλας δίπλα στον σρεντερά? δεν ξέρω, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλο η 2η του Ραχμάνινοφ, άλλο το Girl from Ipanema, άλλο το sultans, άλλο το παραπάνω της κοπέλας, άλλο του σρεντερά και άλλο του sinboy.

εμείς να δεις Βαγγέλη που το κάναμε από τα τέλη του 70. Αλλά ο knopfler μπορεί να βάζει με μαεστρία 2 νότες στη σειρά, και το έχει κάνει ουκ ολίγες φορές, κάτι που προφανώς δεν μπορεί να κάνει ο σρέντερ του βίντεο.

και ο Brian φοβερος ηταν και ο Jimis και ο Blackmoore κ ολοι. Εγω δεν ανηκω σε αυτους που αφοριζουν το παρελθον.. Ισα ισα... Ειμαι σχεδον 45 ..με αυτους μεγαλωσα κ εγω..{καλα οχι με τον Jimi} και ολους.. τους σεβομαι απολυτα,. Η βασικη διαφορα μου νομιζω σε σχεση με πολλους εδω μεσα , ειναι οτι εγω ειμαι φιλαθλος της μουσικης με ανοιχτα αυτια κ οχι φανατικος μιας μουσικης { η μιας εποχης.} Και οσο κ αν αγαπω το Sultans...το ακουσα κ το ξανακουσα κ το επαιξα με μπαντες κ το ξαναπαιξα... Βαριεμαι πλεον φιλε μου. Τα εκανα αυτα αρχες του 90 και πλεον εχουμε 2020 σχεδον.. Σεβομαι απεριοριστα την αξια του Knopfler και του καθε Knopfler..αλλα φροντιζω το ενα μου αυτι τουλαχιστον, να ειναι στο παρον . Ενιοτε...για λογους αναπολησης η νοσταλγιας αν θες...θα ακουσω αυτα που ακουσα σαν παιδι..αλλα σε καμια περιπτωση δεν τα αφηνω να μου καθορισουν τον τροπο που ακουω μουσικη..σημερα. Και φυσικα δεν υποστηριζω δογματικα οτι εγω ακουσα "μουσικη" κ οι πιτσιρικαδες του σημερα, παραγουν σκατα για να βγαλουν κανα like.

Bαγγέλη δεν μιλάω για φθηνή επίδειξη, ελπίζω να έγινε κατανοητό. Ακόμη και για την δική τους, εσωτερική γαλήνη να γίνεται, το αποτέλεσμα για εμένα, τον ακροατή είναι το ίδιο. Επικροτώ την ενασχόληση με το όργανο αλλά λόγω μέσου και έκθεσης, εκ των πραγμάτων αυτό έχει πάει σε άλλα μονοπάτια. Επίσης, λόγω κορεσμού συνθέσεων και τεχνικών (κακά τα ψέμματα, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο δύσκολο είναι να γραφτούν ή να παιχτούν οriginal πράγματα) οι μουσικοί αναλώνονται σε ένα ατελείωτο παιχνίδι υπερβολικά στυλιζαρισμένης τεχνικής που, δεν το συζητώ, θέλει κόπο και πολλή δουλειά για να επιτευχθεί, αλλά μπορεί (η τεχνική η ίδια) να χαλάσει τη ροή μιας -κατά τ' άλλα- ωραίας σύνθεσης. Δεν μου αρέσει να συγκρίνω, σάμπως οι μπλουζίστες δεν επιζητούσαν δεξιοτεχνία και αναγνώριση της δουλειάς τους; Ή οι παραδοσιακοί κλαριντζήδες; Και φυσικά δεν συγκρίνω "ψυχές" στο παίξιμο. Και ο Knoppo και το παλικάρι του παραδείγματος, έχουν καταθέσει "ψυχή". Αλλά δεν είναι ακριβώς η "ψυχή" το θέμα. Ξέρω επίσης μουσικούς κιθαρίστες που όταν παίζουν μόνοι τους ακούγονται σαν οχτώ SteveVai και δώδεκα JoeSatriani μαζί, αλλά όταν καλούνται να παίξουν για κάποιον άλλο το κάνουν με εξαιρετικό επαγγελματισμό και αυτοσυγκράτηση. Δεν υπάρχει κανόνας. Απλά το πηλίκο, όσο περνούν τα χρόνια, τείνει σε μικρότερα νούμερα και είναι και λογικό. (Αλλά δεν μπορεί να βγαίνουν οι πιτσιρικάδες στα fora και να λένε "Brian May sucks as a guitarist" ή o "Jimi Hendrix είναι sloppy", έχουν πρόβλημα αισθητικής και παιδείας τότε. Και όλη η τεχνική και συνθετική αρτιότητα του κόσμου δεν τους σώνει)

