Πως ξεκίνησε η επαφή με τη μουσική και η πορεία σας

[SpyrosCh]

Από τη μαμά 8)! Χόμπυ της γονικής παρέας τότε, να μας βάζει στη μέση να τραγουδάμε/απαγγέλουμε, να μας ταΐζουν φουντούνια και να μας ηχογραφούν.

 

Και ιδού o αδερφός...

tromara_tou.mp3

[SpyrosCh]

....και η αδερφή!

tromara_ths.mp3

[kguitar]

....και η αδερφή!

 

φοβερη η μικρη  :)

 

 

[Ampelofilosofos]

Η δική μου ιστοριούλα:

Τα ακούσματα στο σπίτι ήταν παραδοσιακά, ελαφρά λαικά και ρετρό...

Για ένα φεγγάρι οι γονείς αποφάσισαν να με στείλουν μαζί με την αδερφή μου να μάθουμε αρμόνιο σε έναν τοπικό πολιτιστικό σύλλογο (Η άλλη εναλλακτική που μας δώσανε ήταν το ακκορντεόν ;D). Τελικά δεν πολυ-ευδοκίμησε γιατί δεν με κέρδισαν οι παιδικές γλυκανάλατες μελωδίες που είχαν οι ασκήσεις και η δασκάλα ήταν και  ολίγον bitch... :P

Γύρω στην 4η-5η δημοτικού κάποιοι κολλητοί στο σχολείο με μπάξανε στο σκηνικό του ροκ, μιλώντας μου για κάτι φοβερούς τυπάδες που χοροπηδάγανε, κουνούσαν τη μαλλούρα και από κάτω χτυπιόταν ο κόσμος σαν παλαβός (τους Guns n roses). Ήταν η εποχή που άρχισε να εκπέμπει το MTV και με ερέθισμα τους γκάνερζ άρχισα να βλέπω βίντεοκλιπ και από Aerosmith, Metallica, Def Leppard και άλλους μαλλιάδες που μεσουρανούσαν αρχές των 90's. Ακολούθησαν χρόνια με κασέτες -αντιγραφές κλπ.Στο γυμνάσιο Χριστούγεννα θυμάμαι έσκασα το μυστικό στους γονείς οτι θέλω να μάθω κιθάρα, που όλο αυτό τον καιρό με το ΜΤV τσινάγανε πολύ...

Τελικά μου έκαναν το χατήρι και η πρώτη κιθάρα ήταν μια ακουστική Aria των 50.000. Πρώτο εγχείρημα να παίξω, η εισαγωγή του Nothing else matters (κλασσικούρα για πολλούς αρχάριους ;D ;D ;D) Γράφτηκα αμέσως σε έναν δάσκαλο να με ξεστραβώσει, ο οποίος...διαολιζόταν όποτε του 'λεγα να με μάθει κανένα τραγούδι guns που είχα κόλλημα τότε. Εκείνος ήταν ρεμπέτης και επέμενε σε αυτά...

Για να δώσω πανελλήνιες το χόμπι μπήκε στον πάγο και εν συνεχεία στο 3ο έτος αποφάσισα να πάρω μια ηλεκτρική (Squier strat) και άρχισα να γρατζουνάω. Εν τω μεταξύ τα ακούσματα γυρίσανε και στην ελληνική σκηνή (τρύπες, ενδελέχεια, διάφανα κρίνα και πιο ποπ πορτοκάλογλου, ξύλινα σπαθιά κλπ) και με κάτι συμφοιτητές στήσαμε ένα πρόχειρο γκρουπάκι με το οποίο καναμε μετρημένες (αλλά ιστορικές ;D ;D ;D) εμφανίσεις σε φοιτητικά φεστιβάλ.

Πλέον κοντά στα 30, συνεχίζω να την ψάχνω σε ροκ, χαρντ ροκ, μπλουζ και "έντεχνα" ακούσματα, χάρη στις ευκολίες του ίντερνετ και λάτρεψα τους Rαinbow, Hendrix, SRV τους οποίους δυστυχώς γνώρισα όντας μεγάλος. Κάνω εδώ και 3 χρόνια μαθήματα για να βελτιώσω την κουλαμάρα :) και η συλλογή με τις κιθάρες και λοιπά gadgets αβγατεύει διαρκώς... Με τη μουσική θα πάψω να ασχολούμαι μόνο όταν το Parkinson δε θα μου επιτρέπει να σταυρώσω ακκόρντο 8) 8) 8)

[Ksekourdistos]

πως ξεκινησα...

 

καμια σχεση με ροκ και μεταλ , καρεκλας και σκυλας ημουν μεχρι τα 20 !

σε καποια φαση ακουσα KISS και με το που ακουσα το σολο απο το love gun , φανταστηκα τον εαυτο μου στην σκηνη να το παιζω !

απο τοτε ξεκινησα την κιθαρα ( μια ακουστικη ibanez απο τον αρμαο ) και ετσι ξεκινησα.

τωρα ασχολουμαι με ροκ , prog ,μεταλ, jazz , funk και ολα τα λοιπα ιδιωματα που εχουν ως κυριο οργανο την κιθαρα

[sd40]

πανω κάτω... διαβάζοντας ολες τις καταχωρήσεις... η ιστορία είναι ιδια...Όλοι μας την πάθαμε απο μικρή ηλικία και μέσα απο το σπίτι ( απο κανα αδερο/ξαδερφο)...και τώρα μας φεύγει ο μισός μισθός  ???;απο το GAS...

 

και η δικιά μου ιστορία ξεκινάει απο τον μικρότερο αδερφό μου που του ήρθε ξαφνικά να μάθει κιθάρα και ο πατερας μου κανόνισε με εναν μπάρμπα (RIP) να του μάθει τη φραγκοσυριανή και την ευδοκία...εγώ απλώς θα τον ακολουθούσα στην άλλη άκρη της πόλης (Βόλο) γιατί ήταν μικρός και φοβόταν την κίνηση αφού πηγαίναμε με τα ποδήλατα...όΛα αυτά εν έτει 1982 στην τρυφερή ηλικία των 12 εγώ τότε...Ουπς καρφώθηκα :-X!

 

Μεταξύ φραγκοσυριανής , ευδοκίας και άλλων γνωστών λαικών ασμάτων, εγώ βαριόμουν αφάνταστα και περιφερόμουν στο σπίτι του μπάρμπα σαν την άδικη κατάρα....μέχρι που τράκαρα πάνω σε ένα Ταυράκι (ΕΚΟ του 1970κατι) που είχε καταχωνιασμένο σε μια άκρη...ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ..την επιασα στα χέρια μου και γρατζούνισα χωρίς να ξέρω. Απο τοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και αρχισα να μαθαίνω κι εγώ μαζί με τον μικρό αδερφό....Αυτός κλασική , εγώ το ταυράκι (ακόμα πονάνε τα δάκτυλα) και όλοι μαζί την φραγκοσυριανή!!!

 

Μετά απο κάποια χρόνια, κι αφού ο μικρός βαρέθηκε, εγώ συνέχισα με το μπάρμπα και σταμάτησα τα μαθήματα μόλις του ζήτησα να μου βγάλει το Where eagles dare απο MAIDEN...εκεί τον μπλοκαρα...

 

Μετά ήρθαν τα γκρουπάκια να αντικαταστήσουν το δάσκαλο...ώρες κλεισμένοι μέσα σε δωμάτια να προσπαθούμε να βγάλουμε τις κιθάρες των Maiden, Rush και αργότερα των Metallica και άλλων καλόπαιδων.. πάντα με το δανεικό ταυράκι του μπάρμπα.....και κάπου το 1986 προχώρησα στην αγορά δικιάς μου κιθάρας αφού η καλή μου μαμά (και πρακτική ....εαν τις έβαφα το σαλόνι στο σπίτι!!!!)συμφώνησε σε αγορά ενισχυτή και κιθάρας (ARIA ProII SL ST 3).... την οποία έχω ακόμα και σήμερα σε τεύχη (οχι τη μάνα μου αλλά την κιθάρα) ...αλλού ο μάνικας κι αλλού το κοντρα πλακέ...οι μαγνήτες κρατάνε κάποιες σημειώσεις μου στο μεταλλικό πίνακα του γραφείου μου..

 

Απο τότε πάντα με μια κιθάρα στα χέρια (άλλοτε πολύ κι άλλοτε λιγότερο) ...ακόμα και στο στρατό (με έναν ανθυπολοχαγό φτιάξαμε γκρουπάκι και βαρούσαμε σε ένα απομονωμένο χωριό στη Λήμνο...αυτός τα ντράμς κι εγώ την ARiA που είχα βάψει χακί παραλλαγή...

 

Πρόχειρος Απολογισμός...

Οι καλύτερες στιγμές μου: τα γκρουπάκια και οι φίλοι που πλέον έχω αφήσει στο παρελθόν (δε ξέρω αν με θυμούνται κάν)

Οι χειρότερες στιγμές: όταν πάνω στα θεικά σολαρίσματα του Gilmore, Smith ή του Lifeson εσπαγε το μι καντίνι και ακολουθούσαν οι γνωστές παναγίες...

Σκέψεις για το μέλλον: Να μεγαλώσει λίγο ακόμα ο γιός μου και να του πάρω την Gibson Custom (τότε θα έχω πολύ καλή δικαιολογία να πω στη γυναίκα μου...."μα είναι για το παιδί καρδιά μου")

Απόφθεγμα της ημέρας: ...δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη μουσική και ειδικά χωρίς αυτό το κομματι Μαονιού με λίγο Σφένδαμο και τις 6 χορδές επάνω!

Ατάκα που με συντροφεύει στο μαγικό ταξίδι:..του σχωρεμένου δασκάλου..."Παιδί μου η κιθάρα είναι σαν την γκόμενα...αν την χαιδεύεις σου κάθεται αν την αφήσεις φεύγει!!!"

 

...καλή σας μέρα

 

 

[vagelism]

Ξεκινησε βασικα πολυ δυσκολα.Κανεις στην οικογενεια ουτε καν στο σοι, δεν επαιζε μουσικα οργανα..Κρητικοι γονεις..εκτεθειμενοι μονο στην κρητικη λυρα..Δραμα σκετο.

Καποια στιγμη ο 13 χρονος γιος , τους ζητησε ντραμς...

- Τι 'ν τουτο..?Τουμπανα?..Ουτε να το συζητας

Καλοκαιρι του 88 μοιραζοντας πιτσες {με τα ποδια στη γειτονια}καταφερα να μαζεψω 130 χιλιαρικα ..και να παρω το πρωτο μου σετ μια μεταχειρισμενη Maya με Paiste 101 πιατινια..

Δυο χρονια αργοτερα..ξεκινησαν οι κοπανες απο το σχολειο..οχι ομως για καφε ..περιμενα να φυγουν για δουλεια..και γυρναγα σπιτι για μελετη..Λιγο μετα αποφασισα οτι αυτο ηθελα να  κανω στη ζωη μου σαν επαγγελμα.Δεν θα ξεχασω ποτε τη  αντιδραση της μανας μου οταν τους το ανακοινωσα.. Επεσε λιποθυμη..

Περασαν μερικα χρονια και παρα πολλα 8ωρα πανω στο σετ ,για να πειστει οτι ημουν σοβαρος με αυτο που ειχα επιλεξει να κανω με την ζωη μου.

23 χρονια μετα...το ταξιδι και η μελετη ακομα συνεχιζεται..

[trolley]

Εγώ γεννήθηκα στη Βολιβία και μεγάλωσα από χωρικούς-ιερείς που έψελναν καθημερινά στο σπίτι. Στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών, και ενώ είχα πάει στο δάσος για να κάμω την ανάγκη μου, εθεάθην από ντόπιους κυνηγούς, οίτινες επιδίωξαν να με ακινητοποιήσουν χρησιμοποιώντας ως μέσο ένα βέλος το οποίο εκτόξευσαν εναντίον μου δια φυσοκαλάμου.

 

Το χαρακτηριστικό "ζμπινγκ" που άκουσα καθώς το βέλος έκρουσε το μεταλικό κράνος που φορούσα, σε συνδυασμό με τη βεβαιότητα ότι διέφυγα από σοβαρό κίνδυνο, με ώθησε να εντρυφήσω στη λαϊκή βολιβιανή παράδοση και να φτιάξω το πρώτο συγκρότημα της περιοχής με τίτλο Λος Ποπουλάρες.

 

Ο ντράμερ μας (η Πάττυ) αποδείχθηκε καλή φίλη τα επόμενα χρόνια και παρέβλεπε ότι αντί για φλογέρα χρησιμοποιούσα ένα ειδικά κατασκευασμένο φυσοκάλαμο, ενώ εκείνη τα έχωνε ακατέργαστα κραυγάζοντας.

 

Είναι βέβαιο ότι θα είχαμε γίνει πολύ γνωστή, αλλά η Βολιβία αποφάσισε να επενδύσει στον τουρισμό, με αποτέλεσμα (εκ' τοτε) να εμφανίζομαι σε τοπικό τσίρκο ως λέαινα, ρόλο που πρωτοέπαιξα στο γάμο της Πάτtυ με έλληνα ντράμερ που ήρθε για διακοπές το καλοκαίρι του 2011.

 

H προσπάθεια μου να μπω στο σπίτι τους ως καθυστερημένο λιοντάρι/μπιμπλό, προκειμένου να φυσοκαλαμιάζω τη Πάττυ όταν ο έλληνας πηγαίνει στη δουλειά του, απέτυχε καθότι στη θέμα μισού κιλού ακατέργαστου κυμά, δεν αντέδρασα καθόλου, ενώ ένα κανονικό λιοντάρι θα έκανε τουμπίτσες από τη χαρά του.

 

 

[vagelism]

....Just say no to drugs and Pot

It messes with your mind.

[Nikolas]

Ρε Σπύρο!

 

Καταρχήν... το 1ο στο τέλος λέει "Σπύρος Χαρμάνης". Ο αδερφός σου είναι ή εσύ, γιατί μπερδεύτηκα... Το 2ο είναι χάρμα να το ακούς (η αδερφή...).

 

Τρόλλευ: Χαλαρά με τα λυγμένα φάρμακά παιδί μου....