Guitar hero

[whiteNoise]

Όσοι τον ξέρετε σίγουρα είναι ένα απτά είδωλα σας .όσοι πάλι δεν...μόλις άλλαξε η ζωή σας....ο λόγος για των κύριο VINNIE MOORE....

(κατεβάστε το video πρώτα)

[stargazer]

Καλημέρα και χρόνια πολλά,

Συμφωνώ γιά τον MOORE, εξαίσιος κιθαρίστας και όντως διαφέρει κάπως από τη γενιά του.Μιλάω γιά όλο εκείνο το κύμα των guitar heroes που ξεκίνησαν πίσω στα '80ς και προσπαθούσαν να είναι ο ένας πιό γρήγορος από τον άλλο.Ζώντας εκείνη τη περίοδο,ακόμα δεν έχω αλλάξει άποψη.Το κακό με όλους αυτούς ήταν ότι επικεντρώνονταν περισσότερο στον τομέα της ταχυτητας,είναι άψογοι από τεχνική πλευρά,γνώστες των οργάνων τους...ΟΜΩΣ ...τους έλειπαν και τους λείπουν άλλα σημαντικότερα πράγματα...Εννοώ, τί να το κάνω να ακούω 16,4 ή 16,2 νότες το δευτερόλεπτο όταν λείπει η τέλεια νότα,το συναίσθημα,όταν υστερούν στη ΣΥΝΘΕΣΗ,όταν δεν μπορούν να γράψουν ένα τραγούδι το οποίο θα μείνει γιά πάντα.Καλός και ο MALMSTEEN, o FRIEDMAN,o BECKER και ο ΜΟΟRΕ και ο SATRIANI και τόσοι άλλοι,αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ακούσω ολόκληρο άλμπουμ τους από την αρχή ως το τέλος.Θέμα γούστου βέβαια...

[trolley]

Συμφωνώ με τον stargazer. Αυτό το πρόβλημα αφορά την ηλεκτρική κιθάρα κατ' εξοχήν, ίσως επειδή είναι τόσο δημοφιλές όργανο. Καθώς περνάνε τα χρόνια, θαρρώ ότι γίνεται σταδιακά δυσκολότερο να είναι κανείς δημιουργικός με αυτήν, ειδικά όταν θέλει να παίζει το ρόλο του σολίστ, όπως οι καταξιωμένοι κιθαρίστες που αναφέρθηκαν. Για μένα, είναι άλλη μία ένδειξη της τελμάτωσης στην οποία έχει περιέλθει ο στενά οριζόμενος ροκ χώρος, ο οποίος αναμασά σόλα, κλίμακες, licks και... ύφος εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο το ότι πολύ μεγάλοι κιθαρίστες της ροκ σχολής (όπως ο Edge των U2, ή ο Richards) επέλεξαν να λειτουργούν και να προσφέρουν μέσα σε μπάντες: το να είσαι σολίστας σε εκθέτει ανεπανόρθωτα αν δεν έχεις το υλικό που θα τροφοδοτήσει για πολλά χρόνια αυτή τη στάση. Ο Keith Emerson (πιθανότατα ο πιο καταξιωμένος keyboardίστας της ροκ σκηνής) είχε πει σε μία συνέντευξη στο Keyboard: "τώρα πια προσπαθώ να υποστηρίξω το εκάστοτε τραγούδι. Δεν σκέπτομαι ότι αφού είναι ωραία βραδυά θα βγώ και θα χωρέσω 240 νότες σε εκείνο το μέτρο. ¶λλωστε νομίζω ότι ο κόσμος δεν αγοράζει πια αυτά τα εξυπνακίστικα σκατά (clever shit)".