Καλό μήνα, συνάδελφοι! Μόλις επέστρεψα από Κρήτη, μετά από έναν μήνα γεμάτο φανταστικό φαγητό, αρκετό ποτό και πολλή μουσική. Είχα επίσης την χαρά να γνωρίσω και από κοντά τον gkourmoul1-Γιώργο, σ΄ευχαριστώ για την φιλοξενία, το jam και την ξενάγηση στο ωραίο σου gear. Μ΄έβαλες σε σκέψεις με κείνη την PRS. Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα που έπαιξα, κάναμε κι ένα live στο Mermaid Cafe ( ναι, το...Come on down to the Mermaid Cafe/and I will buy you a bottle of wine...Mermaid Cafe) με τους εξαιρετικούς Βασίλη Καλιαμπέτσο-πολυοργανίστας που εδώ έπαιξε μπάσο-και Ori Balak, τύμπανα. Έγραψα κάποια κομματάκια ειδικά για την περίσταση, παίξαμε Meeting Of The Spirits(Mahavishnu) και Spiritual(Coltrane), αλλά και αυτά ήταν απλά αφορμή για το βασικό ζητούμενο, που ήταν ο αυτοσχεδιασμός. Το Toes In Rows είναι ένα από τα τεμάχια που έγραψα. Πρόκειται για ένα απολύτως διατονικό θεματάκι σε C Major. Παίζεται δύο φορές, την πρώτη οδηγεί σε ένα ανοιχτό μέρος σε E Phrygian, τη δεύτερη σε ένα επίσης ανοιχτό μέρος σε C Lydian. Αυτή είναι η φόρμα του, και πάει λέγοντας. Η βιντεοσκόπηση είναι casual, ο ήχος οκ, αλλά καθώς είχα αρκετό καιρό να παίξω live κάτι που πραγματικά να γουστάρω, είπα να το μοιραστώ. Θα ανεβάσω και καναδυό ακόμα.

H μουσικη εξελισσεται κυριοι. Αν οτι δεν μπορουμε να καταλαβουμε - το βαφτιζουμε αψυχη κ φτηνη επιδειξη τεχνικης, το μονο που κανουμε ειναι να αφηνουμε το δικο μας αυτι πισω. Ναι υπαρχουν ΚΑΙ αυτοι...Οι ζογκλερς... Παντα υπηρχαν κ παντα θα υπαρχουν. Αλλα δεν ειναι ο κανονας οτι οποιος παιζει ετσι ειναι κ ρηχος επιδειξιομανης με σκοπο να μας πουλησει προιοντα. Προσωπκα στο "τι μουσικη ακουω" εχω ακουσει νεους - διαμαντια που εχουν ποσταρει 2-3 συναδερφοι απο εδω{οχι απο σενα Dim}? με εξαιρετικη τεχνικη κ καταπληκτικες συνθετικες ικανοτητες. Πραγματικα καταπληκτικες. ....τωρα αν καποιος επιμενει να εχει σαν σημειο αναφορας τους Rory Gallaher κ Jimmie Hentrix....τι να πω..

Σοβαρά τώρα; Εννοείται πως ναι! ?

@dimsonic Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει από τις αγαπημένες μου μπάντες και όποτε έρχονται για συναυλία στα μέρη μου, ευτυχώς συχνά, δεν τους χάνω ποτέ. Δεν παίζουν ποτέ με τον ίδιο τρόπο το ίδιο πράγμα δυο φορές... Δες ένα παράδειγμα σύγχρονης μουσικής από λευκούς, μαύρους, ινδιάνους, ωραίους ανθρώπους, λίγο soul, λίγο soul, κι άλλο λίγο soul και jazz και blues και ινδική μουσική (ας όψεται ο άνθρωπος που παίζει το καλύτερο slide αυτή τη στιγμή στον κόσμο), και θα δεις τι συντελείται εκτός των αποστειρωμένων charts - είναι huge στις ΗΠΑ. Αν δεν βαριέσαι δες και τους στίχους, πόσο απλοί και ειλικρινείς είναι, πώς δένει το ερωτικό στοιχείο με το σύγχρονο aspect μιας κοινωνίας σε πτώση (Well, I came to the city, I was running from the past, my heart was bleeding and it hurts my bones to laugh / He was born to love me, I was raised to be his fool, oh his fool Walk that line, Torn apart, Gotta spend your whole life trying Ride that train, free your heart, It's midnight up in Harlem I went down to the river and I took a look around, there were old man shoes , there were needles on the ground, No more mysteries, baby, No more secrets, no more clues The stars are out there, you can almost see the moon) Και ο Derek κάνει ένα απίστευτο σόλο as usual χωρίς να σρεντάρει ο μαλάκας! (δες τι γίνεται me to φάκιν groove στη μέση του track). Άσε που έχουν δυο ντράμερ, που ακούυστηκε μα τους Allman Bros! Το πιο αστείο είναι ότι αυτή την κομματάρα, την έχει γράψει ο τύπος που κάνει ... backing vocals, o Μike Mattison. Ο οποίος δεν παίζει καν τις μισές νότες από όσες ένας πρωτάρης ωδείου στην ηλεχτρική κιθάρα.

