Greek Audiophile

[mechmg93]

Καλά όλα αυτά. Εγώ τσαντίζομαι με ένα πράγμα:

 

Γαμώ το κέρατό μου' date=' γιατί ο καλός ήχος συνεπάγεται με βινύλιο και λάμπες;;; ΕΛΕΟΣ! :evil:

Τι κόλλημα κι αυτό...[/quote']

 

 

δεν ειναι κολλημα!! εδω και παρα πολλα χρονια ο κοσμος του high end ειναι διχασμενος αναμεσα σε transistor και λαμπες :wink:

 

σχετικα με το βινυλιο, παρατηρω μια τακτικη που σε γενικες γραμμες την θεωρω σωστη: αγοραζουν την εκαστοτε εγγραφη σε οτι ειχε εξ αρχης κυκλοφορησει. δηλαδη αλμπουμ του 1976 θα το αγορασουν σε βινυλιο κλπ κλπ . :wink:

[ytsestef_2112]

Καλά όλα αυτά. Εγώ τσαντίζομαι με ένα πράγμα:

 

Γαμώ το κέρατό μου' date=' γιατί ο καλός ήχος συνεπάγεται με βινύλιο και λάμπες;;; ΕΛΕΟΣ! :evil:

Τι κόλλημα κι αυτό...[/quote']

 

 

δεν ειναι κολλημα!! εδω και παρα πολλα χρονια ο κοσμος του high end ειναι διχασμενος αναμεσα σε transistor και λαμπες :wink:

 

σχετικα με το βινυλιο, παρατηρω μια τακτικη που σε γενικες γραμμες την θεωρω σωστη: αγοραζουν την εκαστοτε εγγραφη σε οτι ειχε εξ αρχης κυκλοφορησει. δηλαδη αλμπουμ του 1976 θα το αγορασουν σε βινυλιο κλπ κλπ . :wink:

 

ρε συ είναι κόλλημα με τους ελληναράδες αυτό. σε όλο το βίντεο μόνο λάμπες και βινύλια έβλεπες... και αν τους ρωτήσεις γιατί θα σου πουν "ε, φίλε ο αναλογικός ήχος είναι πιο ζεστός" και τέτοιες π@π@ριές (πιπεριές ντε). δώσε 200000 ευρώ σε digital μηχανήματα να δείς πως θα κελαηδήσει... :roll:

[bloody_sunday]

Να κάνω κι εγώ κάποιες επισημάνσεις...

 

Εκείνοι προσπαθούν ν'αναπαράγουν ήχους από μια ηχογράφηση με μηχανήματα που λειτουργούν σαν μεγεθυντικός φακός' date=' ενώ πολλοί από εμάς που τα γράφουμε, το αντίθετο. [/quote']

 

Πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση μπος αλλά μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος γιατί με μπέρδεψες; :?

 

H δική μου εμπειρία λέει πως για να κάτσω να συζητήσω σοβαρά με έναν audiophiliac θα πρέπει απαραιτήτως να είναι ταυτοχρόνως και ηχολήπτης' date='άντε έστω απλός μουσικός.Αλλιώς δεν γίνεται,η κουβέντα γίνεται γραφική σε dt.[/quote']

 

Διαφωνώ σε αυτό! Μιας και παλιά είχα ασχοληθεί εντατικά με το Hi fi και high end, και έχοντας ένα μικρό μπακγκράουντ σε ηχοληψία και ένα μεγαλύτερο σε μουσική, έχω συναντήσει άτομα που δεν έχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο αλλά είναι θαυμάσιοι συζητητές πάνω σε αυτά, και μόνο από τη σκοπιά του λάτρη της μουσικής.

