Όσο δυνατότερα τόσο καλύτερα;

[pkole]

Για να ακούσω τη γνώμη σας. Πιστεύετε ότι όσο πιο δυνατά ακούγεται το τελικό αποτέλεσμα τόσο καλύτερη είναι η παραγωγή; Μήπως αυτή η μάχη για το δυνατότερο σε ένταση αποτέλεσμα επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα;

 

Η δική μου γνώμη δεν είναι ακόμα διαμορφωμένη πλήρως αν και τείνω να πιστεύω ότι πρέπει μεν να εκμεταλλευόμαστε την μεγαλύτερη δυναμική περιοχή που μπορούμε (σε όλα τα στάδια της παραγωγής) χωρίς αυτό όμως να οδηγεί σε ποιοτικούς συμβιβασμούς.

 

Θα ήθελα όποιος έχει μια πλήρη επιχειρηματολογία να την αναπτύξει ώστε να βγουν κάποια συμπεράσματα.

 

Παναγιώτης.

[kwstas79]

Α να μου χαθείς, και νόμιζα ήταν περί σεχ το θέμα...

 

Όταν ο κομπρέσσορες αρχίζει να... μπαίνει υπερβολικά και έντονα μάλιστα, τότε η ποιότητα φεύγει από το παράθυρο...

 

Όλες οι mainstream παραγωγές πάσχουν από αυτό, η παραμόρφωση πάει σύννεφο, πράγμα που δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απίστευτα υπερσύγχρονοπανάκριβα χαϊ-φαϊ(β) για να το καταλάβεις.

 

Απλά "κάτι" σου ακούγεται αφύσικο και σκληρό σαν άκουσμα. Δεν σου κάνει καρδιά να το ακούσεις στο καπάκι, όσο καλό και να είναι συνθετικά.......

[pkole]

Α να μου χαθείς' date=' και νόμιζα ήταν περί σεχ το θέμα...[/quote']

 

Να 'σαι καλά. Πολύ γέλασα.

[haryy]

+1 στον kwstas79.

 

Καταρχήν αυτό το θέμα του "πολέμου των εντάσεων" ή loudness wars υπάρχει από την εποχή του βυνιλίου κιόλας όπου οι μηχανικοί ήχου πάλευαν με τους παράγοντες διάρκεια δίσκου,πάχος αυλακιού βινυλίου,φάση κλπ,και όλα αυτά σε σχέση με την ένταση.Από τότε δηλαδή προσπαθούσαν να κάνουν πιο δυνατές κοπές από τους προηγούμενους δίσκους.

 

Στις μέρες του cd,το φαινόμενο άρχισε να λαμβάνει διαστάσεις γύρω στο 1992,όπου και τα cd άρχισαν να "κόβονται" δυνατότερα από άλλες φορές.

 

Το αποτέλεσμα φαίνεται καθαρά στην κυματομορφή του σήματος.Αν κάνουμε import cd σε ένα cd του '85 και σε ένα cd του '05 και συγκρίνουμε τις κυματομορφές τους θα δούμε στην πρώτη περίπτωση καθαρά μεγάλες,σχετικά,κορυφώσεις του σήματος σε σχέση με το καινούργιο cd όπου αυτές είναι σχεδόν ανύπαρκτες.

 

Αυτό σημαίνει ότι το "παλιό" cd έχει μεγαλύτερη δυναμική περιοχή (και ας ακούγεται "χαμηλότερο" σε σχέση με το καινούργιο) και έτσι μπορούμε να απολαύσουμε τις δυναμικές μεταβολές του από ήσυχα περάσματα π.χ. σε δυνατότερα (συνήθως κάποια ρεφρέν).

[για να γίνει κατανοητό αυτό,φαντάσου μια ταινία δράσης στα σημεία που γίνονται κάποιες εκρήξεις ενώ πριν υπήρχε ήσυχος διάλογος για αρκετό χρονικό διάστημα.Συνήθως τρομάζουμε από την απότομη μεταβολή έντασης και αυτό είναι το πλεονέκτημα της ευρείας δυναμικής περιοχής.

Αν οι ταινίες δράσης ακολουθούσαν την λογική των σημερινών cd,τότε θα χάναμε την αδρεναλίνη τέτοιων στιγμών κορύφωσης,αφού διάλογοι,εφέ και μουσική θα ήταν στο ίδιο επίπεδο έντασης και έτσι δεν θα εντυπωσιαζόμασταν από τις διάφορες ηχητικές αλλαγές.]

 

Έτσι λοιπόν,με την αλόγιστη χρήση compressors,multiband compressors και limiters φτάσαμε αργά και σταθερά στην μείωση της δυναμικής περιοχής τόσο ώστε να ακούμε από την αρχή εώς το τέλος το ίδιο πράγμα ιδιαίτερα στα σημερινά mainstream τραγούδια.΄

 

Πέρα βέβαια από το μειονέκτημα της αισθητικής ομοιογένειας σε όλο το μήκος των τραγουδιών,επιπρόσθετο φυσικό επακόλουθο είναι και η έντονη ακουστική παραμόρφωση (είτε από αναλογικά μηχανήματα όπου είναι πιο ανεκτή,είτε,ακόμα χειρότερα,από ψηφιακά) που προκαλείται από την αδυσώπητη χρήση compressors κ' limiters,"σκληραίνοντας" έτσι το σήμα με αποτέλεσμα το κομμάτι να γίνεται κουραστικό στο αυτί και να προκαλείται το λεγόμενο "listener's fatique".

 

Η επιλογή και το κυνήγι της έντασης εις βάρος της ποιότητας στηρίζεται στην ψυχοακουστική και στην ισχυρότερη εντύπωση που δέχεται ο ακροατής όταν ακούει κάποιο τραγούδι δυνατότερα από τα προηγούμενα.

Πράγματι έτσι συμβαίνει αν πάρουμε και το ανάλογο του παραδείγματος της ταινίας πριν.

Η διαφορά είναι όμως ότι α) στο παράδειγμα της ταινίας (ή και στα τραγούδια που διαθέτουν δυναμική περιοχή) δεν υπάρχει παραμόρφωση από το ήσυχο μέρος προς το δυνατό

Ενώ από δυνατό cd (ήδη παραμορφωμένο) σε ακόμη δυνατότερο cd (ακόμη πιο παραμορφωμένο),το κυνήγι της έντασης έχει φτάσει στα όρια την παραμόρφωση έτσι ώστε αυτή να υπερνικά την ακουστική εντύπωση της διαφοράς έντασης μεταξύ τους (η οποία λόγω ακριβώς αυτού του πολέμου δεν υπάρχει κιόλας αφού όλα τα καινούργια cd ακούγονται το ίδιο.)

 

Δηλαδή δεν ισχύει η ψυχοακουστική πια ενώ όλες οι παραγωγές έχουν εγλωβιστεί στην περιοχή του κόκκινου και της παραμόρφωσης ώστε να μην ακουστούν ούτε μισό decibel χαμηλότερα από τον ανταγωνισμό.

 

Αυτό είναι επίσης γελοίο και κάποια στιγμή πιστεύω θα το αντιληφθούν και θα χαμηλώσουν λίγο τα master που βγάζουν,γιατί o μόνος χώρος πια,που θα αντιληφθεί ο ακροατής κάποια διαφορά έντασης είναι μόνο το cd player του σπιτιού του αφού:

 

α) Οι Djs κάνουν προ-ακρόαση του επόμενου τραγουδιού που θα βάλουν και επεμβαίνουν στην έντασή του ώστε να μην ακουστεί χαμηλότερα ή δυνατότερα από το προηγούμενο παρά μόνο αν το θελήσει ο ίδιος.

 

β) Στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο,οι Limiters που επεμβαίνουν και ισοπεδώνουν το σήμα δεν σηκώνουν "μαγκιές" :lol: και έτσι οι Beatles θα ακουστούν όπως και οι Reamon θέλει δεν θέλει ο παραγωγός των δεύτερων.