Αρχίσανε τα οπαδικά,σε λίγο θα μπουν και τα πολιτικά στην μέση και θα ισιώσουμε ?

εχεις δικιο. Με ενοχλει αφανταστα αυτη η πολωση κ ο μηδενισμος.

Ξαναπετάγομαι σαν την βούρτσα, και λέω. Τα πετάξαμε όλα τα υλικά σε μια τεράστια κατσαρόλα και τα βράζουμε. Από εκεί και πέρα στην δοκιμή, βάζει ο ένας την κουτάλα μέσα και πιάνει πατάτα και μανιτάρι. Ο άλλος πιάνει κρεατάκι, ο άλλος φασόλια. Ο καθένας πιάνει και δοκιμάζει ότι του αρέσει και λέει την γνώμη του για το φαί. Κανένας όμως δεν δοκιμάζει όλο το φαί, απλά ότι αρέσει στον καθένα. Πώς διάολο να έχει μετά άποψη αν το φαί είναι νόστιμο?

Όπως λοιπόν υποσχέθηκα-ή μήπως επρόκειτο για απειλή?- ορίστε ένα ακόμα τεμάχιο από το live μας στο Mermaid Cafe. Lucy's Vivid Nightmare, και όπως ίσως προσέξετε στην περιγραφή, σύνθεση και των τριών, με άλλα λόγια πρόκειται για αυτοσχεδιασμό. Ζητούμενο ήταν να δημιουργηθεί κάτι που να έχει μια σαφή δομή, με θέμα που να επανέρχεται συχνά πυκνά-επίσης, είχα συνεχώς στο μυαλό μου πως παίζαμε για ένα γενικό κοινό, πιθανότατα όχι ιδιαίτερα εξοικειωμένο με τέτοια πράγματα, πράγμα που με βοήθησε να παίξω πολύ πιο εστιασμένα και μαζεμένα. Νομίζω... Lucy's Vivid Nightmare, λοιπόν. 5/8 σε B Locrian.

Ευχαριστώ, Στράτο. Είχα μαζί μου την start, την πεταλιέρα και τα περισσότερα live τα έκανα με τον pignose. Εδώ παίζω έναν blackstar 5αρι . Καθαρό κανάλι, το riot μπροστά και λίγο delay από το flashback.

Πες μου τώρα ως άνθρωπος που έχει σχεδόν τα τριπλά μου χρόνια, υπάρχει λόγος να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε; Η φάση εδώ είναι "μικροί-μεγάλοι στο ίδιο καφενείο", αν δεν είναι πείτε το να το μάθουμε.

Mουσικοδιδάσκαλος είσαι, θα πρεπε να ξέρεις. Όλα είναι μουσική, ακόμη και αυτά που αποκαλείς ουρλιαχτά. Ρώτα με και ότι άλλο θες, χαίρομαι να βοηθάω. DiMeola και McLaughlin, ντροπή να τους βάζεις δίπλα σε αυτό. Μάλλον δεν έχεις ακούσει αρκετά τη μουσική τους. Δεν ξέρω με τι δεν "συμφωνείς", αλλά δεν μου προξενεί και το ενδιαφέρον να μάθω. Νομίζεις ότι όλοι οι άλλοι έχουμε παρωπίδες και ότι μόνο εσύ είσαι ανοιχτόμυαλος στις μουσικές επιρροές σου, κι αυτό είναι ενα λάθος που δεν έχω καμία διάθεση να σε βοηθήσω να το συνειδητοποιήσεις. Keep on. Μια χαρά ζούμε "στη σφαιρα" της καλής μουσικής και χωρίς τα παιδιά - θαύματα που πέντε παίζουν και μηδέν νιώθουν. Δεν μας έχουν ανάγκη και δεν τα έχουμε κι εμείς, thank god.

Πολώνουμε το πράγμα χωρίς να είναι έτσι. Δεν ειναι οι μεν και οι δε. Συζητάμε για την τάση των καινούργιων μουσικών για υπερκατανάλωση πληροφοριών σε κάθε παίξιμό τους. Δεν τους αδικώ, η νέα γενιά είναι πιο έξυπνη, πιο γρήγορη, πιο αδίστακτη. Φτάνουν (τεχνικά)στα επιτεύγματα των προηγούμενων πολύ πιο νωρίς και βαριούνται πολύ πιο γρήγορα. Ο διαρκής εμπλουτισμός του παιξίματος, σε ενοχλητικο βαθμό, τιθασεύει την ανία τους.

