Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου με τους YES (φωτογραφίες)

[Waterfall-K]

Την ιστορία νομίζω την ξέρετε. Για όσους δεν την ξέρουν:

O Rick Wakeman αφήνει τους 𝗬𝗘𝗦 τον Μάιο του 1974, μετά την world tour για το άλμπουμ "Tales From Topographic Oceans". Έτσι το group έμεινε ξαφνικά από πληκτρά. Ο Jon Anderson είχε τη λύση, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε. Το πρώτο όνομα που του ήρθε στο μυαλό ήταν το όνομα του Παπαθανασίου, τον οποίο είχε γνωρίσει λίγο νωρίτερα, τον θαύμαζε απεριόριστα και τον θεωρούσε τον καλύτερο πληκτρά της εποχής. Επικοινωνεί λοιπόν με τον Παπ. ο οποίος έμενε τότε στο Παρίσι και κανονίζουν να έρθει στην Αγγλία και να κάνει κάποιες πρόβες με τους YES, και αν τα βρουν μουσικά να πάρει τη θέση του Wakeman. Ο Παπ. μαζεύει όλο τον εξοπλισμό του, παίρνει μία εκ των δύο Rolls Royce που είχε και πάει να συναντήσει τους YES. Από το πρώτο τζαμάρισμα που είχε με την μπάντα τα μέλη της κατάλαβαν ότι αυτός ήταν ο ιδανικός αντικαταστάτης του Wakeman, και όπως είχε πει αργότερα ο Chris Squire, "𝘢𝘭𝘭 𝘸𝘦𝘳𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘺 𝘦𝘹𝘤𝘪𝘵𝘦𝘥 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘵𝘩𝘦 𝘱𝘰𝘵𝘦𝘯𝘵𝘪𝘢𝘭 𝘢𝘳𝘳𝘢𝘯𝘨𝘦𝘮𝘦𝘯𝘵". 

 Μέσα στις επόμενες 3 βδομάδες όμως που πέρασαν μαζί, φάνηκε καθαρά ότι η συμβίωση με τον Παπ. δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Αρχικά, και σαν πολυοργανίστας που ήταν, άρχισε να "συμβουλεύει" τους υπόλοιπους στον τρόπο που μπορούν να παίξουν κάποια σημεία σε διάφορα κομμάτια, του στυλ "ντράμερ, ωραίος, αλλά μήπως να δοκίμαζες να το παίξεις έτσι? ή "μπασίστα, άψογος, αλλά για δοκίμασε να παίξεις κι αυτό."  Αυτό δε που είχε πει στον Steve Howe τον είχε στείλει αδιάβαστο:
"𝘠𝘰𝘶 𝘬𝘯𝘰𝘸 𝘚𝘵𝘦𝘷𝘦, 𝘦𝘭. 𝘨𝘶𝘪𝘵𝘢𝘳 𝘪𝘴 𝘯𝘰𝘵 𝘢 𝘳𝘦𝘢𝘭 𝘪𝘯𝘴𝘵𝘳𝘶𝘮𝘦𝘯𝘵." 

 

Αλλά πέρα από τα παραπάνω, οι πραγματικοί λόγοι που τελικά ο Παπ. δεν έγινε μέλος των YES (προς μεγάλη απογοήτευση τους), ήταν ότι ο ίδιος ένιωθε μουσικά εγκλωβισμένος μέσα σε μια μπάντα, έστω κι αν αυτή η μπάντα ήταν οι YES, και βαριόταν αφόρητα και μόνο με τη σκέψη ότι θα παίζει σε lives συνεχώς τα ίδια και τα ίδια κομμάτια. Τον Παπ. δεν τον χωρούσε πια καμία μπάντα. Γι αυτή την συνάντηση κορυφής, οι YES κάποια χρόνια μετά είχαν πει: 
- Jon Anderson: «𝘞𝘦 𝘥𝘳𝘢𝘨𝘨𝘦𝘥 𝘩𝘪𝘮 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘵𝘰 𝘌𝘯𝘨𝘭𝘢𝘯𝘥, 𝘢𝘯𝘥 𝘢𝘵 𝘧𝘪𝘳𝘴𝘵 𝘝𝘢𝘯𝘨𝘦𝘭𝘪𝘴 𝘴𝘦𝘦𝘮𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘣𝘦 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘸𝘩𝘢𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝘥𝘰𝘤𝘵𝘰𝘳 𝘰𝘳𝘥𝘦𝘳𝘦𝘥.» 
- Steve Howe: «𝘏𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘱𝘳𝘦𝘵𝘵𝘺 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘱𝘰𝘸𝘦𝘳𝘪𝘯𝘨. 𝘞𝘦 𝘤𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘴𝘦𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘮𝘶𝘴𝘪𝘤𝘢𝘭 𝘱𝘰𝘴𝘴𝘪𝘣𝘪𝘭𝘪𝘵𝘪𝘦𝘴 𝘳𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘧𝘳𝘰𝘮 𝘵𝘩𝘦 𝘣𝘦𝘨𝘪𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨, 𝘣𝘶𝘵 𝘸𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘦 𝘢 𝘣𝘪𝘵 𝘤𝘰𝘯𝘧𝘶𝘴𝘦𝘥 𝘢𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝘵𝘪𝘮𝘦. 𝘏𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘷𝘦𝘳𝘺 𝘯𝘰𝘯-𝘤𝘰𝘮𝘮𝘪𝘵𝘵𝘢𝘭, 𝘢𝘯𝘥 𝘸𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘦𝘯'𝘵 𝘵𝘰𝘰 𝘴𝘶𝘳𝘦 𝘪𝘧 𝘩𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘨𝘰𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘴𝘵𝘢𝘺. 𝘞𝘦 𝘱𝘭𝘢𝘺𝘦𝘥 𝘨𝘳𝘦𝘢𝘵 𝘮𝘶𝘴𝘪𝘤 𝘧𝘰𝘳 𝘩𝘢𝘭𝘧 𝘢𝘯 𝘩𝘰𝘶𝘳 𝘢𝘯𝘥 𝘸𝘦𝘳𝘦 𝘴𝘶𝘳𝘦 𝘩𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘳𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘮𝘢𝘯.
"𝘖𝘬𝘢𝘺, 𝘭𝘦𝘵'𝘴 𝘵𝘳𝘺 𝘵𝘩𝘪𝘴 𝘴𝘰𝘯𝘨 𝘯𝘰𝘸 𝘝𝘢𝘯𝘨𝘦𝘭𝘪𝘴. 𝘞𝘦'𝘷𝘦 𝘢𝘭𝘳𝘦𝘢𝘥𝘺 𝘸𝘰𝘳𝘬𝘦𝘥 𝘵𝘩𝘪𝘴 𝘣𝘪𝘵 𝘰𝘶𝘵, 𝘴𝘰 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘢𝘭𝘰𝘯𝘨." 𝘉𝘶𝘵 𝘩𝘦 𝘤𝘰𝘶𝘭𝘥𝘯'𝘵 𝘶𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴𝘵𝘢𝘯𝘥 𝘢𝘯𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘸𝘦 𝘴𝘢𝘪𝘥, 𝘩𝘦 𝘸𝘢𝘴𝘯'𝘵 𝘶𝘴𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘸𝘰𝘳𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘸𝘪𝘵𝘩 𝘢 𝘨𝘳𝘰𝘶𝘱. 𝘏𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘢𝘯 𝘦𝘯𝘵𝘪𝘵𝘺, 𝘢 𝘴𝘰𝘶𝘯𝘥, 𝘢𝘯𝘥 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘦𝘯𝘵𝘪𝘵𝘺 𝘸𝘢𝘴 𝘝𝘢𝘯𝘨𝘦𝘭𝘪𝘴. 𝘏𝘦 𝘩𝘢𝘥 𝘢𝘭𝘭 𝘴𝘰𝘳𝘵𝘴 𝘰𝘧 𝘩𝘪𝘥𝘥𝘦𝘯 𝘵𝘢𝘭𝘦𝘯𝘵𝘴. 
"𝘈𝘩! 𝘛𝘩𝘦 𝘥𝘳𝘶𝘮𝘴!" 𝘢𝘯𝘥 𝘩𝘦'𝘥 𝘨𝘦𝘵 𝘰𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘥𝘳𝘶𝘮𝘴 𝘢𝘯𝘥 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘩𝘦𝘭𝘭, 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘧𝘶𝘳𝘺, 𝘧𝘰𝘳 𝘵𝘦𝘯 𝘮𝘪𝘯𝘶𝘵𝘦𝘴. 𝘓𝘪𝘬𝘦 𝘴𝘰𝘮𝘦 𝘷𝘪𝘳𝘵𝘶𝘰𝘴𝘰 𝘢𝘵 𝘢 𝘥𝘳𝘶𝘮 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘰𝘭. 
"𝘈𝘩! 𝘝𝘦𝘳𝘺 𝘨𝘰𝘰𝘥 𝘥𝘳𝘶𝘮𝘴, 𝘩𝘢𝘩?" 𝘢𝘯𝘥 𝘩𝘦'𝘥 𝘤𝘳𝘢𝘴𝘩 𝘢𝘸𝘢𝘺 𝘢𝘵 𝘵𝘩𝘦𝘮 𝘴𝘰𝘮𝘦 𝘮𝘰𝘳𝘦, 𝘢 𝘣𝘪𝘵 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘥𝘳𝘶𝘮𝘮𝘦𝘳 𝘰𝘯 '𝘛𝘩𝘦 𝘔𝘶𝘱𝘱𝘦𝘵 𝘚𝘩𝘰𝘸'. 𝘌𝘷𝘦𝘳𝘺𝘣𝘰𝘥𝘺 𝘨𝘳𝘦𝘢𝘵𝘭𝘺 𝘢𝘥𝘮𝘪𝘳𝘦𝘥 𝘩𝘪𝘮, 𝘣𝘶𝘵 𝘪𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘬𝘦, "𝘌𝘳𝘮...𝘤𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘸𝘦 𝘱𝘭𝘢𝘺 𝘵𝘩𝘪𝘴 𝘴𝘰𝘯𝘨 𝘯𝘰𝘸?"»
- Alan White: «𝘐𝘵 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘸𝘰𝘳𝘬𝘦𝘥. 𝘍𝘰𝘳 𝘢𝘯 𝘢𝘭𝘣𝘶𝘮 𝘮𝘢𝘺𝘣𝘦, 𝘣𝘶𝘵 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘱𝘦𝘳𝘮𝘢𝘯𝘦𝘯𝘵𝘭𝘺.» 

 

Έτσι λοιπόν ο Παπ. μάζεψε τα μπογαλάκια του και γύρισε στο Παρίσι. H μετέπειτα πορεία του τον δικαίωσε φυσικά. Με τον Jon Anderson κράτησε επαφή, έγιναν κολλητοί και συνεργάστηκαν δισκογραφικά, τόσο σε κάποια προσωπικά άλμπουμς του Παπ. όσο και στα κλασικά πλέον άλμπουμς που κυκλοφόρησαν μαζί κάτω από το όνομα 𝗝𝗼𝗻 𝗔𝗻𝗱 𝗩𝗮𝗻𝗴𝗲𝗹𝗶𝘀.

Μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε δει κάποια φωτό από αυτή τη συνάντηση. Μέχρι σήμερα. Παρακάτω 10 φωτογραφίες που πρώτη φορά βγαίνουν στη δημοσιότητα. Δυστυχώς δεν είναι πολύ καθαρές αλλά δεν έχει σημασία, εδώ μιλάμε για ιστορικές φωτογραφίες-ντοκουμέντα. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Σαμη Παραγκα]

Ρε πως γλιτώσαμε το ντουμπλεφας, φαντάζεσαι και Γιες ΚΑΙ Πατατανατσίου, μιλάμε για καταστροφή του πλανήτη. Ωσαννά και τρεις Αλή λαίμαι όλμος

Φίου...

[Waterfall-K]

19 λεπτά πριν, Σαμη Παραγκα είπε

Ρε πως γλιτώσαμε το ντουμπλεφας, φαντάζεσαι και Γιες ΚΑΙ Πατατανατσίου, μιλάμε για καταστροφή του πλανήτη. Ωσαννά και τρεις Αλή λαίμαι όλμος

Φίου...

Η ανθρωπότητα έχασε μερικά άλμπουμς-αριστουργήματα. Μην λυπάσαι Samy και μην πέφτεις στα πατώματα, ό,τι έγινε έγινε...

[Σαμη Παραγκα]

11 λεπτά πριν, Waterfall-K είπε

ό,τι έγινε έγινε...

Αυτό λέω ρε πιδίμ κι εγώ, πως τη γλιτώσαμε στο τσακ. Η ανθρωπότητα δεν θα άντεχε μερικά ακόμα άλμπουμε των Γιες, πόσο μάλλον μαζί με τον Πατατανατσίου

[Terry RoscoeBeck5]

7 ώρες πριν, Waterfall-K είπε

Η ανθρωπότητα έχασε μερικά άλμπουμς-αριστουργήματα.

Ας ήταν έστω και ένα... Νομίζω ότι θα ήταν αρκετό για πολλές γενιές αργότερα.

Οι Yes ήταν στην εποχή της απόλυτης "δημιουργικής τρέλας" τους (εποχή Tales From Topographic Oceans), ο Vangelis ήταν έτοιμος να "απογειωθεί"- θα μπορούσε να έχει προκύψει κάτι stellar.

 

Κρίμα... 

 

[sultan of string]

1 hour ago, Terry RoscoeBeck5 said:

Ας ήταν έστω και ένα... Νομίζω ότι θα ήταν αρκετό για πολλές γενιές αργότερα.

Οι Yes ήταν στην εποχή της απόλυτης "δημιουργικής τρέλας" τους (εποχή Tales From Topographic Oceans), ο Vangelis ήταν έτοιμος να "απογειωθεί"- θα μπορούσε να έχει προκύψει κάτι stellar.

 

Κρίμα... 

 

Απλα....κάτι λίίιγο καλύτερο από τα Jon and Vangelis...

[Shelter]

10 ώρες πριν, Σαμη Παραγκα είπε

Ρε πως γλιτώσαμε το ντουμπλεφας, φαντάζεσαι και Γιες ΚΑΙ Πατατανατσίου, μιλάμε για καταστροφή του πλανήτη. Ωσαννά και τρεις Αλή λαίμαι όλμος

Φίου...

Για φαντάσου όμως σε ένα παραλληλο σύμπαν... The Stranglers feat. Vangelis!

 

Εναλλακτικά Yes feat Βασίλης Βασιλειάδης! (αυτό θα ψηνόμουν και εγώ να το ακούσω)

 

 

Επεξεργασμένο 15 Ιουλίου από Shelter

[trolley]

Η εν' λόγω ιστορία, πάντα μου ακουγόταν ως κωμικοτραγική... δηλαδή πόσο Γότθος πρέπει να είσαι για να πας να πεις στον Howe αυτό που του είπε, ή να πας να κάτσεις εκεί που κάθεται ο Alan White;

 

Αλλά πέραν αυτών, δε νομίζω ότι η συνεργασία θα είχε αποδώσει τίποτε ιδιαίτερο. Οι Yes δεν χρειαζόντουσαν έναν κημπορντίστα με attitude και ειδικές συνθετικές δεξιότητες. Όπως έχει επισημανθεί και από άλλους, όλα αυτά τα χρόνια, ο κυρίως υπευθυνος για τον ήχο τους είναι ο Howe και όχι ο εκάστοτε πληκτράς τους. Αλλάζανε πληκτρά, από τον πιο μετρημένο μέχρι τον πιο χάχα, αλλά πάντα ακούγονται σαν... Yes.

 

Το σχήμα Jon and Vangelis έχει περισσότερο νόημα καλλιτεχνικά, γι' αυτό και είχε διάρκεια καθώς και απρόσμενη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία (όπως συνήθως για ´μένα, μου συνέβη και αυτό το παράδοξο, ότι άκουσα Jon Anderson για πρώτη φορά στο Short Stories και όχι σε δίσκο των Yes). Σε αυτό το σχήμα, χωρίς υποχρεώσεις κσι δεσμεύσεις για τουρνέ, έκαναν και οι δύο αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα.

 

Όσο για τους Yes, τι να λέμε τώρα, αυτοί θέλουν ένα φόρουμ από μόνοι τους.

 

Υ.Γ. Ευχαριστούμε βέβαια για τις φωτογραφίες, αν και όντως είναι πολύ κακής ποιότητας, σε σημείο που να απορώ για ποιο λόγο, δεν έχω ξαναδει τέτοιο πράγμα σε περιβάλλον στούντιο... τον απειλούσαν τον φωτογράφο και έτρεχε... τι διάολο;

[Terry RoscoeBeck5]

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον πάντως να υπήρχε κάποια ηχογράφηση από αυτά τα jam/ πρόβες...

[Nestoras]

2 ώρες πριν, Terry RoscoeBeck5 είπε

Ας ήταν έστω και ένα... Νομίζω ότι θα ήταν αρκετό για πολλές γενιές αργότερα.

Οι Yes ήταν στην εποχή της απόλυτης "δημιουργικής τρέλας" τους (εποχή Tales From Topographic Oceans), ο Vangelis ήταν έτοιμος να "απογειωθεί"- θα μπορούσε να έχει προκύψει κάτι stellar.

 

Κρίμα... 

 

Και σίγουρα κάτι καλύτερο από το Relayer με τον Moraz.