 

Καταλήγουμε λοιπόν πως τα κύρια μέσα διαφήμισης των cd,δεν εκτελούν το σκοπό των παραγωγών,δηλαδή να ακουστεί το cd τους δυνατότερα από των άλλων.

 

Ας ελπίσουμε πως θα γίνει κατανοητό αυτό από την παγκόσμια κοινότητα των παραγωγών,μηχανικών ήχου,μουσικών και δισκογραφικών εταιρειών ώστε να επανέλθει λίγη από την ηχητική ποιότητα που έχει χαθεί στο πέρασμα των χρόνων.

[Superfunk]

Δηλαδή δεν ισχύει η ψυχοακουστική πια ενώ όλες οι παραγωγές έχουν εγλωβιστεί στην περιοχή του κόκκινου και της παραμόρφωσης ώστε να μην ακουστούν ούτε μισό decibel χαμηλότερα από τον ανταγωνισμό.

 

+10000 !

 

Ας ελπίσουμε πως θα γίνει κατανοητό αυτό από την παγκόσμια κοινότητα των παραγωγών,μηχανικών ήχου,μουσικών και δισκογραφικών εταιρειών ώστε να επανέλθει λίγη από την ηχητική ποιότητα που έχει χαθεί στο πέρασμα των χρόνων.

 

Δεν ΥΠΑΡΧΕΙ περιπτωση (σου μιλαω εκ....μπυρας... :lol: )

 

"Αν δε "μπισταει" του μαστερ δεν θα πουλησ'του σι-ντι(ε)"

 

:lol:

[pkole]

"Αν δε "μπισταει" του μαστερ δεν θα πουλησ'του σι-ντι(ε)" :lol:

 

Πλάκα πλάκα αυτό μου το έχουν πει στα σοβαρά και δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να τον φτύσω.

 

@haryy

Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμμερίζονται αυτό το ανόητο ανταγωνιστικό παιχνίδι με επιχειρηματολογία.

[Superfunk]

Καλα απο ΟΛΑ αυτα που σου ειπαν στη "δισκογραφικη" ΑΥΤΟ σε πειραξε περισσοτερο??? :lol: :lol: :lol:

 

Χωρις πλακα τωρα ΕΤΣΙ ακριβως σκεφτονται...

[trolley]

Πάντως, η δυναμική περιοχή σαν τεχνικό μέγεθος, δεν έχει καμία σημασία αν δεν υπάρχουν δυναμικές στην ίδια τη μουσική.

 

Όταν μία μπάντα πλακώνεται στο ντάπα-ντούπα για 50 λεπτά, χωρίς μία ανάσα, χωρίς μία παύση, χωρίς έστω μία μπαλάντα για να σπάσει τη μονοτονία, τότε η μουσική "παίζει" στην ίδια ένταση ακατάπαυστα - άρα γιατί να μη τη μαστεράρεις έτσι ώστε να ακούγεται πολύ δυνατά;

 

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η πρακτική (όλα στο τέρμα) εμφανίστηκε στο αμερικανικό λευκό ραδιόφωνο (Μπον Τζόβι, Βαν ¶λεν κλπ).

 

Για την ιστορία (και την ενημέρωση των νεότερων) τέτοιες σαχλαμάρες ΔΕΝ υπάρχουν στον κόσμο της τζαζ ή της κλασσικής μουσικής (όπου η χρήση κομπρέσορα απαγορεύεται δια ροπάλου). :)

[pkole]

Καλά αυτό εννοείται. Μιλάμε αυτονόητα για mainstream.

Όσο για τη δυναμική περιοχή, αυτή δεν υφίσταται αν δεν υπάρχουν δυναμικές. Δηλαδή αν παίζουν συνέχεια στα ίδια dB τότε έχουμε μηδενική δυναμική περιοχή.

[kwstas79]

Για την ιστορία (και την ενημέρωση των νεότερων) τέτοιες σαχλαμάρες ΔΕΝ υπάρχουν στον κόσμο της τζαζ ή της κλασσικής μουσικής (όπου η χρήση κομπρέσορα απαγορεύεται δια ροπάλου). :)

 

+1. Εκεί αν δεν έχεις δυναμικές, είσαι ένα τίποτα.