μμμ ναι γιατί όχι. Μια χαρά μου κάνει για προσβολή. Καλά τώρα....μάλλον αστειεύεσαι.... Meola Mc Laughlin..... Τί σχέση έχουν με τα άμπαλα αυτά πλάσματα... Βρε συ Βαγγέλη, με το συμπάθειο δηλαδή.... μας βάζεις συνέχεια και συνέχεια ονόματα επι ονομάτων εκ των οποίων το 90% καλλιτέχνες του γιουτουβίου και δεν μας είπες (εκτός από μια φορά αν θυμάμαι σωστά) τι κάνεις εσύ με τη μουσική. Εγώ τουλάχιστον έχω εκτεθεί εδώ επανειλημμένα και έχω ακούσει τις κριτικές. Εγώ ειλικρινά μη γνωρίζοντας τι και πως παίζεις δεν μπορώ να καταλάβω από πού ξεκινάει η εκτίμησή σου γι όσα ποστάρεις. Δεν είναι δυνατόν να εγκρίνεις τον Cory και να μου λες ότι ο Μεολα είναι σρεντερ. Κάπου κάτι είναι λάθος. Και σόρρυ δεν θέλω να σε προσβάλω, αλλά ξέρεις το πληκτρολόγιο δε βοηθάει. Αν ήμασταν κοντά θα στα έλεγα πιό αλλιώς.

Ώρα για λίγο ΖΡΕΝΤ του διαβόλου

Μου κανει εντυπωση με ποση ευκολια μηδενιζουν καποιοι το συνολο της τεχνης καποιου ειτε γιατι δεν τους αρεσει ειτε γιατι δεν το καταλάβαινουν.. Σρεντερας? Τι ειναι αυτο? προσβολη? Μπορεις να το κανεις κ εσυ ρε φιλε κ το μηδενιζεις? Μηπως οι Meola - McLaughlin της γενιας σας τι ηταν? Και εγω δεν συμφωνω με το παιξιμο του Κολλια και τις επιλογες του, αλλα δεν μπορω να μην σεβομαι αυτο που κανει γιατι πανω απο ολα...ΕΓΩ δεν μπορω να το κανω. Βγειτε λιγο απο την σφαιρα του εγω σας κ δειτε λιγο πιο ανοιχτα τα πραγματα . εισαι εκτος θεματος. Μουσικη ειναι οτι...εχει groove?

Η μουσικη Μιχαλη μου ειτε ειναι κακη ειτε καλη{υποκειμενικο κριτηριο} αν πληρει τα κριτηρια που την κανει μουσικη { υφος , δομη , ρυθμο , συναισθημα.. για μενα παραμενει ...μουσικη. Αλλιως μιλαμε για αναρθρες κραυγες σε ενα αοριστο πλαισιο. Αυτο συζηταμε..Τι ειναι μουσικη..Οχι τι ειναι καλη μουσικη. Αλλα ακομα κ ο Sin Boy για μενα παραγει μουσικη. Το αν ειναι καλη η κακη ειναι στο αυτι του ακροατη κ παει κ αλλου η συζητηση. Αλλα μουσικη αμεροληπτα αν το δουμε....ειναι.

Μπέρδεμα το πράμα και νομίζω βάζουμε όλοι υποκειμενικά κριτήρια. Πάντως ούτε και αυτό της κοπελιάς μου άρεσε. Δηλ. πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε. Το έκλεισα στο 1ο λεπτό. Γιατί έκλεισα τα μάτια και άκουσα ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα που παίζουν όλοι οι σύγχρονοι παικταράδες και ηχητικά και φρασεολογικά. (και δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά τείνει να ομοιογενοποιηθεί και με τα σύγχρονα φωνητικά-ala Sia). Όλα ίδια. Τώρα, αν θες ένα παράδειγμα όσον αφορά το υποκειμενικό μου κριτήριο το δευτερόλεπτο μεταξύ 0:51 και 0:52 στο παρακάτω βίντεο μου αρκεί για να κατατάξω τον Rory πχ στο πάνθεον των κιθαριστών με τεχνική οξυδέρκεια που ξεπερνάει 15 λεπτά οποιασδήποτε θεωρητικής και τεχνικής αρτιότητας των youtube σεσιονάδων. Kαι αν υπάρχει κιθαρίστας που δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό, όσο και να μην του αρέσει το είδος, όσο και να μην ακούει τέτοια πράματα τότε ή είναι ή πολύ νέος, ή αμόρφωτος ή είναι παραμορφωμένος και έχει χάσει το δρόμο του. Η μουσική είναι αισθητική της τεχνικής. Και η εκτελεστική δεινότητα ενός μουσικούς δεν κρίνεται μόνο από χριστουγεννιάτικα στολίδια, τι να τα κάνει αν το δέντρο είναι μαραμένο;