 

Ένα διφορούμενο θέμα που συζητούσα όμως είναι αν χρειάζεται να έχει κάποιος μουσική παιδεία για να εκτιμήσει και να λατρέψει δύσκολα είδη μουσικής. Tους μιλούσα για ένα βράδυ που ακούγοντας τον John Coltrane μου ήρθε η... επιφοίτηση, και σοκαρίστηκα με τις αρμονίες που ανακάλυψα ακούγοντας πολύ προσεκτικά τα τρελά (σχεδόν παρανοϊκά), καυτά και αχαλίνωτα γρήγορα κομμάτια της free jazz του. Εκείνοι μου έλεγαν ότι τα εκτίμησα επειδή έχω μουσική παιδεία κι έχω παίξει jazz κι εγώ, και ότι κάποιος που δεν έχει δεν θα το εκτιμήσει ποτέ, συμπεριλαμβάνοντας και τους εαυτούς τους. Τα άκουγαν και μου έλεγαν ότι δεν καταλάβαιναν τίποτα. Εγώ τους έλεγα ότι δεν χρειάζεται να "καταλάβουν", απλά να αφεθούν και να απολαύσουν, κι εκείνοι πάλι έλεγαν ότι όχι μόνο δεν το εκτιμούν αλλά τους φαινόταν κι εχθρικό προς το αυτί (κάτι που όντως σε έναν μη συνηθισμένο ακροατή θα συνέβαινε...)

 

Αλήθεια, τι πιστεύετε εσείς πάνω σε αυτό; Nα μην ανοίγουμε καινούργιο θέμα τώρα...

 

 

Η προβληματική κατάσταση είναι όταν κάποιος προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι είναι απαραίτητο να έχει ένα σύστημα των 200.000 Ευρώ για να απολαύσει τη μουσική. Ή όταν προβάλλει σαν δικαιολογία την πιστότητα για να δικαιολογήσει (στον εαυτό του) την "επένδυση" των 5000 ευρώ σε ένα ποτενσιόμετρο icon_lol.gif . Τότε μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο παραλογισμού όπου πείθει τον εαυτό του να ακούσει πράγματα που δεν υπάρχουν. Εκτός αυτού' date=' από κάποιο επίπεδο και πάνω..... ακριβότερο δεν σημαίνει και καλύτερο.[/quote']

 

Πολλά συν!!!!!!

 

 

Καλά όλα αυτά. Εγώ τσαντίζομαι με ένα πράγμα:

 

Γαμώ το κέρατό μου' date=' γιατί ο καλός ήχος συνεπάγεται με βινύλιο και λάμπες;;; ΕΛΕΟΣ!

 

Τι κόλλημα κι αυτό...[/quote']

 

Όχι, δεν συμβαίνει αυτό. Πιστεύω ότι η κοινότητα του hi fi γνωρίζει πολύ καλά τους περιορισμούς ενός λαμπάτου και τα πλεονεκτήματα ενός solid state. H κατάσταση είναι πολύ μακριά από αυτά που συμβαίνουν στους ενισχυτές κιθάρας, γιατί πολλοί θέλουν τον έλεγχο, την ικανή διαχείριση μεγάλων ηλεκτρικών φορτίων και την έλλειψη χρωματισμού που θα προσφέρει ένας solid state. Kάτι έλεγα κι εδώ:

http://www.noiz.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=10221&postdays=0&postorder=asc&start=20

http://www.noiz.gr/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=10221&postdays=0&postorder=asc&start=30

[dkall]

Κατ΄αρχην να ξεκαθαρισουμε δυο εννοιες που συνηθως μπερδευονται απο

τους μη μυημενους.

Αλλο πραμα το ¨¨θελω να ακουω την μουσικη μου με οσο δυνατον καλυτερο τροπο (και βασταει η τσεπη μου) και αλλο το ¨ειμαι τελειωμενος

hiεντας και ακουω ποσο καλα παιζουν τα μηχανηματα¨

Ναι ναι μην απορειτε , πολυ μεγαλο ποσοστο αυτων που εχουν τα μηχανηματα των εκατονταδων χιλιαδων , πολυ απλα δεν ακουνε μουσικη

με την εννοια που ξερουμε , αλλα οι (ελαχιστοι) δισκοι τους (επιλεγμενοι

οχι για την μουσικη τους αλλα για την καλη εγγραφη τους) υπαρχουν για

να ακουν τις διαφορες των καλωδιων, λαμπων, κεφαλων, νεων μηχανηματων κλπ. Το παιχνιδι εχει το εξης ονομα ¨δεν με συνεπαιρνει η

μουσικη , με συνεπαιρνει ο ΗΧΟΣ ¨

Το εχω 5000 δισκους και ενα πολυ καλο συστημα ειναι διαφορετικο απο το

εχω 50 δισκους και ενα κορυφαιο συστημα , μιλαμε για διαφορετικα χομπυ

 

υγ. Αυτο βεβαια δεν σημαινει οτι ειναι κανονας

[trolley]

Ποτέ δεν ψήθηκα με όλη αυτή την ιστορία του hi-end και ο λόγος είναι πολύ απλός: οι καλύτεροι δίσκοι που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα σε όλη την ιστορία της δισκογραφίας ΔΕΝ έχουν καλή εγγραφή (με κριτήρια υψηλής πιστότητας). Ένα ακραίο παράδειγμα είναι οι σουίτες για τσέλο του Μπαχ, των οποίων η καλύτερη εκτέλεση είναι μία που διασώζεται από δίσκους των 78 στροφών και κυκλοφορεί σε CD στις μέρες μας.

 

Το ίδιο ισχύει για τους περισσότερους ροκ δίσκους, τους περισσότερους τζαζ, τους περισσότερους ελληνικούς κλπ: έχουν ακριβώς τον ήχο που αναδεικνύει το περιεχόμενό τους αλλά δεν έχουν καλό ήχο με χαϊφιντελίστικα κριτήρια. Δεν είναι τυχαίο που όλοι αυτοί ακούν ελάχιστους δίσκους (50 είπε ο φίλος, 20 θα έλεγα εγώ). Εγώ αντίθετα ήθελα πάντοτε να ακούω όσο γίνεται περισσότερους δίσκους, οπότε δεν με αφορά το όλο ζήτημα.

[haryy]

Ένα διφορούμενο θέμα που συζητούσα όμως είναι αν χρειάζεται να έχει κάποιος μουσική παιδεία για να εκτιμήσει και να λατρέψει δύσκολα είδη μουσικής. Tους μιλούσα για ένα βράδυ που ακούγοντας τον John Coltrane μου ήρθε η... επιφοίτηση, και σοκαρίστηκα με τις αρμονίες που ανακάλυψα ακούγοντας πολύ προσεκτικά τα τρελά (σχεδόν παρανοϊκά), καυτά και αχαλίνωτα γρήγορα κομμάτια της free jazz του. Εκείνοι μου έλεγαν ότι τα εκτίμησα επειδή έχω μουσική παιδεία κι έχω παίξει jazz κι εγώ, και ότι κάποιος που δεν έχει δεν θα το εκτιμήσει ποτέ, συμπεριλαμβάνοντας και τους εαυτούς τους. Τα άκουγαν και μου έλεγαν ότι δεν καταλάβαιναν τίποτα. Εγώ τους έλεγα ότι δεν χρειάζεται να "καταλάβουν", απλά να αφεθούν και να απολαύσουν, κι εκείνοι πάλι έλεγαν ότι όχι μόνο δεν το εκτιμούν αλλά τους φαινόταν κι εχθρικό προς το αυτί (κάτι που όντως σε έναν μη συνηθισμένο ακροατή θα συνέβαινε...)

 

Αλήθεια, τι πιστεύετε εσείς πάνω σε αυτό; Nα μην ανοίγουμε καινούργιο θέμα τώρα...

 

Aυτό που ρωτάς με έχει απασχολήσει στο παρελθόν και η απάντηση που βρήκα είναι ότι αυτός είναι ο λόγος που με ώθησε και με ωθεί να παίζω και να ακούω μουσική,να ηχογραφώ,να μιξάρω και γενικώς να ασχολούμαι με ότι έχει να κάνει με ήχο και μουσική.Αυτή η επιφοίτηση που λες είναι η λεγόμενη 'ανατριχίλα",ο συναισθηματικός συντονισμός που έρχεται στον καθένα μας ακούγοντας κάποιες συγκεκριμένες αρμονίες και ήχους που κινητοποιούν αυτή την αίσθηση.Μπορεί να έρθει σε ένα ρεφρέν,σε μια μελωδία που θα ακούσουμε ή που θα μας έρθει στο μυαλό και μετά βιαζόμαστε να πάμε σπίτι ή στούντιο ή οπουδήποτε για να την γράψουμε.

 

Αυτός λοιπόν ο διακόπτης που έχει ο καθένας μέσα μας "ανοίγει" με διαφορετικό κλειδί για αυτό οι φίλοι σου δεν μπορούσαν να το καταλάβουν.Πιθανώς ούτε και εσύ θα αναγνωρίσεις το δικό τους.

Για μένα δηλαδή,αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το θέμα της μουσικής παιδείας όσο με το ξεχωριστό μουσικό αισθητήριο που έχει ο καθένας μας και είναι λίγο ανεξάρτητο από το αν ξέρεις μουσική ή όχι.

 

 

 

 

Υγ.Λέω και τον καφέ! :lol:

[Yannis Methenitis]

Να κάνω κι εγώ κάποιες επισημάνσεις...

 

Εκείνοι προσπαθούν ν'αναπαράγουν ήχους από μια ηχογράφηση με μηχανήματα που λειτουργούν σαν μεγεθυντικός φακός' date=' ενώ πολλοί από εμάς που τα γράφουμε, το αντίθετο. [/quote']

 

Πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση μπος αλλά μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος γιατί με μπέρδεψες; :?

 

Όπου υπάρχει μανία για την επίτευξη ενός στόχου, υπάρχουν αναπόφευκτα και extreme καταστάσεις.

 

Όταν λοιπόν έχουμε ένα δεδομένο όπου ο κύριος Χ στο σπίτι του διαθέτει μια αλυσίδα μηχανημάτων (ancillary equipment) μελετημένη με μεράκι από την : βελόνα -> κεφαλή-> καλώδιο-> προενισχυτή-> καλώδιο-> τελικό-> καλώδιο-> ηλεκτροστατικό ηχείο, με τη λογική ενός straight wire, δηλαδή της χαμηλώτερης δυνατής απώλειας δεδομένων, και της πιστότερης αναπαραγωγής ασχέτως κόστους...

 

Και δεδομένο 2ο τον κύριο ηχολήπτη να ακούει την πηγή και να μειξάρει σε σπιρτόκουτα (πχ Yamaha NS10) ολόκληρη ορχήστρα, ή να τοποθετεί σε απίστευτους χώρους (με διαφορετικά reverb) το κάθε όργανο αδιαφορώντας για στερεοφωνική εικόνα με βάθος και αίσθηση συνολικού χώρου, είναι αναπόφευκτο η ηχογράφηση αυτή να ακουστεί ρηχή με πλαδαρά μπάσα και ουσιαστικά να ξεγυμνωθεί όταν θα ακουστεί σε ένα σοβαρό σύστημα.

 

Συμφωνώ και επαυξάνω λίγο πολύ στα περισσότερα γραφόμενα πάνω στο θέμα από όλους.

Και οι δύο πλευρές πρέπει να γνωρίζουν την ύπαρξη και τα ζητούμενα της άλλης αν και η δουλειά του ηχολήπτη αν γίνεται με γνώση και σοβαρότητα θα καλύψει τους χαϊεντάδες.

 

(Για το θέμα της jazz συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι απευθύνεται στον μουσικό και είναι "άσχημο άκουσμα" για τον μη μουσικό ακροατή, όσο κι αν το προσπαθεί. Δεν έχει τα εργαλεία για να το απολαύσει.)

[starscream]

(Για το θέμα της jazz συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι απευθύνεται στον μουσικό και είναι "άσχημο άκουσμα" για τον μη μουσικό ακροατή' date=' όσο κι αν το προσπαθεί. Δεν έχει τα εργαλεία για να το απολαύσει.)[/quote']

 

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω, αν όχι κάθετα τουλάχιστον διαγώνια...

