Μουσική: μια δημοκρατική τέχνη.

[blue]

Η αρχή «μουσική για όλους και από όλους» είναι η δημοκρατικότερη, αφού η τήρηση της καταργεί κάθε είδους διάκριση, και δεν αναιρείται από οποιαδήποτε σκοπιά κι αν θεωρηθεί. Σχετικά πρόσφατες έρευνες απέδειξαν πως δεν απαιτείται εξαιρετικό ταλέντο για να επιδοθεί κανείς στη μουσική και πως άτομα όχι ιδιαίτερα προικισμένα μπορούν να φτάσουν σε επίπεδο τέτοιο, που να τους επιτρέπει να τη χαρούν όχι μόνον ως καλοί -με άλλα λόγια- ως προϊδεασμένοι ακροατές, αλλά και ως καλοί εκτελεστές. Η μουσικολόγος και μουσικοθεραπεύτρια Φριντερίκε Γκράζενμαν, στη μελέτη της για τη μουσικοθεραπεία γράφει: «Σήμερα έχει επικρατήσει η ασφαλώς ορθή αντίληψη ότι δεν υπάρχουν άμουσα παιδιά». Οι διαπιστώσεις αυτές αίρουν τις προκαταλήψεις, αναιρούν το προνόμιο της «ιδιοχρησίας» της μουσικής από τους ιδιοφυείς και μόνο, και συνεπώς καταργεί τις διακρίσεις ανάμεσα στα υγιή άτομα.

 

http://www.peemde.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=349&Itemid=74

[wasted]

Εντάξει, μιλάει για τη μουσική ως μέσο εκπαιδευτικής αγωγής, και πολύ σωστά.

 

Όταν όμως η εκπαιδευτική αγωγή είναι αποτυχημένη, και επίσης σαμποτάρεται με πολλαπλασιαστικό χαρακτήτα από τις άμεσες κοινωνικές επιρροές και ακούσματα, τότε ασφαλώς δημιουργούνται άμουσα παιδιά. Τραγικό παράδειγμα τα Ελληνόπουλα σε οποιοδήποτε δημοτικό.

 

Όσον αφορά τη "μουσική από όλους" , όταν ξεφεύγει από τα πλαίσια της εκπαίδευσης και τίθεται στην ανήλεη κριτική του ευρύτερου περιβάλλοντος, τότε πάει περίπατο και επιβιώνει ο καλύτερος και πιο ταλαντούχος.

[trolley]

Και εγώ πιστεύω πως η ιδεά ότι "δεν υπάρχουν άμουσα παιδιά" είναι επιεικώς αστεία και απορώ για το αν υπάρχει οποιοδήποτε είδος έρευνας πίσω από αυτές τις διαπιστώσεις.

 

Επίσης πιστεύω ότι η μουσική (όπως και όλες οι άλλες τέχνες) αφορά εκ' των πραγμάτων πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού (προσοχή, μιλώ για τη μουσική σα μέσο ψυχαγωγίας, όχι για το ότι κάποιος την θεωρεί απαραίτητο συστατικό του επόμενου πάρτυ στο οποίο θα πάει).

[gerasimos]

Το θέμα είναι είναι πως ορίζει κανείς τα "μουσικά", δηλαδή τα "μη-άμουσα" παιδιά. Μεγάλη κουβέντα, μου θυμίζει το παλαιότερο "τι γνώμη έχετε για τους dj's?"...

[wasted]

Συμφωνούμε όλοι ότι "εμμουσος" είναι αυτός που "ακούει", η μουσική του αντίληψη δηλαδή του επιτρέπει να αναπαράγει το μελωδικό ερέθισμα έστω και με το στόμα, και, επίσης, έχει και αίσθηση του ρυθμού, μπορεί δηλαδή να χτυπήσει παλαμάκια σε ένα τραγούδι χωρίς να ξεφεύγει;

[harilatron]

[La metafora]

'Oλοι μπορούν να μάθουν τα βασικά από την Ευκλείδια γεωμετρία και την ανάλυση. Κάτι τύποι σαν τον Gauss όμως βγαίνουν κάθε 400 χρόνια.

 

ΟΚ, έγραψε μια κοτσάνα η κοπέλα, μην το κάνουμε και μεσανατολικό. Εξάλλου, δεν είναι εκεί ο πυρήνας του άρθρου της. :lol: :lol: :lol:

[gerasimos]

(...) "εμμουσος" (...)

 

αυτή τη λέξη έψαχνα :)

[blue]

Tεχνικα,αμουσος ειναι αυτος που δεν ακουει διαφορα στα μουσικα διαστηματα.Ειναι ενα σπανιο φαινομενο και ειναι αντιστοιχο με αυτο της αχρωματοψίας,αλλα για όλα τα χρωματα.

Γιατι κοτσανα?Διαφωνειτε με τα υπογραμμισμενα σαν αποψη?Ποιές ειναι οι θεσεις σας?Η μουσικη ειναι για τους λιγους και ταλαντουχους?Αντισταθμιζεται η ελλειψη ταλεντου με μελετη?

 

ΥΓ.Κι εγω αμφιβαλλω για το αν εχει γινει ερευνα πανω σε αυτο το αντικειμενο,αλλα με ενδιαφερει σαν αποψη

[sergei]

Αναλογα μετο ποιος ειναι ο σκοπός του επίδοξου μουσικού. Δεξιοτέχνης εκτελεστής πιστεύω οτι μπορεί να γίνει ο καθένας που μπορεί να αφιερωθεί σε αυτόν τον στόχο. Μελέτη και εξάσκηση χρειάζεται. Σε ότι όμως έχει να κάνει με τη μουσική δημιουργία (σύνθεση αυτοσχεδιασμός κτλ) είναι σημαντικό και το ταλέντο. Μιλάω για πράγματα επιπέδου... λίγο πολύ ένα τραγοθδάκι όλοι μπορούμε να φτιαξουμε... συνήθως όμως ένα έργο είναι αξιοπροσεκτο όταν ο δημιουργός είναι και ταλαντούχος αλλά έχει φάει και τα νιάτα του στην μελέτη...

[harilatron]

Αν δεχθούμε το χαρακτηρισμό "δημοκρατική τέχνη", τότε ο Mozart που 25 ετών έγραψε το "Die Zauberfl?te" τι ήταν? Φασίστας? Μήπως έπρεπε να του το "κόψει" η δημοκρατική λογοκρισία για να μην κομπλεξάρονται τα παιδιά που (ενδεχομένως έχουν ταλέντο σε κάτι άλλο) αλλά μπερδεύουν τη γνώση της μουσικής με τη μελέτη της παγιωμένης γνώσης? :lol:

 

Αν πάω 25 χρόνια ωδείο, δικαιούμαι κι εγώ να καθήσω μια μέρα και να γράψω κάτι τέτοιο?

 

Στη δική μου αντίληψη, η ευχαρίστηση που σχετίζεται με την ακρόαση της μουσικής, συνδέεται με το θαυμασμό αυτής ακριβώς της ιδιαίτερης ικανότητας του δημιουργού. Νομίζω δεν μπορούμε να ακούσουμε απρόσωπα ένα κομμάτι - αποκομμένο από το δημιουργό του. Δημιουργούμε υποσυνείδητα μια εικόνα του η οποία "εκπέμπει" το άκουσμα. Και δεν με ενδιαφέρει να ακούσω ένα σπυριάρικο nerd που ανεβοκατεβάζει κίμακες. Μήπως είμαι κι εγώ φασίστας και θα έπρεπε να δίνω την ίδια προσοχή ακούγοντας το σπυριάρικο που απλά έλιωσε στη μελετη με αυτήν που δίνω ακούγοντας το [*your favorite here*]?

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν -ας πούμε- ταλέντο σε κάποια ενασχόληση, και είναι τυχεροί εκείνοι που καταφέρνουν να δραστηριοποιούνται στα δικά τους "χωράφια".

 

Υπάρχουν και κάποιοι που δεν έχουν ταλέντο σε τίποτα και γίνονται υπάλληλοι στο τελωνείο Πειραια.