Πως ξεκίνησε η επαφή με τη μουσική και η πορεία σας

[gerrard]

Εγώ γεννήθηκα στη Βολιβία και μεγάλωσα από χωρικούς-ιερείς που έψελναν καθημερινά στο σπίτι. Στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών, και ενώ είχα πάει στο δάσος για να κάμω την ανάγκη μου, εθεάθην από ντόπιους κυνηγούς, οίτινες επιδίωξαν να με ακινητοποιήσουν χρησιμοποιώντας ως μέσο ένα βέλος το οποίο εκτόξευσαν εναντίον μου δια φυσοκαλάμου.

 

Το χαρακτηριστικό "ζμπινγκ" που άκουσα καθώς το βέλος έκρουσε το μεταλικό κράνος που φορούσα, σε συνδυασμό με τη βεβαιότητα ότι διέφυγα από σοβαρό κίνδυνο, με ώθησε να εντρυφήσω στη λαϊκή βολιβιανή παράδοση και να φτιάξω το πρώτο συγκρότημα της περιοχής με τίτλο Λος Ποπουλάρες.

 

Ο ντράμερ μας (η Πάττυ) αποδείχθηκε καλή φίλη τα επόμενα χρόνια και παρέβλεπε ότι αντί για φλογέρα χρησιμοποιούσα ένα ειδικά κατασκευασμένο φυσοκάλαμο, ενώ εκείνη τα έχωνε ακατέργαστα κραυγάζοντας.

 

Είναι βέβαιο ότι θα είχαμε γίνει πολύ γνωστή, αλλά η Βολιβία αποφάσισε να επενδύσει στον τουρισμό, με αποτέλεσμα (εκ' τοτε) να εμφανίζομαι σε τοπικό τσίρκο ως λέαινα, ρόλο που πρωτοέπαιξα στο γάμο της Πάτtυ με έλληνα ντράμερ που ήρθε για διακοπές το καλοκαίρι του 2011.

 

H προσπάθεια μου να μπω στο σπίτι τους ως καθυστερημένο λιοντάρι/μπιμπλό, προκειμένου να φυσοκαλαμιάζω τη Πάττυ όταν ο έλληνας πηγαίνει στη δουλειά του, απέτυχε καθότι στη θέμα μισού κιλού ακατέργαστου κυμά, δεν αντέδρασα καθόλου, ενώ ένα κανονικό λιοντάρι θα έκανε τουμπίτσες από τη χαρά του.

 

 

 

Εμένα με απείλησε ο Τσάκ Νόρις ότι αν δεν ασχοληθώ με τη μουσική θα μου δώσει γυριστή κλωτσιά. Είναι προφανές ότι δεν είχα επιλογές.. 

[gerrard]

Από τη μαμά 8)! Χόμπυ της γονικής παρέας τότε, να μας βάζει στη μέση να τραγουδάμε/απαγγέλουμε, να μας ταΐζουν φουντούνια και να μας ηχογραφούν.

 

Και ιδού o αδερφός...

 

 

....και η αδερφή!

 

εσύ σε ποιό απο τα δύο είσαι ρε?  :P

[Evilnye]

Καλά Χαρμάνης και sister rule ;D

 

Εγώ, παιδάκι, βιολί (ΩΔΕΙΟ), πλάκα στις συναυλίες> διακοπή για κάποια χρόνια> δυναμική επιστροφή στο μπάσο (πάλι ΩΔΕΙΟ) και πάλι πλάκα στις συναυλίες.

 

ΥΓ: Τα γράφω συνοπτικά γιατί είμαι σίγουρη πως τα έχω ξαναγράψει κ αλλού.

[funky_bassman]

Να πω και εγώ την δική μου δακρύβρεχτη ιστορία...

Πήρα το όνομα του θείου μου που είχε πεθάνει (μπρρρρρρρ) πρόωρα στα 19 του χρόνια ο οποίος έπαιζε πιάνο,κιθάρα,φυσαρμόνικα και γενικά ήταν μαμώ τα παιδιά από ότι έχω καταλάβει... Μαζί με το όνομα πήρα και την ευθύνη του να γίνω το ίδιο μαμώ τα παιδιά με τον θείο μου  :P

Ο ξάδελφος μου (10 χρόνια μεγαλύτερος) ασχολούνταν από μικρός με την παραδοσιακή μουσική (λύρα και μετέπειτα βιολί) και έτσι είχα πάντα κοντά μου μουσικά όργανα...

Πάντα γραντζούναγα την λύρα του οπότε στα 8 μου ο πατέρας μου (Κρητικός βλέπεις) με πήγε για λύρα... Που να του ομολογήσω τότε ότι μου άρεσε το μαντολίνο? Πηγαίνω λύρα για 1 χρόνο τα παρατάω λόγω έλειψης ενδιαφέροντος... Στα 14 μου με ξαναπιάνει η όρεξη και μιας και υπήρχε το όργανο γιατί όχι? Πάλι λύρα... Αλλά στα 16 μου τελικά το ΜΕΤΑΛ κέρδισε οπότε την παράτησα για χάρη της κιθάρας... Επειδή όμως έγραφα πανελλήνιες εκείνη την χρονιά (ναι δεν είμαι τόσο μικρός έγραφα και στην 2α λυκείου) οι γονείς μου ακούσανε κιθάρα και βγάλανε καντήλες!!! Οπότε δουλεύω το καλοκαίρι μαζεύω κάποια λεφτά (ναι το παραδέχομαι τα υπόλοιπα τα ήπια μπύρες) και αγοράζω την πρώτη μου κλασσική κιθάρα... Αμέσως ξεκινάω το πρώτο μου συγκρότημα αλλά μαζευτήκαμε 3 κιθαρίστες που οι 2 είχανε και ηλεκτρική!!!!Οπότε εγώ εθελοντικά πάω στο μπάσο (δανεικό από τον μεγαλύτερο αδελφό ενός φίλου μου)... Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας έρωτας μεγάλος...  ::) :P ;D ;D ;D

[audiokostas]

Προαύλιο δημοσίου Λυκείου κάπου στην Αθήνα, αρχές 80s.....

Αυτός: Ρε σύ άκουσες;

Εγώ:   Τι;

Αυτός: Θα παίξουν ο Τάκης και ο Σάκης στο αμφιθέατρο στις Αποκριές..

Εγώ:   Και χέστηκα

Αυτός: Μην είσαι μαλάκας, να παίξουμε κι εμείς

Εγώ:   Αυτό που παίζουμε κάθε βράδυ; Μπροστά στον κόσμο; Το αφήνει ο Πιγκουϊνος; (Λυκειάρχης)

Αυτός: Εμείς οι δυο κιθάρα και έχω έναν ξάδερφο που τραγουδάει, ο Γιώργος πιάνο και ο αδερφός του Γιάννη ντραμς

Εγώ:   Το χεις λυμένο, έτσι;

Αυτός: Πάρε την ακουστική σου κι έλα στο μαγαζί το απόγευμα

 

(Λίγες ώρες αργότερα, δυο έφηβοι με ακουστικές σε μια αποθήκη λούτρινων -φυσική ηχομόνωση- προσπαθούν να παίξουν κάτι που μοιάζει με μουσική.)

Εγώ:   Δε βγαίνει ρε παπάρα

Αυτός: Μη χαλιέσαι ρε συ. Πάμε ξανά.

Εγώ:   Μωρέ και μέχρι τη Δευτέρα Απουσία να παίζω δεν το βγάζω σε τρεις βδομάδες

Αυτός: Ρε συ δεν είναι τίποτα

Εγώ:   Για σένα που τα παίζεις τόσο καιρό ...... Δε μπορώ μπαρέδες και άρσεις.....πάμε κάτι σε μπαλάντα

Αυτός: Σιγά μη γίνουμε Σάιμον και Γκαρφάνκελ.

Εγώ:   Πρώτον δεν με χαλάει και δεύτερον είσαι και νοστιμούλης

Αυτός: Λοιπόν, άκου. Θα παίξεις μπάσο

Εγώ:   Αυτό που κάνει μπουμ-μπουμ, μπουμ-μπουμ ;

Αυτός: Ναι ρε. Και είναι πιο εύκολο και θαμαστε πρώτη μούρη που χουμε απ' αυτό....

Εγώ:   Μ' αρέσει. Για λέγε. Που θα βρούμε απ' αυτό;

Αυτός: Ο αδελφός του Γιάννη (ο ντράμερ) έχει ένα φίλο που θα τον ψήσουμε να μας το δώσει για λίγες μέρες.

 

Μια μέρα αργότερα στο υπόγειο μιας μεσοαστικής πολυκατοικίας μου παρουσιάζουν ένα κόκκινο (maple μπράτσο) θεριό Yamaha.

Εγώ:   Ρε συ αυτό είναι μεγάλο

Εκείνος:Έτσι είναι τα μπάσα

Εγώ:    Και αυτά δεν είναι χορδές. Είναι παστίτσιο. Που να τις πατήσω; Θα με πατήσουν..

Εκείνος:Είναι για άντρες

Εγώ:    Έ, να φωνάξουμε τότε έναν

Εκείνος:Πάρτο, πρόσεχέ το και μόλις τελειώσετε τη συναυλία, μου δίνετε τα φράγκα για καινούριες χορδές και αν θέλει τίποτα άλλο φτιάξιμο......

Εγώ:    Ναι ρε Σάϋλοκ, θα τα χεις

Εκείνος:Ποιος είναι o ...

Εγώ:    Ο μπασίστας των Βένις Μέρτσαντς

Εκείνος:Α....

Εγώ:    Για βάλτο στον ενισχυτή

Εκείνος:Παίξε

Εγώ:     ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 

Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα βρείτε στην Wikepedia, allmusic, troktiko, noiz ............