Πως ξεκίνησε η επαφή με τη μουσική και η πορεία σας

[mkm]

Σε μια γιορτή ενός φίλου μου στην 1η λυκείου (1996) βγήκε μια κιθάρα και εντυπωσιάστηκα τόσο από το πανηγύρι που έγινε, που περίπου ένα μήνα μετά (και μετά απο ατελείωτο πρήξιμο στους δικούς μου) πήρα και εγώ μία κλασική και μπήκα στο λούκι.

 

Σχολείο, μπάντα κλπ (μάλιστα ένα παιδί έπαιζε τζουρά και η μπάντα λεγότανε Jurassic Band ;D)

 

Με ηλεκτρική ασχολήθηκα απο το 2001 και μετά, αφού τα ακούσματα με οδήγησαν εκεί αναπόφευκτα.

 

Για ωδεία, δασκάλους κλπ ούτε κουβέντα αφού εκεί που μεγάλωσα (επαρχία Λάρισας)κάτι τέτοιο ήταν πολύ παραπάνω από πολυτέλεια.

 

Ο ένας απο την παρέα ήξερε καλά και τα έδειχνε και σε εμάς τους υπόλοιπους κλπ

 

Το 2005 ανακάλυψα το noiz και μπήκα για τα καλά στο χορό.....

 

[solega]

απο βρεφικη ακομα ηλικια θυμαμαι το πατερα μου ο οποιος με μια κλασικη κιθα μαρκας "exelsior" επαιζε στο σπιτι μη μιλας αλλο για αγαπη,συννεφουλα και αλλα κλασικα τραγουδια της εποχης του.Δε μου εκανε βεβαια καμια εντυπωση η κιθαρα σαν οργανο.Ηθελα να μαθω πιανο.Ειχα ηδη τοτε περιπου 7-8 χρονια στη πλατη μου σε χορωδειακο τραγουδι με σολφεζ και ντικτε.Τοτε και οταν ημουν πρωτη γυμνασιου ειχα ενα καθηγητη που ερχοταν και μου εκανε ιδιαιτερα μαθηματα γερμανικων ο οποιος επαιζε τα βραδια μουσικη σε ενα μαγαζι.οσο εγω εγραφα τις ασκησεις αυτος γρατζουνουσε "holiday" στη κλασικη του πατερα μου.Τοτε αρχισε να μου αρεσει η ολη φαση. Μετα απο μερικες προτροπες του κολητου μου τοτε ο οποιος εκανε μαθηματα κιθαρας αποφασισα να μαθω να παιζω και εγω.Αυτος μαθαινε ενα ακορντο,ερχοταν σε μενα και μου το εδειχνε και μενα.Και φυσικα τα μαθηματα γερμανικων μετατραπηκαν σε μαθηματα κιθαρας απο τον ιδιο το καθηγητη μου.....χοχοχο γι'αυτο εδωσα 3 φορες για να το παρω το χαρτι των γερμανικων.κι ετσι καθομουν ωρες ατελειωτες παιζοντας το μαχαιρι το οποιο θεωρουσα ως τη καλυτερη ασκηση για να αλλαζεις-μαθαινεις ακορντα.

εντωμεταξυ η κλασικη ειχε φαει τη πρωτη της μοντα με τοποθετηση μαγνητη "savvas" επανω της!!!  ;D

μετα απο κανενα χρονο και ενω ηταν χριστουγεννα με πολλα παρακαλια επεισα το πατερα μου να μου αγορασει τη πρωτη μου ηλεκτρικη κιθαρα το 1994 μαρκας "Marina".Τα πρωτα τραγουδια τοτε ηταν Τρυπες,Σπαθια,deep purple,κλπ κλπ κλπ.