Κατά την ταπεινή μου άποψη η μουσική ακόμα και στις πιο πολύπλοκες και ιδιοφυείς εκφάνσεις τις (όπως είναι η μουσική του Coltrane) είναι μια κατά κύριο λόγο συναισθηματική εμπειρία και ως εκ τούτου δε χρειάζεται ιδιαίτερη παιδεία για να την απολαύσει κάποιος. Η παιδεία και η αναλυτική σκέψη χρησιμεύουν είτε επικουρικά για να "ενισχύσουν" την εμπειρία της μουσικής ακρόασης είτε εκ των υστέρων για να την αναλύσουν. Ορισμένες φορές δε, έχουν παραπλανητική επίδραση...

 

Όσο για το αν η jazz είναι δυσπρόσιτη, αυτό είναι μάλλον μια ατυχής γενίκευση, αν αναλογιστούμε ότι ξεκίνησε ως ένα πολύ άμεσο και απλό μουσικό είδος και την πορεία της στο χρόνο.

 

Ας πάρουμε ως παράδειγμα όμως τον Coltrane που προαναφέρθηκε. Ομολογουμένως για πρώτο άκουσμα είναι κάτι βαρύ (ακόμα και εχθρικό όπως ειπώθηκε). Για μένα το πλεονέκτημα του ακροατή-μουσικού είναι ότι δεν υφίσταται αυτόν τον αρχικό αιφνιδιασμό από τη ριζοσπαστική αρμονική προσέγγιση, καθώς έχουν ήδη ακούσει πολλά τα αυτιά του... Εν τέλει είναι θέμα εξοικείωσης που έρχεται μέσω της σταδιακής (από τα εύκολα στα δύσκολα - καλά bloody_sunday κατευθείαν στα βαθιά τους έριξες :D) και συστηματικής ακρόασης. Αυτό βέβαια απαιτεί θέληση και πρωτοβουλία από πλευράς του υποψήφιου ακροατή...

 

Καταλήγοντας θα ήθελα να πω ότι με στεναχωρούν λίγο τέτοιες απόψεις γιατί καλλιεργούν το φόβο που έχει ο κόσμος να προσεγγίσει κάτι νέο ή διαφορετικό (ακόμα πιο χτυπητό σε τέχνες όπως η μοντέρνα ζωγραφική ή η ποίηση οι οποίες απορρίπτονται εξ'αρχής ως ακατανόητες) και τον ελιτισμό που έχουμε όσοι ασχολούμαστε με τη μουσική...

[Earendil]

Η όλη συζήτηση μου φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό το "Απολαυστικό review high-end ενισχυτή", χωρίς να επαναλαμβάνεται κατ'ανάγκη η φαιδρότητα εκείνου του άρθρου.

 

Είχα γυρίσει "εναντίον μας" εκείνη την κουβέντα, θα ήθελα να γυρίσω κι αυτή. Για να μην ξεχνιόμαστε...:

 

Ας μην πέφτουμε τόσο εύκολα στη, σχεδόν αντανακλαστική, απόρριψη αυτού του χόμπι/λόξας/μανίας, ό,πως θέλετε πείτε το. Ορισμένα πράγματα γίνονται κατανοητά εντός του πλαισίου μέσα στο οποίο είναι προορισμένα να λειτουργούν. Πιθανότατα κανείς μας δεν ανήκει στο club των "hi-end", πολύ ωραία, αλλά ας μην το αφορίσουμε κιόλας. Τουλάχιστον όχι πριν σκεφτούμε με το χέρι στην καρδιά τις αναλογίες του δικού τους "ψαξίματος", με το δικό μας. Πολύ δε περισσότερο, πριν αναλογιστούμε την ισχύ της ατεκμηρίωτης μπαρουφολογίας, τόσο στο δικό τους χώρο, όσο και στο δικό μας.