να προσθέσω ότι εδώ το Maximum SPL Output αναφέρεται σε peak στάθμη... δηλαδή πόσα db σε στιγμιαίες κορυφές σήματος μπορεί να αντέξει το ηχείο... οπότε τα db ως μέση τιμή σε συνεχές πρόγραμμα θα είναι πολύ πιο χαμηλά (και "μεταβάλονται" και ανάλογα το συχνοτικό περιεχόμενο)... στην περίπτωσή μας αν συνυπολογίσουμε ότι το peak SPL στη μια περίπτωση υπολογίζεται σε φουλ εύρος συχνοτήτων 42.9 Hz - 19.5 kHz και στην άλλη μεταξύ 36 Hz - 98 Hz, μόνο ως ΄'ένδειξη" (δυστυχώς μάλλον και "παραπλανητική" συγκριτικά) μπορούμε να το θεωρήσουμε... για την συνδεσμολογία όπως λέει κι ο Γιάννης ο θεωρητικά "σωστός" (μη μπακάλικος) τρόπος είναι ο 1.... επί της ζητούμενης έντασης χαμηλά, το sub σου στα ±3 dB που πρακτικά μας ενδιαφέρουν, κατεβαίνει στα 40 Hz (-10 στα 36 Hz )... ο δορυφόρος σου στα 58.1 Hz (-10 στα 42.9 Hz)... αν λοιπόν τα βάλεις να παίξουν χωρίς να ενεργοποιήσεις το high pass φίλτρο (με τον όποιο τρόπο), είναι λογικό στην περιοχή που "επικαλύπτονται" συχνοτικά (μεταξύ 43 και 98 hz) να πάρεις κάποια db παραπάνω δημιουργώντας την "ψευδαίσθηση" του περισσότερου μπάσου... του "λάθος" όμως μπάσου όπως προείπατε και οι δύο...? προσωπικά σου προτείνω, με το φίλτρο on, για να ρυθμίσεις τις εντάσεις μεταξύ τους αν όντως σου φαίνονται "χαμηλά" *, σε ένα χώρο αρκετά μεγάλο (ή έξω) για να αποφευχθούν στάσιμα, άσε "τέρμα" το sub και χρησιμοποιώντας αρχικά ένα ροζ θόρυβο ως αναφορά, ξεκίνα να ανεβάζεις σταθερά την ένταση στο δορυφόρο, μέχρι σε έναν αναλυτή φάσματος να δεις ότι "ισορροπεί" (κατά το δυνατόν) σε "ευθεία" η περιοχή των χαμηλών με τις μεσοχαμηλές (μπορείς να το κάνεις και με ένα καλόηχο comercial κομάτι που κατεβαίνει χαμηλά, αλλά χρειάζεται επιπλέον εμπειρία για να πετύχεις ουδέτερη ρύθμιση)... εκεί που θα "καταλήξεις" είναι αυτό που μπορεί να σου προσφέρει εν δυνάμει το σύστημά σου... από κει και πέρα οι "πραγματικές" εντάσεις θα καθοριστούν "απόλυτα" από τις προενισχυτικές σου ρυθμίσεις στην κονσόλα... αν και αυτές είναι "σωστές" ως προς τα "κέρδη σήματος" για το κάθε όργανο αρχικά και της post επεξεργασίας - μίξης τους κατόπι, το headroom των μόνιτορ εξόδων της θα σου βάλει το όριο στο απαραμόρφωτο επίπεδο του τελικού SPL output... αν δεν σε "ικανοποιεί" και τότε, αναζητείς άλλες λύσεις... * Γιάννη (κι εσύ να υποθέσω από το johnwow13), δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι εννοείς όταν λες ότι ακούς "τα sub να παίζουν κάπως χαμηλά σε σχέση με τους δορυφόρους" με ροκ μουσική στην εν λόγω περιοχή 40 με 80 Hz (που μετά έτσι κι αλλιώς κόβει το 24άρι φίλτρο του dsp)... λογικά η "αίσθηση" του ελεγχόμενου πάντα "μπάσου" παίζοντας η μπάντα σου, θα κινείται κυρίως γύρω στα 80-120 που παραμένουν στους δορυφόρους... το sub έναν "όγκο" και μια αίσθηση "σώματος" πρέπει να προσθέτει όχι να "ακούγεται" διακριτά... εκτός αν εννοείς ότι παίζοντας οι δορυφόροι μόνοι τους "ακούγονται" στη περιοχή συγκριτικά δυνατότερα από το να προσθέσεις τα sub μέσω high pass (που κι αυτό περίεργο μου φαίνεται)... ΥΓ. σε νορμάλ κλειστούς χώρους πιστεύω κι εγώ ότι μια χαρά θα έκανες την δουλειά σου και με ένα από τα μεγαλύτερα μοντέλα της JBL κλείνω με τον επίλογο του σοφού γέροντα συμφωνώντας μέχρι κεραίας

