διασκευες με νοημα

[mechmg93]

Εννοείς για την συγκεκριμένη διασκευή του exit music;

 

 

εννοω γενικα περι διασκευων. για να μην ξεκισουμε το αλλο θεμα, ανοιξα αυτο ;)

[iced-pee]

Πάντως όσο αφορά το exit η προσέγγιση που έγινε δεν με εντυπωσίασε καθόλου, την βρίσκω φλύαρη και σε καμία περίπτωση ορισμός της ενδεικτικής διασκευής, στα Live τους μάλιστα οι radiohead ''διασκευάζουν'' μια χαρά τα κομμάτια τους,επίσης το να ηχογραφήσεις ένα κομμάτι με διαφορετικά όργανα και μηχανήματα είναι αρκετό για να πετύχεις ένα πανέμορφο αποτέλεσμα, εκτός και αν μιλάμε για το sweet child από την Sheryl Crow ή γενικότερα τις απανταχού cover bands (χωρίς αυτό αρχικά να είναι κακό, όλοι σε cover bands ξεκινανε) που όντως δεν έχουν τίποτα καινούριο και εμπνευσμένο να μας πουν...

διασκευές που μου άρεσαν ήταν το No Quarter από Tool, some velvet morning

από Primal το Hallelujah του jeff buckley και άλλα πολλά..

[haryy]

Aν διάβασες το post μου στο άλλο thread αυτό ακριβώς δεν γουστάρω όταν ακούω διασκευές τις περισσότερες φορές.

 

Στο δικό σου παράδειγμα,βλέπουμε τον τραγουδιστή των radiohead να δίνει μια μεγαλειώδη ερμηνεία και μετά μας παραθέτεις ένα τρίο που παίζει διασκευή που δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο σαν αισθητικό αποτέλεσμα.

 

Έχει καμία σχέση ο σχεδόν αυτοσχεδιασμός του πιανίστα και το εκνευριστικο τσικ-τσικ-τσικ-τσικ-τσικ στο ride του ντράμμερ με την προηγούμενη ατμόσφαιρα και αίσθηση,με το ανατριχιαστικό χάσιμο του τραγουδιστή που ήταν κυριολεκτικά "αλλού"?

 

Ας ονομάζανε το τραγούδι τους αλλιώς αλλά όχι exit music.

 

Εxit music ήταν το πρώτο,το δεύτερο ήταν κάτι άλλο.

 

Δεν είμαι ενάντια στις διασκευές με διαφορετικό τρόπο,απλά αυτό πρέπει να γίνεται από τους καλλιτέχνες με απόλυτη συνείδηση της κατάθεσης ψυχής από τον πρώτο ερμηνευτή.

 

Πρέπει να περιλαμβάνεις την ατμόσφαιρα του original και μετά να το πας εκεί που θες με τρόπο που να μην ξενίζει τον ακροατή.

 

Είναι τρομερά δύσκολο αυτό και δεν μπορεί ειδικά να γίνει σε κομμάτια θρύλους όπως money ή stairway to heaven πχ,γιαυτό στο άλλο μου post είπα ότι πρέπει να βγάζουμε τις διασκευές σαν επανεκτελέσεις του original ακριβώς για να μπούμε μέσα στο τριπ του τραγουδιού.

 

Γενικά είμαι εναντίον της εύκολης διασκευής,πιστεύω ότι ο πρώτος στόχος είναι η ακριβής επανεκτέλεση και μετά ανάλογα την αξία του καλλιτέχνη που κάνει την διασκευή και την συνειδητοποίηση αυτού που κάνει,έρχεται και η ίδια η διασκευή.

[mechmg93]

Στο δικό σου παράδειγμα' date='βλέπουμε τον τραγουδιστή των radiohead να δίνει μια μεγαλειώδη ερμηνεία και μετά μας παραθέτεις ένα τρίο που παίζει διασκευή που δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο σαν αισθητικό αποτέλεσμα.

 

Έχει καμία σχέση ο σχεδόν αυτοσχεδιασμός του πιανίστα και το εκνευριστικο τσικ-τσικ-τσικ-τσικ-τσικ στο ride του ντράμμερ με την προηγούμενη ατμόσφαιρα και αίσθηση,με το ανατριχιαστικό χάσιμο του τραγουδιστή που ήταν κυριολεκτικά "αλλού"?

[/quote']

 

κατ αρχας συμφωνω για τη μεγαλειωδη ερμηνια του yorke. απλα επειδη ακριβως ειναι μεγαλειωδης, δεν εχω καμια περιεργιεα να ακουσω καποιον αλλον που θα προσπαθησει να "πατησει" ακριβως σε αυτη την ερμηνια. :wink:

[haryy]

Μ'αυτό που λες είναι σαν να δίνεις άδεια να σε "εξαπατήσουν" γιατί πρόκειται για διαφορετικό κομμάτι το οποίο αν ονομαζόταν "του κιτσου η μανα" δεν πρόκειται να του έδινες σημασία.

[iced-pee]

Η τάση για συγκριση έρχεται αυτόματα αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι. Με ή χωρίς την συναισθηματική φόρτιση το exit όπως και πολλά κομμάτια τους δίνουν χώρο για πολύ δουλειά. Π.χ. το climbing up the walls στο οποίο οι Zero 7 έδωσαν μια ανάλαφρη και αποστειρωμένη αισθητική που γοήτευσε πολύ κόσμο(και εμένα) και δεν με ενόχλησε καθόλου που χάθηκε όλη η σκοτεινιά του. Αυτό που έρχεσαι να κρίνεις είναι δηλαδή το αποτέλεσμα και (προσωπικά πάντα) μου φάνηκε ότι το συγκεκριμένο ήταν ένα πρόχειρο εγχείρημα (όχι δηλαδή μια βέβηλη προσέγγιση, άποψη που δεν συμμερίζομαι για οτιδήποτε, ακόμη και για κομμάτια με τα οποία έχω δεθεί συναισθηματικά).

[apos]

 

"θεωρω οτι μια διασκευη για να εχει λογο υπαρξης θα πρεπει να ειναι πολλα παραπανω απο μια καλη επανεκτελεση."

 

 

 

Έχω... ρίξει αρκετή σκέψη σχετικά με αυτό το θέμα' date=' και δεν θα μπορούσα να πω τίποτα άλλο από το ότι συμφωνώ 100%. Μιλάω πάντα για studio εκτελέσεις, όχι για live! Όχι ότι και στο live δεν θα'θελα να ακούω κάτι με άποψη, αλλά τέλος πάντων, από μια cover band που πρέπει να στηρίξει 3ωρο σετ, δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις.

 

 

Μια άλλη παράμετρος, είναι και το ότι δεν φτάνει μια απλή "μονοκόματη" αλλαγή σε ένα κομμάτι για να θεωρήσεις ότι το είδαν αλλιώς. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται πρόχειρο για να εξηγήσω αυτό που λέω, είναι ας πούμε μια διασκευή του "Love Song" των Cure, που είχε κάνει μια μπάντα σε reggae - και καλά (επί εποχής που άνοιξε ο RED FM αν θυμάστε, που έπαιζε στην κυριολεξία 20 κομμάτια όλη μέρα! :D ).

Τι να το κάνω που το έκαναν "ρέγκε"? Ολόιδια δομή, flat ερμηνεία και μια κιθάρα να παίζει άρσεις όλη την ώρα (τύφλα να έχει ο Peter Tosh! :lol: )

 

Θέλω να πω, δεν φτάνει να αλλάξεις ένα κομμάτι τελείως για να πεις ότι απλά δεν το επανεκτελείς. Αν μια μέταλ μπάντα κάνει μια διακευή ενός pop κομματιού, ε, εξ'ορισμού θα το αλλάξει, δεν σημαίνει ότι θα έχει άποψη. Πρέπει να το'χεις....

 

Όσο για το συγκεκριμένο βιντεάκι με τη διασκευή Radiohead, παραθέτω την άποψη που είχα εκφράσει για ακριβώς αυτή τη διακευή σε άλλο thread, για τη studio version της τότε:

 

Από Mehldau έχω ακούσει μόνο το Exit Music, και ενώ στην αρχή το πήγαινε... καλά, προς το τέλος του κομματιού "ξέφυγε" και άρχισε ανούσιους -για μένα- αυτοσχεδιασμούς, που καμία σχέση με το κομμάτι δεν είχαν.

 

Βέβαια, στη studio έκδοση, ο αυτοσχεδιασμός ήταν στο τέλος, ενώ τώρα στη μέση! :wink:

[animae]

Απιστευτη διασκευη:

Νevermore "The sound of Silence"

[RoPe]

http://www.youtube.com/watch?v=hcBfiob0XbM

 

 

 

 

 

απλα γαματο...αξιζει δειτε το...

[trolley]

Με αφορμή το remake του Solaris που προβάλλεται απόψε από την τηλεόραση του Αντέννα, θυμήθηκα ότι τελικά ΟΛΕΣ οι διασκευές είναι κατώτερες από το πρωτότυπο.

 

Διότι τι άλλο είναι οι διασκευές των μουσικών κοματιών από ένα re-make που κάποιος νομίζει ότι αξίζει τον κόπο να το κάνει; Η αλήθεια είναι όμως ότι κάθε έργο τέχνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον χωρόχρονο στον οποίο γεννήθηκε.