 

Εκτός αν έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι η παρακολούθηση μιας κουβέντας τύπου "Maple Vs Rosewood" από κάποιους τρίτους, θα μας κατέτασσε κάπου καλύτερα από το "ΣΑΛΕΜΕΝΟΙ" στα μυαλά τους.

 

Και εδώ θα συμφωνήσω με τον Harilatron: Προφανώς κάπου υπάρχει πρόβλημα όταν η βελόνα του πικάπ πρέπει να κάνει μισό μηνιάτικο (για να ακούς μουσική στο σπίτι σου), αλλά μήπως δεν φαίνεται εξίσου ακατανόητη για τους "απ'έξω" η κατοχή μιας κεφαλής π.χ. Diezel με την ασορτί 4x12 καμπίνα, όταν έχει σαν ορίζοντα τη κατ'οίκον μελέτη, την πρόβα, ή κάποιο live στο π.χ. Lazy ή τα αναλόγων δυνατοτήτων στην πλειοψηφία τους μαγαζιά της Αθήνας;

 

Με λίγα λόγια: Και σε μένα φαίνεται τραβηγμένο όλο αυτό το πράγμα, τουλάχιστον όπως εμφανίζεται στο video που έγινε αφορμή της κουβέντας. Νομίζω όμως ότι δεν είμαστε και τόσο πολύ καλύτεροι, κιθαρίστες, μπασίστες, κομπιουτεράδες, από πλευράς πετριάς στον εγκέφαλο. Αν εξαιρέσεις τα μέσα δαπανούμενα ποσά και την κάπως πιουρίστικη αύρα των χάϊεντάδων, στα δικά μου μάτια...μοιάζουμε.

[trolley]

Νομίζω όμως ότι δεν είμαστε και τόσο πολύ καλύτεροι' date=' κιθαρίστες, μπασίστες, κομπιουτεράδες, από πλευράς πετριάς στον εγκέφαλο.[/quote']

 

Επιστρέφω για να υπογραμμίσω τη σημαντικότατη διαφορά που υπάρχει: εμείς επενδύουμε σε εργαλεία για τη δημιουργία μουσικού υλικού (όπου λέξη-κλειδί η λέξη "δημιουργία"). Μη μπερδεύεις το ακριβό αυτοκίνητο που ενδεχομένως οδηγεί ο Σουμάχερ για να πάει βόλτα με το ακριβό αυτοκίνητο που αγοράζει ο μαλάκας έλληνας για να πηγαίνει στη λαϊκή μέσα από τη κίνηση.

 

Οι hi-endάδες είναι παθητικοί καταναλωτές που συχνότατα δεν έχουν όχι μουσική κατάρτιση αλλά ούτε καν εμπειρία μουσικών δρώμενων. Γνωρίζω έναν τέτοιο άνθρωπο, ο οποίος αφού πέρασε μία δεκαετία δαπανηρών αγορών... αποφάσισε να πάει για πρώτη φορά στα 35 του σε συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, όπου αμέσως μετά μου δήλωσε... "ρε συ, δεν υπάρχουν "στερεοφωνικές εικόνες"...

 

Μία απλή συζήτηση μαζί τους (μιλώ για όλους όσους έχω γνωρίσει, χωρίς να αποκλείω να υπάρχει και κάποια εξαίρεση) αποδυκνείει τα παραπάνω καθότι έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά:

 

α) Θεωρούν το "Time Out" του Brubeck "καλό δισκάκι" αλλά "κρίμα που δεν έχει καλύτερη εγγραφή".

 

β) Δεν ακούνε ποτέ Rolling Stones

 

γ) To punk είναι λέξη που αγνοούν

 

δ) Θεωρούν ότι ροκ είναι κυρίως οι Deep Purple (τους οποίους βέβαια ΔΕΝ ακούνε).

 

ε) Ανέχονται το "Girl From Ipanema" καθώς αναδυκνείει τα ηχεία (λίγα όργανα γαρ)

 

στ) Ακούνε Χατζιδάκι (μερικές φορές) αλλά όχι Θεοδωράκη.