Ρεπερτόριο - Έλεος πια!

[fleamail]

Με αφορμη ενα live που παρακολουθησα εχθες το βραδυ, εχω να κανω ενα ξεσπασμα που ποιο πολυ αγανακτιση θα το ελεγα. ΔΕΝ ΒΑΡΕΘΗΚΑΤΕ ΝΑ ΠΑΙΖΕΤΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ?

Ειδα 3 μπαντες και μονο η μια ειχε κατι να προσφερει! Παραθετω ποιο κατω, για να σας βαλω στο κλιμα, μερικα τραγουδια απο το playlist ενος συγκροτηματος που πραγματικα ενω εχει δυνατοτητες και ηταν δεμενο, με απογοητευσε με τις επιλογες του που μπορω να πω δεν ειχαν σχεδον καμια σχεση μεταξυ τους...

Doors, sex pistols, cranberies, puddle of mud, him, deep purple, rem και διαφορες διασκευες που εχουν γινει hitακια στην Ελλαδα, μαζι με 2-3 δικα τους τραγουδια που ηταν καθαρο 80's μεταλ. Κανενα ενιαιο στυλ, μηδαμινο δεσημο μεταξυ των τραγουδιων και γενικα ηταν σαν να ακους εναν dj που παιζει οτι του κατεβει. Δεν μπορω να καταλαβω δεν εχετε βαρεθει να παιζετε το smoke on the water και το loosing my religion? Ακομα και τα κοριτσακια που κουβαλατε στα live για να κανετε μοστρα, τα εχουν βαρεθει αυτα. Δεν πληρωσα 9 ευρω για να δω και να ακουσω χιλιοακουσμενα τραγουδια. Και ο κοσμος γυρω μου φαινοταν ξενερωμενος και αυτο αποδειχτηκε οταν ανεβηκε η τελευτεα μπαντα που επαιξε δικα της τραγουδια και ενδιαφερουσες διασκευες, κατι το ξεχωριστο. Ξαφνικα σταματησε η φασαρια απο κατω, εβλεπες τα κεφαλια γυρισμενα προς την σκηνη και τον κοσμο να δειχνει ενδιαφερον. Ποτε θα σταματησει αυτο το πραγμα? Εαν υπαρχει καποιος εδω μεσα που ανηκει σε μια τετοιου ειδους μπαντα θελω πολυ να ακουσω την γνωμη του, διοτι θα το σκεφτω παρα πολυ την επομενη φορα που θα ειναι να παω σε τετοιο live. Ελεος πια :x :evil:

[wasted]

Χο, χο χο ωραία παρατήρηση! :lol:

 

Μια απάντηση του τύπου "αυτά μας αρέσουν, αυτά παίζουμε" θα σε κάλυπτε;

 

Κατά καιρούς συμμετέχω σε μπάντες με τις οποίες παίζω κυρίως κλασσικό ροκ, σαν αυτό που ανάφερες, ελληνικό "έντεχνο", (διαφωνώ κάθετα με τον όρο, αλλά τον χρησιμοποιώ για να γίνω κατανοητός), και προς το τέλος ίσως μερικά λαικά παιγμένα με ροκ ύφος. (πχ υπάρχω, είδα τα μάτια σου κλαμμένα κ.λ.π.).

 

Γενικά, δεν το κάνω για τις αρπαχτές, μάλλον λεφτά βάζω παρά βγάζω, αλλά γιατί πράγματι μ΄αρέσει αυτή η μουσική και νοιώθω προσωπική ευχαρίστηση έτσι. Και η μελέτη μου στο σπίτι στις ίδιες γραμμές κινείται. Δεν ξέρεις πόσο ωραία ένοιωσα όταν έπαιξα σωστά το σόλο του "moonlight shadow" ή του "smoke on the water". Τι θαταν καλύτερο δηλαδή, να παίζουμε Franz Ferdinand;

 

Στο κάτω κάτω εγώ προσωπικά δίνω σημασία στο δέσιμο της μπάντας, και νομίζω ότι αυτός είναι ο κύριος παράγοντας για ένα ευχάριστο αποτέλεσμα και για τον ακρόατή όποιο και αν είναι το ρεπερτόριο.