Very nice indeed. Πολύ ωραίες μελωδικές γραμμές και σόλο. Ρε φίλε τι εξοπλισμό κατέβασες στην Κρήτη?

Ολα μουσικη ειναι. Με δομη - μελωδια - ρυθμο κ συναισθημα. Το τι σ αρεσει εσενα αλλαζει κ φυσικα το στυλ μουσικης.

Ο alnico 2 classic ειναι θεωρητικα ο πιο low output. Σηκωνει αρκετο γκαζι, εχει σπουδαια καθαρα, καθαριζει πολυ καλα με το vol της κιθαρας και ειναι αρκετα πριματος. Τον εχω σε les paul και δεν θα ηθελα να εχω αλλον στην θεση του. Ο rocksong ειναι μεν alnico 2, αλλα πιο hot. Σηκωνει παραπανω γκαζι, βγαζει πιο κομπρεσαρισμενο ηχο. Σε σχεση με τον classic εχει λιγοτερη ευκρινεια και λιγοτερα πριμα. Σπλιταρει ωραια. Για ροκιες ειναι πολυ καλος και με single coil δενει αψογα (τον φοραω σε HS squier 51). Ο alnico 4 ειναι οπως ο alnico classic 2, με τη διαφορα οτι ειναι ακομα πιο πριματος, με πιο σφικτο μπασο και ελαχιστα πιο hot. Προσωπικα μου αρεσει πολυ ο πρωτος. Ο δευτερος δεν εχει την καθαροτητα και διαυγεια που θελω στον ηχο. Ο τριτος θεωρω οτι ειναι πολυ πριματος για strat.

Good times!

1. Μουσικός - συνθέτης (π.χ. Πλιάτσικας) 2. Μουσικός - παρουσιαστής Youtuber 3. Μουσικός - εκτελεστής που έχει ενεβάσει demo στα Youtube / Facebook κ.α. 4. Μουσικός - performer στο Youtube Ολα διαφορετικά και νομίζω συζητάμε για το 3.

Διαφωνω καθετα μαζι σας συναδερφοι αλλα σεβομαι την αντιληψη κ τα γουστα σας.

Πριν λίγο καιρό μάθαμε για την καταστροφή στις αποθήκες της UMG όπου χιλιάδες masters της αμερικάνικης μουσικής βιομηχανίας από το 1950 μέχρι σήμερα απλώς....καταστράφηκαν. Εκείνο που δεν είχα συνειδητοποιήσει στην πραγματικότητα ήταν ότι αυτό συνέβη πριν 10 χρόνια και μαθεύτηκε μόλις πρόσφατα.... Η αλήθεια και μερικές σκέψεις στα παρακάτω βίντεο

Πολϋ ωραϊο.Με πήγε πϊσω στο sixteen century greensleeves των Raimbow live αλλα και McLaughlin.Ολα αυτα και άλλα ωραία ακούω.Και είσαι και διακοπές. με φίλους....τι άλλο?Νά σαι καλά.

Ο μουσικός των social media και ο παραδοσιακός μουσικός που ασχολείται με μπάντες, παιξίματα κτλ, είναι δύο εντελώς διαφορετικά επαγγέλματα. Το όλο social media πακέτο, είναι εξαιρετικά προσοδοφόρο, καινούργιο και δυναμικό, αλλά και εξαιρετικά απαιτητικό και ανταγωνιστικό. Είναι μια μίξη μουσικού, επιχειρηματία, διαφημιστή, "τηλεοπτικού αστέρα", παραγωγού, κτλ. Τα μεγάλα κανάλια στο YouTube, Instagram, twitch κτλ έχουν ολόκληρη ομάδα πίσω τους συνήθως με εξαψήφιους προϋπολογισμούς και έσοδα. Φυσικά υπάρχουν και σήμερα ποιοτικοί μουσικοί που ασχολούνται αποκλειστικά με παίξιμο, και εκεί θα δεις παίχτες που υπηρετούν πραγματικά τη μουσική και το κοινό - όχι απαραίτητα γιατί είναι καλύτεροι από την προηγούμενη κατηγορία, αλλά γιατί αυτές είναι οι απαιτήσεις και οι προϋποθέσεις της επιτυχίας στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Δεν είναι αυτοί όμως που θα σκάσουν στο πρώτο search συνήθως. Όπως σε τόσες και τόσες δουλειές, έτσι και στον μουσικό χώρο τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Για μένα είναι πολύ ευχάριστο να βλέπω μιαν ακόμα διέξοδο και προοπτική για μουσικούς, επαγγελματίες και μη. Το δε YouTube προσωπικά, αυτή η δυνατότητα του να βλέπεις ότι συναυλία και μουσικό θέλεις οπότε θέλεις, έστω και το λίγο που περνάει μέσα από μιαν οθόνη, είναι για μένα ότι καλύτερο στο ίντερνετ! ?

Οι άνθρωποι είμαστε ατελείς και πεπερασμένοι οργανισμοί. Κατά κανόνα εστιάζουμε σε όσα είναι γύρω μας η πάνω μας. Δημιουργούμε μικρόκοσμους (διαφόρων μεγεθών και ποιοτήτων) οι οποίοι και αποτελούν τον ορίζοντα μας και συνήθως αδυνατούμε να κοιτάξουμε παραέξω μεγαλοποιώντας την σημασία όσων αντιλαμβανόμαστε. Η διαχείρηση της πληροφορίας στην εποχή μας είναι σχεδόν αδύνατη απο φυσιολογικούς ανθρώπους. Κάποιοι ελάχιστοι καταφέρνουν να διαρρήξουν τους ιστούς των μικρόκοσμων και γίνονται οι ήρωες που γνωρίζουμε, τα σύμβολα και οι μέντορες. Οι νέοι τριγύρω μεγαλώνουν σε πολύ δύσκολους καιρούς, δυστυχώς. Η ειδίκευση και η προσπάθεια εμβάθυνσης σε ένα (η ελάχιστα) μουσικά είδη η στυλ αποτελεί μια κάποια λύση, το ανήσυχο πνεύμα όμως πάντα θα ποθεί την περαιτέρω γνώση και τούτο ίσως αποτελέσει παγίδα που μπορεί να οδηγήσει σε αυτοκαταστροφή. Εκείνο που απαιτείται είναι η εύρεση χρόνου, ενέργειας και σωστού χειρισμού τους. Αυτά υπάρχει ελπίδα να έρθουν όταν πηγάζουν απο βαθειά, αμόλυντη αγάπη και αφοσίωση στην τέχνη. Έχουν κόστος, κάποιες φορές βαρύ, δεν είναι όλοι αρκετά δυνατοί να το αντέξουν. Η ενασχόληση με την τέχνη, μας κάνει μικρούς θεούς, σαφώς όμως μικρούς. Και κάτι πιό απτό, τόσο τραγικά δύσκολο στις μέρες μας. Κάποτε ένας μπασίστας ζήτησε απο τον φίλο και συνοδοιπόρο μου στο γκρούπ Σωτήρη, να του κάνει μαθήματα. Ο νεαρός έπαιζε σούπερ, με τεχνική και γνώσεις δυσθεώρητου ύψους, ήθελε όμως να ξέρει πως ακριβώς γίνεται εκείνο που ο Σωτήρης κάνει στο πάλκο. Ο φίλος μου, αφού τον άκουσε, τον ρώτησε: μελετάς πολλές ώρες την ημέρα; Ο νεαρός απάντησε ενθουσιασμένος ναι, 7-8 ώρες. Κατόπιν, τον ξαναρωτάει: ακούς μουσική; Όταν έχω χρόνο ναι, απάντησε ο μουσικός, μία μιάμιση ώρα. Και ο Σωτήρης του είπε: αντέστρεψε τα αυτά και θα τα πας καλύτερα.

Εγω πάντως θα επιμείνω στο ότι το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Ανέκαθεν η πλειονότητα των Ελλήνων μουσικών δεν έπαιζε για το τραγούδι. Επίσης δύσκολα βρίσκεις κόσμο που εμβαθύνει στα "εύκολα" είδη. Το band coaching είναι το σημαντικότερο μάθημα που πρέπει να παρακολουθήσει ο μέσος ερασιτέχνης μουσικός. Διότι ο καθένας ακούει τον εαυτό του και όχι τι παίζουν οι γύρω του. Να προσθέσω όμως πως αν και το παικτικό-σολιστικό επίπεδο έχει ανέβει πολύ, η επιδειξιομανία δεν είναι νέο σπορ. Σόρι αν είμαι off topic ή ακούγεται επιφανειακή τοποθέτηση αλλά δεν είμαι σίγουρος πως φταίει το Youtube.

Για μενα ενα και μονο κομματι {εστω απο youtube} δεν ειναι αρκετο σαν ντεμο..για αυτο κ σου ειπα να πας να τον δεις σε πραγματικες συνθηκες.. Αν επρεπε να στειλω μεσω youtube..θα εστελνα 4-5 λινκς...σε διαφορετικα settings κ στυλ.. Προσπαθωντας ισως να δειξω ολο το ευρος μου σαν παικτης.

το οτι μπορεις να κανεις οντισιον σε μια μπαντα στελνοντας μερικα λινκ απο τα παιξιματα σου θεωρω οτι ειναι εξαιρετικο κ γλιτωνει παρα πολυ χρονο κ κοπο σε ολους.{Εσυ μεσα σε μερικα λεπτα καταλαβες οτι αυτο το παιδι δεν ΣΟΥ κανει}. Απο εκει κ περα ενα ντεμο ειναι ενα ντεμο. Δουλεια του ειναι να δειξει τις ικανοτητες του παικτη , στο επακρο. Ειναι στο αυτι {η το ματι} του ακροατη να δει περα απο την επιδειξη ικανοτητων κ να καταλαβει αν αυτος ο ανθρωπος "παιζει στα κοκκινα " αν θες , η απλα στρεφει την προσοχη του ακροατη εκει που ειναι καλυτερος. Αλλα γενικα, ..θεωρω λογικο ενα ντεμο πρεπει να ειναι στα κοκκινα.. Τι εννοω.. Αν εγω υποθετικα εκανα οντισιον στην μπαντα σου, θα εστελνα παιξιματα μου του Weckl. Οτι πιο δυσκολο εχω παιξει. Δεν με ενδιαφερει αν η μπαντα σου παιζει B. Springsteen covers.. Εγω σου δειχνω οτι μπορω να παιξω κατι που ειναι 100 φορες δυσκολοτερο. Τωρα αν εσυ δεν μπορεις να αντιληφθεις το time και το feel και το groove μου πανω στην συγκεκριμενη μουσικη ή ξενερωνεις επειδη σου εστειλα το συγκεκριμενο κ οχι ενα παιξιμο μου πανω στο I am on fire..το προβλημα δεν ειναι δικο μου αλλα δικο σου. Aλλα συνηθως..ενας μουσικος που μπορει να παιξει 100 νοτες...να μπορει να παιξει 2..Συνηθως. Το προβλημα υπαρχει οταν ενας μουσικος μπορει να παιξει 3ς νοτες κ του ζητας να παιξει ..δυο. Το ντεμο ενος μουσικου ειναι ενα δειγμα..γιατι κ η μπαντα σου μπορει ενδεχομενως να εχει ζογκλερικες απαιτησεις. Νομιζω οτι καθε σεσσιον μουσικος που προσπαθει να βρει μια ακρη σε αυτο το κουβαρι ετσι σκεφτεται. Οι περισσοτεροι μουσικοι που γνωρισα σε πιστα ηταν το πρωι τζαζιστες η ειχαν Jazz κ fusion ακουσματα.[και ο λογος που μπορουσαν να ανταπεξερθουν στην πιστα ηταν γιατι ειχαν αυτο το Level} Νομιζω οτι η καλυτερη περιπτωση παντως πριν καταφυγεις σε αγγελιες ειναι να πας σε Live και να βρεις τον μελλοντικο σου μπασιστα με τα αυτακια σου.. Να τον δεις να παιζει , να τον αφησεις να σε κουνησει και να τον δεις ακουσεις. σε μια πληθωρα μουσικων στυλ κ κομματιων. Πως αντιμετωπιζει μια μπαλαντα, ενα fast και γενικα πως αντιμετωπιζει την μπαντα,.

Ε ανεβάζετε σάλτανς και μπαντ πέννυ το οποίο είναι και λίγο αδικία ας πούμε γιατί αυτά είναι κάποια από τα κομμάτια που τερμάτισαν το ροκ γενικότερα. Είναι τόσο τεράστια κομμάτια από τόσο τεράστιους δημιουργούς/εκτελεστές που κανένας νέος δεν μπορεί να συναγωνιστεί (ακόμα). Ίσως κάποια από τα κομμάτια που βγαίνουν τώρα, να γίνουν classics σε 20 χρόνια ξέρω γω αλλά μέχρι τότε η σύγκριση είναι λίγο αστεία. Αλλά μια και μιλάμε για νέους που έχουν κάτι να πουν, ιδού και η δική μου πρόταση (το έχω ξαναβάλει) με σοβαρά εχέγγυα για να γίνει κλάσικ: