Επαγγελματική δραστηριοποίηση συγκροτημάτων

[takis]

Σε προηγούμενο θέμα ο Wow! είχε γράψει:

Μπορεί να υπάρχουν καλά συγκροτήματα, μπορεί και να μην υπάρχουν - ειλικρινά δεν το ξέρω διότι έχω σταματήσει εδώ και δέκα περίπου χρόνια να τα παρακολουθώ από κοντά αυτά τα πράγματα. Αν υπάρχουν, καλό είναι κάποιος να τους μυνήσει ότι ουδείς πρόκειται να σπαταλήσει πολύ χρόνο για να ψάχνει να τα βρει στο άπειρο... τα ίδια τα συγκροτήματα πρέπει να μάθουν να κινούνται επαγγελματικά και να δραστηριοποιούνται σωστά και να συστηθούν με τον κατάλληλο τρόπο στο υποψήφιο κοινό τους - αν δεν το κάνουν, και σπαταλιούνται σε οτιδήποτε άλλο, δεν είναι πρόβλημα δικό μου.

 

Ποιές είναι ακριβώς οι επιλογές που έχει κάποιο group για να προωθηθεί γενικά στο κοινό, στο ελληνικό ας πούμε καταρχήν... 8O

[takis]

αυτα ειχα και εγω στο μυαλο μου φιλε feather απλα ετσι οπως το εγραψε ο Wow! δεν ημουν σιγουρος μηπως εννοουσε και κατι αλλο.παντως αν βρεις τα καταλληλα ατομα ειναι πολυ ωραια φαση αν και ειναι δυσκολος ο δρομος απο ολες τις αποψεις.γιατι συνηθως αν δεν αφιερωθεις αποκλειστικα γενικα σε κατι,(πχ. τωρα στη μουσικη που θα παιξεις και στο group)και ασχολεισαι παραλληλα με διαφορα αλλα πραγματα οπως η μονιμη δουλεια σου,...γυναικα(καταστροφη αν μπεξεις με αγαπες υπερβολικες 8) )και αλλα πολλα...ειναι δυσκολο μετα να πετυχεις.θελει πολλες ωρες να αφιερωθεις με το οργανο σου και εκτος των αλλων να εχεις και εμπνευση.γιατι μονο οι θεωρητικες γνωσεις δεν φτανουν αν δεν ξερεις πως να τις χρησιμοποιησεις. :wink:

[trolley]

αυτα ειχα και εγω στο μυαλο μου φιλε feather απλα ετσι οπως το εγραψε ο Wow! δεν ημουν σιγουρος μηπως εννοουσε και κατι αλλο

 

Πράγματι, έτσι όπως το έγραψα (και μάλιστα όταν το διαβάζει κανείς έξω από το πλαίσιο της συζήτησης στην οποία ανήκει) ακούγεται λίγο κυνικό, αλλά πίστεψέ με δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Έχω τη μεγαλύτερη δυνατή εκτίμηση σε όποιον ασχολείται με ειλικρίνεια με τη τέχνη του, αλλά (και αυτό δεν είναι δική μου άποψη, αλλά κοινή πεποίθηση) υπάρχει τρομερή έλλειψη επαγγελματισμού στο χώρο των περισσότερων ελληνικών συγκροτημάτων.

 

Κοντολογίς, θα πω το εξής: αν παίζεις μουσική για την προσωπική σου ευχαρίστηση (όπως κάνω εγώ, αλλά και αρκετοί άλλοι), τότε με γεια σου-με χαρά σου. Αν όμως θέλεις να έχεις κοινό, τότε πρέπει να είσαι επαγγελματίας εκτός από καλλιτέχνης. Ακριβείς οδηγίες για το πως επιτυγχάνεται το δεύτερο, θα λάβεις από ανθρώπους που είναι πιο αρμόδιοι και πιο έμπειροι από μένα. Σου εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία.

[Superfunk]

Ας πω και τη δική μου άποψη (η οποία ίσως έχει κάποια βαρύτητα λόγ του γεγονότος ότι ¨γέρασα¨ μέσα στο ελληνικό "συγκροτηματέικο"....)

Η πικρή αλήθεια είναι ότι δυστυχώς ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό συγκρότημα "εναλλακτικής" μουσικής (να το πώ πιό απλά: που δεν παίζει λαϊκα δηλ....) δεν έχει καταφέρει σε βάθος χρόνου να ΖΕΙ απο την τέχνη του.

Ακόμα και τα πιό γνωστά ασχολούνται και με "κανονικές" πρωϊνές δουλειές.

Και αυτή η μη ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ενασχόληση με τη μουσική είναι που κάνει τα ελληνικά group "ηρωϊκα" μεν,μια και παλεύουν κάτω απο αντίξοες συνθήκες και έχουν αρκετά καλά αποτελλέσματα, "υποδεέστερα" των ξένων δε... :cry:

Γιατί πως να το κάνουμε άλλο είναι να ξυπνάς το πρωί με τη ησυχία σου και να πηγαίνεις κατευθείαν στο στούντιο για 10ωρη πρόβα (τόσες ώρες ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ κάνουν πρόβες τα γκρουπ στο εξωτερικό) και άλλο να πηγαίνεις απο τα χαράματα στη γαμησοδουλειά και μετα να προσπαθεις μέσα σε μια ή δύο δίωρες πρόβες να "δεσεις" το γκρούπ!

Δυστυχώς όλη η εγχώρια μουσική "βιομηχανία" (η οποία παρεμπιπτόντως πνέει τα λήσθια...) είναι προσανατολισμένη στην ΜΙΚΡΗ μεν και ΑΣΗΜΑΝΤΗ εγχώρια αγορα,μοναδική όμως για αυτήν.

Δυστυχώς η "χομπίστικη" ενασχόληση με τη μουσική αποκλείεται να οδηγήσει σε επαγγελματική σχέση μαζί της.. :cry:

και αυτο το λεω ακόμα και εγω που τέτοια "χομπίστικη" (άντε "ημιεπαγγελματική" σχέση έχω με τη μουσική)

Το ρίσκο του "τα παρατάω όλα και ασχολούμαι μόνο με τη μουσική" σε μια μικρή κοινωνία (η οποία μαστίζεται απο φτωχια και ανεργία) σαν την Ελληνική είναι πολύ μεγάλο και αυξάνεται όσο περνάν τα χρόνια και αυξάνονται οι υποχρεώσεις.

Κάποτε άκουσα κάτι πολύ πετυχημένο στο ράδιο απο τη Θεοδοσία Τσάτσου είχε πεί ότι "η επαγγελματική ενασχόληση με το ροκ στην Ελλάδα είναι για τους πάμπλουτους εισοδηματίες" προσωπικά οι ΜΟΝΟΙ άνθρωποι που γνωρίζω να ενασχολούνται με το ροκ αποκλειστικά είναι ΠΛΟΥΣΙΟΙ & έχουν λυμένο το οικονομικό τους πρόβλημα...(λεφτα απο τον μπαμπά

δηλ..)

(ονόματα δε λέμε ,καταστάσεις δεν θίγουμε...)

[Superfunk]

και ενοείται ότι ο δεκάωρος αυτος συγχρωτισμός όχι μονο κάνει τους μουσικούς που αποτελλουν καλύτερους αλλα το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ δημιουργεί συνθηκες ενότητας και ¨οικογένειας" που είναι και το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ για ένα γκρούπ.Οι κοινοί στόχοι,η ενότητα και το ΟΡΑΜΑ είναι αυτο που προχωράει ενα γκρουπ και όχι οι μουσικές "σπουδές" και "ικανοτητες"..........

[stathis]

Αγαπητοι φιλοι,δεν θα συμφωνησω μαζι σας.Δυστυχως,οι μπάντες που ξέρω στο εξωτερικό (και είναι πάρα-πάρα πολλες),ούτε δεκάωρες πρόβες κάνουν,ούτε ιδιαίτερα μονιασμένα είναι τα μέλη τους μεταξύ τους.Οι περισότερες μεγαλες μπαντες ακολουθούν το σύστημα του "φύγε εσύ έλα εσυ".Πέρα τούτου,απαρτίζονται κατα κύριο λόγο απο σεσιονάδες.Μήν αναφερθώ στα recordings που άλλοι γράφουν στα session και άλλοι εμφανίζονται στα cd...

Οι υπόλοιπες μπάντες είναι σαν τις δικές μας.

Η μόνη ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά είναι στη νοοτροπία τους και οχι σε κατι άλλο...

Ποιές είναι αυτές οι μπάντες που λέτε εσείς?

[Heartcore]

Όντως θέλω και εγώ να δω τα συγκροτήματα που κάνουν 10ωρες πρόβες (στο εξωτερικό), είμαι 99% σίγουρος ότι τέτοια συγκροτήματα σπανίζουν είτε μιλά με για επαγγελματίες είτε για ερασιτέχνες. Εκτός αν 10ωρη πρόβα έτσι όπως έχω δει να κάνουν οι περισσότεροι είναι να ξυπνάνε κάποια ώρα να πηγαίνουν για breakfast μετά για καφέ, μπας και ξεπεράσουνε το χτεσινό το hangover, μετά μαζέυονται όλοι για κανα 2 ώρες πριν τραβήξουν δρόμο για τh pub, όπου θα τη βγάλουν για κανα 3ωρο, πριν τη πρόβα σταματάμε στη κάβα για προμήθειες κοκ. και μετά πάλι pub κοκ και αφήνω από έξω τα ναρκωτικά κτλ.

Και η πλάκα είναι ότι η φάση λειτουργεί, μπορεί να είναι 70%

αλκοόλ και 30% practice αλλά τα βγάζουν πέρα. Το έχω δει το σενάριο ουκ ολίγες φορές.

 

Και βασικότερο όλων στο εξωτερικό δεν υπάρχουν προβάδικα στούντιο όπως είναι στην ελλάδα, τα σκας χοντρά για μια υπόγα και αυτό είναι, ο εξοπλισμός κτλ ο δικός σου. Η πλειοψηφία των παρείστικων συγκροτημάτων και των liveάδων σε τέτοια μέρη τη βγάζουνε.

[Superfunk]

Ακριβώς παιδιά!

Τα γνωστά καλά γκρουπ ΚΑΝΟΥΝ 10 ωρες πρόβες την ημέρα.

Γνώρισα τον guitar tech των Coldplay το καλοκαίρι στο Λονδίνο και μου είπε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γκρούπ (προσοχή μιλάμε για γκρούπ όχι για καραγκιόζηδες) "σπανε" ση προβα.

Οι RADIOHEAD πχ. πάνε για προβα αμέσως ΜΕΤΑ ΤΑ live τους!

Oι Coldplay μου είπε έχουν (εννοείται) δικό τους στούντιο και για να αναφέρω ακριβώς τα λόγια του "they go there every morning at 9 like a regular day job!" το ίδιο και ο Cave,οι Oasis κτλ.

Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει σε παλαιότερα guitar player ότι το βασικό προσόν ενος μουσικού για να παίξει με τον Prince & τον Sting ήταν να μπορεί να αντέχει τις ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ 12ωερες προβες!

Πως να το κάνουμε ρε παιδια αν δεν τσακιστείς στη πρόβα δεν ακούγεσαι σαν τους Peppers :wink:

[S80]

ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ POST ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΩΣ ΜΕΛΟΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ" ΜΕ 2 ΔΙΣΚΟΥΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ.

 

 

"SUPERFUNK"

 

Συμφωνώ σε αρκετά από όσα λες.

Η εμπειρία που είχα από την ελληνική κατάσταση στην «εναλλακτική» πλευρά ήταν απογοητευτική.

 

Απογοητευτική όχι για το πως βίωσα προσωπικά την εμπειρία αυτή, αλλά απογοητευτική για κάποιον που θέλει να τολμήσει να ονειρευτεί πως είναι δυνατόν να ζήσει εξ ολοκλήρου από την «εναλλακτική» μουσική, είτε ροκ, είτε άλλο.

 

Γράφω τα παρακάτω όχι για τους έμπειρους αλλά για όσους έχουν φιλοδοξίες για μια καλή πορεία στην ελληνική εναλλακτική σκηνή.

 

Το συμβόλαιο μας προέβλεπε 4 δίσκους σε 5 χρόνια. Τελικά, αντέξαμε να φτάσουμε μέχρι τους 2 και κοινή συναίνεση με την εταιρεία διακόψαμε.

 

Ήταν την εποχή της μεγάλης έξαρσης του «ελληνικού ροκ» δηλ. του ροκ με ελληνικό στίχο.

 

Από εκείνη την φουρνιά (λίγο πριν, λίγο μετά) μόνο οι «Υπόγεια Ρεύματα» και οι «Ενδελέχεια» έκαναν κάτι ενώ οι άλλοι χάθηκαν.

 

Η ΑΡΧΗ

=======

 

Η γνωστή: Ένα demo σε καλό στούντιο με τα καλύτερα κομμάτια σου και περιοδεία στις εταιρείες. Αν τύχαινε να υπάρχει και κάποιος γνωστός που να έχει πρόσβαση στις εταιρείες και αναλάμβανε να πάει ο ίδιος το demo, ακόμα καλύτερα.

Έτσι κι αλλιώς όμως η αρχή είναι πάντα αυτή. Υποβολή του demo μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό του γκρουπ (όνομα γκρουπ, ιστορικό, ονόματα, ηλικίες, τηλέφωνα κ.λπ.) και αναμονή στο τηλέφωνο. Το πολύ-πολύ να έχουμε μια επικοινωνία ώστε να σιγουρευτούμε ότι έστω έπεσε στην αντίληψη των αρμοδίων. Από κει και πέρα όσο και να ενοχλήσουμε, αν η δουλειά μας δεν αρέσει δεν υπάρχει περίπτωση να επενδύσει κανείς τα εκατομμύριά του σε μας επειδή απλώς είμαστε πιεστικοί.

 

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

==============

 

Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος τι συμβαίνει σε ανάλογη κατάσταση: Η εταιρεία τηλεφωνεί σε κάποιον από το γκρουπ και του κανονίζει συνάντηση με τον υπεύθυνο του τμήματος πχ. Ροκ της εταιρείας.

Το μέλος του συγκροτήματος μας μάζεψε και μας ανήγγειλε το γεγονός και ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται. Ακόμα δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει, αλλά είναι σημαντικό να ξέρεις πως κάποιοι που κάνουν επαγγελματικά αυτή τη δουλειά, βρίσκουν τη μουσική σου καλή ώστε να θέλουν να σε συναντήσουν.

 

Με συντομία, πήγαμε στην εταιρεία, συναντήσαμε τον υπεύθυνο του σχετικού τμήματος, συναντήσαμε τον Δ/ντή της εταιρείας συζητήσαμε γενικά και αρχίσαμε να μιλάμε για συμβόλαια! Αυτό κι αν ήταν σπουδαίο.

Αναγγελούμε τα σημαντικά νέα σε φίλους γνωστούς και οικογένειες και κανονίζουμε μια μέρα και ανεβαίνουμε όλοι στην εταιρεία να υπογράψουμε το συμβόλαιο.

Ένα συμβόλαιο έχει κάποιες σελίδες, σου λένε αν θες να το πάρεις σπίτι να το διαβάσεις, εσύ όμως βλέπεις ότι δεν σε παίρνει να ξεκινήσεις τη συνεργασία σου με αμφιβολίες οπότε υπογράφουν όλοι σε όλες τις σελίδες χωρίς πολλές ερωτήσεις: 4 δίσκοι σε 5 χρόνια και βλέπουμε λέει το συμβόλαιο, και αναφέρει διάφορα για τις οικονομικές σχέσεις του συγκροτήματος με την εταιρεία. Έχει και κάποιες δεσμεύσεις ότι μέχρι το τέλος του συμβολαίου δεν μπορείς να ηχογραφήσεις για άλλη εταιρεία κ.λπ. κ.λπ.

 

ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ

============

 

Εδώ αρχίζουν τα ευχάριστα που διαρκούν για τους επόμενους μήνες με ένα χρόνο.

Ως πρωτόγνωρη εμπειρία είχε την πλάκα της:

Η περίοδος κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης είναι εξαιρετική όπου όλοι μαζί όπως βλέπαμε μέχρι τότε σε ταινίες και περιοδικά, περνάγαμε σε ημίφως 5-7 ώρες ηχογράφησης μέσα σε καφέδες, πρόχειρο φαγητό και καπνούς.

Παιξίματα, σβήσε-γράψε, αλλαγές, ακρόαση και πάλι από την αρχή. Για έναν μουσικό η περίοδος αυτή της δημιουργίας είναι ανεκτίμητη και υπέροχη.

Βέβαια ας μη νομίζουν οι φίλοι ότι είσαι σε μια φάση που ότι λες γίνεται: η εταιρεία στέλνει ανθρώπους δικούς της να «επιβλέψουν» την πορεία της δουλειάς ώστε να βγει ένα εμπορικό αποτέλεσμα, και συχνά οι ενορχηστρωτικές απόψεις τους με τις δικές σου διαφέρουν. Φυσικά τις περισσότερες φορές υποχωρείς σκεπτόμενος πως «αυτοί ξέρουν καλύτερα»

 

ΠΡΟΩΘΗΣΗ

==========

 

Τους πρώτους μήνες μετά την παραγωγή του δίσκου, η προώθηση είναι αισθητή.

Φωτογραφήσεις για το εξώφυλλο και ένθετο του δίσκου, συνεντεύξεις και φωτογραφίες σε περιοδικά, από καλές μέχρι και αρκετά καλές κριτικές στον δίσκο.

Ραδιοφωνικές συνεντεύξεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις που κανόνιζε η εταιρεία («MAD», «ΤΕΜΠΟ», «ΝΕΤ», «Μελωδία», Κρατικό Ραδιόφωνο κ.λπ.)

Επίσης, κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα και περίχωρα που κανόνιζε και πάλι η εταιρεία.

Ο δίσκος σε γνωστά δισκάδικα με αφίσα, η δουλειά σου σε προθήκες, και κάθε μήνα ενημέρωση για τις πωλήσεις. Λόγω και της εποχής του «ελληνικού ροκ» έφτασε ο πρώτος δίσκος τα 4.000-4.500 κομμάτια. Μας είπαν ότι ήταν καλά για πρωτοεμφανιζόμενο γκρουπ.

Φίλοι και γνωστοί αγόραζαν το CD φροντίζοντας να κάνουν γνωστή την ύπαρξή του σε δισκάδικα της περιοχής που έμεναν.

Ήταν μια καλή περίοδος...

 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

==========

 

Από εκεί και πέρα όμως, όπως περιγράφω παρακάτω, η εταιρεία δεν είναι συνέχεια δίπλα σου οπότε αρχίζουν και τα δύσκολα.

Ένα από τα προβλήματα; Ότι όπως ανέφερε και πριν ο φίλος «"SUPERFUNK" πρέπει να έχεις λυμένο το οικονομικό σου πρόβλημα για να μπορέσεις να αντέξεις μέχρι την άνοδό σου, που μπορεί να μην έρθει και ποτέ...

Π.χ. κάποιες μέχρι και πολλές συναυλίες στην αρχή πρέπει να γίνουν χωρίς έσοδα. Γιατί ποιος θα σε φωνάξει να βουλώσεις μια τρύπα στην συναυλία του άμα ζητάς και λεφτά; Αφού θα πληρώσει τα «μεγάλα ονόματα», ενώ εσύ τώρα αρχίζεις. Αυτό μου φαίνεται λογικό, αλλά τα έξοδα πρέπει να μπουν από την τσέπη σου. Και ως πότε;

Τα μακρινά ταξίδια πως θα βγουν, όπως Αθήνα-Θεσσαλονίκη (που το καλοκαίρι θα πρέπει να αναζητήσεις συναυλίες σε μέρη με κίνηση σε όλη την Ελλάδα όπως π.χ. Χαλκιδική);

Η εταιρεία στην αρχή αναλαμβάνει να σου βρει κάποιες συναυλίες, όμως αυτό δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια. Στην πραγματικότητα ήδη επενδύει επάνω σου τα έξοδα για το στούντιο, τα έξοδα για τον δίσκο και τα έξοδα της προώθησής σου. Καθώς η κάθε εταιρεία έχει και άλλους που αποφέρουν πιο πολλά έσοδα να προωθήσει, σιγά-σιγά βλέπεις ότι δεν αποτελείς και την βασική τους προτεραιότητα.

 

Ο ΜΑΝΑΤΖΕΡ

============

Έτσι, κάποια στιγμή αισθάνεσαι την ανάγκη ότι κάποιος πρέπει να σε προωθήσει. Κάποιος που να ξέρει κόσμο και να μπορεί να σε βάλει σε «καλές» συναυλίες που μαζεύουν κόσμο. Τέτοιες συναυλίες είναι και τα μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ.

Όμως και πάλι τα πράγματα είναι δύσκολα. Εντάξει, κάποια τηλέφωνα θα βρεις από την εταιρεία για να συναντήσεις ανθρώπους. Όμως πως θα τους πείσεις να τρέξουν για σένα;. Και ίσως, κάποιες μικρές συναυλίες θα σου βρουν, του τύπου συναυλία για «λευτεριά στον τάδε...», συναυλία για «υποστήριξη στον τάδε μαχόμενο λαό» κ.λπ.

Γιατί και αυτός τρύπες θα βουλώσει και ΦΥΣΙΚΑ δωρεάν. Τα έξοδα δικά σου όλα. Επειδή τελικά και ο κάθε πολυάσχολος μάνατζερ έχει τα τρεξίματά του, τον συναντάς μια φορά και μετά τίποτα. Βρίσκεις τους συνεργάτες μόνο, που κάπου-κάπου βρίσκουν συναυλίες «δεύτερης διαλογής».

Αυτό είναι κουραστικό κα ψυχοφθόρο καθώς πολλές φορές αναγκάζεσαι να παίξεις σε μέρη που ο κόσμος δεν έχει έρθει για να ακούσει π.χ. ροκ μουσική, αλλά ήλθε για την εκδήλωση και έτσι συχνά βιώνεις την αδιαφορία των παρευρισκομένων που περιμένουν να τελειώσεις για να αρχίσει η εκδήλωση.

 

Όσοι έχουν παίξει μουσική σε αδιάφορο κοινό, με καταλαβαίνουν.

 

Πάντως, μέσα σε όλες τις συναυλίες υπήρχαν πάντα και κάποιες που πλήρωναν καλά, ειδικά κάποιες μακρινές σε καλά φεστιβάλ. Σου έκλειναν ξενοδοχείο και έφτανες να πάρεις και 70-80 χιλ το άτομο (μείον φυσικά τα έξοδα για το ταξίδι).

 

Από την άλλη ο μέτριος και άγνωστος μάνατζερ που θα σε οδηγήσει; Σε μικρά ασήμαντα μαγαζιά που ονομάζονται σκηνές και όπου μόνο η κινητοποίηση των γνωστών μπορεί να γεμίσει κάπως το μαγαζί. Στο τέλος της βραδιάς μοιράζεσαι 50-50 τα χρήματα τα οποία ίσως έβγαιναν και λιγότερα από 10.000 το άτομο!

 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

==================

 

Γνωρίζοντας λοιπόν σιγά-σιγά όλα αυτά, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως δε είναι τελικά όλα τόσο εύκολα.

Τα έσοδα είναι 3 κατηγοριών:

 

-=Πωλήσεις=-

Ασήμαντα χρήματα που αποτελούν μονοψήφιο ποσοστό επί της τιμής ΟΧΙ λιανικής πώλησης αλλά της τιμής που φεύγει το CD από την εταιρεία! Το 1/3 δηλαδή της λιανικής. Δεν λαμβάνονται καν υπόψη αφού επιπλέον διαιρούνται δια των μελών του συγκροτήματος.

 

-=Πνευματικά Δικαιώματα=-

Καλύτερα ποσά από τις πωλήσεις αλλά και πάλι τίποτα το ιδιαίτερο. Τι κι αν πουλήσεις 5.000 δίσκους και αναλογούν π.χ. 300 € στο άτομο τον χρόνο;

 

-=Συναυλίες=-

 

Εδώ είναι τα κύρια έσοδα. Συνεχές κυνήγι συναυλιών και ότι προκύψει. Φεστιβάλ, Πρωτοχρονιές σε Δήμους, Εορταστικές εκδηλώσεις, γιορτές νέων, Δημοτικές εκδηλώσεις και μακάρι να έχεις άνθρωπο να σε «χώσει» μέσα σε όλα αυτά. Με ένα μέσο όρο (για άγνωστο συγκρότημα) 100-120 € το άτομο αν κάνεις πολλές συναυλίες το χρόνο, ή αν βρεις σταθερή δουλειά σε μαγαζί τότε κάτι βγαίνει.

 

¶ρα: Πόσο μπορείς να αντέξεις έτσι; Πολύ λίγο. Αν δεν δουλεύεις καθόλου και είσαι μικρός, τότε πρέπει να σε συντηρούν οι γονείς σου. Όμως πόσο υπομονή να κάνουν και να σε περιμένουν;

Αν είσαι μεγαλύτερος και έχεις υποχρεώσεις χωρίς δουλειά, τότε ακόμα πιο δύσκολα. Μπορείς 30+ χρονών να ζητάς λεφτά συνέχεια μήπως και γίνεις διάσημος;

Αν πάλι έχεις δουλειά που είναι κάπως σταθερή και δεν συμφέρει να την αφήσεις τότε οι περιορισμοί είναι πολλοί: Εμείς π.χ. δεν μπορούσαμε να πάμε σε συναυλίες μακριά αν έπεφταν καθημερινή και κάποιες φορές Σάββατο καθώς έπρεπε να πάρουμε άδεια από τη δουλειά. Και πόσες άδειες να σου δώσουν; Έτσι σε λίγο καιρό είτε οι μάνατζερ σε παρατάνε επειδή συχνά δεν μπορείς να πας σε συναυλίες είτε στη δουλειά σε διώχνουν γιατί συνεχώς ζητάς άδειες.

 

Αλλά η δουλειά, ανάλογα με το πόσο βαριά είναι για τον καθένα, έχει και άλλα προβλήματα: Επιστρέφεις σπίτι πτώμα και είναι αδύνατον να αφιερώσεις χρόνο σε πρόβες που πρέπει να γίνουν.

 

 

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

=============

 

Η αναζήτηση για την αποκατάσταση μέσω ενός συγκροτήματος είναι κάτι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα. Ας σκεφτεί κάποιος: Πόσα συγκροτήματα ξέρω στο είδος μουσικής που παίζω, που να ζουν άνετα από τις πωλήσεις και τις συναυλίες; Πράγματι είναι λίγα....

 

Η γνώμη μου είναι πως τις καλύτερες προϋποθέσεις έχουν νέα παιδιά σε ηλικία, χωρίς υποχρεώσεις στρατού και δουλειάς που έχουν κάποια άκρη για τα προς τα ζην, τουλάχιστο για τον πρώτο καιρό.

 

Θέλει υπομονή και επιμονή. Μέσα σε όλες τις συναυλίες γνωστές και άγνωστες και βλέπουμε.

 

Επίσης θέλει αισιοδοξία, αλλά και γενναιότητα για να καταλάβεις ότι πρέπει να αποχωρήσεις.

Όποιος το τολμήσει, ας ξέρει όμως ότι πρέπει να έχει και κάτι στην «καβάντζα». Να παραδίδει μαθήματα στο όργανό του, τη δουλειά του πατέρα του, κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ... Κάτι τέλος πάντων γιατί η δουλειά αυτή έχει ρίσκο και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη η επιτυχία.

[stathis]

φίλε feather ,δεν νομίζω μπάντες όπως οι QUEENSRYCHE,WHITESNAKE,DEEP PURPLE,IRON MAIDEN....... κτλ κτλ κτλ κτλ ναι ειναι "υποκουλτούρα του maistream αρτίστα που βασίζεται σε hired guns".

Και οι αντίστιχοι Ελληνες επαγγελματίες κάνουν ατελειωτες πρόβες είτε πρόκειται για ένα μικρό ρεμπετάδικο είτε για μια μεγάλη συναυλία.Οι μισοί φίλοι μου παίζουν με τον Δεληβοριά και οι άλλοι με τον Γ.Νταλάρα.Κάνουν πάνω απο 5 ώρες ημερησίως πρόβα.Αυτό δέν σημαίνει οτι είναι συγκρότημα και μάλιστα με την έννοια που αναφέρεται το forum.Επαγγελματίες μουσικοί είναι της μιας ή των δύο σαιζόν.Αντιθέτως,όλοι παίζουν σε συγκροτήματα έτσι όπως οι περισότεροι απο εμάς.Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι ελάχιστες.Νομίζω οτι αναφερόμαστε σε μπάντες όπως η δικιά μου και η δικιά σου,όπως όλων των φίλων του noiz.Για αυτές τις μπάντες αναφέρθηκα οτι το πρόβλημά τους ανάγεται στη νοοτροπία και στον τρόπο σκέψης τους πάνω απο όλα και όχι στο πόσες ώρες κάνουν πρόβα την ημέρα.Εννοείται οτι αν θέλεις να παίζεις σε μπάντα και να σεβεσαι τον εαυτό σου,θα πρέπει να κάνεις ατελείωτες πρόβες. Αυτό όμως νομίζω οτι εξυπακούεται και δεν υπαρχει κάποιος που να έχει άλλη άποψη.Το γιατί δεν βγαίνουν στο εξωτερικο οι μπάντες δεν νομίζω όμως να αναγεται εκει...