 

Αν εσένα δε σου αρέσει, δικαίωμά σου, και πολύ καλά κάνεις, το σέβομαι απόλυτα μπορείς κάλλιστα με τη μπάντα σου να δώσεις τις δικές σου προτάσεις και πολύ ευχαρίστως να σε ακούσω.

 

¶λλες αναζητήσεις πάντα υπάρχουν, αλλά δεδομένων των συνθηκών είναι πολύ δύσκολο να τις κάνεις πράξη. (Πρωϊνή δουλειά, έλλειψη συνεργατών που θα ταυτιστούν απόλυτα με αυτό που έχεις στο μυαλό σου κλπ)

 

Όσο για τα κοριτσάκια :) :) :) , άστο καλύτερα... :wink: (σ.σ. αυτό είναι humor)

[Superfunk]

αγαπητέ fleamail θα ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ απόλυτα, δυστυχώς ακόμα και η "εμπορική" ελληνική μουσική (έντεχνη & άτεχνη...) έχει κολήσει κάπου στα 80's ,τι να κάνουμε γερασμένο κράτος (το 50% των ελλήνων είναι άνω των 50..) γερασμένη μουσική :cry:

άλλο πράγμα να επηρεάζεσαι απο το κλασσικό ροκ & άλλο να παίζεις ακόμα το smoke on the water...(αλλα απο την άλλη πως θα επιβιώσουν & τα "ροκ σκυλάδικα?" :wink: )

ευτυχώς υπάρχουν ΠΟΛΛΑ ελληνικά γκρούπ που ζούν στο ΣΗΜΕΡΑ,υπομονή κάποτε η κατάσταση θα αλλάξει...

[Yannis Methenitis]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτα το εσκεμμένο (δυστυχώς) πίσω από το ρεπερτόριο σε πολλά γκρούπ.

Αντιθέτως όπως πολύ σωστά είπε ο wasted sunsets παίζουν αυτά που μελετούν / γουστάρουν κλπ.

Το θέμα όμως που έθεσε ο fleamail (και είναι τρομερά ενδιαφέρον) αφορά τον ακροατή και άρα την πετυχημένη ή αποτυχημένη μπάντα...

Γιατί ας μη ξεχνάμε ότι παίζουμε για να μας ακούν.

Αν διασκεδάζουν οι ακροατές ή έστω παίρνουν κάτι από αυτό... τόσο το καλύτερο. Μπορεί να ξανάρθουν την επόμενη φορά!

 

Το ερώτημα λοιπόν είναι:

 

"Γιατί να πληρώσει κάποιος ή να χάσει τη βραδιά του ακούγοντάς για χιλιοστή φορά κάποια λιωμένα τραγούδια παιγμένα στην καλύτερη περίπτωση σαν το original? Χωρίς κάποια συνοχή, από ένα σύνολο χωρίς ταυτότητα"

[fleamail]

Αυτο που μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση και το θεωρω κοροιδια ειναι οτι ενω τα δικα τους κομματια, οπως ειπα, ηταν 80's metal με βαση τα πληκτρα και την κιθαρα, χρησιμοποιουσαν ολα τα αλλα τραγουδια απλα για να δωσουν κατι μασημενο, κατι σιγουρο και γνωστο. Κριμα! Wasted_sunset και ενας μεγαλος μαστρο-μαγειρας μπορει να δεσει τελεια μια τουρτα με σκατα και φραουλες αλλα δεν νομιζω οτι θα ειναι και τοσο καλο το αποτελεσμα.

[trolley]

Με την ιδιότητα του ακροατή, θα ήθελα να συνεισφέρω στη συζήτηση.

α) Δεν με ενδιαφέρει να ακούω διασκευές κοματιών που αγάπησα στο παρελθόν. Κατά κανόνα είναι κατώτερες της αρχικής εκτέλεσης, η οποία έχει δισκογραφηθεί και έχω τον δίσκο για τις φάσεις που θέλω να θυμηθώ τις λεπτομέρειές της.