[inertiacreep]

Ωραίο θέμα ;D Αρχίζω :

Στα παιδικά μου χρόνια δεν μπορώ να πώ οτι είχα ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, μιας και ούτε οι γονείς μου ήταν ιδιαίτερα μουσικόφιλοι (εκτός από μια συλλογή ταλαιπωρημένων 45αριών με ρεμπέτικα και λαικά άσματα, δεν υπήρχε παρα μόνο ραδιόφωνο στο σπίτι), ούτε κι εγώ ενδιαφερόμουν ιδιαίτερα, μιας και είχα τη μπάλα, το ποδήλατο και την κατασκευή/διάλυσηδιαφόρων "παιχνιδιών" να ασχοληθώ :D

Μια μέρα λοιπόν, 11 χρονών πρέπει να ήμουν, ψάχνοντας στην παλιά ντουλάπα, ανακάλυψα ενα κασετόφωνο, ξέρετε, από αυτά τα "πλακέ" που έπαιρνε και μικροφωνάκι (included) με διακόπτη rec-stop για την εγγραφή! "Εδώ είμαστε", λέω! Μαζί του υπήρχαν και μερικές παλιές κασέτες, ανάμεσα στις οποίες και ΜΙΑ με Σιδηρόπουλο στην Α' πλευρά και AC/DC στην Β' (τονίζω το ΜΙΑ γιατί ήταν η πρώτη μου κασέτα, μιας και μετά την ακρόαση φυσικά και περιήλθε στην κατοχή μου ;) ). Έτσι λοιπόν μπήκα στο τριπ της μουσικής γενικότερα.

Αφού δεν το πήρα απόφαση να γίνω drummer, όταν το ήθελα εκεί γύρω στα 12-13, στα 16-17 δειλά δειλά ξεκίνησα να τραγουδώ σε μια μπάντα με φιλαράκια στην οποία παίζαμε τις κλασικές metal διασκευές που παίζουν όλα τα παιδιά της ηλικίας αυτής (τότε τουλάχιστον), Sabbath, Maiden, Metallica κλπ...

Τη ίδια περίοδο, έπιασα στα χέρια μου μια κιθάρα (πρωτότυπο!!!), "ασχολήθηκα" λίγο καιρό μαζί της, αλλά τελικά αποφάσισα οτι δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία μου :D. Ο ξάδερφός μου τότε είχε ενα μπασάκι Aria Pro, το είδα, το περιεργάστηκα, και κάτι έκανε "κλικ" μέσα μου. Οπότε, μετά από αιματηρές οικονομίες, αγόρασα στα 19 το πρώτο μου μπάσο, ενα Washburn XB-105. 5άρι από μικρός, κι ας λένε διάφοροι τα δικά τους :D Εκτοτε, παίζω μπάσο και τραγουδώ, και όταν το κάνω, είμαι λεύτερος...

...εκτός από τις φάσεις που παίζω μπάσο προς το ζήν, λαικατς παουα ολ δε γουέη, αλλα και τι να λέει...

[hitman]

Ήταν καλοκαίρι του '97. Ένα παιδί στο χωριό της μάνας μου, όπου παραθέριζα τότε, είχε φέρει την νεοαποκτηθήσα κλασσική κιθάρα του. Πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με μουσικό όργανο, πέραν ενός "πιάνου" 2 οκτάβων με μία νότα πολυφωνία που είχα όταν ήμουν πολύυυυυυ μικρός. Ασχολήθηκα αρκετά μαζί της, και λίγο καιρό μετά η θεία μου μου έκανε δώρο μία κλασσική Lawren και αμέσως ξεκίνησα ωδείο.

Το ωδείο κράτησε 4 χρόνια, στα οποία δεν πολυδιάβαζα οπότε και σταμάτησα. Τον καιρό εκείνο ο φίλος μου ο Σωτήρης είχε πάρει μία Squier Stratocaster και έναν Park ενισχυτή και μερικές φορές έπαιζα κι εγώ. Παράλληλα είχα αρχίσει να ακούω την μουσική του διαβόλου οπότε το μικρόβιο είχε μπει μέσα μου.