 

Βέβαια, έχοντας πει όλα αυτά, δεν θα προσποιηθώ ότι δεν τη βρίσκω να ακούω τύπους σαν τον Moore. Δεν γεράσαμε τόσο πια... :)

[Alsofocus]

ΟΜΩΣ ...τους έλειπαν και τους λείπουν άλλα σημαντικότερα πράγματα...Εννοώ' date=' τί να το κάνω να ακούω 16,4 ή 16,2 νότες το δευτερόλεπτο όταν λείπει η τέλεια νότα,το συναίσθημα,όταν υστερούν στη ΣΥΝΘΕΣΗ,όταν δεν μπορούν να γράψουν ένα τραγούδι το οποίο θα μείνει γιά πάντα.Καλός και ο MALMSTEEN, o FRIEDMAN,o BECKER και ο ΜΟΟRΕ και ο SATRIANI και τόσοι άλλοι,αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ακούσω ολόκληρο άλμπουμ τους από την αρχή ως το τέλος.Θέμα γούστου βέβαια...[/quote']

 

O Friedman , o Becker και ο Satriani υστερούν στο συναίσθημα και στη σύνθεση. Να δώ τι άλλο θ'ακούσω. Το έσωσες βέβαια :lol: με το "Θέμα γούστου". Σωστά πάντα είναι θέμα γούστου. Μπορείς να πεις ότι δεν σου βγάζει εσένα κάποιο συναίσθημα, δεν γουστάρω βρ'αδερφέ. Αλλά όχι οτι δεν το διαθέτει. Έχουν και συναίσθημα και συνθέτες καλοί είναι. Τώρα αν μπορούν να γράψουν τραγούδι που θα μείνει στην ιστορία, ε ας αφήσουμε την ιστορία να μιλήσει. Που ξέρεις αν όλος ο κόσμος εκτός από εσένα δεν θεωρεί κλασικό ένα τραγούδι του Satriani πχ; Αυτά τα "δεν μπορεί να γράψει γιατί εγώ δεν το νομίζω" δεν έχουν θέση στις απόψεις ανθρώπου που λέει ότι γουστάρει την μουσική.

Δεν προσπαθώ να σε πείσω να ακούσεις τους παραπάνω κιθαρίστες, ούτε να πείς ότι είναι γα*ω τους κιθαρίστες. Απλά όχι επιδή δεν βλέπεις εσύ συναίσθημα πάει να πει ότι δεν υπάρχει.

 

Αυτά.

[fleamail]

Και συναισθημα να υπαρχει παλι γινεται για ανταγωνιστικους λογους. Δεν λεω τρομεροι παιχτες αλλα δεν θα δωσω τα λεφτα μου για να τροφοδοτησω εναν ανταγωνισμο γρηγοραδας, τεχνικης και δυσκολιας. Η μαγκια ειναι να μαθεις να λειτουργεις μεσα σε μια μπαντα και να μπορεις να δωσεις οτι χριαζεται ενα τραγουδι οχι οτι σου κατεβαινει στο κεφαλι απο τις θεωριες και τις τεχνικες που εχεις μαθει. Γι αυτο κιθαριστες οπως ο The Edge, o John Frusciante και ο David Gilmour με αγγιζουν πολυ περισσοτερο...

[Alsofocus]

Και συναισθημα να υπαρχει παλι γινεται για ανταγωνιστικους λογους.

 

Μπορείς να μου πείς πως έχεις φτάσει σ'αυτό το συμπέρασμα;

 

Γι αυτο κιθαριστες οπως ο The Edge' date=' o John Frusciante και ο David Gilmour με αγγιζουν πολυ περισσοτερο...[/quote']

 

Καλά μου βάζεις τον The Edge δίπλα στον Gilmour. Τι να πω εγώ τώρα;

[fleamail]

Γιατι δεν αξιζει ο The Edge να ειναι διπλα στο Gilmour? Λυπαμε αλλα δεν θα πεσω στην παγιδα του ποιος ειναι καλητερος, διοτι για μενα δεν υπαρχει καλυτερος γιατι πολυ απλα δεν μπορει να γινει συγκριση.