β) Απαιτώ από κάθε μπάντα να παίζει και να μου παρουσιάζει τα δικά της πονήματα. Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να θέλει να παίξει κάποια στιγμή το smoke on the water, αλλά δεν θα ανεχθώ ποσοστό παραπάνω του 5% επί του συνολικού ρεπερτορίου να είναι διασκευές.

γ) Κυρίως δεν θα ανεχθώ να πληρώνω για να βλέπω τους άλλους να κάνουν πρόβα παρουσία κοινού. Ο λόγος που μία μπάντα καταφεύγει στις διασκευές δεν είναι η έλλειψη ταλέντου προς τη σύνθεση (μπορεί να υπάρχει και έλλειψη ταλέντου, αλλά λίγοι το ξέρουν διότι λίγοι το προσπαθούν). Ο πραγματικός λόγος είναι ότι όταν παίζουμε κάτι που έχει δισκογραφηθεί, έχουμε σημείο αναφοράς (π.χ. παίζουμε το smoke on the water, όπως ακούγεται στο made in japan), άρα είναι πιο εύκολο να έχουμε στόχο την ώρα που προβάρουμε.

δ) Δεν θεωρώ ότι οι live εμφανίσεις είναι ο καταλληλότερος τρόπος ή ο καταλληλότερος τόπος για την παρουσίαση νέου συνθετικού υλικού. Τουλάχιστον όχι εν' έτει 2005. Προτιμώ να πρωτοακούσω ένα κομάτι μουσικής δισκογραφημένο και αργότερα θα αναζητήσω πιθανές εκτελέσεις/εκδοχές του σε συναυλιακούς χώρους, έχοντας υπ' όψιν μου την "εκτέλεση αναφοράς" του και συγκρίνοντάς την με αυτή.

 

Σαν ερασιτέχνης keyboardίστας θα πω κάτι ακόμη:

Ποτέ δεν έμαθα να παίζω μουσικές άλλων, εκτός από μία δύο μελωδίες των Doors. Δεν ξέρω να παίζω καλα-καλα ούτε τα κάλαντα. Ξέρω να παίζω άριστα τις διαδοχές συγχορδιών των δικών μου συνθέσεων και να σολάρω πάνω από αυτές. Είμαι οπαδός μίας φράσης που είχε πει παλαιότερα ο Robert Fripp (για όσους δεν ξέρουν, ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών): "Στα διαλείμματα, κάνοντας βόλτες μέσα στο στούντιο βλέπεις μουσικούς να παίζουν licks και σολάκια. Εκεί, δεν υπάρχει μουσική. Φαίνεται σα να είναι μουσική, αλλά δεν είναι. Είναι μόνο μία ομάδα μιμητικών κινήσεων, δεν υπάρχει πραγματικά ποιότητα.". ¶ρα, αυτοί που παλεύουν να βγάλουν τα σόλα του τάδε μεγάλου κιθαρίστα, ας έχουν υπ'όψιν τους ότι δεν θα ξεγέλαγαν τον Fripp, ούτε εμένα. Καλύτερα είναι να είσαι ο εαυτός σου.

[takis]

το κριτηριο μου για μια μπαντα και σαν συνολο και ατομικα ειναι να εξελισεται και να μου προσφερει ισως κατι διαφορετικο.ο καλλιτεχνης κατα την γνωμη μου πρεπει παντα να εξελισσεται και οταν πηγαινεις να δεις ενα Live να περιμενεις κατι που ισως σε ξαφνιασει αν καταλαβαινετε τι εννοω.και μουσικα αλλα και σαν σκηνικη παρουσια(πραγμα πολυ σημαντικο για μενα).κατι διαφορετικο,μια πρωτοτυπια.πολλες φορες δεν καταλαβαινω το νοημα να βγαινεις και να παιζεις Live MONO κομματια αλλων και ουτε ενα δικο σου,πρεπει παντα να προσπαθεις να γραφεις την δικια σου μουσικη που στην ουσια ειναι και αυτο που μετραει σε εναν καλλιτεχνη.να νιωθεις δηλαδη την ευχαριστηση της δημιουργιας και οχι της αντιγραφης και μονον αυτης.βεβαια πανω σε αυτο το θεμα δεν μπορεις να βγαλεις παντα ακρη γιατι ειναι και πως ο καθενας αντιλαμβανετε την μουσικη.πχ καποιος μπορει να μην εχει γενικα πολυ ελευθερο χρονο και το μονο που να τον ευχαριστει οταν πιανει την κιθαρα στα χερια του να ειναι να παιξει πχ το smoke on the water.το συγκεκριμενο ατομο δεν εχει τις ωρες που απαιτουνται να μελετησει το οργανο του οπως πρεπει αλλα αυτο που κανει αυτο τον ευχαριστει..ο καθενας εχει τους δικους του σκοπους.το να παιζεις απλα διασκευες αλλων σημαινει οτι δεν εχεις ανοικτο το μυαλο σου σε νεες κατευθηνσεις.αλλοι απλα να παιζουν γρηγορα Licks χωρις νοημα,χωρις να μπορουν να τα κανουν να ακουστουν...μουσικα.σε αλλους τους ενδιαφερει μονο η τεχνικη.θελει ψαξιμο,πολυ μελετη και στοχο για να μπορεσεις να ακουστεις με το δικο σου προσωπικο στυλ και οχι αντιγραφη καποιου αλλου ή αλλων :wink:

[elavd]

Ποτέ δεν έμαθα να παίζω μουσικές άλλων' date=' εκτός από μία δύο μελωδίες των Doors. Δεν ξέρω να παίζω καλα-καλα ούτε τα κάλαντα. Ξέρω να παίζω άριστα τις διαδοχές συγχορδιών των δικών μου συνθέσεων και να σολάρω πάνω από αυτές. Είμαι οπαδός μίας φράσης που είχε πει παλαιότερα ο Robert Fripp (για όσους δεν ξέρουν, ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών): "[i']Στα διαλείμματα, κάνοντας βόλτες μέσα στο στούντιο βλέπεις μουσικούς να παίζουν licks και σολάκια. Εκεί, δεν υπάρχει μουσική. Φαίνεται σα να είναι μουσική, αλλά δεν είναι. Είναι μόνο μία ομάδα μιμητικών κινήσεων, δεν υπάρχει πραγματικά ποιότητα.[/i]". ¶ρα, αυτοί που παλεύουν να βγάλουν τα σόλα του τάδε μεγάλου κιθαρίστα, ας έχουν υπ'όψιν τους ότι δεν θα ξεγέλαγαν τον Fripp, ούτε εμένα. Καλύτερα είναι να είσαι ο εαυτός σου.

 

Αν και κατά βάση συμφωνώ με αυτά που γράφεις αρχικά, με το τελευταίο θα διαφωνήσω.

Όντας ένας κιθαρίστας που μια ζωή δε "καταδεχόμουν" να κάτσω να βγάλω σόλο νότα προς νότα γιατί υποτίθεται ότι εγώ "έχω το δικό μου στυλ στο παίξιμο" και ότι "μόνο το ύφος του κομματιού αν πίασω στην κιθάρα δε χρειάζονται οι λοιπές λεπτομέρεις, εξάλλου δεν είμαι κασετόφωνο, κιθαρίστας είμαι...", νομίζω ότι αυτή η νοοτροπία, μάλλον καθυστέρησε την εξέλιξή μου...

Το λέω αυτό γιατί μετά από αρκετά χρόνια αυτοδίδακτου παιξίματος κιθάρας, τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα το συναίσθημα της χαράς που νιώθεις όταν μπορείς να μιμηθείς (οι μιμητικές κινήσεις που ανέφερε ο κ. Fripp) τον ήχο, το παίξιμο, τις νότες και το παραμικρό λαθάκι των ινδαλμάτων σου. Και πιστεύω ότι μόνο όταν έχεις επίγνωση του τι παίζει ακριβώς ο μουσικός που μελετάς (πχ κιθαρίστας) στο συγκεκριμένο κομμάτι μπορείς στη συνέχεια να το κάνεις "δικό σου", βάζοντας-βγάζοντας νότες, αλλοιώνοντας τα licks, αλλάζοντας το ρυθμό κλπ κλπ.

Δεν έχω μουσική παιδεία με την κλασσική έννοια, αλλά από ότι ξέρω, και στα ωδεία (μακριά από εμάς) όσοι διδάσκονται σύνθεση, ουσιαστικά κάνουν ανάλυση νότα-νότα σε συνθέσεις-ορόσημα για να μπορέσουν να μελετήσουν το ύφος και τελικά να φτιάξουν "δικά τους" πράγματα (η γνωστή ιστορία με την παρθενογέννεση...)

[takis]

πες τα ρε elvad :wink: και για να πω και εγω κατι παρομοιο θα πω τα εξης(που καποιος αλλος μεγαλος τα εχει πει,αλλα λεω που τα ειπα εγω... :lol: ):μετα απο χρονια κατεληξα στο οτι για να αποκτησεις φρασεολογια ή αλλιως..λεξιλογιο στο παιξιμο σου και προσωπικο στυλ,πρεπει πρωτα να μελετησεις νοτα προς νοτα ολους τους μεγαλους κιθαριστες,σαξοφωνιστες κτλ που σου αρεσουν και οποια φραση σου αρεσει την γραφεις σε ενα βιβλιο που θα εχεις μονο τετοιες φρασεις ή αλλιως μπορουμε να τις πουμε και Licks.μετα αυτες τις φρασεις αφου τις εμπεδωσεις στο παιξιμο σου θα καθησεις να καταλαβεις γιατι επαιξε την καθε νοτα στην καθε χρονικη στιγμη και κατω απο ποιο ακορντο.(αυτο ακουγεται λιγο υπερβολικο ισως γιατι και αυτοι που τα επαιξαν ισως ποτε δεν καθησαν να σκεφτουν ετσι,αλλα εμεις δεν ειμαστε σαν και αυτους ετσι δεν ειναι;και αλλωστε μιλαμε για μελετη και οχι για αντιγραφη :wink: ).αφου το κανεις τωρα αυτο για χρονια σιγα σιγα καταλαβαινεις οτι εμπλουτιζεις το παιξιμο σου με νεες φρασεις που προερχονται ισως απο συνδιασμο ολων των μεγαλων που μελετησες ή ακομα και οι ιδιες φρασεις παιγμενες ομως με τον δικο σου τροπο.δεν χρειαζεται να παιζεις το lick ακριβως οπως το εγραψες στο χαρτι αλλα να...μπεις μεσα του και να βγεις αν καταλαβες τι λεω :lol: πως τα λεω ο ατιμος.εκθεσεις γραφω :D

[trolley]

τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα το συναίσθημα της χαράς που νιώθεις όταν μπορείς να μιμηθείς

Δεν διαφωνούμε. Παραδέχομαι και εγώ ότι υπάρχει χαρά στη μίμηση. ¶λλο όμως η προσωπικά βιούμενη χαρά και άλλο το καλαμοκαβάλημα εκείνου που νομίζει ότι καλιτεχνίζει επειδή μιμείται. Κοίτα.. εγώ δεν επιδιώκω την αφ' υψηλού κριτική, ας κάνει ο καθένας ότι θέλει. Αλλά υπάρχει και το κοινό, το οποίο περιμένει περισσότερα από όσα του δίνονται. Δεν είναι όλοι οι ακροατές μπουμπούνες. Και αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα τελικά: θέλεις όντως το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή μιμείσαι; Ή θέλεις το κοινό που θα σε χειροκροτεί επειδή είσαι ο elavd; Νομίζω ότι ο καθένας θα προτιμούσε το δεύτερο.