Στην πρώτη λυκείου (δηλαδή το 2002) πήρα την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, μία Samick, με οικονομίες και χαρτζηλίκια που μάζευα αρκετό καιρό. Λίγους μήνες αργότερα ένας φίλος μου που είχε μπάσο πρότεινε να φτιάξουμε συγκρότημα, κι έτσι χρειάστηκα και ενισχυτή (ναι, για περίπου 5 μήνες έπαιζα χωρίς ενισχυτή. είπαμε, δεν είχα φράγκο!  ;D), και πήρα έναν Randall 25βατ (λαμπάτους, τον καιρό εκείνο και στην Ηγουμενίτσα που έμενα, βλέπαμε μόνο σε προσπέκτους...), τον οποίον έχω μέχρι τώρα (την κιθάρα την έχω χαρίσει σε έναν φίλο να την κουρδίζει σε drop C). Κι έτσι ξεκινήσαμε να παίζουμε σε ένα υπόγειο smoke on the water, paranoid, fear of the dark κλπ. Το συγκρότημα αυτό υπάρχει μέχρι σήμερα, με τελείως διαφορετική σύνθεση, παίζουν heavy/thrash/black metal, και εννοείται εγώ δεν παίζω τέτοια πράματα  ;D Την ίδια χρονιά πήρα και foot switch για τον ενισχυτή(από Θεσσαλονίκη, όταν πήγαμε 3ήμερη με το σχολείο), για της ανάγκες της μπάντας (πού λεφτά για πετάλια...).

Τα Χριστούγεννα του 2003 η μάνα μου μου έκανε δώρο το πρώτο (και τελευταίο) μου πολυεφφέ: DigiTech RP 80. Παραμορφώσεις, wah, modulation και delay σε ένα τόσο δα μικρό κουτάκι!!! Ενώ οι άλλοι 2 (ναι, είχαμε τους Iron Maiden ως πρότυπο  :P) κιθαρίστες είχαν ένα μέταλ ζώον και ένα DOD Grunge Distortion εγώ έπαιζα με προσομοίωση mesa, chorus, delay και reverb  :o! Είχα ξετρελαθεί με αυτό το μηχανάκι. Δυστυχώς η έναρξη των σπουδών μου σήμαινε και την αποχώρισή μου από την μπάντα, αλλά ακόμα πηγαίνω να τους ακούσω (και να τους φωτογραφίσω), και είμαστε ακόμα καλοί φίλοι με τα παιδιά.

Τώρα που σπουδάζω και παράλληλα εργάζομαι, χαίρομαι που βγάζω αρκετά χρήματα ώστε να έχω έναν αξιοπρεπή εξοπλισμό που σε εκείνη την ηλικία μόνο ονειρευόμουν.

Έχω το ταυράκι που πάντα ποθούσα (Epiphone, αλλά μέχρι εκεί μπορούσα να φτάσω), έναν full tube ενισχυτή και ένα μάτσο πεταλάκια να χορεύω πάνω τους.

Παρόλα αυτά βέβαια στα λάιβ είμαι μινιμαλιστής: το Σάββατο που παίξαμε τελευταία φορά έπαιξα με μία Squier affinity strat (το ταυράκι μου είναι για service/setup) καρφί σε έναν 15άρι transistor Crate(μικροφωνισμένο εννοείται). Μάλλον μου έχει μείνει από εκείνες τις πρώτες πρόβες, όταν το foot switch φάνταζε στα μάτια μου ως τρελό gadget.  8)

 

Τώρα που τα ανέσυρρα όλα αυτά, συγκινήθηκα. Αλήθεια λέω.

 

Ωχ, ολόκληρη έκθεση έγραψα, και είμαι μόλις 22. Φανταστείτε τι θα έχω να πω στα 60!  ;D

[X-minor]

Εννέα-δέκα χρονών (κάτι δημοτικού θυμάμαι μόνο) και μου'βαλε τρελός καραμεταλλάς (τότε) ξάδερφος mercyful fate και μου άρεσαν. Ακόμα θυμάμαι να βουίζει στ'αυτιά μου το nuns have no fun. Need I say more?

[Nikolas]

5 χρονών σε σπίτι φίλων, πετυχαίνω ένα πιάνο και αρχίζω να παίζω κάποια μελωδία που είχα ακούσει. Το πιάνει πρέφα ο μπαμπάς (που και παίζει πρέφα, αλλά και ξέρει μουσική κάποια πράγματα) και με ρωτάει "θες να κάνεις πιάνο";; ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ, εγώ...

 

Αγοράζει λοιπόν ένα φτηνό πιάνο, σου λέει, και το παιδί να μην κάνει, θα του μείνει εκεινού. Ξεκινηάμε και εγώ και ο αδερφός μου μαθήματα, ιδιαίτερα. Με μια, αχαρακτήριστη. Heck! Δύο αχαρακτήριστες. Μας τις γνωρίσανε και καλά καλές, και κουραφέξαλα. Δε μπορούσα να μάθω σχεδόν τίποτα και δεν μελέταγα. Ο αδερφός μου που μελέταγε όμως, πήγαινε χειρότερα. (Έπαιζα τα δικά μου, άρα έπαιζα πολύ πιάνο, απλά όχι αυτό που 'έπρεπε').

 

Ο αδερφός μου σταματάει, εγώ συνεχίζω σε ωδείο στα 7. Άλλη αχαρακτήριστη εκεί. Απαίσια καθηγήτρια, και εγώ να κλαίω που δε σταματάω το ωδείο (αλλά εκεί ψιλοπιέσανε οι γονείς). Τελικά πετυχαίνω μια καλόκαρδη κυρία, μέτρια πιανίστα, αλλά για μένα τέλεια, και δίνω εξετάσεις (8 χρονών) και καταφέρνω να μπω στην 2α κατωτέρα.

 

Εεε... μέχρι τα 18 2α κατωτέρα ήμουν. Κάθε χρόνο μαθήματα, κάθε χρόνο να παίζω. Μπήκα 1 χρόνο στο μουσικό γυμνάσιο (1977 γενημμένος), αλλά δε προχώραγα τάξη ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Τελικά 2α λυκείου πήγα στα Γιάννενα, και ξεκίνησα μαθήματα με την κ. Πρεβεζιάνου, καταπληκτικό άτομο, καταπληκτική καθηγήτρια και πιανίστα. Στα 18 μου μπήκα 3η μέση απ'ευθιας, και είπα στον εαυτό μου "επ... μπορώ να παίξω. Άντε πάμε για το πτυχίο". κλπ κλπ...

 

Πρώτο εντυπωσιακό πράγμα που ακούω είναι Jean Michel Jarre, όπου τσιμπάω και ένα PSR4600 της YAMAHA (το "καλό" τους τότε... πρέπει να ήταν το 1990, ή κάτι τέτοιο).

 

Μετά τα 20 δουλεύω σε μαγαζί βραδινό, με αυτό το PSR και αγοράζω και ένα sampler της EMU. ΚΑι ένα Korg Sigma. Και τελικά τα πουλάω όλα, λίγο πριν φύγω για Αγγλία... Έχω παρατήσει το πανεπιστήμιο, για χάρη της μουσικής, κλπ κλπ.

[bassmike7021]

Eγώ στη 2α Δημοτικού ήθελα να πάω να μάθω κλασική κιθάρα (δεν ήξερα καν τι είναι η ηλεκτρική), δεν θυμάμαι πως και γιατί μου ήρθε κάτι τέτοιο, αλλά ήθελα. Οι γονείς μου αν και δεν είχαν καμιά σχέση με τη μουσική (ακούγανε μόνο μουσική, δεν έπαιζε κανένας), μου πήρανε μια κλασική κιθάρας της πλάκας (από κοντραπλακέ) και με γράψανε και στο ωδείο της γειτονιάς. Πήγα και γω που λέτε όλο καμάρι στο 1ο μάθημα κιθάρας, είχα έναν πολύ καλό δάσκαλο και μου άρεσε. Πήγα στο 2ο μάθημα, που ήταν η θεωρία, και λέω που ήρθα?? Τι είναι αυτά?? Ε, την επόμενη βδομάδα είχα σταματήσει.

 

Στο γυμνάσιο άκουγα πάρα πολύ ελληνική Rock (Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα, Μωρά Στη Φωτιά, Πράσσειν Άλογα, κ.τ.λ. κ.τ.λ.) και πάρα πολύ Metallica!! Ε, Metallica αν ακούς και παίζεις μπάσσο, ε μάλλον θα είναι λόγω Cliff Burton. Δεν ξέρω γιατί από όλα τα όργανα μου κάθισε αυτό στο μάτι, είναι μάλλον αυτό που λένε έρωτας με την πρώτη ματιά...!!  :P

 

Πάω στα γονειά και τους λέω: "Θέλω να μάθω μπάσσο!". Η απάντηση που πήρα ήταν "Τι είναι αυτό παιδί μου??".  ;D Στην αρχή προσπάθησαν να με πείσουνε να μάθω καλύτερα κιθάρα από ότι μπάσσο, αλλά εγώ εκεί!! Ανένδοτος. Από κει και πέρα, δεν μπορώ να πω, με στήριξαν πάρα πολύ. Το Νοέμβριο του 2003, μου αγοράσανε το πρώτο μου bass, ένα Cort GB54 και τον Orange Crush35B και άρχισα και τα ιδιαίτερα.

 

Στη 2α Λυκείου, έκανα το 1ο μου live στην γιορτή του Πολυτεχνείου για το σχολείο!

Όταν μπήκα στη σχολή μου, έκανα την 1η μου μπάντα και το Πάσχα του 2008 με τα λεφτά που μου έβαζε ο παππούς μου στην τράπεζα από όταν είχα γεννηθεί, πήρα και το 5χορδό μου bass, ένα Warwick Corvette $$ 5 NT. Μετά από λίγο καιρό άρχισα και τα live με την μπάντα μου σε bar/clubs της Θεσ/νίκης και το Φεβρουάριο του 2009 μπήκα και σε 2η μπάντα, όπου έκατσα μισό χρόνο μόνο λόγω περιορισμένου χρόνου. Τον Νοέμβριο του 2009 μετά από σκληρές οικονομίες 1,5 χρόνου πήρα και το καλό μου 4χορδο, ένα MusicMan Stingray 4 Natural με Maple μανίκι και είμαι πλέον ευτυχισμένος.

 

Το πιο ειρωνικό σημείο της ιστορίας, είναι ότι αυτό που αγαπάω τώρα πάρα πολύ στη μουσική, τη Θεωρία και Αρμονία (που με ώθησαν στο να αγοράσω και μια κλασική κιθάρα πέρσυ το χειμώνα), ήταν αυτά που με έκαναν τότε 2α Δημοτικού να σταματήσω τη μουσική...

 

Y.Γ. Ακόμα έχω την κόντρα πλακέ κιθάρα που μου είχαν πάρει τότε...

 

Συγγνώμη αν σας κούρασα.

[sixtrip]

Χώρησα με το γκομενάκι μου και έπρεπε να κάνω κάτι να ξεδώσω!Και ξεκίνησα μαθήματα ντραμς στο μοντερν μουσικ σχολείο :P.

Για αυτο παιδιά μη φοβάστε να χωρίσετε!!!Μπορεί να ξεπηδήσει κανένα ταλέντο!!!

[Terry RoscoeBeck5]

Η… καταστροφή μου ξεκίνησε κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πιο συγκεκριμένα η επαφή μου με τους δίσκους που είχαν κάποια ξαδέρφια μου: Ήταν το «we sold our soul for rock&roll» των Sabbath και το «breakfast in America» των Supertramp. Η επόμενη ζημιά ήταν ένα βράδι, ακούγοντας τον σταθμό της τότε αμερικανικής βάσης που εξέπεμπε στα ΑΜ από το Κάτω Σούλι- στην Νέα Μάκρη… Άκουσα κάτι- που μετά από χρόνια έμαθα ότι ήταν Rainbow- και είπα, αυτή είναι η μουσική της ζωής μου. 

Το επόμενο βήμα ήταν να πιάσω στα χέρια μου ένα όργανο… Κιθάρα ή μπάσο; Από το δίλλημα με  έβγαλε αφενός  ο γείτονας και κολλητός μου ο Μάνος a.k.a Tweety και αφετέρου ο Steve Harris… Τότε ο Μάνος πήρε την πρώτη του κιθάρα, οπότε μου καλοφαινότανε η προοπτική του μπάσου για να φτιάξουμε γκρουπ. Από την άλλη, fan των Maiden από την αρχή τους, έβλεπα τον Harris με το precision και πάθαινα… κονιόκο.

Οπότε με δόξα, τιμή και τα χαρτζιλίκια που μάζεψα, Χριστούγεννα του 1984 αγόρασα από τον Αρμάο το πρώτο μου μπάσο- ένα Melody replica precision…

Η πρώτη χυλόπιτα ήρθε από τον ίδιο τον κολλητό μου, τον Μάνο, που μόλις του είπα «τώρα έχω μπάσο, έλα να κάνουμε γκρουπ…», μου απάντησε ότι ήθελε έμπειρο μπασίστα!

Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια παίξαμε άπειρες φορές με τον Μάνο και πολλές φορές θυμόμαστε εκείνες τις ηρωικές εποχές και το κυνήγι που τρώγαμε από τα σόγια μας: Τι κάνετε με αυτές τις παλιό κιθάρες, τι θα γίνεται στην ζωή σας, μουσικοί; (Η… ρεαλιστική εκδοχή του κλιπ του I wanna rock, που την ζήσαμε πολλοί από εμάς).

Στην πορεία τα όργανα άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο- τελικά μετά από δεκάδες από αυτά, κατέληξα εκεί από που ήθελα να ξεκινήσω: Fender … και όπως λέει και ο σοφός Tweety «αν δεν γράφει Fender, δεν παίζει»!

Τα χρόνια πέρασαν «γεμάτα» από την μουσική: Γκρουπ, πρόβες, συναυλίες, περιοδείες, περισσότερες μουσικές, διαφορετικές μουσικές…

Τώρα στα 40, το μαλλί δεν είναι μέχρι την μέση όπως ήταν κάποτε- όμως το να τα κόψω ήταν μια συνειδητή απόφαση και ευτυχώς τα περισσότερα είναι στην θέση τους.

Όμως η τρέλα παραμένει η ίδια, οι πρόβες, τα gig συνεχίζουν να είναι εδώ- με παλιούς αλλά και νέους φίλους… 

 

[dionisissab]

Τα ίδια που είπε και ο panagiotis (1η σελίδα) με μερικές τροποποιήσεις.

Θυμάμαι το μακρινό 1997 ένα μεσημέρι με πήρε ο πατέρας μου απ' το χέρι σχεδόν με το ζόρι και μου είπε: "Πάμε στη Φιλαρμονική..". Εγώ δεν ήθελα, έκλαιγα και άλλα τέτοια όμορφα. Ήδη είχαν γραφτεί τα δύο μεγαλύτερα μου αδέρφια και μάθαιναν τρομπέτα και ευφώνιο. Πήγα και εγώ εκεί, κλαιγοντας, μπαίνω μέσα και καθόμουν σαν το μικρό παιδάκι που δεν γίνεται το χατήρι του. Με ρώτησε ο μαέστρος πώς με λένε και αν θέλω να γραφτώ και του απάντησα μονολεκτικά: "Όχι".

 

Ενώ μιλούσαν οι δύο μεγάλοι και τ' άλλα δύο μου αδέρφια έπαιζαν, μου είπε ο μεγαλύτερος: "Πάρε αυτό τον κόπανο και ρίξε μια δυνατή μπουνιά στην κάσα που είναι εκεί". Δεν ήξερα ούτε τι είναι κόπανος ούτε κάσα...  :-[

Από εκεί όσο κινηματογραφικό και αν φαίνεται, ήθελα να κοπανήσω οτιδήποτε βρισκόταν εκεί μέσα.

Την επόμενη ξεκίνησα σολφέζ και στη συνέχεια ξεκίνησε το μουσικό μου ταξίδι στη Φιλαρμονική αρχικά και στη συνέχεια με τα διάφορα γκρουπ που έπαιζα και παίζω ακόμα.

Πολλές ευχαριστίες στον πατέρα μου...Εκτός της μουσικής παιδείας, είχε τον τρόπο να μας περάσει και άλλα όμορφα. Επίσης θα ήταν μεγάλη μου προσβολή προς το πρόσωπο του μαέστρου, του Κωνσταντίνουν Κτενά, αν δεν έλεγα κάτι και γι' αυτόν. Ένα πράγμα μόνο: δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτά τα εκατοντάδες παιδιά που έχουν περάσει απ' τα χέρια του ή ασχολούνται ακόμα με τη μουσική σε επαγγαλματικό επίπεδο ή κρατούν τις μουσικές τους γνώσεις σφιχτά μέσα τους.

 

Μεγάλη ευγνωμοσύνη έχω και στους δύο. Και τους χρωστάω τα πάντα...