[Superfunk]

Καλά μου βάζεις τον The Edge δίπλα στον Gilmour. Τι να πω εγώ τώρα;

 

 

Ο ίδιος ο Gilmour χαρακτηρησε σε μια παλιότερη συνενευξη του στο GP τον EDGE σαν «εναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες ΟΛΩΝ των εποχών» το ίδιο μάλλον πιστεύουν και ΟΛΟΙ οι Αμερικάνοι & Βρεττανοι κιθαρίστες για αυτό & το ονομά του φιγουράρει ανάμεσα σε αυτα των JEFF BECK,CLAPTON,RICHARDS,DANNY GATTON στο GUITAR HALL OF FAME.

 

Μεγάλος κιθαρίστας δεν είναι αυτός που παίζει 2000 νότες το λεπτό,ΜΕΓΑΛΟΣ κιθαρίστας ειναι αυτός που ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ μια ολόκληρη εποχή με τις ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΕΣ του ιδέες (τις οποίες αργα ή γρήγορα ΟΛΟΙ μιμούνται...) .

και ο EDGE σίγουρα ανηκει στην παραπάνω κατηγορία..

 

Ακου οποιαδήποτε παραγωγή εχει γίνει μετα την εμφανιση των U2 & σίγουρα θα ακούσεις λίγο EDGE σε αυτήν...

[gangster]

Συμφωνώ και γω με τον stargazer και τους άλλους.Προτιμώ έναν κιθαρίστα που θα παίξει 5νότες με ωραίο ήχο,σωστά bends,slides κλπ και να βγει κάτι όμορφο,παρά αυτούς τους δείτε-τι-παίζω-τώρα-μα-ποιός-είμαι! που ανεβοκατεβαίνουν ολόκληρη την ταστιέρα σε 1,2sec.Μου φαίνεται πολύ ψυχρό.

 

Δε λέω,είναι άξιοι θαυμασμού (ο satriani είχε δηλωσει για ένα solo του ότι έκανε 2 χρόνια για να καταφέρει να το παίξει),αλλά προσωπικά δε μου λένε τίποτα.Αυτά τα ανούσια σόλο είναι και ο λόγος που αποφεύγω τα περισσότερα hard rock/heavy συγκροτήματα των 80's (μαζί με αυτήν την παρωχημένη αισθητική και το "κοιτάξτε-γαμάω" στυλάκι")

[Superfunk]

Και εδω θα συμφωνήσω μαζί σου.

Βέβαια περί ορέξεως κολοκυθόπητα αλλα τα προσωπικά "κιθαριστικά" άλμπουμ των κιθαριστών των 80'ς (spandex & μαλί με "χαίτη") με αφήνουν παγερά αδιαφορο.

 

Βεβαια αυτό που πολλοί Ελληνες κιθαρίστες-θαυμαστες των κιθαριστων τύπου VAI & SATRIANI δεν έχουν καταλάβει είναι ότι ΟΝΤΩΣ αυτοι οι άνθρωποι είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ κιθαρίστες οι οποίοι μπορούν να παίξουν και κανονική κιθάρα σε μία μπάντα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ τα πάντα με το ατελείωτο wanking τους :D

 

Ακουσε εναν δίσκο του Zappa με τον VAI & θα πάθεις πλάκα με το τι παίζει ο άνθρωπος ΣΕΒΟΜΕΝΟΣ την μεγαλοφυϊα του Zappa,το ίδιο κάνει και με τον David Lee Roth.

 

Εχω δει στη Βοστωνη τον Satriani να παιζει επι 2 ώρες ΜΟΝΟ 2-3 φανκυ ακκόρντα με μια απίστευτη μαύρη φανκ μπάντα χωρίς να σολάρει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ :!:

 

Οι κιθαρίστες ΟΦΕΙΛΟΥΝ να είναι ΠΡΩΤΑ ΜΟΥΣΙΚΟΙ και μετα ΚΙΘΑΡΙΣΤΕΣ :wink: